"Mijn naam is Mariska Maring en ik ben 31 jaar oud. Volgend jaar ben ik tien jaar getrouwd met mijn man. Samen hebben wij drie dochters en een sterrenkindje. Na drie traumatische bevallingen wist ik dat ik mijn bevalling anders wilde aanpakken.
Tijdens de zwangerschap liep ik bij de POP-poli, een afdeling voor zwangeren met psychische klachten, vanwege mijn autisme en angsten. Omdat ik niet op één lijn lag met het ziekenhuis en zoveel stress ervaarde van alleen al de omgeving door de eerdere traumatische bevallingen, ging ik zelf op onderzoek uit.
Ik zocht tijdens de zwangerschap heel het internet af naar informatie. Ik kwam op Instagram accounts van doula’s en verloskundigen terecht, en door het één en ander aan te klikken kwam ik bij het Instagram-account van Vrije Geboorte. Dit sprak mij zo erg aan dat ik de cursus ben gaan volgen. Ook vertelde een lieve verloskundige dat er caseload verloskundigen zijn. Dit zijn verloskundigen die buiten de richtlijnen werken. Het was nog een hele puzzel om de juiste te vinden, aangezien ik al 30 weken zwanger was en veel verloskundigen vol zaten. Maar ik wist heel zeker dat ik thuis wilde bevallen, in mijn eigen omgeving.
Na veel heen en weer bellen en mailen werd ik teruggebeld door een verloskundige praktijk. De verloskundigen vonden mijn ervaringen erg aangrijpend en vroegen aan mij of ik het goed vond om twee verloskundigen te krijgen voor de controles. Samen hebben we een eerste afspraak gepland en dit was zo fijn. We kwamen binnen en werden heel huiselijk ontvangen. We kregen een kop thee en hebben minstens een uur alles doorgesproken. We voelden ons heel erg op ons gemak; er werd met veel geduld geluisterd. Ik had van tevoren alles op papier gezet wat mijn wensen waren en waar ik tegenaan liep. In tegenstelling tot de eerdere ervaringen, waar ik met lood in mijn benen naar de verloskundige ging, vond ik het nu een ontzettend leuk uitje.
De dag van de bevalling was magisch. Op 11 april 2022 kreeg ik in de ochtend een vliesscheur. Mijn man is nog gaan werken en ik zei: 'nou, tot straks hè'. Ik was erg onrustig en begon alles op orde te maken. Mijn moeder is hier geweest; ik vond het fijn om iemand om me heen te hebben. Ook belde ik de verloskundige en die vroeg of ik het fijn vond om het hartje nog even te luisteren. Rond twee uur in de middag belde ik mijn man om te vragen of hij thuis kon komen. Mijn moeder was intussen weer even naar huis gegaan. Iets voor 15:00 belde ik mijn moeder weer om te vragen of ze de andere twee meiden kon ophalen, want ik vertrouwde het niet helemaal. Terwijl mijn ouders de meiden ophaalden, belde ik de verloskundige om te vragen wanneer we het bad konden vullen. Het bad stond al op, omdat het al een aantal keren loos alarm was. De verloskundige zei: "Begin maar te vullen, dan kom ik er rustig aan."
De verloskundige was er erg snel. Terwijl zij wat papieren op tafel legde, hing ik al krom over de tafel heen. De weeën gingen al zo snel dat ik mijn broek al wilde uittrekken, want ik dacht echt dat de baby nu al zou komen. Terwijl mijn man en de verloskundige letterlijk met pannen aan het rennen waren, trok ik alvast mijn onderkleding uit en stapte ik in bad. In mijn ooghoeken zag ik dat ze letterlijk aan het rennen waren met het water. Tussen het vullen van de pannen door had ik mijn man zijn hand nodig. Ik wilde hem dicht bij mij hebben. Ik was volledig in mezelf gekeerd. De tweede verloskundige kwam binnen toen het hoofdje al te zien was. Ik heb hier weinig van meegekregen, want ik zat volledig in mijn bubbel. Het was alsof mijn man en ik helemaal alleen waren en ik heb niet doorgehad dat de verloskundige heel veel foto’s heeft gemaakt tijdens de bevalling.
Ons baby'tje werd in mijn handen geboren. Ik voelde haar haartjes en pakte haar aan. Ik riep: "Wat gaaf, wat gaaf!" Rustig in bad lieten we samen de navelstreng uitkloppen. Omdat ik placenta-problemen heb gehad bij mijn eerdere bevallingen, heeft mijn man de navelstreng in bad doorgeknipt. Met hulp van mijn man en de verloskundige ben ik uit bad geklommen. Op de bank hebben we rustig de placenta afgewacht. De verloskundigen stelden mij elke keer gerust, want ik vond dit wel enorm spannend. Terwijl mijn man met de baby zat, perste ik rustig de placenta eruit.
Wat voelde ik mij blij en opgelucht. Ik wilde de hele wereld laten weten hoe mijn bevalling was gegaan. Ik voelde mij zo ontzettend sterk. Deze bevalling heeft mij en ons gezin heel erg veranderd. Mijn man en ik zijn heel erg naar elkaar toe gegroeid en ook maken wij als gezin keuzes waar wij echt volledig achter staan. Bovendien luister ik nu nog beter naar mijn gevoel. Ik had graag bij mijn eerdere bevallingen willen weten hoe het geboorteproces écht werkt en dat ik te allen tijde mijn eigen keuzes mag maken.
Elke ervaring neem je mee voor de rest van je leven.'
