30 mei 2003 door Lya Mac Donald
Als ik mijn zoontje (2½ jaar) ophaal van de kinderopvang, wil hij zijn jas niet aantrekken, gaat hij slaan, op de grond liggen, en brullen. Ik voel me hierdoor zeer machteloos. Ik probeer te begrijpen waarom hij dit doet. Als we thuis zijn is alles weer normaal.
Om te beginnen – maar dat had u zelf natuurlijk ook al bedacht – kunt u ervan uitgaan dat uw zoontje het reuze naar zijn zin heeft op de opvang. Dat is alvast mooi meegenomen. Maar waarom dan zo'n heftige reactie? Dat is grotendeels een leeftijds-kwestie.
Het kan natuurlijk zijn dat hij net met een leuke activiteit bezig was. Uw zoontje wordt dan in z'n spel gestoord, wat zich kan uiten in brullen en op de grond gaan liggen. Dat is nu eenmaal het gedrag dat hoort bij de leeftijd, als er iets onaangenaams of onwenselijks gebeurt.
Maar er is nog iets fundamentelers. Kleine kinderen hebben namelijk vaak moeite met veranderingen. In dit geval gaat het daarbij om de overgang van de opvang-situatie naar de thuis-situatie. Die overgang moet niet te abrupt zijn, want hoe abrupter, hoe negatiever de reactie.
Als de overgang rustig en soepel verloopt (u kunt bijvoorbeeld nog even een praatje maken met de leidsters), wordt uw kind niet onder druk gezet en hoeft hij zich niet te haasten. Bovendien kan hij dan op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo de opvangdag afsluiten.
En bedenk: als uw kind op de hoogte is van datgene wat er gaat gebeuren, dan kan hij zich daarop voorbereiden. Dat helpt.
Het allerbelangrijkste is dat uw zoontje het gevoel krijgt dat hij zijn spel kan afmaken. Door uw kind te steunen en na te denken over hoe de overgang van de opvang naar huis kan worden gemaakt, kunt u ervoor zorgen dat hij de overgang als positief – of in ieder geval niet als negatief – ervaart. Eventueel kunt u dit ook met de leidsters verder bespreken.
