26 september 2008 door Justine Pardoen
Mijn zoontje van 6 speelt liefst de hele dag computerspelletjes. Hij zit net in groep 3, heeft in groep 2 zelf leren lezen, heeft een goed geheugen en een prima verstand. Probleem is dat hij absoluut niet van buiten spelen houdt. Hij heeft wel veel vriendjes die graag met hem spelen en omgekeerd, mits met computerspelletjes.
Ik vind het belangrijk om grenzen aan te geven, maar ik weet niet goed hoe strak ik die moet aanhouden. Hij is zo ongelukkig en verveeld als hij niet mag computeren, dat hij het zelfs niet meer leuk vindt om met vriendjes te spelen. Laat staan dat hij buiten gaat spelen. Als ik hem erop uit stuur, is hij meestal na 5 minuten alweer terug.
Is computeren inderdaad zo slecht dat het niet meer dan een half uur per dag mag? En hoe kan ik dit stimuleren om een combi te maken met buiten spelen zonder sjagrijn?
Uw zoontje is slim, heeft veel vriendjes, en houdt van gamen. Helaas vertelde u niet hóe hij speelt: met een game-console (PS2, PS3, XBox360, etc.), of met een handheld (Gameboy, DS Light, etc.) of met de PC. Ook vertelde u niet welke spellen hij speelt. Vooral dat laatste maakt nogal wat uit.
Het ene spel is het andere niet. Het ene spel is uitdagender voor zijn leeftijd dan het andere, en lang niet alles is geschikt voor een 6-jarige, omdat er juist op die leeftijd ook schadelijke elementen in games kunnen zitten.
Stel dat hij games speelt die uitdagend zijn op een goede manier, en die niet voor oudere leeftijden bedoeld zijn (volgens de Pegi-classificatie). Dan is er nog de kwestie van de tijd die hij eraan besteedt.
Een half uur gamen is prima, en een uur zou ook nog wel kunnen (zeker als uw zoon het tv-gebruik weet te beperken). Maar los van de vraag hoe lang hij nu precies mag gamen, is het belangrijk dat u duidelijke grenzen stelt, zoals u al doet, en dat hij zich daaraan houdt. Speelt hij zijn games op de PC, dan kunnen jullie gebruik maken van het gratis programma TimeSlot bij wijze van steuntje in de rug.
[Naschrift d.d. 30 mei 2016: het programma TimeSlot bestaat inmiddels niet meer. Tegenwoordig kun je gebruik maken van de tijdsbeperkende instellingen van het besturingssysteem (zoals Windows of OS-X), van de game-console (zoals PSP of Wii), van de router (als het online games betreft) of van de parental controls (instellingen voor ouderlijk toezicht) in de uitgebreidere versies van virusscanners (zoals Kaspersky). - red.]
De vraag blijft wat hij dan met de rest van zijn tijd moet doen. Hij begrijpt nu al niet hoe je je tijd kunt vullen zonder games. En aangezien hij pas 6 is, en nog weinig ervaring heeft opgedaan met activiteiten die hem op dezelfde wijze uitdagen als het gamen, is het wel zaak daar nu mee te beginnen. Want anders wordt het alleen maar erger. Dan zit hij op zijn 10e elk vrij moment te gamen en weet u helemaal niet meer hoe u dat nog kunt veranderen.
In de praktijk blijkt dat echt problematische gamers die in hun puberteit vastlopen op dat gedrag, helemaal opnieuw moeten leren om leuke ervaringen op te doen in het gewone leven. Zover moet je het als ouders dus niet laten komen.
Het gamen op zichzelf is dus niet slecht, maar de eenzijdigheid ervan wel. Als hij niets anders meer doet, doet hij zichzelf te kort. Het is dus goed dat u hem helpt om andere talenten te ontdekken en ontwikkelen.
Deze leeftijd is bijvoorbeeld bij uitstek geschikt om te ontdekken of hij interesse heeft in muziek. Muziek spreekt weer een ander deel van zijn hersens aan, en is goed voor zijn ontwikkeling. Doe hem op muziekles, liefst een vorm waar hij meteen een instrument in handen krijgt. Denk bijvoorbeeld aan gitaar of piano. Dat is moeilijk, maar hij is slim en hij heeft het nodig om gedwongen te worden zich niet alleen in dingen te verdiepen die hem goed afgaan. Ook leert hij daarmee doorzetten, discipline, en dat het resultaat van oefening heel bevredigend is.
Ook zou u kunnen denken aan een sportclub. Ergens bijhoren, ergens aanwezig moeten zijn waar anderen op hem rekenen. Of misschien is er een schaakclubje of tuinclub in de buurt. Allemaal dingen waar hij nu niet aan denkt, en waar u hem mee in aanraking moet brengen.
En dat sjagrijn? Dat kunt u niet echt voorkomen. Kinderen kiezen uit zichzelf namelijk vaak de gemakkelijkste weg. Zeker als ze doorkrijgen dat u probeert de lieve vrede te bewaren.
Laat u dus niet teveel beïnvloeden door de reacties van een kind dat ergens even geen zin in heeft, want u weet waarom u doorzet en u kunt dat eventueel ook tegen hem zeggen. "Nu is het even moeilijk, maar straks zie je wat het je oplevert, en dan geniet je ervan dat je dat kunt of gedaan hebt, etc. Ik wil je die les graag leren omdat ik nu eenmaal je moeder ben en moeders horen dit te doen bij hun kinderen."
