Frustraties werk en maatschappij
Ik ben begin de dertig en eigenlijk sinds ik ben beginnen werken (toen ik mijn masteropleiding afgerond had, een kleine 10j geleden) nooit echt gelukkig geweest met mijn werksituatie.
Ik verdien op zich niet heel slecht (hoewel ik ook geen gigantisch loon heb), mijn partner en ik hebben een eigen huisje (niet enorm maar met een tuintje, iets wat we graag wilden), en ik rij met een golfje van 15 jaar oud, niet moeders mooiste auto maar ik vind het wel prima.
Toch heb ik het gevoel dat ik heel weinig terug krijg voor de tijd die ik in mijn werk stop. Ik reken steeds aan €100/gewerkte dag, dat telt makkelijk (en klopt ongeveer wel), en als ik dan kijk hoe duur alles en wat ik voor dat geld kan kopen vraag ik mij af waar ik het allemaal voor doe. Zo sneuvelde mijn broek op het werk een aantal weken geleden, en dus had ik bijna een hele dag voor niks gewerkt. Ook als ik mijn auto vol tank (die ik eigenlijk bijna alleen gebruik om naar het werk te gaan), kost me dat een dag werken. Laatst had ik per ongeluk een paar km te hard gereden op weg naar huis, weer een dag weg...
En daar sta je dan elke dag vroeg voor op, doe je je best om je werk zo goed mogelijk te doen met de bescheiden middelen die je krijgt, sta je 's avonds in de file,... En dat terwijl de directeur duizenden keren meer verdient, zijn boetes even duur en wellicht voor het bedrijf zijn en zijn broek niet zal scheuren. En hij kan zichzelf op de borst kloppen en een bonus toekennen als het een goed jaar was, terwijl ik daar ook aan heb meegewerkt maar er nog geen bedankje voor krijg.
Ergens weet ik wel dat ik maar een gemiddeld persoon ben en daarom niet als een koning beloond kan worden, en misschien moet ik wat nederiger zijn en blij zijn dat ik gezond ben, maar het vreet toch vaak aan me. En misschien niet eens echt het financiële, maar meer het gevoel van niet vooruit te komen. Vroeger met mijn bijbaan had ik een doel waar ik voor spaarde, en meer werken bracht mij dichter bij dat doel. Toen had ik er geen problemen mee. Maar nu overleef ik maar een beetje, en als ik eens een paar maanden zuinig aan doe kan er misschien eens een nieuwe dakgoot aan ons huis of kunnen we misschien eindelijk de woonkamer schilderen, dingen die ik ooit als vanzelfsprekend zou hebben beschouwd. En ik merk dat dit heel vaak een grote invloed heeft op hoe ik mij voel, hoewel ik er waarschijnlijk weinig aan kan doen.
Ben ik de enige die hier last van heeft? Hoe gaan jullie hier mee om?
Jonagold schreef op 22-04-2024 om 12:53:
[..]
Bold 1: Dat zou natuurlijk heel goed kunnen. Dan lijkt het me zaak dat je daarnaar op zoek gaat. Dat kan met een therapeut, maar ik denk net als Labyrinth dat een loopbaancoach misschien ook al een goed begin is. Ik heb zelf heel veel gehad aan een coach die o.a. NLP gebruikte, maar dat was wel voor andere problematiek. In ieder geval is het duidelijk dat je iets moet doen om verandering in je situatie te brengen. Je kunt ook online eens een drijfverentest doen. Dan krijg je hopelijk voor jezelf al wat meer helder waarvan jij 'aan' gaat, waar jij 's ochtends wel enthousiast je bed voor uitkomt.
Bold 2: Als ik dit zo lees denk ik dat je misschien wel heel blij kunt zijn met je huis, maar dat het dus eigenlijk gewoon te duur voor je/jullie is. Wij hebben er destijds bewust voor gekozen om geen top-hypotheek te nemen, omdat we ook nog wilden leven. En daar ben ik achteraf ontzettend blij mee. Daardoor kon man een heel aantal jaren geleden voor zichzelf beginnen, kan hij periodes met veel werken afwisselen met een paar weken thuis blijven, kunnen de kinderen studeren zonder studieschuld, kunnen we mooie reizen maken en staan er 2 auto's voor de deur. Allemaal dingen die we anders niet hadden kunnen doen. Een huis moet wat mij betreft wel echt een paleis zijn wil ik het ervoor over hebben dat ik verder niks kan...
Ik zou toch nog eens overwegen of echt helemaal opnieuw beginnen op een andere plek met meer betaalbare huizen en werk met (veel) minder reistijd niet een optie zou zijn. Maar ga in ieder geval eens met iemand het gesprek aan om je gevoel te onderzoeken.
Je legt nu echt de vinger op de wonde.
Onze hypotheek is vrij hoog en daardoor laten we veel dingen liggen. Op zich vind ik dat niet erg, op een bepaald moment zal die weg vallen en dan plukken we er de vruchten van. En ik heb geen nood aan luxe of verre reizen. Vorig jaar zijn we met de auto een paar dagen naar Duitsland geweest en dat was super. Maar wat me stoort is dat we zogenaamd twee goedverdienende masters zijn. Ons huis is niks bijzonders, geen kasteel, geen sjieke buurt. Gewoon een bescheiden Jan-met-de-pet woning in een woonwijk, en we zouden dat dan eigenlijk niet kunnen betalen?
En ook: onze CEO keert zichzelf jaarlijks 55 miljoen uit, we zijn een redelijk groot bedrijf dat goed verdient dus op zich mag hij wel wat hebben. Maar hij werkt er minder lang dan ik en ik heb hem nog nooit gezien. Als ik twee dagen zijn baan zou kunnen doen dan is mijn hypotheek afbetaald en zou ik de komende 22 jaar niet meer moeten werken.
Ik besef dat bovenstaande een utopisch en belachelijk voorbeeld is maar het illustreert wel mijn grootste frustratie. Het gevoel veel te veel te moeten werken voor wat kleingeld (in verhouding met sommigen anderen), en het gevoel te weinig controle te hebben in mijn eigen leven omdat het zo goed als volledig in het teken staat van werk.
Toen ik nog studeerde had ik het anders voor ogen. Ik geloofde dat ik mezelf kon zijn als ik zou werken, en dat ik daarnaast tijd zou hebben voor de dingen waar ik voldoening uit haal. Ik was wellicht te naïef, of vond mezelf te bijzonder omdat ik de eerste in mijn familie was die naar de universiteit kon. Ik was erg ambitieus en wilde heel veel bereiken. Die ambitie is nu volledig weg en ik leef een beetje op automatische piloot in een leven dat wordt bepaald door de beslissingen van mijn manager.
Ik denk dat ik mij een soort van gevangen voel. Klinkt dat gek? Begrijp je wat ik hierboven heb proberen schrijven?
Ik ga met iemand praten, moet alleen nog even kijken wie, hoe en wat.
Y123 schreef op 22-04-2024 om 13:46:
[..]
Je legt nu echt de vinger op de wonde.
Onze hypotheek is vrij hoog en daardoor laten we veel dingen liggen. Op zich vind ik dat niet erg, op een bepaald moment zal die weg vallen en dan plukken we er de vruchten van. En ik heb geen nood aan luxe of verre reizen. Vorig jaar zijn we met de auto een paar dagen naar Duitsland geweest en dat was super. Maar wat me stoort is dat we zogenaamd twee goedverdienende masters zijn. Ons huis is niks bijzonders, geen kasteel, geen sjieke buurt. Gewoon een bescheiden Jan-met-de-pet woning in een woonwijk, en we zouden dat dan eigenlijk niet kunnen betalen?
En ook: onze CEO keert zichzelf jaarlijks 55 miljoen uit, we zijn een redelijk groot bedrijf dat goed verdient dus op zich mag hij wel wat hebben. Maar hij werkt er minder lang dan ik en ik heb hem nog nooit gezien. Als ik twee dagen zijn baan zou kunnen doen dan is mijn hypotheek afbetaald en zou ik de komende 22 jaar niet meer moeten werken.
Ik besef dat bovenstaande een utopisch en belachelijk voorbeeld is maar het illustreert wel mijn grootste frustratie. Het gevoel veel te veel te moeten werken voor wat kleingeld (in verhouding met sommigen anderen), en het gevoel te weinig controle te hebben in mijn eigen leven omdat het zo goed als volledig in het teken staat van werk.
Toen ik nog studeerde had ik het anders voor ogen. Ik geloofde dat ik mezelf kon zijn als ik zou werken, en dat ik daarnaast tijd zou hebben voor de dingen waar ik voldoening uit haal. Ik was wellicht te naïef, of vond mezelf te bijzonder omdat ik de eerste in mijn familie was die naar de universiteit kon. Ik was erg ambitieus en wilde heel veel bereiken. Die ambitie is nu volledig weg en ik leef een beetje op automatische piloot in een leven dat wordt bepaald door de beslissingen van mijn manager.
Ik denk dat ik mij een soort van gevangen voel. Klinkt dat gek? Begrijp je wat ik hierboven heb proberen schrijven?
Ik ga met iemand praten, moet alleen nog even kijken wie, hoe en wat.
Een master is helemaal geen garantie voor een leuke baan en hoog inkomen. Mijn man heeft ook een master, onze loodgieter woont mooier en groter en verdient heel wat meer en heeft plezier in zijn werk. Een van onze kinderen heeft mbo gedaan en de anderen een universitaire studie, degene met mbo verdient het meest! Gelukkig zijn ze allemaal blij met hun baan.
Kun je niet een vak leren? Dat kan vaak via werken leren constructie, je zou daarna voor jezelf kunnen beginnen
Als.ik het goed heb, ben je begin 30, Y123?
Een van de oorzaken van jouw ontevredenheid ligt denk ik in dat je teveel vergelijkt met anderen, met vroeger, met mensen die meer geld verdienen of meer hebben.
Even een andere vergelijking: Mijn man en ik verdienen allebei echt niet slecht, hebben banen waarin we plezier hebben (en ook wel werkdruk ervaren), en wij hebben pas toen ik 40 jaar was een huis kunnen kopen. Oja, man en ik verdienen ongeveer evenveel, hij met een mbo opleiding en ik met een universitaire opleiding. Wij kochten ook 'niets bijzonders', een standaard rijtjeshuis. Maar als ik kijk naar waar we vandaan komen, was dit voor ons een hele grote stap. Wij komen allebei uit een gezin waarvoor huren in de sociale huur de enige optie was, dus een huis kopen is niet iets waar we mee opgegroeid zijn. En wij hebben dus tot mijn 40e en mijn man's 44e jaar ook gehuurd. Om ons heen zien we mensen die veel grotere huizen bewonen, duurdere autos rijden en verre reizen maken. En dat zij echt geen mensen die slimmer zijn, die beter opgeleid zijn, of betere keuzes maken. En wij merken ook dat het soms invloed heeft op hoe je je eigen leven bekijkt, misschien heeft dat ook wel te maken met de leeftijd die je nu hebt. Maar uiteindelijk gaat het er niet om wat een ander heeft, maar hoe jij je leven invulling geeft.
Als je los wil komen van dat vastzitten, moet je eigenlijk stoppen met vergelijken met anderen en in actie komen. Niet 'wat wil je hebben', maar 'wie wil je zijn als persoon' moet jouw drijfveer worden.
En ik ben het eens dat loopbaanadvies een mooie eerste stap zou kunnen zijn, maar wat gesprekken of oefeningen die je helpen om op een andere manier naar het leven te kijken kunnen jou vast ook helpen.
Ja, eens met de posters hierboven: van vergelijken word je niet gelukkiger, tenzij met mensen die het minder hebben 
. En die zijn er ook genoeg! Ik ben wel van 'mijn glas is halfvol' en 'tel je zegeningen'. Maar als je eenmaal in zo'n negatieve modus zit is dat lastig. Dat snap ik. Toch is dat denk ik de enige manier om te genieten van wat je wél hebt. Daar bewust bij stilstaan.
Mijn ouders hadden dan wel een koophuis, maar moesten tot de kinderen het huis uit gingen ieder dubbeltje omdraaien. Man en ik hebben het geluk gehad dat we een sociale huurwoning konden krijgen vlak voordat ik ging werken. En daar zijn we heel wat jaren blijven wonen zodat we konden sparen voor ons koophuis. En dat is ook geen kasteel, al is het ruim genoeg voor ons en twee kinderen en hebben we ook nog een tuin. Voor ons was de plek (leuke wijk, in de buurt van onze ouders) belangrijker dan het huis zelf (en dat is ook wel te zien ).
Ik snap dat het heel naar en onredelijk voelt om voor een baas te werken die zoveel 'binnen harkt', terwijl hij niet noodzakelijkerwijs veel harder werkt of meer weet dan jij. Ik heb ook moeite met die grootverdieners. Maar ja, dat is inherent aan werken in de commerciële sector denk ik. Natuurlijk, mijn bestuurder verdient ook veel meer dan ik, het is best een riant salaris, maar het gaat niet om een miljoen, laat staan miljoenen! En er zijn ook geen bonussen voor de top. Sterker nog, die kregen wij als medewerkers wel. Als we weer eens een keurmerk behaald hadden of zo was er voor alle medewerkers (onder een bepaalde salarisschaal) en vrijwilligers een flinke financiële beloning. Nu er zo bezuinigd moet worden in de zorg is dat verleden tijd, maar kleine cadeautjes als een bosje tulpen of zo krijgen we nog steeds met enige regelmaat. Mijn werkgever waardeert zijn medewerkers echt! Dus ik zou als ik jou was toch gaan kijken naar werk als zelfstandige of in ieder geval voor een werkgever die jou waardeert! En als je echt houdt van sleutelen aan auto's, graag iets voor een ander betekent en een beetje zelfstandig wil werken, dan vind ik monteur bij de ANWB of iets dergelijks best een goed idee.
Op het salaris van je CEO op heb je geen invloed. Laat het daarom los. Op je eigen leven en je eigen keuzes heb je wel invloed. Ga daar dus mee aan de slag. Zoek naar waar jij gelukkig van wordt. Dat blijkt iets anders te zijn dan je vroeger dacht, dus je moet je plannen en dromen bijstellen. Daarover praten met anderen helpt om scherp te krijgen wat jij wil. Dus hartstikke goed dat je dit draadje bent gestart!
Edit: de tijd dat mensen met een hbo- of universitaire opleiding per definitie meer verdienen dan mbo-ers ligt achter ons. Er is ontzettend veel behoefte aan mensen die 'met hun handen kunnen werken'. Dus ik denk dat het salaris dat je nu kunt verdienen in dat soort functies sneller zal stijgen dan dat van 'managers'. Ook nog iets om in je overwegingen mee te nemen. Daarnaast, zeker als je fulltime werkt breng je ongeveer net zoveel tijd wakker door op je werk als in je eigen huis. Je moet dan dus zeker met/in beiden gelukkig zijn. Dat is nog wat anders dan wanneer je een (kleine) deeltijdbaan hebt.
Ik sluit me bij de anderen aan. Zolang jij kijkt naar anderen en steeds weer kijkt hoeveel beter zij het hebben, zul je nooit tevreden zijn en met plezier je werk doen.
Hoe langer je vergelijkt, hoe ontevredener je zult worden.
Jaren geleden woonde ik met 2 jonge pubers in een flat. Af en toe keek ik op de plaatselijke huurwoningsite of ik al genoeg punten had voor een eensgezinswoning. Ik kon het vaak niet laten om te kijken wat er in de buurt in de aanbieding was, ondanks dat ik er nog lang niet genoeg punten voor had.
Ik merkte bij mezelf, dat ik door daarnaar te kijken heel ontevreden werd met mijn flatje. Terwijl als ik me niet voedde met onmogelijkheden, ik heel blij en tevreden kon zijn met de plek waar ik woonde. Ondanks behelpen, geluidsoverlast en gedoe op de galerijen.
Het heeft er namelijk naar uitgezien dat ik met beide kinderen op straat zou komen te staan en ik was en ben ontzettend dankbaar en blij met de mogelijkheid om op dat flatje te kunnen wonen.
dat hij de verkeerde kant op vergelijkt is in het begin ook al een paar keer gezegd. Ik zou een therapeut zoeken voor dit pessimistische zingevingsvraagstukkwestie. We zijn allemaal maar een tijdje op aarde en wat we uiteindelijk doen in de simpele oorsprong is het organisme in stand houden. Je voortplanten. Het geluk kun je ook uit verbindingen halen, de zingeving van je volgende generatie grootbrengen. Er gaat een wereld voor je open.
Moederkareltje schreef op 22-04-2024 om 16:07:
dat hij de verkeerde kant op vergelijkt is in het begin ook al een paar keer gezegd. Ik zou een therapeut zoeken voor dit pessimistische zingevingsvraagstukkwestie. We zijn allemaal maar een tijdje op aarde en wat we uiteindelijk doen in de simpele oorsprong is het organisme in stand houden. Je voortplanten. Het geluk kun je ook uit verbindingen halen, de zingeving van je volgende generatie grootbrengen. Er gaat een wereld voor je open.
Voor sommigen is het ouderschap dan misschien wel het antwoord op alle zingevingsvraagstukken, maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Ik vind het in het geval van Y123 eigenlijk een beetje een vreemd advies. Hij geeft aan nu al nauwelijks rond te komen, en niet gelukkig te zijn in het leven in het algemeen. Ik zou dan zelf niet aan kinderen beginnen. Straks dragen die meer bij aan de problemen dan dat ze een oplossing zijn...
De verantwoordelijkheid voor een nieuw (ander) leven kan ook enorm beklemmend zijn. Ik vind dat je pas aan kinderen zou moeten beginnen als je zelf stabiel in het leven staat. Ik ben er zelf ook te lichtzinnig aan begonnen, terwijl we er echt heel lang en diep over na hebben gedacht. En ik zou ze nu echt niet meer willen missen, laat ik dat voorop stellen! Maar de verantwoordelijkheid heeft lang zwaar op me gedrukt. Dat had ik van tevoren niet zo heftig ingeschat.
Jonagold schreef: "dat een loopbaancoach misschien ook al een goed begin is. Ik heb zelf heel veel gehad aan een coach die o.a. NLP gebruikte, maar dat was wel voor andere problematiek. In ieder geval is het duidelijk dat je iets moet doen om verandering in je situatie te brengen. Je kunt ook online eens een drijfverentest doen. Dan krijg je hopelijk voor jezelf al wat meer helder waarvan jij 'aan' gaat, waar jij 's ochtends wel enthousiast je bed voor uitkomt."
Twee uitstekende voorstellen om te leren inzien dat je helemaal niet gevangen bent, al voelt dat nu wel zo.
Ik heb ooit een depressie gehad. De therapeut die ik toen bezocht, vertelde me dat mensen in een depressie raken als ze te lang te veel stress ervaren en het gevoel hebben dat ze niets tegen die stress kunnen doen, zich erin gevangen voelen. Als je je gevangen voelt, sta je meestal met je neus tegen een muur, je kunt niet verder die kant op. Maar als je je omdraait, zie je dat je nog vele andere kanten uit kunt, je kunt alleen niet door de muur heen. Als het je lukt om je om te draaien, merk je dat je niet terug kunt de oude richting op, maar álle andere richtingen liggen open.
Zoek iemand die je kan helpen je om te draaien.
Jonagold schreef op 22-04-2024 om 16:21:
[..]
Voor sommigen is het ouderschap dan misschien wel het antwoord op alle zingevingsvraagstukken, maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Ik vind het in het geval van Y123 eigenlijk een beetje een vreemd advies. Hij geeft aan nu al nauwelijks rond te komen, en niet gelukkig te zijn in het leven in het algemeen. Ik zou dan zelf niet aan kinderen beginnen. Straks dragen die meer bij aan de problemen dan dat ze een oplossing zijn...
De verantwoordelijkheid voor een nieuw (ander) leven kan ook enorm beklemmend zijn. Ik vind dat je pas aan kinderen zou moeten beginnen als je zelf stabiel in het leven staat. Ik ben er zelf ook te lichtzinnig aan begonnen, terwijl we er echt heel lang en diep over na hebben gedacht. En ik zou ze nu echt niet meer willen missen, laat ik dat voorop stellen! Maar de verantwoordelijkheid heeft lang zwaar op me gedrukt. Dat had ik van tevoren niet zo heftig ingeschat.
Ja ik was juist ongelukkig voordat ik moeder was, lag aan de fles en met Jan en alleman in bed en vond het leven ook nutteloos. Mij heeft het op het stabiele, rechte pad gebracht met zingeving en veel liefde als gevolg. Het kan voor iedereen anders uitpakken.
