Mijn naam is Priscilla, en ik ben 32 jaar oud. Ik ben getrouwd en samen hebben we drie kinderen: Isa*, Joah en Yinthe. Het pad naar hun komst was echter verre van vanzelfsprekend. Ik deel de impact van mijn HG-zwangerschappen in dit artikel.
In 2019 raakten wij na een fertiliteitstraject zwanger. Al voordat ik de test had gedaan, voelde ik me misselijk, maar toen dacht ik dat het bij de zwangerschap hoorde. De zwangerschapstest bevestigde mijn vermoeden: ik was zwanger! We waren dolblij en tegelijkertijd voelde het zo onwerkelijk dat we ouders zouden worden. Binnen twee weken veranderde dit geluk in hevige misselijkheid en uitdagingen.
De misselijkheid was inmiddels zo erg geworden dat eten en drinken nauwelijks meer lukte. Mijn werk als wijkverpleegkundige deed ik kokhalzend en met tranen in de auto. Na telefonisch contact met de gynaecoloog kreeg ik medicatie tegen de misselijkheid en het advies om mij een weekje ziek te melden. Daar lag ik dan, dagenlang op de bank of in bed. Ik sliep vrijwel de hele dag en kon weinig licht en geluid verdragen. Eten en drinken waren inmiddels een dagtaak geworden, hoewel ik gelukkig niet hoefde over te geven. Een goede vriendin kwam langs en schrok van mijn toestand. Zij had zelf twee zwangerschappen met Hyperemesis Gravidarum (HG) doorgemaakt en herkende veel symptomen. Ze drong erop aan dat ik contact opnam met de gynaecoloog. Helaas werd me daar verteld dat de misselijkheid normaal was en mogelijk te verklaren door het feit dat we tot onze verbazing een tweeling verwachtten. Wel kreeg ik zwaardere medicatie voorgeschreven en moest ik een week later terugkomen.
Bij de volgende controle waren mijn klachten niet verbeterd en was ik voor vrijwel alles afhankelijk van mijn man. Ook kregen we te horen dat het hartje van Isa* was gestopt met kloppen. Naast mijn eigen slechte gezondheid en verzwakking, hadden we ook een van onze kindjes verloren.
Een groot deel van de zwangerschap was het vervolgens een strijd om erkenning en begrip. Mijn omgeving en vooral mijn collega's toonden veel onbegrip. Ze zeiden dat zwangerschap geen ziekte is en dat zij gewoon tot aan hun verlof hadden doorgewerkt. Pas met 19 weken zwangerschap werd erkend dat mijn klachten geen normale misselijkheid waren, maar overeenkwamen met een ernstige vorm van HG. Desondanks werd ik door de verloskundige met 27 weken verplicht om te stoppen met de medicatie die ik gebruikte om mijn klachten draaglijk te houden. Uiteindelijk is na een zwangerschap van 41+6 dagen en een zware, traumatische bevalling onze zoon Joah geboren. Direct na zijn geboorte was ook de misselijkheid verdwenen.
Na Joah's eerste verjaardag groeide onze wens voor nog een kindje. Met elkaar hebben we uitvoerig gesproken over hoe we dit zagen, gezien de hoge herhalingskans van HG. We overwogen hoe we voor onze zoon zouden zorgen als ik dat niet meer kon. Ook praatten we over de toekomst. Als ik weer HG zou krijgen, dan zou dit de laatste zwangerschap zijn. We hebben gesprekken gevoerd met familie, huisartsen en werkplekken, en ik heb een nieuwe verloskundigenpraktijk gezocht. We wilden alles goed geregeld hebben voor het geval dat.
In 2022 startten we met een nieuw fertiliteitstraject en raakte ik opnieuw zwanger. Ook nu was ik al misselijk voordat de test positief was. Toch bleef ik hopen dat het niet zo ernstig zou worden. Helaas was ik binnen twee weken weer ernstig ziek, nog erger dan voorheen. Eten en drinken gingen nog moeizamer en ik moest meerdere keren per dag overgeven. Ondanks onze inspanningen werden alle plannen tevergeefs uitgevoerd. Met zeven weken zwangerschap werd ik volledig uitgedroogd opgenomen in het ziekenhuis. Daarna volgden 23 opnames in 5,5 week om vocht, vitamines en medicatie via het infuus toegediend te krijgen, met enkele dagen sondevoeding. Voor verdere begeleiding werden de POP-poli, medisch psycholoog, maatschappelijk werker en diëtist ingeschakeld. Ik bleek niet zonder regelmatige vochttoediening te kunnen en door beschadigde aderen en prikangst was prikken niet meer mogelijk. Na enkele EMDR-behandelingen werd besloten een PICC-lijn (centrale infuuslijn via de bovenarm naar het hart) te plaatsen. Hierdoor hoefde ik niet meer geprikt te worden en kon ik met hulp van thuiszorg thuis vocht krijgen. Op deze manier heb ik nog 3,5 maanden vocht toegediend gekregen.
Fysiek ging ik achteruit, wat resulteerde in een bed in de woonkamer, een rolstoel en een douchekruk. Ik kon de zorg voor onze tweejarige zoon niet meer aan. Vooral in de eerste weken kon ik hem maar enkele minuten per dag om me heen hebben en verdroeg ik zelfs zijn geurtjes niet. Dit was een moeilijke tijd voor mijn man. Naast zijn werk had hij nu de volledige zorg voor mij, onze zoon en het huishouden. Dit eiste zijn tol en leidde tot slapeloze nachten en uiteindelijk overbelasting, waardoor hij zich moest ziek melden. Zorgverlof was ontoereikend en er was geen andere hulp of begeleiding beschikbaar, bijvoorbeeld via de gemeente. Gelukkig sprongen onze ouders in om ons gezin te ondersteunen, vooral onze zoon werd opgevangen naast zijn gastouder. Uiteindelijk heb ik 5,5 maand bijna alleen maar in bed gelegen, waardoor mijn conditie en spierkracht vrijwel volledig verdwenen waren. Na een zwangerschap van 41+3 dagen en opnieuw een zware bevalling werd onze dochter Yinthe geboren. Ook deze keer was de misselijkheid vrijwel direct verdwenen.
Terugkijkend heeft HG een enorme impact gehad op mijn zwangerschappen, mijzelf en ons gezin. Ons sociale leven viel weg omdat het te veel prikkels gaf en ik daardoor nog misselijker werd. Hierdoor voelde ik me erg eenzaam. Het onbegrip dat ik ervoer, maakte dit gevoel nog sterker. Dit onbegrip uitte zich vooral in opmerkingen dat misselijkheid er nu eenmaal bij hoort en dat het wel over zou gaan na het eerste trimester. Er werd zelfs gezegd dat de misselijkheid psychisch zou zijn. Vooral in mijn eerste zwangerschap heeft dit me diep geraakt en voelde ik me genoodzaakt mezelf te verdedigen.
Daarnaast was ik niet in staat om te werken, waardoor ik me buitengesloten voelde van de maatschappij. Mentaal heb ik nu moeite met prikkelverwerking en ben ik getraumatiseerd en angstig geraakt voor prikken, overgeven en misselijkheid. Kortom, het heeft zowel fysiek als mentaal een enorme tol van mijn gezondheid geëist. Het moeilijkste is dat ik niet de moeder en vrouw kon zijn die ik had willen zijn, en die ik ook had moeten zijn. Dit alles heeft geleid tot het besluit dat onze dochter Yinthe ons laatste kindje is. Een HG-zwangerschap treft niet alleen mij, maar ook ons toen ongeboren kindje, mijn gezin, onze familie, werk en sociale leven.
Beide zwangerschappen hebben me ook veel geleerd. Ik heb geleerd voor mezelf op te komen en niet alles zomaar te accepteren. Ik heb ook geleerd dat gezondheid en mijn gezin veel belangrijker zijn dan de verwachtingen van anderen. Hierdoor ben ik vastbesloten om niet te snel weer aan het werk te gaan en geen verlof op te nemen uit schuldgevoel.
Voor vrouwen die hetzelfde doormaken of hebben doorgemaakt, wil ik zeggen dat jouw ervaring echt is en dat je je zeker niet aanstelt. Hoe moeilijk het ook is, accepteer hulp van anderen en maak gebruik van hulpmiddelen. Deze hulpmiddelen hebben het voor mij mogelijk gemaakt om meer tijd met mijn gezin door te brengen. Als je al één of meerdere kinderen hebt, kan het boek ‘Mama is het spuugzat’ van Suzan van Velthoven je helpen om beter te begrijpen wat er aan de hand is.
Tijdens beide zwangerschappen heb ik enorm veel steun gehad aan de Facebook-groep van Stichting ZEHG. Daar vond ik niet alleen steun en tips, maar vooral ook herkenning en begrip. Ook na de zwangerschap is het belangrijk om de tijd te nemen en hulp te accepteren of te zoeken. Laat jezelf niet wegcijferen in het ouderschap; jouw herstel is net zo belangrijk.
Nog meer ervaringsverhalen lezen over HG tijdens de zwangerschap? In dit blog delen 5 vrouwen hun verhaal over HG.
