In de sportwereld is Kelly Jonker geen onbekende. Ze heeft jarenlang op het hoogste internationale niveau gespeeld als professionele hockeyster, waarbij ze het Nederlands hockeyteam heeft vertegenwoordigd en gouden medailles heeft gewonnen op de Olympische Spelen en Wereldkampioenschappen. Daarnaast is ze ook nog vrouw van en moeder. Met Ouders.nl deelt ze haar verhaal over het vinden van balans tussen haar sportieve carrière en haar persoonlijke leven. We spraken Kelly uitgebreid in de podcast. Meer weten? Scroll down om de hele podcast-aflevering te beluisteren.
"Hoe vind je het eigenlijk dat ik nu zo vaak thuis ben?" Deze vraag stelde ik mijn man een tijd geleden nadat we onze dochter op bed hadden gelegd. Het is een vraag die voor veel stellen wellicht gek klinkt, maar in de 16 jaar dat mijn man en ik samen zijn, is het niet vanzelfsprekend geweest dat we elkaar veel zagen.
Toen ik 16 jaar was, leerde ik mijn man kennen en ik voelde gelijk dat wij een bijzondere band hadden. Ik ben iemand die veel dingen tegelijk wil doen, uitdaging na uitdaging opzoekt en letterlijk niet stil kan zitten. Hij is daarentegen de rust zelve, iemand die zich weinig zorgen maakt en niet veel nodig heeft om oprecht gelukkig te zijn. Hij kan mij terugroepen en weer met beide benen op de grond zetten. Dankzij hem heb ik geleerd om echt van het moment te genieten.
Onze relatie is echter niet altijd makkelijk geweest en dat kwam met name door mijn leven. Op mijn 17e debuteerde ik in het Nederlands hockeyelftal en ik heb vervolgens 11 prachtige jaren ons land mogen vertegenwoordigen. Het was een fantastische periode waarin ik veel van de wereld heb gezien en elke hoofdprijs heb gepakt die we maar konden pakken. Echter heeft het leven van een topsporter ook een keerzijde. Alles staat in het teken van de ultieme prestatie leveren, dus dat betekent goed eten en drinken, niet uitgaan en op tijd naar bed gaan. Zelf heb ik het er allemaal voor over gehad omdat ik weet welke beloning er tegenover staat.
Dat betekent alleen niet dat mijn man het ook allemaal leuk vond. Hij moest zich aanpassen aan mijn leefstijl terwijl hij daar niet de directe beloning of erkenning voor kreeg. Hij was vaak alleen op verjaardagen of feestdagen en er gingen soms weken voorbij waarin we elkaar niet zagen. Ondanks dat hij dit niet altijd makkelijk vond, gunde hij het mij ook om mijn dromen na te jagen. Daarnaast was het niet alleen maar zwaar voor hem. Hij heeft veel vrijheid gehad om de dingen te doen die hij leuk vond om te doen. Hij hoefde daarbij weinig rekening met mij te houden.
Toch komt elke relatie op een punt dat er veranderingen plaatsvinden en de relatie weer in een nieuw daglicht wordt bekeken. Ons leven veranderde compleet toen ik zwanger bleek te zijn van onze dochter. Een week nadat we erachter waren gekomen, stond ik nog op het veld om een Europees Kampioenschap te spelen. Met de constante gedachte dat dit mijn laatste momenten in het Nederlands team zouden zijn, was het een gekke periode waarin ik abrupt afscheid moest nemen van mijn huidige leven. Aan de andere kant was ik zo ontzettend gelukkig omdat ik zwanger was. Aangezien ik niet maandenlang door kon hockeyen met een zwangere buik, moest ik in een kort tijdsbestek afscheid nemen van mijn leven als hockeyster. Ik was er op dat moment van overtuigd dat ik niet meer op het hoogste niveau in actie zou komen.
Toch bleek mijn zwangerschap niet het einde van mijn hockeycarrière. Ik werd benaderd door hockeyclub Pinoké om nog bij hen te komen spelen in de Hoofdklasse. Ik merkte dat ik dit nog heel graag wilde doen, omdat mijn afscheid zo abrupt was. Ik besprak het thuis en mijn man gaf mij wederom de ruimte om deze kans te pakken. We waren allebei naïef om te denken dat dit geen effect op ons zou hebben. We hebben jarenlang zo geleefd, dus we wisten wat we konden verwachten. Dit bleek uiteraard niet het geval. Zoals alle ouders weten, zet de komst van een kind je leven op zijn kop. Mijn prioriteiten veranderden compleet. Ik kon niet meer zo makkelijk in de rol van egocentrische topsporter stappen. Ik moest ontdekken hoe ik de rol van topsporter en de rol van moeder het beste kon combineren. Voor mijn man was het ook zwaar omdat ik weer zoveel weg was. In deze periode leefden we echt naast elkaar, in plaats van met elkaar.
Daarom had ik na twee jaar besloten om definitief mijn stick aan de wilgen te hangen. Het was mooi geweest. Ik heb mijn carrière op een leuke manier afgesloten, maar nu was het echt tijd om thuis te zijn. Je kunt nu dus wel raden wat het antwoord van mijn man was op de vraag of hij blij was dat ik nu vaker thuis ben. Mijn man en ik hebben geleerd dat we kritisch naar onze relatie moeten blijven kijken en het niet als vanzelfsprekend beschouwen. Wat 10 jaar geleden voor ons werkte, hoeft nu niet meer te werken. Ik ben er trots op dat wij samen zijn gegroeid in onze relatie en ik hoop dit nog vele jaren met hem te mogen doen.
