14 september 2007 door Joanna Sandberg
Mijn zoontje van 4 jaar zegt regelmatig dat hij een meisje wil zijn. Ik heb geprobeerd te achterhalen wat de reden daarvan is, maar dat wordt niet duidelijk. Zijn antwoord is: "Nou, gewoon omdat ik een meisje wil zijn." Ook de vraag of er dingen zijn waarvan hij denkt dat jongens die niet kunnen, en meisjes wel, schept geen helderheid.
Mijn eigen idee is dat hij zich niet anders wil voelen dan zijn moeder. Sinds 1½ jaar wonen zijn vader en ik niet meer samen en verblijft mijn zoontje het grootste deel van de week bij mij. Op het kinderdagverblijf speelde hij vaak met een aantal meisjes (maar niet alleen maar met meisjes), waardoor hij zich misschien weer niet anders wil voelen.
Verder vind ik zijn gedrag heel normaal. Hij speelt met jongens en met meisjes, en hij kan net zo genieten van stoeien en voetballen als van spelen met de pop.
Ik vergelijk mijn zoontje een beetje met mijzelf. Als kind wilde ik graag een jongen zijn, omdat ik dacht dat dat leuker was. Maar na verloop van tijd is die gedachte vanzelf verdwenen.
Laatst kwam mijn zoontje thuis en zei: "Mama, als ik groot ben, word ik een meisje." Ik heb hem toen gezegd dat dat niet zo is. Maar dat als hij groot is, en hij het nog steeds wil, dat we dan zullen kijken wat we kunnen doen. Mijn zoontje had hier vrede mee en geruime tijd heb ik niets meer hierover gehoord.
Verder probeer ik hem bewust met een paar jongens te laten spelen en probeer ik hem te laten zien dat jongens ook leuke dingen doen en kunnen.
Zijn vader is echter nogal strikt in zijn manier van denken. Toen hij dit hoorde, kreeg ik allerlei verwijten die in het kort erop neerkomen dat ik een homo van ons zoontje maak.
Hebben jullie een verklaring voor het feit dat hij een meisje wil zijn? En hebben jullie tips hoe ik hiermee het beste kan omgaan?
Om te beginnen denk ik niet dat u een koppeling moet maken tussen de wens van uw zoontje een meisje te willen zijn, en het feit dat hij zich niet anders wil voelen dan zijn moeder. U en uw ex-partner wonen niet meer samen, en hij is vaker bij u dan bij zijn vader, maar dat is niet de 'oorzaak' van zijn uitspraken.
Het is dus beslist niet uw schuld, als u dat mocht denken, dat hij met enige regelmaat zegt dat hij een meisje wil zijn.
Overigens kán een scheiding soms wel een rol spelen bij de wens van een jongen om een meisje te zijn, maar dan ziet het er allemaal heel anders uit. Ten eerste gaat het dan om een uiting van stress. Er moet dus sprake zijn van spanning. En ten tweede is zo'n jongen er dan aldoor mee bezig. Hij zou zich verkleden als meisje, alleen met meisjesdingen willen spelen, er ook mee bezig zijn op school, enzovoorts. Bij uw zoon lijkt dat allemaal niet het geval te zijn.
Het is niet ongewoon dat kleine kinderen gedurende een tijdje zo'n soort wens hebben. Meestal is die wens niet heel sterk, en verdwijnt hij op den duur vanzelf. Er is geen speciale verklaring voor en er is niets bijzonders aan de hand.
Maar soms is de wens om van het andere geslacht te zijn wél heel sterk en houdt die wens langdurig aan (gedurende een aantal jaren). In dat geval is er wel iets bijzonders aan de hand. We noemen dat 'genderdysforie'.
Genderdysforie houdt in dat zo'n kind zich niet gelukkig voelt met zijn eigen geslacht, en een zeer sterke wens heeft om van het andere geslacht te zijn. Zo'n kind identificeert zich met het andere geslacht.
Een jongen met genderdysforie kan bijvoorbeeld het volgende beeld geven:
Kinderen kunnen genderdysfoor zijn in de kindertijd, dus tot de puberteit. Dat hoeft echter nog helemaal niet te betekenen dat ze ook genderdysfoor blijven in de puberteit. Bij ongeveer 80% van de jongens die genderdysfoor zijn in de kindertijd, wordt de genderdysforie minder in de puberteit of gaat hij over. Vaak ontwikkelen deze jongens wel een homoseksuele oriëntatie.
Gaat de genderdysforie door in de puberteit, dan spreken we meestal van transseksualiteit.
Uit uw verhaal maak ik op dat de wens van uw zoon om een meisje te willen zijn niet zo heel erg sterk is. Hij zegt met enige regelmaat dat hij een meisje wil zijn, en hij heeft ook wel meisjes-interesses (spelen met meisjes en poppen), maar verder vertoont hij ook jongensgedrag en heeft hij ook jongens-interesses, zoals stoeien en voetballen met jongens. Dat is uitgesproken wild spel, en daar geniet hij van. U vertelde niet dat hij behoefte heeft om zich te verkleden als meisje, of een afkeer heeft van zijn piemel.
Eigenlijk ontwikkelt uw zoon zich dus heel leuk! Zijn interesses zijn breed; hij beperkt zich niet alleen tot jongensdingen, maar vindt meisjesdingen ook leuk.
Praktische adviezen
Wat mij wel zorgen baart is dat zijn vader u verwijt dat u een homo van hem maakt. Alsof dat zou kunnen. En wat is er mis met homo's?
Het is belangrijk voor de ontwikkeling van jullie zoon dat hij mag zijn zoals hij zich voelt. Als hij voelt dat zijn vader het veroordeelt dat hij met meisjes of met poppen speelt, dan is dat niet goed voor zijn ontwikkeling. Zijn vader hoeft echt niet samen met zijn zoontje met poppen te spelen (hij mag gewoon lekker met hem gaan voetballen) maar als jullie zoontje bij hem met een pop speelt, dan moet hij dat accepteren en laten gebeuren.
Hopelijk kunt u dit uitleggen aan uw ex. Mocht dat niet lukken, dan raad ik u aan om aan een goede vriend van uw ex, of een familielid te vragen om hierover met hem te praten.
