12 oktober 2000 door Sanderijn van der Doef
Mijn zoontje is 5 jaar en speelt soms met vriendjes en vriendinnetjes boven in zijn kamer. Soms kom ik boven en lopen ze in hun blootje. Wat mij dan zo verbaast, is dat ze dan zo schrikken als ze mij zien. Ik zeg er NOOIT iets van, ik word er nooit boos om, en wij gaan er zelf ook heel makkelijk mee om. We lopen zelf ook altijd gewoon in ons blootje vanuit de douche, enz.
Waarom rust er nu al zo'n taboe op? Ze reageren zo "betrapt", terwijl er niks aan de hand is. Ik wil er niet raar op regageren, anders wordt het juist zo'n stiekum gedoe... Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Hoe reageer ik nu als ik er weer een paar bloot boven aantref?
Ook vraag ik mij af of het "gewoon" is dat een jongetje van 5 al een grote/stijve piemel heeft. Mijn zoontje krijgt al een echte stijve piemel als hij er mee speelt, of als hij kroelt. Is dat niet wat vroeg?
Kinderen hebben heel snel door wat wel mag en wat niet mag. Een kind van 5 heeft al heel wat meer van de buitenwereld gezien dan alleen zijn ouders. Waarschijnlijk heeft hij dus al van andere kinderen opgepikt dat spelletjes die je met elkaar in je blootje doet, niet door alle volwassenen worden goedgekeurd. Of misschien heeft de juf op school of een moeder van een vriendje er wel eens afkeurend op gereageerd.
Kortom: als een kind eenmaal buiten de muren van het veilige huis is, en aan de aandacht van de moeder is ontsnapt, krijgt het steeds meer te maken met invloeden van buitenaf. Dat is soms jammer, vooral als je wilt dat hij voor wat betreft seksualiteit niet met ouderwetse normen te maken krijgt. Maar het is voor een kind ook leerzaam.
Doordat jij als moeder niet angstig of bestraffend reageert op zijn blote spelletjes, leert hij dat zijn moeder daar niet moeilijk over doet. Blijf dus vooral zo nonchalant reageren als u al deed.
Dan de vraag over de stijve piemel van een 5-jarige: ook dat is volkomen normaal. Ook op zijn leeftijd. Hij is duidelijk bezig te ontdekken wat opwindende seksuele gevoelens zijn. En hij merkt dat dat gepaard gaat met een stijve piemel. Zodra dat gevoel weg is, wordt die piemel ook weer kleiner. Wat een wonder!
