24 oktober 2003 door Sanderijn van der Doef
Wij hebben een dochter van 7, bijna 8, die van jongs af aan al een jongen wil zijn. Haar gedrag gaat verder dan bij het eerder behandelde onderwerp van een meisje van 4. Zij heeft geen vriendinnen, alleen vriendjes en veel ook. Het is een enorm sociaal kind.
Ze heeft alleen jongens-speelgoed. Ze heeft gejudood en ze voetbalt verdienstelijk. Maar ze wil absoluut niet in een meisjes-team. Ze draagt jongens-onderbroeken en op vakanties (en in de buurt waar wij wonen), denkt iedereen dat het een jongen is. Ze meet zichzelf jongensnamen aan.
Uiterlijk, ook qua bouw, ziet men niet dat het een meisje is. Haar gedrag is als een jongen in alle opzichten. Ze is veelal ook sterker dan de jongens van haar leeftijd. Op zwemles denken de zwemleraren dat ze een jongen is en ook voetbal-trainers weten vaak niet beter.
Wij hebben eigenlijk altijd gedacht dat het wel "over" zou gaan. Zij is er echter zelf van overtuigd dat ze in een verkeerd lichaam zit.
Nu gaan wij over ee jaar verhuizen en ze wil absoluut als jongen ingeschreven worden op de nieuwe school. Mijn vraag is: hoe gaan wij daarmee om?
Wat er met uw dochter aan de hand is, is inderdaad van een andere orde dan het verhaal van het meisje van 4, waar u naar verwijst. Ik zal u uitleggen wat het verschil is, en ik zal aangeven wat u het beste kunt doen.
Elk kind begint tussen zijn tweede en zijn derde levensjaar zijn gender-identiteit te ontwikkelen. Dat betekent dat een kind dan begint te ontdekken van welk geslacht het is.
Dit besef een jongetje of meisje te zijn, gaat gepaard met het ontwikkelen van gedrag dat typerend is voor het geslacht dat je hebt. Zo gaan jongetjes jongens-gedrag vertonen (lees: kopiëren) en meisjes meisjes-gedrag.
Ongeveer 10% van de kinderen van 4 jaar vertoont gedrag dat niet bij zijn eigen sekse hoort. Het gaat dan bijvoorbeeld om jongetjes die graag met poppen spelen en meisjes die autootjes prefereren.
Bij de meeste van deze kinderen herstelt dit gedrag zich binnen 2 jaar tot gedrag dat duidelijk past bij zijn of haar eigen sekse. Dat betekent dat de meeste kleuterjongetjes die graag met poppen spelen, of meisjes die op die leeftijd met jongens-speelgoed spelen, zullen vóór hun zesde jaar hiermee ophouden en alleen nog maar met sekse-specifiek speelgoed spelen.
Slechts een kleine groep kinderen blijft een voorkeur houden voor het speelgoed, de spelletjes en het gedrag van de andere sekse. Je zou dan kunnen spreken van een gender-identiteits-stoornis. Zéker als een kind al van jongs af aan ook liever iemand van het andere geslacht zou willen zijn.
Ik denk dat dit het geval is met uw dochter. Zij gedraagt zich als een jongen, wil zich kleden als een jongen en zou zelfs een jongen willen zijn.
Belangrijk is om deze voorkeur niet te bestraffen of te proberen te ontkennen, in de hoop dat het dan wel overgaat.
Bij uw dochter is het duidelijk dat het niet overgaat. Sterker nog: in de komende jaren zal die behoefte alleen maar sterker worden.
Of u uw dochter na de verhuizing helemaal als jongetje naar school moet laten gaan, is een moeilijke beslissing. Het zal helemaal van de school, de kinderen op school en de ouders van de school afhangen of deze keuze in goede aarde zal vallen.
Als de school er goed mee omgaat, zal dat heel goed en fijn voor uw dochter zijn, maar het kan ook anders uitpakken. Dan wordt het leven van uw kind een hel, vol pesterijen en misplaatste grappen.
Ik zou u willen adviseren om eerst eens te praten met de deskundigen van een gender-team. Bijvoorbeeld het gender-team van het VU Medisch Centrum in Amsterdam. Dit team is gespecialiseerd in het begeleiden van kinderen met een gender-identiteits-stoornis én hun ouders. Zij kunnen u tips geven hoe u het beste kunt reageren en handelen in het geval met uw dochter. Zij kunnen u ook voorbeelden geven van hoe andere ouders in soortgelijke situaties met de school zijn omgegaan.
Zij kunnen u echter ook adviseren hoe u in de komende jaren, wanneer uw dochter met de puberteit gaat beginnen, kunt omgaan met haar wens om als een jongen door het leven te gaan.
Ik wens jullie heel veel sterkte.
