16 mei 2008 door Joanna Sandberg

Wat kan ik eraan doen dat mijn zoon zo dicht op mijn huid zit? (9 jr)

Mijn vraag gaat over onze 9-jarige zoon. Hij wil de laatste tijd precies weten waar ik ben en wat ik ga doen. Ook als ik gewoon thuis aan het poetsen ben, vraag hij vaak: "Wat ga je nu doen?" Of waar ik heen ga. Of wat ik ga doen als hij op school is.

Het lijkt alsof hij ergens onzeker over is en continu bevestiging nodig heeft. Ik kan echter niet goed plaatsen waar dat vandaan komt.

Als hij gaat slapen, vraagt hij wat ik dan ga doen. Ik ga 's avonds eigenlijk nooit weg. Mijn man en ik zijn al bijna 12 jaar gelukkig getrouwd, we hebben nog een dochter van 10 en nog een zoon van 8.

Voor zover ik weet gaat het goed op school. Hij kan, ook volgens zijn juf, goed met iedereen opschieten. Hij is verder thuis ook niet lastig of zo. Er hebben zich ook geen grote veranderingen voorgedaan, de laatste tijd.

Opvoeding en gedrag

Hoeveel zakgeld is normaal en wat geven andere ouders?

We zijn ruim 5 jaar geleden naar Amerika verhuisd, en ik ben de vorige maand even een weekendje alleen teruggevlogen voor een feest, terwijl mijn man thuis bleef en voor de kinderen zorgde.

Onze zoon is altijd al best aanhankelijk geweest, maar dat steeds maar vragen wat ik ga doen, is iets van de laatste weken.

Ik heb hem gevraagd waarom hij steeds wil weten wat ik doe. Dan zegt hij dat hij dat gewoon graag wil weten. Ik heb er op zich niet zo veel moeite mee en geef ook altijd antwoord, maar ik vind het toch niet helemaal normaal. Wat kan ik eraan doen?

Antwoord

U heeft het bij het rechte eind dat uw zoon onzeker lijkt, en daarom continu bevestiging van u nodig heeft. Het komt wel vaker voor maar het is meestal moeilijk te plaatsen. Soms is er een heel directe, duidelijke aanleiding voor, maar vaak ook niet.

Maar hoe dan ook: hij kan het niet laten om steeds maar weer te vragen wat u gaat doen. Dat duidt erop dat hij wat 'separatie-angst' heeft ontwikkeld, ook wel verlatingsangst genoemd.

Dood

U vertelde dat hij altijd al aanhankelijk was, en mogelijk – omdat u er meestal wel bent – heeft het weekendje dat u alleen weg was, hem toch meer gedaan dan je zou verwachten. Hij heeft toen heel duidelijk kunnen ervaren hoe het is met papa, zijn zus en zijn broer, maar zonder u.

Waarschijnlijk is hij toch wel bang geweest dat u iets zou kunnen gebeuren. Misschien heeft hij zich voor het eerst ook echt gerealiseerd dat u iets kan gebeuren, en dat u net als andere mensen dood kan gaan. Dat kan allemaal heel goed op deze leeftijd.

Maar bedenk: het ene kind is gevoeliger en kwetsbaarder dan het andere, en het ene kind denkt ook meer over dit soort zaken na dan het andere.

Wat kun je doen?

In dit soort situaties gelden altijd de volgende standaard-adviezen:

• straal rust, duidelijkheid en vertrouwen uit;

• probeer zijn gevoelens te benoemen. Bijvoorbeeld; "Misschien ben je toch wel heel bang geweest, toen ik alleen naar Nederland ging. Dacht je dat ik niet meer terug zou komen?" Het kan zijn dat hij zich schaamt voor deze angst, en dat hij het kinderachtig vindt voor een jongen van zijn leeftijd. Maar als u zijn gevoel benoemt – als zijnde heel normaal voor een kind van deze leeftijd – dan zal dat heel opluchtend voor hem zijn.

• Blijf neutraal in uw reacties op zijn vragen, en tracht ze te beperken. Spreek met hem af hoe vaak hij u per dagdeel mag bevragen (verdeeld over de ochtend, de middag en de avond).

• Doe vooral de dingen die u altijd al deed en blijf ze doen.

• Pas u niet aan aan zijn gedrag! Dat schept vertrouwen en veiligheid.

U vertelde dat uw zoon op dit moment nog goed functioneert (op school en thuis). Dat betekent dat u er snel bij bent om hem te helpen, en dat de kans groot is dat al dat vragen dus gaat afnemen.

Succes ermee!