1 januari 2000 door Joanna Sandberg
Mijn zoontje van 2,5 is een ontzettend extravert kind. Hij zit volop in de peuterpuberteit. Daarbij is hij ontzettend snel driftig, koppig en zet bij het minste geringste een ontzettende keel op.
Hij valt gewoon haast niet te corrigeren. Niet met andere kinderen, en dan maakt het hem niet uit hoe groot of "klein" ze zijn, hij valt alles aan wat hem niet bevalt. Ook als ik hem iets verbied, kan hij enorm uit zijn slof schieten. Hij kan dan heel wild worden, zet een hele barse stem op, wil me dan slaan, knijpen, bijten, enfin noem het maar op.
Maar wat mij persoonlijk het meeste verdriet doet, is dat hij de laatste tijd haast niets met mij te maken wil hebben, tenminste als zijn vader of oma thuis is. Ik kom dan echt op de 2e of zelfs 3e plaats. Dit is niet omdat de anderen hem niet corrigeren, zij doen dit zelf ook. Omdat ik zelf al sinds zijn geboorte een postnatale depressie heb, valt dit mij heel zwaar. Ik heb al zo het gevoel dat ik van alles goed te maken heb enzo.
Wat kan ik hier het beste aan doen?
Als moeder van een extraverte zoon van 2,5 jaar heb je naast het plezier dat je kan beleven aan zo'n levendig kind, het vaak ook zwaar. Dit, omdat deze energieke kinderen, meer dan rustige introverte kinderen, vragen om een consequente opvoeding met duidelijke regels en grenzen.
U schrijft dat u sinds de geboorte van uw zoon een postnatale depressie hebt. Dus dat houdt in dat u al twee en een half jaar depressief bent. Dat is een lange periode, en het lijkt mij erg naar voor u. Mijn vraag is dan ook of u behandeld wordt voor uw depressie? Krijgt u medicatie en therapie? Als u niet in behandeling bent, vind ik het echt noodzakelijk voor u en uw zoontje dat u door uw huisarts verwezen wordt voor specialistische hulp.
U heeft een depressie gekregen na de geboorte van uw zoon. Zoals u zult begrijpen en waarschijnlijk gevoeld hebt en nog steeds ervaart, heeft uw sombere stemming invloed op uw relatie met uw zoon. Door je eigen gedrag, je houding en je reacties, beïnvloed je het gedrag van je kind. Wanneer je depressief bent, kost het moeite om je open te stellen voor de behoeften van je kind. De interacties tussen moeder en kind verlopen dan niet als vanzelf.
Zoals u ook al schrijft luistert uw zoon slecht naar u en zijn er problemen met zijn gedrag. Het is ook erg moeilijk om consequent te zijn als je je somber (en moe) voelt. Ook ben je dan emotioneel vaak niet bereikbaar, en heb je de puf niet om je kind te stimuleren, of om (vrolijk) met hem te spelen.
Gelukkig heeft u een levendig kind. Hij voelt waarschijnlijk goed aan dat u somber bent. Echter, hij gaat niet mee in uw depressie, hij trekt zich niet stilletjes terug. Nee, hij zorgt juist door zijn lastige gedrag dat u zich met hem moet bemoeien.
Deze leeftijd is ook de peuterpubertijd, zoals u schrijft. Hij zit midden in de koppigheidsfase en hij wil dingen zelf doen, ook de dingen die hij nog niet kan. Daardoor kan hij erg driftig worden. Maar hij kan ook driftig worden wanneer hij zijn zin wil hebben. U moet in deze periode oppassen om niet met hem in een (machts)strijd te komen. Het beste is als u hem dan afleidt en hem duidelijke grenzen stelt.
U schrijft dat u zich op de tweede of derde plaats voelt wanneer zijn vader of oma (wiens moeder is zij?) er zijn. Dat is echt uw gevoel, en het is niet de bedoeling van uw zoon om u dat gevoel te geven. Hij wil lol in het leven, en spelen. Hij kan dit met uw man doen. Gelukkig, zou ik zeggen. Want uw zoon heeft dat echt nodig.
Het is belangrijk dat u zich wel gesteund voelt door uw man, en dat u inziet dat uw man taken van u kan overnemen. Er is wel verschil in rol tussen vader en oma. Oma kan een hele belangrijke ondersteunende rol in uw gezin spelen. Het is dus niet de bedoeling dat zij opvoedingstaken van u overneemt, maar dat zij u vooral helpt en ondersteunt in de opvoeding en het huishouden. Zij moet niet de rol gaan aannemen van de 'betere moeder', dat is niet goed voor u en ook niet voor uw zoontje.
Uw gevoel dat u van alles goed te maken heeft, is een schuldgevoel dat te maken heeft met uw depressie. Uw schuldgevoel is goed te begrijpen, maar het lost niets op. U kunt er niets aan doen dat u depressief bent, maar u kunt er wel wat aan doen om uw depressie te bestrijden, door in behandeling te gaan. Als je depressief bent zie je de lol van het leven niet in, en kan je dit gevoel niet doorgeven aan je kind. Kinderen hebben hier wel behoefte aan.
Ik zou u ook aanraden om te proberen om kortdurend positieve aandacht aan uw zoon te besteden. Het is beter om een korte periode goed contact te hebben, dan de hele dag samen te zijn zonder positief contact en met veel strijd en negatieve aandacht. Het lijkt mij goed als hij een paar dagen naar een kinderdagverblijf gaat (misschien kunt u een medische indicatie via uw huisarts krijgen), en daar lekker kan gaan spelen met andere kinderen. U heeft dan de tijd om te werken aan uw problemen.
Sterkte en succes.
