Het forum van Ouders.nl is een online community waar iedereen respectvol met elkaar omgaat. Het forum is er voor ouders met vragen over opvoeding, ouderschap, ontwikkeling, gezondheid, school en alle andere dingen die je als ouder tegenkomt in het leven.
28 maart 2003 door Joanna Sandberg
We hebben twee dochters: een van 13 en een van 10. Met de jongste van 10 ontstaan de laatste tijd geregeld problemen. Ze pakt allerlei spullen uit de kamer van haar zus, of gebruikt haar schoenen, en dergelijke. Als ze daarop aangesproken wordt, ontkent zij eerst in alle toonaarden, terwijl alles heel duidelijk in haar richting wijst. Na enig aandringen geeft ze dan toe dat ze fout is geweest, maar ze kan niet duidelijk maken "waarom" ze dit soort dingen doet.
Het helpt niet als we haar vroeg naar bed sturen voor straf, of als ze haar excuses moet aanbieden. De volgende dag doet ze weer iets waarvan ze heel goed weet dat het niet mag.
Hoe kunnen we hier het beste mee omgaan? Op dit moment overheersen de negatieve momenten van aandacht geven.
Uw dochter van 10 jaar doet de laatste tijd elke dag wel iets wat niet mag. Straffen helpt daar niet tegen, zoals u al gemerkt hebt. Ook lijkt het erop dat ze het op zo'n manier doet dat het wel op moet vallen. Echt stiekem lijkt ze het dus niet te doen, eerder zo dat ze wel negatieve aandacht – van u – moet krijgen.
Waarschijnlijk gáát het ook daarom: ze vraagt om aandacht, maar op een negatieve wijze.
Waarom zou ze dat doen? Ik heb natuurlijk geen idee. Ze zit in ieder geval niet lekker in haar vel. Waardoor dat komt, dat moet u samen met haar uitzoeken.
In ieder geval kunt u naar de naar de volgende zaken kijken:
De meeste kinderen vinden het moeilijk om te vertellen waar ze mee zitten, maar voelen zich opgelucht en begrepen – en dus beter – wanneer er serieus naar hen geluisterd wordt. Hoe u dat moet aanpakken, namelijk alleen of samen met uw partner, kunt u zelf het beste inschatten.
Een tip tot slot: wanneer u eigenlijk wel zeker weet dat uw dochter iets heeft gedaan wat niet mag, dan zou ik u aanraden om haar niet te vragen of zij het heeft gedaan, maar om er gewoon maar vanuit te gaan. Dan hoeft zij zich niet in allerlei bochten te wringen om het te ontkennen, want eigenlijk wil ze niet dat u het weet, maar tegelijkertijd wil ze het weer wel. Dat is een heel dubbel en lastig gevoel voor haar, wat de communicatie alleen maar moeilijker maakt.
U kunt bijvoorbeeld zeggen: "Ik weet dat je X hebt gedaan; denk er maar even over na, dan gaan we er zo over praten."
Succes!
is pedagoge, BIG geregistreerd klinisch psycholoog, BIG geregistreerd kinder- en jeugdpsychotherapeut/gezinstherapeut. Ze is werkzaam bij het VU Medisch Centrum te Amsterdam.