'Op dit moment bestaat mijn (stief)gezin uit mijn dochter en mij. Wij vormen samen een lat-stiefgezin met mijn vriend Gert en zijn twee kinderen. Ik werk in mijn eigen praktijk als stiefouder-coach.
Ik werd zwanger door middel van een ICSI-traject (Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie). En nee, in mijn geval is dit geen heftig of verdrietig verhaal. Omdat mijn vriend chronisch ziek was, wisten wij direct dat ICSI de enige optie was. Je gelooft het misschien niet, maar het was meteen de eerste keer raak! De eerste negen weken was ik erg ziek door overstimulatie en mijn buik zat vol met vocht. Ik heb de gehele zwangerschap en bevalling als een geweldig mooie ervaring beleefd, inclusief deze negen weken.
De bevalling leek me behoorlijk spannend. Ik had het beeld van mezelf dat ik een lage pijngrens heb. Daarom koos ik in de voorbereiding voor haptotherapie. Dit heeft mij enorm geholpen bij het voelen van mijn lijf, bewust ademen en het omgaan met pijnervaringen tijdens de bevalling. Mijn vriend en ik hebben ook allerlei voorlichtingen bijgewoond. Ondanks de overvloed aan informatie in die tijd (2011), wist ik mijn vertrouwen te behouden.
Omdat ik wist dat de kans groot was dat het bij één kindje zou blijven (gezien de gezondheid van mijn partner), heb ik extra bewust van mijn zwangerschap genoten. Dat betekende ook dat ik een excuus had om extra mooie (en ja, dure) dingen te kopen voor mezelf en onze baby.
Elf dagen voor de uitgerekende datum begonnen de weeën om 23:30. Op een gegeven moment verloor ik vocht en zag dat dit niet helder was. Na een telefoongesprek met de verloskundige bleek dat mijn dochter waarschijnlijk in het vruchtwater had gepoept. We werden onmiddellijk naar het ziekenhuis gestuurd.
In het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd, zodat ze onze dochter in de gaten konden houden. Vanaf een uur of 3:00 's nachts werden de weeën heftiger. Toch heb ik deze uren als bijzonder ervaren. Ik paste de technieken uit de haptotherapie toe en liet me niet door pijn overweldigen.
Tegen 7:30 had de verpleegkundige blijkbaar de indruk dat ik pijnstilling wilde. Ze stelde voor om rond 8:30 met de verloskundige te kijken naar de mogelijkheden. Maar ik wilde helemaal geen pijnstilling, en dat heb ik ook gezegd.
Mijn zusje arriveerde tegen 8:00 en om 8:30 kwam de verloskundige. Ik bleek toen al volledige ontsluiting te hebben en mocht beginnen met persen. Om 8:48 werd onze prachtige dochter Jolijn geboren. Omdat zij haar arm naast haar hoofdje had - als een soort superwoman - was ik een beetje ingescheurd. Gelukkig was dit met één hechting opgelost.
Wij kijken beiden heel goed terug op deze bevalling en ik kan nog steeds genieten als ik eraan terugdenk. Ik denk dat dit ook komt doordat ik wist dat ik het maar één keer zou meemaken en ik daardoor heel bewust heb genoten van het hele proces.
Ik wil andere vrouwen meegeven dat het belangrijk is om jezelf en je behoeften serieus te nemen. Kom voor jezelf op. Laat los wat eventueel ‘hoort’, volg je eigen pad. Als je dat doet, kun je er goed op terugkijken, net zoals ik dat doe met mijn unieke ICSI bevallingsverhaal.'
