1 januari 2000 door Ward van Alphen
Mijn zoontje van bijna vier heeft een paar maanden geleden opgesloten gezeten in de wc omdat hij de deur niet meer open kreeg. Sindsdien is hij panisch voor iedere deur die dicht gaat. Hij gaat hysterisch huilen als iemand de deur van de kamer waar hij in is dicht doet.
's Avonds bij het voorlezen is het voor mij makkelijker om de deur dicht te doen omdat de baby anders weg kruipt en ik daar geen overzicht meer over heb. Ik kan de deur echter echt niet dicht doen, want dan is voorlezen onmogelijk door zijn paniek. Hij wil snel uit bad en bijna niet naar de wc omdat hij bang is dat iemand de deur dicht doet.
Ik probeer zijn angst zo veel mogelijk te negeren, maar als hier vriendjes en vriendinnetjes over de vloer zijn, wat dan. Laatst wilde een vriendje van hem de deur van z'n kamer dicht doen, zodat de baby hen niet kon storen. Weer paniek en hij weigerde zijn kamer nog in te gaan.
Het verstoort op het moment echt het dagelijks leven van hem, hoe moet ik hier mee omgaan?
Moeilijke vraag. Ik kan me voorstellen dat het echt heel angstig was voor hem om opgesloten geweest te zijn. Je weet niet goed wat het precies is dat hem de meeste angst bezorgd heeft.
Misschien denkt u dat het wel duidelijk is waar hij bang voor was, maar dat kan soms iets zijn waar je niet aan gedacht hebt. In een (spel-)therapie zou je langzaam vertrouwen winnen en al spelend erachter proberen te komen wat er scheelt. Dan kan je er vervolgens beter op inspelen.
Het lijkt erop dat deze angst hem teruggeworpen heeft, onzekerder gemaakt heeft. "Hysterisch huilen" noemt u het, dan zou je kunnen denken dat het deels een reëel huilen is vanwege de angst, maar ook wat je regressie noemt. Je zou het misschien kunnen vergelijken met iemand die overspannen is, en zich niet meer bij elkaar kan houden, en zich snel laat gaan.
Het is dan toch belangrijk voor uw zoontje om op een zo normaal mogelijke, en voor de leeftijd adequate wijze met de angsten om te gaan. Je moet bedenken dat hij nu reageert alsof hij een stuk jonger is, en zijn moeder altijd bij zich moest hebben?
U negeert de angst zoveel mogelijk, dat lijkt me niet verkeerd. Maar misschien kunt u momenten inbouwen waar je wel op het thema angst kunt ingaan. Ik denk dan al snel aan bijvoorbeeld het voorlezen van sprookjes die over angsten gaan, en over het overwinnen van angst. Zo kan je hem misschien indirect stimuleren om de angsten weer te lijf te gaan.
Wat je ook zou kunnen doen is poppenkast spelen, of een ander spel waar hij zijn fantasie via figuren kan vormgeven. Zo krijg je iets te weten over zijn beleving, en kan je proberen via spel zijn copingstijl te shapen. Dit met de nodige voorzichtigheid. Als het lekker loopt, kan je misschien na een tijdje zo'n situatie als met het vriendje naspelen, en kijken of hij ingaat op alternatieven voor paniek.
Ik realiseer me dat u geen therapeut bent maar een moeder. Met dit soort adviezen gaat het erom of u uw kind een beetje aanvoelt, niet te veel en niet te weinig van hem vraagt. En u bent een speler in het spel, dat zou een reden kunnen zijn waarom u niet voldoende met deze angst kan doen, omdat het uw zoontje te angstig maakt.
U kunt een poging wagen, lukt het niet, verdwijnen de angsten niet, dan kunt u het best een kinderpsycholoog opzoeken.
