Wel of niet?

oke, maar een BSO?

Ik snap helemaal dat deze kinderen allemaal andere wensen hebben en omdat het hier gaat om een BSO voor geestelijk gehandicapte kinderen zullen zij daar ook naar moeten kijken en hulp moeten bieden wat betreft de zorg,maar wel binnen de grenzen van een BSO. Wat ik onder BSO versta is Buitenschoolse opvang, dus opvang voor- en na schooltijd, dus geen dagbestedingcentrum of dagopvang of verzorgingsinstelling voor geestelijk gehandicapten kinderen. Valt iets als haren kammen, tanden poetsen, douchen, aankleden, ontbijten binnen deze zorg? Tenzij er uitdrukkelijk aan de begeleiding wordt gevraagd of zij dat willen doen, vind ik niet dat ze dat aan de begeleiding kan overlaten. Zoals sunshine aangeeft hebben ze daar niet altijd tijd voor, en dus loopt het kind dan een week met klitten in haar haar. Waardoor het in het weekend alleen maar een groter drama wordt lijkt mij, moeder wil het niet knippen, geeft ze aan, dus dan zou ik haar tips geven hoe ze het makkelijker kan maken maar ik zou het als ik sunshine was niet meer zelf doen. Misschien als moeder ziet dat anderen het niet meer doen dat ze dan toch inziet dat ze het zelf moet doen of anders moet accepteren dat ze er in het weekend een grotere klus aanheeft.

takenpakket

Volgens mij lopen die leerdoelen op het BSO ook wel gewoon door, tot op zekere hoogte. Maar ik zou gewoon liever zien dat er een positieve draai aan wordt gegeven ipv oordelen en maar hulp opleggen, wat idd vaak geen hulp is.

Ik vind ook dat haren kammen niet tot het takenpakket behoort en het geen must is, als de leidsters geen tijd hebben hiervoor. Kan daar anders ook niet met school contact worden opgenomen dat het meisje daarin begeleiding krijgt? Daar zou ook harenkamles als leerdoel kunnen worden gegeven en die hebben wellicht meer/beter contact met de ouders. Dit in overleg met de ouders dan.
School/kdc en BSO zouden de 'doelen'goed moeten communiceren. Ik weet niet of het eenzelfde organisatie is?
Dat is bij 'ons' wel zo en dat is natuurlijk wel zo handig qua communicatie.

doorvragen

Soms hebben ouders dezelfde beperking als een kind en is dat je focus van attentie. En soms is een ouder zo overvoerd met hulpverlening naast de zorg voor een beperkt kind dat er even niets kan veranderen. Dat er eigenlijk op andere vlakken eerst zaken weer in balans moeten komen. En verder kun je daar achter komen door door te vragen. Hoe komt het dat je onze tips afwijst? Zit de oplossing er niet bij? Of ben je te moe om er over na te denken? Of zit je zelf ergens aan te denken dat heel anders is? En dan heel goed luisteren zonder iemand af te wijzen. Dat is een kunst.
Het is soms echt moeilijk om de balans te houden in een gezin met beperkte kinderen en dan kunnen buitenstaanders veel te optimistisch zijn over de aangereikte 'oplossingen'. Elke 'oplossing' kan weer een grote aanslag zijn op de draagkracht van de ouder. Ouders helpen die gezinsbalans te vinden kan een enorme uitdaging zijn maar is wel de weg naar echte 'oplossingen'. En soms is de wereld ook gewoon niet zo maakbaar en wordt het nooit ideaal. Dat te accepteren is ook een kunst.

Brazella

Ik zie het helemaal niet als een aanval.
Alleen zou ik willen dat eea goed met die ouders wordt gecommuniceerd en idd kan school/kdc daarin een belangrijkere rol spelen dan de BSO. Immers worden er meer uren gemaakt op school/kdc.

Ik zou alleen niet willen dat er achter de rug van de ouders wordt gepraat en gekonkeld. Dus open en eerlijk naar de ouders, dat eea niet tot hun taken hoort en evt dat ze zich zorgen maken.

Ik verwijs hier ouders ook graag naar het forum van lotjeenco Dat is een forum waar je als ouder van een zorgintensief kind de vraag kan stellen aan andere oudes: hoe doe jij dat nou, haren kammen bij een onwillig kind. Hier kan kdc/bso ook naar verwijzen.

Antwoord

Deze reacties helpen!

Rafelkap: Er wordt zoveel mogelijk geprobeerd om met ouders te communiceren. De gesprekken met moeder zijn op vrijwillige basis. Moeder zegt vaak dat ze niet naar de gesprekken wil, omdat ze dan andere dingen doet of omdat ze het niet nodig vindt. Het laatste gesprek hebben wij haar 'aangedrongen'. We hebben haar gezegd dat we haar al 2jaar niet hebben gezien, en dat het wel belangrijk is om op gesprek te komen om te praten over begeleidingsplan van haar kind.
Waarom hebben wij het gesprek nu pas aangevraagd--> Wij vonden het zorgelijk. Ze kleedde zich 'niet goed' in wintermaanden, dan kan je denken aan waarden/normen van ouders, maar wij vonden dat ze zich te koud kleedde. Daarbovenop kwam het haar kammen en haar tas die als asbak gebruikt werd.

Tijdens het gesprek probeerden we het zo rustig mogelijk over te brengen. We vroegen haar hoe het thuis aan toe ging en of ze extra hulp nodig had. Ze had geen hulp nodig, maar ze vind het wel fijn dat we haar haar kammen. Ook zei ze of wij met haar aan de slag kunnen wat betreft kleding. Wij gaven haar een aantal tips zoals een avond van te voren haar kleren klaarleggen of in de ochtend naar het weerbericht kijken en vertellen of het koud of warm zal worden, zodat ze in de ochtend 'snel' klaarzijn. Volgens moeder zou dit niet werken, omdat haar dochter in de ochtend toch wel andere kleren wilt. Moeder wil dan de strijd niet aangaan, en laat het meisje zelf kiezen wat zij aan wilt doen.
Wij hebben toen het leerdoel meegenomen in het plan 'het leren van seizoenen en wanneer je bijv. 't-shirt, jas, sjaal, laarzen etc. moet aandoen'.
Dit is extra info daarover.

De vraag in hoeverre de begeleiding de taken/verantwoordelijkheden van ouders kunnen/moeten overnemen is deels beantwoord vanuit de praktijk. Hiermee bedoel ik de meningen van ouders.
Ik heb ook een aantal andere ouders geinterviewd, zonder casus.
Hieruit kwam dat de taken niet bij de BSO liggen. Wel kunnen ze dit met ouders afstemmen. Zoals in het begeleidingsplan een leerdoel opstellen passend aan het aantal uur dat een kind op de groep is (zoals een aantal ouders hier hadden gezegd). Klein aantal ouders vinden dat wij die taken wel moeten kunnen overnemen als ouders er zelf niet aan toe komen.
Dit zijn dus meningen..

Ik ben nog alleen opzoek naar literatuur.

Hartelijk dank voor het meedenken!

literatuur

Op de website van het Nederlands Jeugd Instituut staat een artikel over samenwerken met ouders in de opvang waar onderin ook literatuur vermeld wordt.
http://www.nji.nl/Samenwerken-met-ouders
Bronnen
Doeleman, W. (2009), 'Deuren open voor ouders: Inspiratie voor een goede samenwerking'. Maarssen, Elsevier gezondheidszorg.
Hochchild Russell, A. (2003), 'The commercialization of intimate life, notes from home and work'. Berkeley/Los Angeles: University of California press.

Over de hoogleraar ouderbegeleiding Katie Lee Weille
http://www.nji.nl/nl/Congressen/Ouderbegeleiding-in-praktijk-en-opleiding
Haar geschreven werk
http://weille.com/wp-content/uploads/2012/04/Web.Publications.Workshops.pdf

Is dat voor jou passende literatuur? Of zoek je eigenlijk een ander antwoord op je vraag waar de verantwoordelijkheid van ouders eindigt en die van professionals begint.

Super!

Dankjewel AnneJ

Ja, over dat laatste zou ik ook heel graag artikels/literuur willen.

Als u mij daarmee verder kan helpen heel graag!

Danku Danku u

Rechten en verantwoordelijkheden

http://www.kinderrechten.nl/p/13/76/mo101-cg22p2
In het kinderrechtenverdrag staat wat de verantwoordelijkheden zijn van ouders en overheid ten opzichte van het kind.
"Het VN-Kinderrechtenverdrag gaat ervan uit dat u als ouders samen de eerst verantwoordelijke bent voor de opvoeding en ontwikkeling van uw kind. De overheid moet ouders hierbij wel ondersteunen, bijvoorbeeld door te zorgen voor kwalitatief goede en bereikbare kinderopvang."

Op de website van het NJI staat de beroepscode, de verantwoordelijkheden van de leiding, in de kinderopvang. Opgesteld door een werkgroep van de ABVA KABO/FNV.
http://www.nji.nl/nl/Beroepscode_leidsters_in_de_kinderopvang1.pdf
De kinderopvang heeft een pedagogisch beleid waarvan ze ouders op de hoogte stellen.
"Ook kan het voorkomen dat de ouders een andere begeleiding en verzorging wensen dan het kind en/of de leidster willen. Als er verschil van inzicht tussen leidster en kind en/of ouders bestaat over de wenselijke verzorging en begeleiding, dan zal de leidster dit bespreekbaar maken.
Zij zal vanuit haar professionaliteit een besluit nemen."
Zoals je ziet kan je vraag niet expliciet tot in detail beantwoord worden maar het is een zaak van overleg rekening houdend met de wettelijke bepalingen en de overeenkomst met de ouders. En het gezond verstand en je deskundigheid in de omgang met ouders en kinderen.
En dan heb je natuurlijk ook nog de meldcode. Er zijn instellingen en scholen die bij dit soort conflicten een melding doen waarna ze geen zaken meer hoeven te doen met de ouder maar met een casemanager van jeugdzorg. Maar dat is natuurlijk een heel ander verhaal. Maar voor de volledigheid zullen we maar zeggen want dan ben je wel het vertrouwen van de ouder kwijt en of het dan allemaal goed komt wat je voor dat kind zou wensen is dan nog onwaarschijnlijker geworden. Of kind dan wel met de haartjes gekamd op de opvang zal komen lijkt me dan inmiddels onmogelijk geworden.

Top!

Heel erg bedankt voor het meezoeken!

Echt super.

belachelijk

zoals maar gedacht wordt altijd over 'professionaliteit'. Ik werk in een psychiatrische kliniek en daar lopen onze patienten zwaar verwaarloosd rond, ondanks al onze professionaliteit. Het gaat bij ons wel over volwassenen, maar dat vind ik niet zo belangrijk in deze discussie. Geloof maar dat wij enorm ons best doen de patienten er netjes bij te laten lopen, maar ik kan nu echt niet zeggen dat dat lukt. Ongekamde haren zijn echt het minste probleem bij ons. Mensen zie er soms uit alsof ze al jaren op straat leven. Nu is de problematiek ook wel ernstig bij ons, maar ik wil maar zeggen dat er vies bijlopen echt niet gelijk staat aan weinig zorg. Als het ons al niet lukt, hoe moeten ouders het soms dan voor elkaar krijgen?

Vind ik ook zuster

Werkelijk belachelijk dat het hebben van ongekamd haar al als verwaarlozing wordt bestempeld. Dat is het minste lijkt me. En ik begrijp heel goed dat je een kind een zekere eigen bevoegdheid wil geven, dus zelf de kleren wil laten uitzoeken.

Wat ik Sunshine zou willen vragen: wat wil je precies gaan doen met die artikelen over verantwoordelijkheden en aansprakelijkheden van opvangcentra. Je hebt het erover dat je dit meisje als voorbeeldcasus neemt, maar tegelijkhertijd zijn jullie wel erg bezig met haar en haar moeder. Probeer in ieder geval niet te strak aan die regeltjes vast te houden. Als nu blijkt dat het dit gezin enorm helpt als jullie dit meisje helpen met het (leren) kammen van haar haar, dan is dat toch prachtig? Ook al valt het buiten jullie takenpakket. Het is een buitenschoolse opvang, dus doen jullie ook activiteiten. En het haren kammen kan ook als activiteit gelden toch? (zoals iemand hierboven al schreef.) Zeker in de opvang moet je flexibel kunnen zijn, lijkt mij althans. Dan wordt het ook erg dankbaar.

Wat mij belangrijk lijkt is een vertrouwensband proberen op te bouwen met haar moeder (is er geen vader in beeld?). Dan kun je de ongekamde haren (om dit voorbeeld even te blijven gebruiken) een gezamenlijk probleem maken waar je samen een oplossing , zodat de moeder zich geholpen voelt, en zich niet op het matje geroepen voelt.

Over sokken of het gebrek eraan. Er zijn kinderen, zoals bv. mijn NAD zoon, die erg gevoelig zijn voor stof aan hun lichaam. Zodra mijn zoon thuis komt trekt hij bijna al zijn kleren uit. Hij vindt het gewoon niet prettig voelen. Het kan goed zijn dat dit meisje lichamelijk erg sensitief is, en gewoon niet veel polonaise aan haar lijf wil...

En kinderen zijn thuis gewoon veel uitgesprokener, lastiger, hebben thuis vaak de explosies die ze elders niet laten zien. Ik vind het geweldig dat jullie willen meedenken en meehelpen, maar ik zou het erg vinden als er gedacht gaat worden in termen van verwaarlozing, alleen maar op basis van, ja van wat eigenlijk?

zuster, precies!

Precies.

Toen onze zoon depressief was, kostte het hem grote moeite om te eten, te drinken en zijn emoties enigszins te beheersen. Daarna lag de prioriteit bij het dagritme en dus bij het naar school gaan. Dat lukte vaak niet. En meer dan dit zat er niet in.

Hij liep ongewassen en met ongewassen haar rond. Zijn haar kammen? hahahahahahahaha. Dat heb ik vanaf zijn vijfde niet meer gedaan. Gelukkig hadden wij een heel lieve kapster, waar hij met zijn vieze hoofd in de bak mocht. Zij waste dan zijn haar en kamde het voor het knippen/scheren. In de zes weken daar tussen moesten wij echt van zijn hoofd afblijven. Die kappersbezoeken moest ik trouwens van te voren aankondigen en dat was zeer intensief kan ik je vertellen. Hij ging als we geluk hadden, een keer in de week onder de douche. Maar soms lukte dat zelfs niet. Ook het verschonen van zijn kleding was een heel punt. Het voelde voor hem gewoon als een inbreuk op zijn veiligheid, dat verwisselen van kleding en gewas. Soms stonken zijn voeten erg, dan 'mocht' ik ze wassen als hij tv keek. (in welke bochten je wilt buigen, voor je kind?!) Ook het kopen van nieuwe kleren was trouwens een heel gedoe.

En hij is niet verstandelijk gehandicapt. En hij heeft er helemaal niets aan over gehouden. Gelukkig wast en verkleed hij zich nu wel weer 'normaal', maar het zou nog steeds vaker mogen van mij.

Gelukkig heeft hij makkelijk haar, dat niet klit en van nature mooi valt. Anders was het helemaal niet meer om aan te zien geweest. En dat was echt soms vies hoor.

Maar ja, dat haar, dat was wel onze laatste zorg. De dag doorkomen, daar ging het om.

Een ander heeft soms geen idee, wat een gedoe je kunt hebben met een 'anders'kind, om de gewone zaken. Om eten, drinken, slapen, veilig gedrag. Elke morgen weer een drama, voordat hij op school was. Als buitenstaander heb je geen idee.

En al die ellende werd door zoon echt alleen voor ons thuis bewaard hoor. Bij andere mensen paste hij zich nog wel aardig aan. Gelukkig maar, anders had hij helemaal niet meer kunnen functioneren. Maar meestal kregen wij dan trouwens wel de rekening gepresenteerd. Zodra onze sociaal wenselijke jongen dan de drempel overstapte, werd hij een opstandige, boze, geirriteerde woesteling. En op school bleven ze maar zeggen: 'Zie je wel, hij kán het wel, als hij maar wil.' Hij kon het helemaal niet. Hij deed maar alsof.

Misschien is dat wel een goede vraag voor de ouders van dit kind, Sunshine. Krijgen zij misschien thuis de rekening, als jullie haar op de BSO dingen laten doen, die ze eigenlijk niet wil? Zoals haren kammen en op haar kleding letten? Dat zou ik wel kort willen sluiten.

Als dat niet zo is, dan is het toch prachtig dat jullie haar kunnen helpen op deze manier, met het haren kammen? Per definitie is het misschien niet jullie taak. Maar is dat erg? Ik doe ook wel dingen die per definitie niet mijn taak zijn, op mijn werk. Ik denk niet dat het gevaar bestaat, dat voortaan alle kinderen van de groep, met ongekamde haren bij jullie zullen komen. Ik was zo dankbaar voor onze lieve, geduldige, niet-veroordelende kapster. Nog steeds trouwens.

Over die kleding heb ik nog een tipje. Een vriendin van mij heeft een tijd lang een buitenthermometer als beslisser gehanteerd. Boven de 15 graden: zonder jas en korte broek. Onder de 15 graden, jas en lange broek. Onder de 0 graden, winterjas en sokken. Dat kan je inzichtelijk maken met picto's en helpt met beslissen. Ze zouden ook de kalender als uitgangspunt kunnen nemen, maar dat is wel lastiger omdat het weer zich niet aan de kalender houdt. Dat je dus echt op bepaalde maanden, bepaalde kleding weglegt. Ik heb eens ergens gewerkt waar de term 'korte broeken weer' in gevoerd was voor een verstandelijk gehandicapte die dit ook moeilijk vond. Er waren twee weersoorten. Korte broeken weer en lange broekenweer. Dat was echt een onderwerp bij de koffie: 'Wat voor een weer wordt het morgen? korte broeken weer of lange broeken weer.' Het kiezen van de juiste kleding, is echt heel erg moeilijk. http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/429962/1996/09/24/Het-weer-en-het-woord.dhtml Ik vind dit altijd een mooi verhaal daarover. Het meisje wil dit zelf beslissen en dat is heel zelfstandig van haar. Het is erg goed van haar ouders, dat ze haar deze zelfstandigheid niet willen afnemen.

Onze zoon wil bv nooit een jas aan bij het buitenspelen

Nog even over onze zoon (NAD staat voor Niets Aan de Hand) die zo graag zijn kleren uittrekt.

Ik heb uiteindelijk met de overblijf kunnen afspreken dat hij zelf mag bepalen of hij zijn jas wel of niet aantrekt. Hij heeft het vrijwel nooit koud, en vind zijn jas dan echt vervelend zitten. Als hij het wel koud heeft, trekt hij hem wel aan.
Iemand die er alleen maar van een afstandje naar kijkt zou hem dan dus als verwaarloosd kunnen bestempelen. Hij heeft ook heel graag korte broeken aan, ook als het kouder is, en t-shirts met korte mouwen. Al van kleins af aan. Toen hij nog een peuter was liep hij het liefste bloot rond.

Wat je als ouder constant aan het doen bent in het opvoeden, is afwegingen maken. Vooral bij kinderen die heftiger reageren: Pick your battles, is dit belangrijk genoeg voor een scene of niet. Je merkt ook dat iets wel of niet bij je kind past. Ik heb vier kinderen, en de rest draagt wel de kleren die bij het seizoen passen (dit kind is de jongste), maar dit gedrag omtrent zijn kleding hoort gewoon bij hem. Hoewel ik wel nog een zoon heb die het ook nooit koud heeft.
Mijn zoon heeft ook niet elke dag schone kleren aan. Voor hem voelen schone kleren stijf en ongemakkelijk.
Zijn oudere broer (met ASS) heeft juist weer twee keer per dag schone kleren aan... Tja.

In aanvulling op mijn eerdere bericht zou ik willen benadrukken. Wees bij gesprekken met de moeder van het meisje ECHT geïnteresseerd. Geef niet het gevoel dat je eigenlijk belerend bezig bent.

Het feit dat je al begint over melden betekent volgens mij dat er wel over is gesproken bij jullie op de opvang. Dat beangstigt mij eerlijk gezegd wel...

Antwoord

Beste mensen nogmaals:
Er is geen melding gedaan, er wordt ook niet gedacht over verwaarlozing of een melding.
Misschien heb ik het verkeerd vemeld in het begin. Ik wilde literatuuronderzoek doen wanneer een melding wordt gemaakt. MAAR niet voor Nu! Ik was er alleen benieuwd naar. Heeft weinig te maken met dit voorbeeld. En bovendien er staat In HOEVERRE, dus dat er natuurlijk WEL ondersteuning wordt geboden aan ouders!

Het was niet bedoeld dat dit als aanval wordt beschouwd.

Ik doe gewoon een klein onderzoekje voor school. In hoeverre dus de begeleiders de taken moeten/kunnen overnemen. Wij bestempelen niemand

Voor anderen bedankt voor jullie mening en jullie hulp. Mijn verslag is bijna af, en niemand zowel moeder als het kind hebben er last van. De moeder krijgt ondersteuning en het kind krijgt een leerdoel.

Verder

"Omwille van de vele stresserende factoren hebben ouders het volste recht op gepaste ondersteuning"

"Daarom is het erg belangrijk om de veerkracht van deze ouders te pndersteunen door aan te sluiten bi hun mogelijkheden, kracht en eigen perspectief met betrekking tot de complexe realiteit van het opvoeden van een kind met een beperking.
Samen met deze ouders kunnen we op zoek gaan naar houvasten die ze als helpend ervaren en naar diverse hulpbronnen in hun omgeving.
Daarnaast is het belangrijk dat er emotionele ruimte geboden wordt om stil te staan bij diverse moeilijke, ongelukkige ervaringen in contact met hun kind, maar ook in contact met hun andere kinderen en in contact met hun omgeving.

Ik heb ontdekt dat er met het ontwikkelingssystematisch model kan worden gewerkt op het werk

Tenenkrommend

vind ik dit verhaal Sunshine!
Ik zou als moeder van een zorgenkind ontzettend boos worden als ik zou merken dat een van de begeleidsters van mijn kind op een forum voor ouders over mij zat te kletsen!! Wie weet zit ze hier zelf wel en ontdekt ze jou verhaal. Hoe kwetsend is dat?
De manier waarop jij met deze moeder omgaat is betuttelend. Deze moeder wil niet op gesprekken komen omdat ze het gevoel heeft op het matje geroepen te worden. En waarom? Omdat haar dochter er niet volgens de norm uitziet?
Ik heb zelf een dochter van 11, ze heeft een Ass diagnose en is voor mij soms onhandelbaar. Ze wil niet dat ik haar haren kam en loopt dus ook met klitten rond in haar lange haar. Kort laten knippen zeggen jullie dan? Krijg haar maar eens naar de kapper! Meisjes van die leeftijd willen geen kort haar, dat zal met een meisje met Down wel niet anders zijn.
Ook wat kleding betreft kan mijn dochter er vreemd bij komen, idd, zomertopjes in de winter, dikke kleren in de zomer, maar zelf heeft ze er geen last van hoor. Verwaarloos ik nu mijn kind?
Nee, want ik ben er altijd mee bezig, elke dag weer! En soms niet, dan denk ik, laat haar maar, ze moet het maar ervaren.
Ik ben ook wel eens op het matje geroepen op school om dit soort dingen maar het ze toen wel te verstaan gegeven dat ik daar niet van gediend ben!
En die tips die jullie deze moeder geven zoals van te voren kleren klaarleggen, hahaha, dat kan ze toch zelf ook wel bedenken zeg! En idd, hier wil dochter ook de volgend dag toch wat anders aan..
Volgens mij zit je gewoon dingen te zoeken om toch een melding te kunnen maken tegen dit gezin, zo komt het op mij tenminste over.
En waar hebben we het over zeg, haren kammen kun je toch gewoon als leuke activiteit inplannen als de kinderen op de BSO komen? Of dat nou tot je takenpakket behoort of niet.
Pff, ik ben even erg boos geloof ik

Sunshine

Mijn dochters (4) hebben geen etiketje, wel altijd een eigen willetje gehad.
Zelf speldjes en vlechtjes maken, petten, banden en mutsen op, zelf kleding uitzoeken, laarzen, versleten gympen onder een jurk.
Heb menigmaal gezegd, ik zou je wel een briefje op de rug willen plakken met de tekst : "Dit is niet mijn moeders keuze".

Antwoord op Foske

Mijn excuses dat het zo overkomt Foske.
Maar het is echt niet zo. U maakt zich boos om niets (althans niet om iets dat een feit is). Volgens mij heeft u mijn laatste twee reacties niet gelezen.

Deze moeder heeft zelf meegewerkt aan het verslag, zodat we samen een oplossing vinden.

Fijne avond. Ik zal hier niet meer reageren, want ik had alleen jullie mening nodig. Bedankt daarvoor. Nu ik klaar ben, zal ik hier niet meer reageren (wel om artikelen te lezen, zeer interessant)

Fijne avond