20 juni 2002 door Joanna Sandberg
Ik ben een gescheiden vader en ik heb een zoon van bijna 5 uit mijn vorige huwelijk. Toen hij net 1 jaar was, ben ik gescheiden en snel daarna alweer gaan samenwonen met een nieuwe vrouw. Mijn zoon komt eens in de twee weken en is een makkelijk en vrolijk kind dat het vanaf het begin ook goed met mijn nieuwe vrouw heeft kunnen vinden.
Bij zijn moeder (zij heeft nooit een nieuwe relatie gehad) is mijn zoon een heel ander jongetje. Van gemakkelijk verandert hij daar in een bazig en wat brutaler ventje.
Het contact met mijn ex-vrouw is goed.
Mijn zoon gaat vanaf dat hij 3 maanden oud was vijf dagen per week naar het kinderdagverblijf en nu naar school en de naschoolse opvang.
Het probleem is dat mijn zoon al enige tijd allerlei wereldjes heeft. Aan zijn moeder vertelt hij niets over de weekenden bij papa en andersom is dat ook zo. Tevens vertelt hij ook zeer weinig over school of de naschoolse opvang. Hij houdt het allemaal voor zichzelf. Natuurlijk proberen we hem zoveel mogelijk te vragen maar er komt weinig uit.
Sinds kort wil hij voor mij geen enkele tekening of werkje meer maken. Niet voor mijn verjaardag of voor vaderdag, al doen de andere kinderen op school dat wel. Hij lijkt het bij mij echter altijd reuze naar zijn zin te hebben in de weekenden.
Waarom maakt mijn zoon geen tekeningen en werkjes meer voor mij? En is het wel goed dat hij in allerlei gescheiden wereldjes leeft?
U stelt twee vragen: waarom maakt mijn zoon geen werkjes meer voor mij, en is het wel goed dat hij in allerlei gescheiden wereldjes leeft? Ik begin met de laatste vraag, over de gescheiden werelden. Via een korte omweg komt dan de eerste vraag aan de orde, namelijk waarom uw zoon geen tekeningen of werkjes meer voor u maakt.
Uw zoon van bijna 5 leeft in zekere zin – net als veel andere kinderen – in verschillende werelden. Hij woont bij zijn moeder, hij is één keer in de twee weken bij u, en hij gaat vijf dagen in de week naar school en de naschoolse opvang.
Vanaf dat hij een baby was, is het voor uw zoon heel gewoon om vijf dagen van huis weg te zijn. Hij is dus van jongs af aan gewend om zonder zijn ouders goed te functioneren. U schrijft immers niet over problemen op school of over problemen op de naschoolse opvang, maar juist dat uw zoon een makkelijk en vrolijk kind is. Hij is dus vanaf heel jong gewend om zich aan te passen aan verschillende situaties en het leven in verschillende werelden is voor hem normaal. Op zich is dat dus geen probleem.
Bijna alle kinderen van gescheiden ouders vertellen aan de ene ouder weinig tot niets over het verblijf bij de andere ouder. Als het goed gaat, tenminste. De reden hiervoor is, onder andere: loyaliteit. Zij willen bijvoorbeeld niet aan de ene ouder (vaak de moeder) vertellen hoe leuk zij het vonden bij de andere ouder (vaak de vader), om die eerste ouder geen verdriet te doen.
De 'emotionele taakverdeling' is meestal als volgt:
De meeste kinderen – en vooral de kinderen die niet zo extravert zijn – vertellen thuis weinig over de dingen die zij op school hebben meegemaakt. Op school zijn de andere kinderen en de docenten belangrijk, en die staan min of meer los van thuis. Thuis zijn de gezinsleden weer belangrijk.
Wel praten de meeste kinderen over school wanneer er iets bijzonders is gebeurd of gaat gebeuren.
Ik kan me voorstellen dat u heel benieuwd bent hoe het met uw zoon op school gaat, juist omdat u hem zo weinig ziet. De vraag is echter of u daar zelf ook actie voor onderneemt; de liefde kan immers niet van één kant komen, vooral gezien de eerder genoemde neiging van kinderen om sowieso weinig over school te vertellen. Brengt u uw zoon wel eens naar school? Praat uw wel eens met zijn meester of zijn juf? Gaat u naar ouderavonden, en – zo ja – weet uw zoon dat? Hoe meer van dit soort vragen u met 'ja' kunt beantwoorden, hoe beter het is. Ook voor uw zoon en uw relatie met hem.
U schrijft dat uw zoon bij zijn moeder een bazig en brutaal ventje is. Hoe komt dat?
Het is soms lastig voor gescheiden moeders om consequent en 'met autoriteit' (niet te verwarren met 'autoritair') op te voeden. Als dat soort noodzakelijke elementen in de opvoeding ontbreken, voelt een kind dat het vanalles voor elkaar kan krijgen en kan het lastig gedrag gaan vertonen.
U ziet uw zoon maar één keer in de twee weken. Ik denk dat dat te weinig is. Uw zoon mist u en is daarom boos op u. Hij laat dat nu – gelukkig – aan u merken door geen tekeningen en geen werkjes meer voor u te willen maken.
Verder schrijft u dat u een goed contact heeft met uw ex-vrouw. Dat is heel fijn en belangrijk voor de ontwikkeling van uw zoon. U zou uw vrouw daarom kunnen voorstellen om uw zoon vaker te zien, zodat hij u niet hoeft te missen en u haar meer kan steunen in de opvoeding.
Uw zoon hoeft dan niet meer zo zijn best te doen als hij bij u is; hij kan dan ook eens lastig zijn bij u.
Tenslotte is het belangrijk dat u regelmatig met uw ex-vrouw overlegt over de opvoeding van uw zoon, opdat hij ervaart dat u zijn moeder steunt. Ook al wonen zijn ouders apart.
