Zoon (14) kan volstrekt de weg niet vinden

Heel herkenbaar. Hij is altijd met leerlingvervoer naar school (speciaal onderwijs) gegaan omdat het OV in de spits veel te druk en te prikkelrijk voor hem was. Hij is nu wel wat ouder en het begint eindelijk beter te worden. Binnen ons dorp kan hij zich nu zelfstandig redden en naar de MBO (zonder overstap, wel een afgeladen druk OV) gaat hij nu ook zelfstandig.

Hij heeft zichzelf aangeleerd herkenningspunten te zoeken. Juist die details dus

Dus ja, het bestaat, ik weet niet hoe het heet, wel dat het heel moeilijk uit te leggen is aan anderen want "hij is toch zo intelligent?" (ditzelfde kind heeft zichzelf al voor zijn 10e Engels geleerd, van die dingen dus).

beetje verwarrend

Aanvulling op leerlingvervoer: het was met OV dus toen nog te druk voor hem, én hij moest nog een minuut of 10 lopen in een typische jaren-zeventig/tachtig woonwijk met "klaverblad" plattegrond. We hebben ons suf geoefend, zelfs met een professioneel begeleidster, maar het lukte niet.

geen ervaring

Maar mijn beste vriendin zonder ass kan haar auto niet vinden op de parkeerplaats en loopt standaard verkeerd, kan mijn huis zonder tomtom niet bereiken.

Ik denk dat meer mensen het hebben, zoek dus naar een praktische oplossing is mijn advies.

Heb ik zelf

Ik verdwaal in de V&D. Ik heb geen enkel richtingsgevoel. Ik fiets of loop altijd de verkeerde kant op. Als mijn Tom tom het niet doet als ik wegrij heb ik een probleem want als ik niet ben waar ik het ken weet ik niet welke kant ik op moet rijden richting de snelweg.

Tips. Ik gebruik mijn telefoon erg veel. Ik zet een route in google maps. Doe de telefoon in mijn jaszak en mijn telefoon vertelt mij waar ik naar toe moet. Verder bekijk ik thuis heel vaak google maps en google earth om te kijken hoe iets eruit ziet. Hoe de weg loopt. Welke herkenningspunten zijn er. Dus nu de brievenbus naar rechts. Dan langs die en die winkel etc.

In parkeergarages maak ik een foto zodat ik nog weet waar waar mijn auto staat. Ik vind mijn auto anders nooit terug op schiphol.

Google maps op telefoon?

Kan hij omgaan met een routeplanner, zoals Google maps?

fornuis

Ik vergis me nog steeds tussen de knoppen van het fornuis dat ik al 15 jaar heb. Dan draai ik de verkeerde gasbrander open. Laat staan hoe het op straat met me gaat. Ik heb je me er maar bij neergelegd en ben getrouwd met mijn Tomtom.

Leentje

Oprecht geïnteresseerde vraa, hoe komt hij nu dan op school?

Leentje

Ja, ik snap dat mensen raar opkijken, ik heb er ook niet vaak eerder van gehoord dat iemand dat zo extreem heeft. En zelf gezegend met een goed gevoel voor richting kan ik het me ook slecht voorstellen hoe dat moet zijn. Maar het lijkt me een lastige handicap, want ik denk dat het de leven enorm beperkt.
Ik ken overigens wel een jongen, van een paar jaar ouder, die een vergelijkbaar probleem heeft. Bij hem is het veroorzaakt door niet-aangeboren hersenletsel en hij gebruikt inderdaad een gps-systeem om de weg te vinden. En Garmin bijvoorbeeld heeft gps-apparaten die ook veel door wielrenners enzo gebruikt worden, daar zitten houders bij waarmee je ze aan je stuur kunt bevestigen en dat werkt prima.
En geïnspireerd door een ander draadje, misschien kun je eens bij een ergotherapeut langs om te informeren wat er nog meer voor mogelijkheden zijn.

de blikken van anderen

"Op school vraagt zijn mentor steeds wanneer hij gaat fietsen maar ook kleine stukjes zijn best moeilijk. (...) Ik vind het wel moeilijk dat ik weinig begrip krijg hiervoor. Ik krijg vaak beetje raar blikken als ik zeg dat ik hem breng."

De bezitters van de rare blikken mogen een weekje in jouw schoenen rondlopen. Probeer je daartegen te harden (ik weet hoe moeilijk het is).
Wat de mentor betreft volstaat de methode van de gebarsten grammofoonplaat: met een glimlach geduldig zeggen: "Nee, hij kan het nog niet alleen, ja, we zijn hard aan het trainen en zodra het lukt zullen we het u laten weten." Blijf dit herhalen bij elke "ja, maar...".

Als ik er op terug kijk met mijn eigen ASS-kinderen vond ik dat nog het ergst: dat eeuwige onbegrip, dat "ja, maar", telkens weer. Het was heel moeilijk om me daar tegen te harden, tot iemand me uitlegde dat niemand me enige verantwoording schuldig is waarom mijn ene kind van 14 niet alleen mocht fietsen (die had buien waarin hij zó een drukke weg overstak) en met leerlingvervoer naar school ging "want je ziet niets aan hem".

Het is jouw kind en jij weet wat zijn mogelijkheden en beperkingen zijn.

Hier net als vlinder

Ik heb geen diagnose maar kan de weg nergens vinden. Gisteren met een vriendin naar het ziekenhuis voor haar en ik ga elke keer rechts de spreekkamer uit in plaats van links (in anderhalf uur tijd drie maal de spreekkamer in en uit gweest, je zou denken dat ik het de derde keer goed zou doen). In de stad waar ik heb gestudeerd en in totasl acht jaar heb gewoond kan ik in het stadscentrum buiten de hoofdstraat niets vinden. In de auto stap ik niet tot dat ik zeker weet dat de TomTom het doet en het liefst neem ik ook een telefoon met Google maps mee. Mijn moeder heeft dit sinds ze niet aangeboren hersenletsel heeft opgelopen nog erger en kan ook in huis de weg vaak niet vinden. Het is dus inderdaar een veel voorkomend iets en ik heb er nog nooit een naam voor gehoord. Ikzelf ben trouwens ook slecht in het verschil tussen links en rechts en draai dingen vaak verkeerd open (welke kant van de douche voor kraan open en thermostaat higer duurt bij mij weken),

Ik spreek voor mezelf en mijn moeder als ik zeg dat je wel kan gaan oefenen maar dat het bij ons geen nut heeft. Het is alleen maar verschrikkelijk irritant als mensen denken dat je gewoonweg niet genoeg oplet of hard genoeg porbeert of, nog erger, hewoon de TomTom uitzetten om je te laten oefenen. Ik raak daar zelf lichtelijk van in de paniek.

Als je zoon net als ik in deze niet leerbaar is doe dan gewoon wat mijn lieve broertje voor me doet. Ook al woont hij twee straten lopen van het station, hij haalt me op want hij weet dat ik de weg anders kwijt raak. Doe wat mijn lieve vriendin voor me doet en haal me op in de stad als ik vertwijfeld bel dat ik de weg naar de auto niet meer weet. En zorg voor een smartphone en leer je zoon kaart lezen. Een kaart en een navigatie systeem gebruiken kunnen veel mensen leren! Sinds 3G en google maps ben ik een stuk relaxter.

Succes! Mariel

tomtom uitzetten?!?

Wie me dat flikt "om te oefenen" had een heel groot probleem met me gekregen! Laat die zich lekker met zichzelf bemoeien!

Google Maps op de fiets

Ja Hortensia er zijn mensen die het altijd beter weten en zo kreeg een kennis het voor elkaar mij zonder TomTom Durban in te laten rijden waar de rugby net begon. Toen waren we allemaal lekker te laat, want ik reed!

Ik gebruik Google Maps op de fiets en als ik loop en laat de telefoon dan hard op praten. Ik stap wel veel af om nog een keer te kijken maar het kan wel. Misschien voor iemand van veertien die makkelijk afgeleid wordt niet heel makkelijk maar het valt te proberenm.

Kan hij naar iemand toe fietsen en dan meefietsen? Overigens worden miljoenen kinderen buiten Nederland elke dag naar school gehaald en gebracht, ik weet wel dat dat in Nederland niet zo gewoon is maar als het praktisch haalbaar is zou ik me er verder niet zo druk over maken.

Zonder trouwens dramatisch te willen doen zou ik wel uitkijken dat je er niet te veel druk op legt. Juist omdat ik in andere dingen in het leven heel goed functioneer vinden collega's en kennissen het heel raar om te zien dat ik dit. Iet kan. Ik kan me dus echt heel opgelatem voelen als ik bijvoorbeeld niet net als iedereen zo even de weg van de OK naar de SEH leer en dat tig keer moet lopen en dan nog verdwaal. Ik maak er vaak een grapje over tot ik iemand goed genoeg ken om echt duidelijk te maken dat dit voor mij echt een probleem is en dan snappen goede vrienden het wel en helpen ze me er mee. Als mijn vriendegroep naar Glastonbury gaat kamperen we altijd op een bepaald punt onder de elektriciteitsksbrls zodat ik omhoog kijkend de weg naar de tent kan vinden!

Mariel

grappen

Dat mensen er grappen over maken of verbaasd zijn is inderdaad bloedirritant, maar je doet er toch niks aan. Haha, inderdaad, apart hè. Net zo apart als dat jij geen hand voor ogen ziet zonder je bril.

Ze weten niet beter. Ik heb het geaccepteerd als een echte handicap, waar inderdaad geen naam voor is en waar ik mee heb leren leven. Gelukkig heeft geen van mijn kinderen het.

Ik heb wel mijn man alvast gewaarschuwd dat als ik oud ben en verdwaasd door de buurt dwaal, hij me niet moet laten opnemen omdat ik dement ben, want nu doe ik dat ook al!

Maar...

Verbazing heeft toch niet te betekenen dat je het niet serieus neemt, of er lacherig over doet? Ja, ik ben verbaasd, want ik heb er nooit eerder van gehoord dat mensen dit (aangeboren) hebben. Maar ik zie ook in dat het een serieus probleem is.

Stel dat ik vanmiddag iemand tegen kom zonder hoofd. Dan ben ik verbaasd, ik wist niet dat je zinder hoofd kan leven. Maar dan zal ik me tegelijkertijd ook goed voor kunnen stellen dat dat een probleem is, omdat je dan geen mond, ogen, oren etc hebt.

maar

Hoe kwamen die kinderen/volwassenen er vroeger dan zonder tomtom?

die kloof

verbaal beter dan performaal, schat ik? En de weg niet kunnen vinden zijn beiden kenmerken van NLD. Google er eens op en kijk of dingen kloppen. Heeft hij ook een achterstand met rekenen?

triva

Toen verdwaalde ik ook altijd.

Ik fietste met klasgenoten mee. Basisschool lag maar een paar straten verderop. Dat lukt wel en ik liep meestal met iemand mee. Hetzelfde met sport.

Soms is het ook grappig. Ik loop dus ook standaard de verkeerde kant op als ik het station of metrostation uit loop. Hoe vaak ik wel niet omdraai en weer terugloop. Gelukkig is het nu licht. Ik zie het pand waar ik.werk liggen.

ik zou met zoon samen gaan fietsen naar school. Eerst naast elkaar. Vertel wat je doet. Wanneer ga je naar rechts of links en hoe zie je dat. Daarna laat je hem fietsen. Wel erbij blijven. Kijk waar het fout gaat. Etc. Etc.

Voor mij is ergens naar toe gaan waar ik nog nooit geweest ben dus ook niet leuk. Het veroorzaakt stress en onrust. Als het kan ga ik altijd met de trein. Dat vind ik prettiger dan de auto. Ik fiets ook graag.

En ik mankeer dus niets. Ik heb geen diagnoses. Ik heb een prima baan. Ik ben getrouwd en ik heb kinderen maar ik heb totaal geen richtingsgevoel.

de toren

mijn oudste had op een gegeven moment ontdekt dat als hij maar naar de grootste toren in de stad fietste (die zag hij dus kon hij vinden), dat hij vandaar de weg naar huis wist (hij heeft daar jaren muziekles gehad, dus die routine zat er op een gegeven moment wel in). Dus hij heeft vast veel kilometers omgereden, maar de truuk werkte wel voor hem.
gr Angela

Kijk

Op gevaar af dat ik hier wordt versleten voor onwetend en bemoeizuchtig...

Mijn zoon kan geen klokkijken maar ik wilde toch dat hij zelfstandig naar school kon gaan toen hij anderhalf jaar geleden naar de brugklas ging. Ik had dus altijd zelf een wekker kunnen zetten (vergelijk met altijd brengen) maar daarmee wordt hij nooit zelfstandig. Ik heb dus gezocht en gezocht naar een methode zodat hij zelf die wekker kan zetten en ja dat geeft stress want hij is bang dat hij te laat komt maar nu kan hij het negen van de tien keer dus wel zelf. Soms gaat het fout, dan is hij opeens 20 min te vroeg en (en belt dan wat er verkeerd is gegaan: is hij ook het tweede uur vrij, is hij te vroeg of te laat...).

Als hij nu het eerste, tweede of derde uur op school moet zijn gaat het dus vrijwel altijd goed maar door zijn onzekerheid vraagt hij wel steeds of ik hem controleer.

Je zegt dat hij na 20x wel in de stad van winkel naar parkeerplaats kan maar wie weet had dat veel sneller gegaan als je vanaf het begin achter hem aan was gelopen.

Hoe denk je het te gaan doen als je niet oefent? Nooit? Wacht je zolang tot hij naar een uni/hbo moet en breng je hem dan ook nog? Er zal toch een oplossing moeten komen. Wij hebben een gps voor geocaching die op de fiets kan maar ja dan moet je wel iets van kaarten weten al draait de pijl altijd zo dat je recht naar voren fietst, dus je hoeft de 'kaart niet te draaien'.

Verder zou ik kijken wat bij hem het beste werkt want hij moet toch oefenen, net zoals mijn zoon. Je kunt met google earth gewoon door de straten fietsen en als je dan zelf ook foto's maakt van herkenbare punten fiets je zo van punt naar punt. Je ziet het ook al bij de ervaringen hierboven (kerk als oriëntatiepunt en omfietsen). Dat hij naar een locatie moet fietsen waar hij nog nooit is geweest vanuit school lijkt me nu een utopie maar hoe doen jullie dat nu dan? Kan hij niet achter iemand aan fietsen? Fiets mee met de auto?

Dus: wel oefenen en je er niet bij neerleggen dat het niet gaat. Hoeveel km is het eigenlijk naar school? Gaat de auto dezelfde route (of is dat in ieder geval mogelijk) als de fiets zodat hij vanaf nu wel aangeeft of je links of rechts moet in de auto. Ik geloof namelijk niet dat je het helemaal niet kunt leren, je moet alleen zoeken naar HOE hij dit leert. Daar heeft hij namelijk in de toekomst ook wat aan of breng je hem tot zijn pensioen naar zijn werk?

Triva

Helaas, het is niet te leren, zoals ik al schreef kan mijn beste vriendin zonder TomTom mijn huis niet vinden. Ik woon hier nu 10 jaar en sinds een jaar of 2 weet ze ook bij welk huis ze moet aanbellen, voorheen belde ze mij op mijn Telefoon, want van auto naar huis lukte ook niet!

Gewoon HBO opgeleid en goede baan en geen diagnoses,

Dus TS op zoek naar goede navigatie en daarmee oefenen, dan lukt het wel een keer!

markeringen?

Kun je misschien markeringen aanbrengen op de schoolroute, zodat hij die weg wel kan vinden? Touwtjes om lantaarnpalen? Tape?

Nimbo en Tijgeroog

Inderdaad Nimbo, rekenen kan ik ook niet.

En Tijgeroog: ik weet dat ik het mensen niet kwalijk kan nemen dat ze verbaasd zijn, maar het blijft irritant, vooral omdat ik me dan "dom" voelde. Dat was vooral voordat ik het echt geaccepteerd had. Net als met borstvoeding: dan vroeg iemand - ongetwijfeld goedwillend - voed je zelf? Dan zei ik: ja hoor, met een flesje. Je hebt dan net iets te vaak een vervelende ervaring gehad en vindt het zelf ook nog een teer puntje. Die combi zorgt dan voor een wat overtrokken reactie.

marsy

Ik ben het er niet mee eens. TS zegt dat haar zoon nu na 20x de auto kan terugvinden en dan ga ik er nog van uit dat ze niet vanaf de allereerste dag er dus achtergelopen heeft om het zoveel mogelijk te oefenen.

Jouw vriendin komt waarschijnlijk niet elke dag bij jouw thuis want ik hoor niet dat ze haar werk en haar huis niet kan vinden. Dat MOET dus dan zorg je dat dat lukt. Verder had ze ook een foto van jouw huis kunnen maken en dat kunnen vergelijken met de huizen in de straat (ze heeft een goede baan dus ze zal heus wel het ene van het andere huis kunnen onderscheiden).

Mijn punt is vooral dat je moet ZOEKEN naar oplossingen om je kind verder te helpen. Ik zou niet accepteren dat een kind in VWO3 niet verder komt hiermee. Al zijn het kleine stapjes: elk stapje is er één en samen zoek je naar manieren om zo'n klein stapje te zetten. Dus met tape om een lantaarnpaal of stickers, of met een gps, of met een vriendje mee (en jij brengt hem eerst tot het vriendje), via foto's en ga zo maar door. Er zijn zoveel kinderen die iets niet kunnen maar zolang het niet gaat om lopen bij een invalide moet je kleine stapjes kunnen maken en dat is mogelijk zie het voorbeeld van de parkeergarage. Als er na 20x al een vooruitgang te zien is heb je na vier weken toch ook een vooruitgang om op school te komen?

Het lijkt mij...

Het lijkt mij dat oplossingen als eindeloos een bepaalde weg oefenen en vooral dingen als tape plakken op bepaalde routes geen structurele oplossingen zijn. Want op een bepaald moment wil hij eens ergens anders heen, of haalt iemand het tape weg, en dan kan hij nog niets.
Voor mij zouden de oplossingen dus juist liggen in bijvoorbeeld het gebruik van een gps-apparaat, en leren om dat op de juiste manier te gebruiken, om de informatie die daar op staat snel toe te kunnen passen, ook tijdens het fietsen. Want dat kan hij op veel meer verschillende situaties toepassen, ook op nieuwe. Ook als je later een keer niet kan oefenen. En dan kan hij eens spontaanst ergens naar toe, of zelf naar die sportdag fietsen. Dat lijkt me belangrijk voor een puber, en voor de rest van zijn leven.

mijn reactie

sloeg op Triva, die zei dat je het kan leren. Ik zei dat het niet kan, gaf als voorbeeld mijn vriendin, die mijn huis amper kan vinden, idem overigens voor haar eigen huis en haar werk.

Je kan wel leren met hulpmiddelen om te gaan die je helpen je leven meer zelfstandig te leven. In die zin ben ik het dus met Triva eens dat je moet zoeken naar mogelijkheden, aansluitend op wat Tijgeroog zegt, zoek naar oplossingen die ook op andere plekken toepasselijk zijn. Want straks heeft hij een uitje/ een baantje of wat dan ook en dan is het handig als hij een hulpmiddel in kan zetten om daar te komen zodat hij niet meer gebracht hoeft te worden.

Ik vergelijk het met een handicap: als je doof bent kan je niet leren horen, als je blind bent kan je niet leren zien, als je verlamd bent kan je niet leren lopen, gelukkig zijn er tegenwoordig wel veel hulpmiddelen, dus ook voor de handicap van jou zoon!