12 november 2004 door Joanna Sandberg
Mijn vrouw en ik zijn sinds drie jaar uit elkaar. De scheiding heeft een grote impact gehad op mijn zoon van 18 jaar, die bij mij inwoont. Het is een moeilijke leeftijd om hem op het rechte pad te houden. Hij zit momenteel zonder werk en opleiding en toont weinig tot geen initiatief om zijn leven op orde te krijgen. Ik kan op geen enkele manier tot hem doordringen. Als ik het erover wil hebben, krijg ik geen contact met hem.
Hij is zeer agressief en toont geen respect naar mij. Met als gevolg dat er hevige ruzies ontstaan. Ik ben heel erg bezorgd! Hij heeft een vriendin, dit is de enige persoon die hij heeft, volgens hem. Ik houd mijn hard vast voor het geval dat deze relatie gaat stranden... Met wat hij zich zelf zou aandoen. Hij is er al eens goed vanaf gekomen.
Hij heeft hulp nodig. Maar hij wil er niets van weten. Zijn moeder heeft ook contact met hem... maar krijgt er ook niets uit.
Voor mijn gevoel sta ik er alleen voor om dit op te lossen, omdat hij bij mij inwoont. Hij is zeer gesloten over zijn gevoel. Om ruzies te vermijden laat ik veel toe. Hij heeft een grote machtspositie over mij. Dat maakt de situatie erger.
Veel mensen zeggen dat ik dingen kan verbieden... maar zo makkelijk gaat dat niet. Hoe pak ik deze situatie aan om mijn zoon weer het gevoel te geven dat die nog iets van zijn leven kan maken? Als het met mijn zoon beter zou gaan, dan voel ik me ook goed!
U maakt zich ernstige zorgen over uw zoon van 18 jaar, en dat lijkt mij terecht. U schrijft dat de scheiding van drie jaar geleden uw zoon zeer geraakt heeft, maar dat hij het niet toelaat om met u over zichzelf te praten. En als u het toch probeert, wordt hij agressief. Voor de rest doet hij niets, hij heeft wel een vriendin.
Het is mij niet duidelijk wat u bedoelde met "dat het een moeilijke leeftijd is om hem op het rechte pad te houden". Bedoelde u dat hij met duistere zaakjes bezig is?
Ook andere dingen begreep ik niet helemaal, maar wat ik wel begrijp is dat u zich alleen voelt staan, omdat hij bij u woont en zijn moeder ook geen contact met hem krijgt. En u bent bang dat als u eisen en grenzen aan zijn gedrag gaat stellen, uw zoon zichzelf misschien wat aan gaat doen, gezien het verleden. Daarmee heeft uw zoon u volledig in de tang. Hij manipuleert u, en u voelt zich machteloos (gemaakt).
Ik kan me goed voorstellen dat u zich radeloos voelt. Maar door uw zoon steeds zijn zin te geven, verliest u uw gezag en wordt hij steeds problematischer. Uw zoon heeft nu de macht om alles te vermijden waar hij geen zin in heeft of waar hij moeite mee heeft. Zoals werk, een opleiding of sociale contacten. Door thuis te zitten kan hij dat allemaal vermijden, en hoe langer hij dat doet, hoe moeilijker het wordt om zijn leven op te pakken.
Klopt het dat de problemen met uw zoon, vanaf zijn 15e jaar, dus in de loop van drie jaar steeds erger zijn geworden? Hij is nu 18 jaar, dus geen kind meer, maar een jong-volwassene die zich verzet tegen hulp. Het is echter wel duidelijk dat uw zoon zich niet gelukkig voelt, anders zou hij zich niet zo initiatiefloos, agressief, en gesloten gedragen. Hij lijkt mij ook eenzaam. Bent u het daar mee eens?
Het zou mij niet verbazen als uw zoon ook depressief is. Somberheid kan zich bij jongeren vooral uiten in negatief gedrag. Je ziet dit vooral bij jongens. Ze zijn dan agressief, prikkelbaar en humeurig.
Heeft u ook het idee dat uw zoon zich vaak waardeloos voelt en meer dan normaal bezig is met de dood, of een pessimistische kijk op het (eigen) leven heeft? Ook dat is een kenmerk van depressies.
Ook de volgende symptomen kunnen erop wijzen dat uw zoon depressies is:
Uw zoon heeft hulp nodig, maar u ook. Ik raad u aan om hulp te gaan vragen aan Bureau Jeugdzorg. Zij kunnen met u meedenken over de vraag wat er het beste gedaan kan worden. Bureau Jeugdzorg is namelijk de centrale toegang tot de geestelijke gezondheidszorg voor jeugdigen.
