27 februari 2009 door Aleid Grijpma
Mijn zoon (15 jr) heeft Gilles de la Tourette met dwangneurose en wordt al heel lang behandeld. Het gaat goed met hem en zelfs steeds beter.
Hij heeft al medicatie, therapie, rugzakje, ambulante begeleiding en gezinsbegeleiding. Alsof dat nog niet genoeg is, hoorde ik laatst dat een psychiater denkt dat mijn zoon psychotisch is, of wordt, en daar ben ik het absoluut niet mee eens.
Bij mijn zoon hadden ze al een paar keer een onjuiste diagnose gesteld. Een keer zeiden ze dat er een ziekenhuisopname zou moeten komen, een andere keer een gezinsopname, en weer een andere keer een dagbehandeling.
Waarschijnlijk zullen er nog meer onderzoeken en nog meer behandelingen komen. Kan ik dat weigeren? Want het maakt ons zo moe dat ze telkens iets gaan vermoeden terwijl het zo goed gaat.
Wat wij echt nodig hebben, is rust. Laat die jongen zich gewoon verder ontwikkelen met wat hij heeft. Ik ben zeer tevreden met mijn gezin nu, behalve dat we volkomen uitgeput zijn.
Dus als dat mogelijk is, wil ik even stoppen. Kan dat?
Ik ben geen specialist op het gebied van wetten en regels, maar voor zover ik weet kun je een behandeling altijd weigeren of stoppen, zolang dat geen gevaar oplevert. Er mag dus geen reden tot zorg zijn, bijvoorbeeld dat het kind verwaarloosd wordt, of mishandeld, of dat de zorg van de ouders tekort schiet, of dat het kind vanwege zijn stoornis gevaarlijke dingen doet, of niet naar school gaat, etc.
Wel is het natuurlijk de vraag of het in een specifieke situatie, zoals bij u, ook echt verstandig is om te stoppen, maar dat kan ik vanaf deze afstand natuurlijk niet beoordelen.
Verder vroeg ik me af hoe uw zoon er eigenlijk over denkt. Een kind van 15 bepaalt zelf ook mee wat er gebeurt.
Ik neem aan dat u bedoelde dat de hulp die er nu is, moet blijven (omdat die succesvol is), maar dat er even pas op de plaats gemaakt moet worden met nieuwe onderzoeken, etc. Dat kan ik mij heel goed voorstellen. Ik zie het wel vaker, bij ouders die soms al jarenlang bezig zijn met hun kind. Die kunnen behoorlijk moe worden van al dat gedoe, met als gevolg dat ze wel eens een tijdje niets willen.
Ik kan me dat dus goed voorstellen, maar anderzijds: bij kinderen met veel problemen, zoals uw zoon, ben ik wel geneigd om ze dan bijvoorbeeld eens per half jaar (gedurende een aantal jaren) te willen zien. Dan blijft er contact, en kun je een vinger aan de pols houden. Zeker als er ook medicatie gebruikt wordt, is dat wel zo veilig. Bij ouders die ook dat nog te veel vinden, stel ik dan voor dat ze in ieder geval direct weer een afspraak maken als er een nieuw probleem.
Wat mij wel een beetje zorgen baarde, was de mogelijkheid dat uw zoon psychotisch zou kunnen worden. Ik zou dan willen weten waar die psychiater dat op baseerde. U zelf kunt het zich niet voorstellen, maar waarom dacht de psychiater daar dan aan?
Dit is wel een belangrijk punt, want uit onderzoek weten we dat psychotische kinderen goed behandeld en begeleid moeten worden, om de kans te vergroten dat ze zich goed blijven ontwikkelen. De psychotische symptomen kunnen dan verminderen of zelfs geheel verdwijnen. Dus áls er bij uw zoon daadwerkelijk sprake zou zijn van dit probleem, dan is het wel belangrijk om hem een zo goed mogelijke behandeling te gunnen.
De vraag is nu hoe u het beste verder kunt. Ik zou u aanraden om te gaan praten met de behandelaars. Ten eerste om opheldering te krijgen over de dingen die voor u onduidelijk zijn, zoals de vraag waarom uw zoon psychotisch zou kunnen worden. Ten tweede om hen te vertellen hoe ú vindt dat het nu gaat, en dat u zelf op dit moment liever geen of weinig bemoeienis meer wilt. Ten derde om te horen waarom zij uw zoon wél verder willen behandelen. Dat kunt u dan beoordelen en afwegen.
Misschien wordt u het alsnog met elkaar eens, maar stel dat dat niet gebeurt. Dan kunnen u en uw zoon dus zelf besluiten om eventueel te stoppen met de behandeling (mits dat veilig en verantwoord is). Kinderen van 12 tot 16 jaar mogen meebeslissen met hun ouders, en kinderen van 16 jaar en ouder mogen zelfstandig beslissen wat ze willen.
Mochten jullie zelfstandig besluiten om te stoppen, blijf dan in ieder geval communiceren met de behandelaars, en luister goed naar de redenen waarom zij misschien andere dingen willen dan u.
Ik wens jullie succes en sterkte!
