19 juni 2009 door Henk Boeke
Al ongeveer 3 weken heeft onze zoon een slaapprobleem. Op het moment dat we hem op bed brengen, begint het ritueel. Eerst is hij vergeten te plassen, dan moet het licht uit, dan is zijn dekbed niet goed, enzovoorts. Na elke keer erheen gegaan te zijn, komt er punt dat hij gaat huilen. Hij zegt dan hij er zelf ook van baalt.
Ondertussen houdt hij zijn zus ook wakker en ons de ouders bijna de hele avond bezig. Dan valt hij in slaap, maar rond 1 uur komt hij weer dat hij echt niet kan slapen. We brengen hem dan weer op bed. Dan begint hij weer te huilen en als reden geeft hij dat hij graag wil slapen maar het niet kan. We zeggen dan dat de nacht is om te slapen en gaan weer weg. Dan komt hij rond 3:30 weer dat hij niet kan slapen, en weer brengen we hem in zijn bed en zeggen we dat de nacht is om te slapen. Dan valt hij uiteindelijk weer in slaap.
We hebben voor ons gevoel al alle tactieken geprobeerd. Boos doen, aardig doen, praten, negeren. We hebben ook een paar keer even serieus met hem gezeten en gewoon zonder boos te doen gevraagd of er iets is, maar we kunnen niet ontdekken dat iets hem heel dwars zit.
Hij is verder vrolijk, sportief en ondanks zijn nachtelijke activiteiten overdag niet hangerig of humeurig. (Alleen de ouders zijn humeurig door slaapgebrek.)
Onze vraag is dan ook wat je hier eventueel aan kan doen. En wat is de beste tactiek, een beetje boos doen en strak? Of juist lief en met aandacht maar wel consequent? Tot nu toe hebben we hem steeds in zijn bed gehouden en geen alternatieven bedacht, met het idee dat je dan iets creëert wat je later weer af moet leren.
Wat u beschrijft is een bekend probleem. Veel kinderen hebben zulke periodes. U zei: "Tot nu toe hebben we hem steeds in zijn bed gehouden en geen alternatieven bedacht met het idee dat je dan iets creëert wat je later weer af moet leren." Dat is prima! Gewoon volhouden dus, waarbij we ervan uitgaan dat u bij het naar bed gaan al een vast bedritueel hanteert, met even voorlezen, etc.
Wat de tactiek betreft: u moet niet boos doen en ook niet lief, maar gewoon neutraal. Als uw zoon bijvoorbeeld 's nachts uit bed komt, breng hem dan rustig terug naar zijn bed, zonder er veel woorden aan vuil te maken, en zonder hem te knuffelen of te kussen. Zou u dat wel doen, dan beloont u hem in feite voor ongewenst gedrag.
Een beloning de volgende ochtend, als hij goed in bed is gebleven zonder zijn zusje of zijn ouders gevallen te hebben, is daarentegen wél een goed idee. Dus dan juist wel wat extra knuffels en heel veel complimenten.
De vraag is waar dit gedrag nu eigenlijk vandaan komt. Gedragsdeskundigen vermoeden dat het toch iets te maken heeft met angsten.
U vertelde niet hoe oud uw zoon is, maar onze schatting is: begin-basisschoolleeftijd. Dat is de leeftijd waarop fantasieën en dus angsten nog een belangrijke rol spelen (omdat het dan nog zo moeilijk is voor kinderen om fantasie en werkelijkheid uit elkaar te houden).
Door zo neutraal mogelijk te doen hierover, geeft u – indirect – de boodschap dat er niets is om bang voor te zijn. Belangrijk is wel om het indirect te houden. Zeg dus niet letterlijk "Je hoeft niet bang te zijn", want dan werkt het niet meer. U zou dan immers suggereren dat er wel degelijk "iets" is om bang voor te zijn, maar dat dat niet hoeft.
Succes ermee!
