28 januari 2011 door Joanna Sandberg
Mijn zoontje van 7 wil liever een meisje zijn. Hij heeft het hier vaker over met zijn moeder en eigenlijk nooit met mij. Hij is bang voor mijn reactie. Niet dat ik hier nu moeilijk over doe, maar ik motiveer het niet. Ik lees op Ouders Online over 'genderdysforie' en ik vraag me af of dit hier van toepassing is.
Wat ik merk is dat hij prinsessen leuk vindt. Hij wil liever lang haar hebben en heeft bij zijn moeder (we zijn gescheiden maar in goede harmonie) Barbie-popjes. Niet veel, maar hij heeft ze. Hij speelt graag met Playmobil en dan vaak met meisjes en kinderfiguurtjes. Maar hij vindt stoomtreinen ook mooi. Op school speelt hij met vriendjes en vriendinnetjes. Hij houdt niet van echte jongenssporten, maar ja, ik heb zelf ook een hekel aan voetbal...
Hij woont om de week een volle week bij een van ons. En hij krijgt bij ons beiden even veel aandacht en liefde.
Op school wordt hij wel een beetje gepest omdat hij soms een beetje meisjesachtig doet. Gek bewegen en praten. Maar hij kan ook ravotten en komt altijd wel met een blauwe plek van het vallen thuis.
Wat seksualiteit betreft moet hij niet zo veel van zijn piemel hebben maar hij vindt mooie vrouwen – bijvoorbeeld in een videoclip of in reclame – wel interessant, en noemt ze "lekkere chickies".
Zoals gezegd heb ik zelf nog niet met hem gesproken hierover. Hij praat er meer over met zijn moeder. Niet dat ik het er niet over wil hebben, maar waar begin je zo'n gesprek?
Zijn moeder wil hem graag laten testen maar ik zie daar (nog) geen heil in. Ik heb het gevoel dat als je ergens lang genoeg in prikt je altijd wel iets vindt. Maar misschien ben ik hierin wel te terughoudend. In ieder geval heb ik het niet zo op instanties en ziekenhuizen. Maar wat is wijsheid?
Om te beginnen ben ik het eens met uw ex dat het goed zou zijn om uw zoon te laten onderzoeken. Dat zou kunnen bij ons 'Genderteam Kinderen' van het VUmc in Amsterdam. Wij zien al kinderen vanaf 3 jaar, die zeggen van het andere geslacht te zijn.
Uw belangrijkste vraag was echter hoe u er zelf het beste mee om kunt gaan. Ik zal proberen om daar antwoord op te geven. Te beginnen met een korte uitleg waarom hij er liever met zijn moeder over praat dan met u.
U vertelde dat uw zoon meer met zijn moeder over dit onderwerp praat dan met u. Dat zien we heel vaak. Veel jongetjes schamen zich voor hun meisjesgedrag en -interesses ten opzichte van hun vader. Vaak voelen ze dat hun vader teleurgesteld is in hun gedrag, en soms keuren vaders het meisjesgedrag ook af.
Daarnaast hebben moeders de neiging om hun zoontje in bescherming te nemen, en bovendien is het jongetje zelf veel meer geïnteresseerd in wat zijn moeder doet dan wat zijn vader doet. Met als gevolg dat hij veel meer naar zijn moeder trekt.
Soms gaat het zelfs zo ver dat zo'n jongetje zijn vader echt afwijst. Waardoor alle betrokkenen – vader, moeder en meisjesachtige zoon – in een negatieve spiraal terechtkomen.
Voor alle duidelijkheid: bij 80% van de jongetjes die we diagnosticeren met een gender-identiteitsstoornis in de kindertijd, wordt die stoornis minder rond de puberteit (of verdwijnt hij geheel).
Veel van deze jongetjes krijgen wel een homoseksuele ontwikkeling, maar dan zonder de wens om een meisje te zijn.
Dan uw vraag hoe u er zelf het beste mee om kunt gaan.
Gelukkig heeft u een goede relatie met uw ex-vrouw, en woont uw zoon om de week bij u. Ga tijdens het eten, of wanneer jullie samen iets doen, in gesprek met uw zoon en zeg hem wat u zelf voelt. Bijvoorbeeld dat u weet dat hij meisjesdingen leuk vindt, en dat u voelt dat hij het moeilijk vindt om daar met u over te praten.
Zeg hem dat u dat begrijpt, en dat u het goed vindt als hij ook bij u met meisjesdingen speelt.
U kunt uw zoon voorstellen dat u samen met hem een Barbie gaat kopen voor als hij bij u is, maar dat u ook dingen met hem zult doen die zowel meisjes als jongens leuk vinden.
Doe dingen met hem die jullie allebei leuk vinden, zodat het in ieder geval geen verplichting voor u wordt. Bijvoorbeeld schaken, dammen, zwemmen, fietsen, koken, dansen, etc.
Zorg dat u een goed contact met uw zoon blijft hebben, en geef hem gelegenheid om óók (dus niet alleen) met meisjesdingen te spelen.
Verbieden heeft geen zin. Doe je dat wel, dan zal hij zich stiekem gaan gedragen, wat niet goed is voor zijn ontwikkeling.
Het genderteam van het VUmc geeft ouders altijd het advies om het meisjesgedrag wel toe te staan, maar het ook te beperken. Dus niet altijd en niet overal. Zo verruim je de blik van het kind.
Wat die blikverruiming betreft:
Ik begrijp heel goed dat u niks van instanties en ziekenhuizen wilt weten (wie wel...), maar meld uw zoon toch maar aan. De wachttijd is op dit moment namelijk een jaar.
Stel dat hij na een jaar nog steeds dat gevoel heeft, dan is hulp (bestaande uit diagnostiek en advies) toch wel heel prettig. En als zijn gevoel tegen die tijd verdwenen is, dan zegt u de afspraak gewoon weer af.
