5 april 2002 door Sanderijn van der Doef
Mijn dochter van 7 en mijn zoon van 9 hebben een poosje (uit nood) bij elkaar op de kamer geslapen. Nu is mij ter ore gekomen dat zij daar wel eens seksuele spelletjes gedaan hebben.
Ik heb met beiden een gesprek gehad op een zeer rustig niveau, en gezegd dat grote mensen het wel eens doen maar dat het niet iets is voor kinderen. Niet dat het fout is, maar wel dat ze het niet moesten doen. Dat werkte eigenlijk heel goed, we hebben er later zelfs aan tafel heel los over gepraat met het gezin.
Maar nu begin ik toch te twijfelen over iets wat ik ook tegen beiden heb gezegd: dat als ze ermee door zouden gaan, dat ze dan niet meer bij papa en mama mochten wonen. Ik heb er ook bij verteld dat als ze later groot zijn, ze heel raar over seks kunnen gaan denken, als ze ermee door gaan (dit naar aanleiding van een eigen negatieve ervaring).
Het klinkt nu heel kaal, maar ik heb het echt op een zeer rustige manier verteld, terwijl we aan het knuffelen waren, maar de lading werd eigenlijk te groot voor mij. De zin dat ze dan niet meer bij elkaar mochten wonen en dus niet bij papa en mama, schoot eruit voor ik het wist. Ze hebben het volgens mij wel begrepen, ik weet ook niet of ze er 'last' van hebben... Ik in ieder geval wel.
Heb ik er goed aan gedaan om dit te zeggen? Op welke betere manier kan ik het aan ze uitleggen?
Soms floep je er als ouder iets uit waar je later heel erg spijt van kunt hebben. Het beste is dan altijd meteen erna tegen je kind zeggen dat je dit niet bedoelde en dat het je spijt. Jammer dat dat nu niet gebeurd is. Want een dreigende straf "dat ze niet meer bij pappa en mamma mogen wonen" is zoiets als een zwaard van Damocles.
Niets is erger voor kinderen dan het vooruitzicht dat ze weleens niet meer bij hun ouders zouden mogen wonen. En dit dreigende vooruitzicht wordt uitgevoerd als ze nog een keer seksuele spelletjes met elkaar doen (waarvan ze niet wisten dat het zo erg was).
Beter was het geweest om alleen maar te zeggen dat u liever niet wilt dat ze dat doen, als u inderdaad niet wilt dat ze dit soort spelletjes met elkaar spelen. Maar daar heeft u nu natuurlijk niets aan.
Wat nu te doen? Het kan best zijn dat uw kinderen die dreigende zin naast zich neer hebben gelegd en het alweer zijn vergeten. Door er dan weer op terug te komen krijgt het allemaal weer heel veel nadruk.
Maar stel je voor dat de kinderen het zich wél hebben aangetrokken. Die mogelijkheid bestaat. Daarom denk ik dat u het beste een keer tegen uw kinderen kan zeggen dat u heel erg veel van ze houdt en dat u dat altijd zal blijven doen. Wat er ook gebeurt. Dus: dat ze nooit bang hoeven te zijn dat u een keer niet meer van ze zal houden. Ook als u een keer boos bent, zal u toch van ze blijven houden. Maar: maak het niet te zwaar en zeg het niet ál te nadrukkelijk.
De opmerking dat je altijd van je kind zal blijven houden, ook al ben je wel eens boos, is trouwens so-wie-so goed om af en toe aan een kind toe te vertrouwen. Soms kunnen kinderen daar namelijk aan twijfelen – bijvoorbeeld als een ouder regelmatig boos of geïrriteerd is – en willen ze graag weer even horen dat ouders altijd en onvoorwaardelijk van ze blijven houden.
