6 december 2002 door Sanderijn van der Doef
Ik heb een aanvullende vraag over het artikel Likkende kinderen in het bad – ik weet geen raad met mijn reactie, dat vorige maand verscheen. In dat stuk zegt Sanderijn van der Doef: "... Leg ze eerlijk uit dat u het vervelend vindt dat u zo overdreven boos bent geworden, dat dat niet de bedoeling was, en dat het eruit was voor u er erg in had. Maar dat u wel blijft vinden dat ze elkaar niet mogen likken ..."
Ook ik heb wel eens aan mijn kinderen (een jongen van 5, een meisje van 4, en een meisje van 2) verteld dat ik niet wilde dat ze elkaars geslachtsdelen betasten, maar ik weet eigenlijk niet goed welke argumenten ik daarvoor moet gebruiken.
Ik vind het altijd belangrijk om aan mijn kinderen uit te leggen waaróm bepaalde dingen niet mogen, maar in dit geval vind ik dat erg lastig. Hoe moet dat bij kinderen van deze leeftijd?
Vaak denken ouders dat het beter is om een verbod (of gebod) te staven met argumenten. Maar waarom zou dat eigenlijk moeten? Waarom zou je niet gewoon kunnen zeggen dat iets niet mag?
Mijn eigen idee daarover is dat het geven van een onderbouwing met argumenten wel nodig kan zijn bij oudere kinderen, en zeker bij pubers. Als ouder ben je immers niet meer geloofwaardig voor een puber als je jouw regels niet goed kunt beargumenteren. Dán pas kunnen ze voor het kind ook begrijpelijk zijn. Bij jonge kinderen is dat echter niet altijd nodig.
Soms is het voor ouders ook meer een gevoel (of intuïtie) dan een rationeel onderbouwde gedachte. Zo ook in dit geval. Waarom vindt u het niet goed dat uw kinderen elkaars geslachtsdelen aanraken? Als u daar zélf geen duidelijke reden voor kunt geven, dan is die reden er kennelijk niet. Maar dat hoeft ook niet. Het mag niet, klaar uit.
Overigens zijn er ouders die in zo'n geval als argument gebruiken: "omdat het niet hygiënisch is". Maar persoonlijk vind ik dat flauwekul. Van het aanraken van elkaars geslachtsdelen word je echt niet ziek.
