10 oktober 2001 door Paula Fikkert
Waarom kunnen kleine kinderen (t/m 4 jaar) mijn naam, Lonneke, niet goed uitspreken? Meestal wordt hij veranderd in 'Lonke' of 'Monge'.
Uw naam heeft voor veel kinderen een hoge moeilijkheidsgraad. Dat ligt zowel aan de L als aan de klemtoon-structuur.
Het eerste struikelblok is de L. Veel kinderen hebben aanvankelijk moeite met de L. Ze laten hem weg of vervangen hem door een H, een J of een W, maar soms ook wel door een plofklank (P, T en K) of een nasaal (M en N). Dat laatste is in dit geval niet zo gek. De naam bevat immers al een nasaal, de N, en door die te kopiëren ontstaat er Nonneke (of Nonge).
De L maak je door de punt van je tong tegen de tandkas of het harde gedeelte van het verhemelte te zetten en de lucht er aan weerszijden langs te laten stromen. Probeer nu eens achter elkaar LIE, LAA en LOE te zeggen. De plaats waar je de L maakt verandert niet, maar het zal je opvallen dat je mond iedere keer een andere vorm aanneemt. Dat komt door de verschillende klinkers.
Voor een OE of een O – zoals in uw naam – wordt de L meer rond door de lipronding van de klinker. Hij kan dan snel een W of M worden. Dat verklaart waarom Lonneke soms wordt uitgesproken met een M. Lieneke daarentegen zal eerder Nieneke of Nienke worden dan Mieneke.
Tenslotte bestaat
Lón-ne-ke uit een beklemtoonde lettergreep gevolgd door twee onbeklemtoonde lettergrepen. De meeste woorden van het Nederlands bestaan uit een beklemtoonde lettergreep gevolgd door een onbeklemtoonde lettergreep: een zogenaamde 'trochee'. Ook kinderwoorden hebben bij voorkeur de vorm van een trochee.
Ook woorden als konijn (ko-n¡jn) voldoen niet aan deze voorkeursvorm. 'Konijn' is een jambe, en geen trochee. Kinderen laten vaak de eerste onbeklemtoonde lettergreep weg en beginnen dan met de beklemtoonde lettergreep, eventueel gevolgd door een onbeklemtoonde lettergreep. 'Konijn' wordt dan nijn of nijntje.
De naam 'Lonneke' heeft één lettergreep te veel voor de voorkeurs-trochee van de kindertaal. Door de tweede klinker – de stomme 'e' in 'ke' – weg te laten, ontstaat een mooie trochee (Lónne), terwijl verder alle klanken worden behouden. De N en de K komen nu naast elkaar te staan, waarbij de N zich wat de plaats van articulatie betreft, aanpast aan de K.
Zo krijg je Lonke of Monge.
