6 november 2009 door Sanderijn van der Doef

Mijn zoontje heeft seksuele gedachten en moet daarvan huilen. Hoe komt dat? (7 jr)

Mijn zoon van 7 jaar heeft alsmaar gedachten over seks, borsten, naakt, enzovoorts. Hij zegt dat hij dat niet leuk vindt maar dat hij er wel steeds aan moet denken. Hij moet er zelfs van huilen, als hij vertelt dat hij zulke vreemde dingen denkt.

Is dat normaal voor zijn leeftijd? En hoe moet ik hierop reageren?

Verlies en verdriet

Kinderboeken over de dood, dit zijn de 12 mooiste boeken per leeftijd

Antwoord

Op deze leeftijd kunnen kinderen inderdaad 'last' hebben van gedachten die met seks te maken hebben. Meestal hebben ze dan iets gezien wat heel spannend of zelfs aantrekkelijk voor ze was, maar tegelijkertijd is dat ook verwarrend.

Het is verwarrend omdat het tegenstrijdige gevoelens geeft. Enerzijds geeft het een lekker gevoel (namelijk seksuele opwinding), maar anderzijds kan het ook een schuldgevoel geven.

Zo'n schuldgevoel kan ontstaan doordat het kind gemerkt heeft dat seks en lichamelijke opwinding negatieve reacties oproept bij zijn ouders, of andere volwassenen in zijn omgeving.

Dwanggedachten

U vertelde dat uw zoontje voortdurend dit soort gedachten heeft. Dat lijkt sterk op het hebben van dwanggedachten, wat óók veel voorkomt bij kinderen van deze leeftijd. Zie bijvoorbeeld:

• Dwangverschijnselen bij zoon van zes?

Bij de meeste kinderen gaan die dwanggedachten over 'gewone' dingen, zoals het dwangmatig moeten tellen van tegels. Maar het kan ook over seksuele dingen gaan, zoals bij uw zoontje. Sterker nog: seksualiteit leent zich bij uitstek voor dwanggedachten, omdat het zo sterk verbonden is met goed en kwaad, geboden en verboden. Precies datgene dus wat ten grondslag zou liggen aan dwanggedachten.

In eerste instantie kunnen dit soort gedachten een lekker en opwindend gevoel geven, maar vervolgens kunnen kinderen er ook van schrikken. Waarschijnlijk is dat ook bij uw zoon het geval.

Omdat hij zich schuldig voelt, wil hij van die gedachten af. Het feit dat hem dat niet lukt, geeft hem zoveel frustratie en angst dat hij er zelfs van moet huilen.

Wat kun je doen?

Probeer uw zoon in ieder geval gerust te stellen. Leg hem uit dat zulke gedachten helemaal niet erg zijn, en dat veel mensen – en dus ook kinderen – ze hebben. Daarmee geeft u de boodschap dat hij niet raar is (wat hij misschien denkt) en dat deze gedachten ook weer vanzelf weggaan. Zodra hij dat begrijpt, zal hij er ook minder last van hebben.

Daarnaast kunt u hem leren hoe hij de baas kan worden over zijn eigen gedachten:

• elke keer als hij weer aan zoiets denkt, moet hij streng "Stop" zeggen, of "Ga weg";
• vervolgens moet hij zichzelf dwingen om aan iets leuks te denken. Bijvoorbeeld: zijn verjaardag, de vakantie, een lief dier, een fijne gebeurtenis, etc.;
• laat hem even oefenen met deze 'truuk'. Het helpt overigens vooral bij wat oudere kinderen. Uw zoon is nog wat jong maar wie weet lukt het hem ook.

Blijft uw zoon er last van houden, en lukt het hem niet om er – samen met u – vanaf te komen, dan is het verstandig om deskundige hulp (via de huisarts) in te schakelen.