14 april 2006 door Aleid Grijpma
Ik ben een alleenstaande moeder van 34 en ik heb drie kinderen in de leeftijd van 7, 9 en 14 jaar. Helaas is de middelste van 9 een tijdje van huis weg, vanwege driftbuien en agressief gedrag. Hij zit in een observatiekliniek en is nu heel rustig. Het gaat goed met hem. Hij heeft wel medicatie (dippeperon).
Tegenover mij doet hij nu ontzettend raar. Als ik hem aan de telefoon heb, is hij heel erg boos op mij. Nou ben ik zo bang dat hij van mij wordt afgenomen. Ik heb een VOTS staan [voorlopige ondertoezichtstelling - red.] en dat wordt waarschijnlijk een OTS [ondertoezichtstelling - red.]
Ook heb ik een puber van 14 die ADHD heeft. Hij heeft geen medicatie en is ontzettend onrustig. Op school gaat het ook allemaal niet goed. Net als bij mijn middelste zoontje. Die was geschorst. Mijn kleine van 7 is wat dwangmatig, maar heeft geen ADHD.
Ik heb iedereen op mijn nek: de Raad voor de Kinderbescherming, de Jeugdzorg... en dit allemaal omdat ik nooit hulp wou. Ik heb het altijd afgewezen, omdat ik dacht: het komt vanzelf goed. Maar nu ben ik echt bang om mijn kids kwijt te raken.
Ik snap niet dat het nu zo goed gaat met mijn zoontje van 9. Was dat thuis maar zo. Dit is echt heel raar. Ik ben wel blij dat het goed gaat, maar waar ligt dat aan? Dat het thuis niet kan en in zo'n instelling wel... Heb ik dan als moeder zo gefaald met de opvoeding? Ik weet het niet meer.
Het opvoeden van kinderen waar helemaal niets bijzonders mee aan de hand is, is voor veel ouders al best ingewikkeld. Zelfs als er twee ouders zijn. Bij u is het dus dubbel lastig: u moet uw kinderen in uw eentje opvoeden, en twee van hen hebben problemen. In zo'n situatie is het echt geen schande om hulp van wie dan ook te accepteren.
En wat uw angst voor het afnemen van één of meer van uw kinderen betreft: ik weet dat zowel Jeugdzorg als de Raad voor de Kinderbescherming altijd op zoek zijn naar mogelijkheden voor vrijwillige hulp, vóórdat ze beslissen dat kinderen uit huis geplaatst moeten worden.
Uw zoontje is uit huis geplaatst, maar kennelijk tijdelijk – ter observatie. U vertelde dat hij driftig was en agressief. Ik vermoed dat hij een observatieplaats heeft gekregen omdat men graag wil weten of er bij hem zelf ook problemen zijn die zijn driftbuien verklaren.
Hij is nu boos aan de telefoon. Hoe zou dat komen? Ik weet niet hoe hij is weggegaan, maar ging dat met veel problemen gepaard? Was u het ermee eens? Het kan namelijk heel goed zijn dat uw zoon boos op u is omdat hij het gevoel heeft dat hij is weggestuurd. Het is dan ook belangrijk dat hem wordt uitgelegd dat dit echt nodig was. Om ervoor te zorgen dat het beter met hem zou gaan.
U vroeg zich af waarom het nu beter gaat met uw zoon dan thuis. Ik denk dat ik dat wel kan verklaren.
Het belangrijkste verschil is dat er in deze klinieken meestal veel duidelijkheid en structuur is. De gang van zaken en de regels zijn heel helder, waardoor kinderen op elk moment precies weten waar ze aan toe zijn.
Thuis is dat vaak anders. Er zijn bijvoorbeeld broertjes of zusjes die onrust kunnen scheppen, en ouders zijn nu eenmaal andere mensen dan groepsleiders. Ouders kunnen bijvoorbeeld ook andere dingen aan hun hoofd hebben, met werk, of geld, of andere persoonlijke problemen, terwijl groepsleiders er juist op getraind zijn om zich alleen op de kinderen en het groepsproces te richten.
Bovendien zijn groepsleiders sowieso in het voordeel, vanwege het principe dat 'andere ogen kunnen dwingen'.
Al met al kunnen kinderen in zo'n situatie dus anders reageren dan thuis. Daar is uw zoon echt geen uitzondering in, je ziet dat heel vaak.
Uw middelste zoon, die opgenomen is ter observatie, is niet uw enige probleem. Uw oudste zoon heeft misschien ADHD maar gebruikt geen medicatie (waarom eigenlijk niet?) en uw jongste zoon heeft het kennelijk ook moeilijk, door alles wat er nu speelt.
Toen ik dat las, vroeg ik mij vooral af of er nog andere problemen zijn met uw oudste zoon. Luistert hij nog wel naar u? Komt hij wel eens met de politie in aanraking? Gaat het op school nog wel goed?
Dat zijn namelijk wel risico's bij ADHD-kinderen die niet goed behandeld worden! En bedenk: hoe ouder ze zijn, hoe moeilijker het is om ze nog te bereiken.
Samenvattend: u heeft kinderen met veel problemen en waarschijnlijk is het toch te lastig om dat allemaal in uw eentje te regelen. Ik kan mij dat heel goed voorstellen.
Het lijkt mij dus erg belangrijk dat u met Jeugdzorg en uw voogd om de tafel gaat zitten, en dat u goed bespreekt waaruit de problemen nu precies bestaan. Let op: het bespreken van problemen en het vragen om hulp is geen reden om kinderen uit huis te plaatsen!
Voor zover ik weet worden kinderen alleen uit huis geplaatst in de volgende gevallen:
Zo te zien is dat bij u niet het geval. Maar los daarvan blijft het natuurlijk wel belangrijk dat uw kinderen begeleiding en behandeling krijgen, omdat er anders grote zorgen kunnen ontstaan over hun toekomst. Met name jongens kunnen ten prooi vallen aan criminaliteit. En daarnaast moeten ze natuurlijk een kans krijgen om iets van hun toekomst te gaan maken.
Ik hoop dat ik u hiermee een beetje gerust heb kunnen stellen, en dat mijn antwoord u iets geholpen heeft. Ook hoop ik dat het u lukt om op een goede manier in gesprek te komen met uw hulpverleners.
Succes ermee!
