18 oktober 2002 door Joanna Sandberg
Onze dochter van ruim 7 heeft iedere avond huilbuien over van alles en nog wat. Bijvoorbeeld: over de meester (groep 4) waar ze dan ineens bang voor is (terwijl dat overdag niet zo is), over eventueel te laat komen, kortom over – voor ons – totaal onbegrijpelijke zaken.
Erover praten helpt niet. En zeggen dat ze zich nergens druk over moet maken ook niet, want dat doet ze wél en het lijkt steeds erger te worden.
Sinds april van dit jaar zit ze hier op school nadat we verhuisd zijn. Op de oude school had ze er ook wel last van, maar niet zo erg als nu.
U schrijft dat uw dochter huilt over van alles en nog wat. U beperkt zich echter tot twee voorbeelden over school. Ik kan dus alleen ingaan op de school. Maar: als een kind elke avond huilbuien heeft, dan voelt het zich erg ongelukkig, zoveel is wel duidelijk.
In ieder geval lijkt de onzekerheid van uw dochter enorm toegenomen te zijn na uw verhuizing. Dát lijkt mij dan ook de sleutel voor het probleem.
Vaak onderschatten ouders wat een verhuizing voor een kind betekent. Het betekent: afscheid nemen van al het vanzelfsprekende en al het bekende van alledag. Zoals het oude huis, de straat, de winkels, de speelplekken, de buren, de buurtkinderen, enzovoorts. Opeens moet het kind dat allemaal verlaten, en gaan wennen aan het nieuwe huis, de nieuwe buurt, de nieuwe buurtkinderen, etc.
Maar: naast veranderen van huis en buurt is het veranderen van school voor veel kinderen nóg veel ingrijpender.
Op school moet het kind in zijn eentje een plaats in zijn nieuwe groep zien te bemachtigen. Papa en mama zijn dan niet in de buurt om het kind te helpen. De nieuwe school, de nieuwe klas, en vooral de nieuwe kinderen zijn vreemd, en het nieuwe kind is vreemd voor de rest.
Het nieuwe kind is alleen; de groep bestaat al lang en heeft vaak hechte onderlinge verbanden. Zie daar maar eens tussen te komen. Het kind moet dan over goede sociale vaardigheden beschikken om soepel een plekje te veroveren en te krijgen in zo'n groep.
Een kind wil er graag bijhoren, er niet anders uitzien of anders doen dan de groep, en het moet zich dus gaan aanpassen aan de nieuwe omgeving met zijn andere en vreemde gewoonten en cultuur.
De rol van de leerkracht is daarin heel belangrijk, omdat hij/zij het nieuwe kind kan helpen om geaccepteerd te worden, en te wennen aan de nieuwe kinderen. Ik hoop dat dat in uw geval ook werkelijk gebeurt.
U schrijft dat uw dochter van 7 jaar al onzeker was op haar oude school. Het is dus goed te begrijpen dat een verandering van school haar nóg onzekerder en nóg angstiger heeft gemaakt.
Uw dochter lijkt sociaal niet zo vaardig. Hoe vindt u dat zij contact maakt? Heeft ze al nieuwe vriendinnen (binnen en buiten de school)? Voelt ze zich gesteund door haar meester? Wat vindt hij eigenlijk van haar; is hij echt geïnteresseerd in haar? Heeft hij in de gaten dat ze onzeker en angstig is? Helpt hij haar? Hoe staat het met haar leerprestaties; kan ze het niveau goed aan, of is het hoger dan haar oude school? Is uw dochter perfectionistisch? Wordt ze misschien gepest? Pesten kan ook heel subtiel plaatsvinden, bijvoorbeeld niet in de klas, maar alleen in de gang of op het schoolplein. Leerkrachten hebben dit vaak niet in de gaten.
De angst lijkt zich uit te breiden. U moet dit heel serieus nemen, en u moet gaan ingrijpen.
Daarom adviseer ik u om zo snel mogelijk met haar meester te gaan praten over hoe ongelukkig en angstig uw dochter is.
Hij moet uw dochter gaan helpen om zich beter te voelen, en dus met u kijken hoe hij dit kan aanpakken.
U moet erg alert zijn op die aanpak, en regelmatig contact onderhouden met de meester over uw dochter.
Verder kunt u uw dochter helpen door contact te maken met andere ouders, en haar helpen om kinderen uit te nodigen om bij uw thuis te spelen. Misschien weet u zelf nog meer dingen die uw dochter zouden kunnen helpen.
Houd het allemaal goed in de gaten, neem uw dochters probleem serieus, en laat haar voelen dat u haar wil helpen.
Ik wens u veel succes!
