Wel of niet?

zelf leren doen

Nee, het is niet de taak van de buitenschoolse opvang om haren te kammen.
Je kan de ouders wel de tip geven het haar kort te knippen zodat het meisje er niet meer zo last van heeft, of conditioner te gebruiken waardoor het makkelijker te kammen is.
Verzet ze zich niet als jullie het doen dan?

Wat je m.n. wel kan doen is haar leren het zelf te doen. Het zou kunnen dat ze dat minder erg vindt. Geef haar bv ook een pop en een kam en zet haar voor een spiegel, laat haar eerst de haren van de pop kammen en daarna haar eigen haren. Gebruik het als leerdoel.

Antwoord

Bedankt voor uw reactie!

Als wij het kammen, dan verzet ze zich niet. Soms is het zo erg in de klit, dat het er erg pijnlijk uitziet. Maar zelfs dan blijft ze rustig.

Bedankt voor de tips. Wij hebben wel aan ouders doorgegeven om bijvoorbeeld het haar een stuk te knippen en antiklit te gebruiken. Maar moeder wil haar haar niet knippen.
Wij kunnen de cliënt wel proberen aan te leren om zelfstandig haar haar te kammen. Maar dan komen er vragen als:

- Is dit ook niet een taak van ouders?
- Inhoeverre kan zij dit zelfstandig (dit door haar beperkingen)?

Ik kan weinig literatuur hierover vinden of ik gebruik de verkeerde zoektermen.

Vreemde ogen dwingen?

Het zou heel goed kunnen dat thuis het haar kammen steeds tot drama`s lijdt en dat ze het bij jullie lijdzaam ondergaat. Vreemde ogen dwingen vaak. Ik vond de tip hierboven om het spelenderwijs aan te leren met een pop een hele goede. Kijken of het je lukt om het haar te leren dat ze zelf haar haren kamt. Misschien heb je ook gewoon meer geduld of straal je meer rust uit dan de moeder?
Wiens taak het officieel is maakt niet zo veel uit. Als een kind weer wat bijleert is dat mooi, wie het ook doet.

Antwoord

Dankjulliewel.

Wij zijn een gesprek aangegaan met moeder hierover. Zij vindt het vaak niet nodig om gesprekken aan te gaan over haar kind. Wij hebben haar toch gezegd dat het dit keer wel nodig is. Wij hebben geprobeerd het heel rustig over te brengen.
En het klopt Wil, thuis leidt het inderdaad tot 'drama' (volgens moeder).
De moeder zegt geen zin te hebben om de strijd aan te gaan in de ochtend (dan mist ze onder andere de taxi).

Wij staan met twee op een groep van acht kinderen. Het ene kind vraagt meer begeleiding dan het ander.
We hebben niet altijd tijd om het haar te kammen van deze cliënt.

(De bovenstaande tips worden zeker meegenomen )

Vreemd

De moeder zou het ook 's avonds kunnen doen toch? En dan een vlecht erin oid. Ziet het kind er verder wel verzorgd uit?

Vreemd...

dat als het thuis tot een drama leidt, de ouders het haar toch niet korter willen knippen en goede conditioner willen gebruiken. Anti-klitsprays kunnen ook goed helpen, kennen ze die?

voordoen

Goed idee om het haar 's avonds te vlechten. Is het een idee om het een keer te vlechten en dan aan de moeder door te geven of het een idee voor haar is om het haar van haar dochter 's avonds te vlechten?
Ik heb mijn dochter ook een periode 10 vlechtjes gegeven. Dan kon het wel een week blijven zitten.
Is de moeder misschien ook wat verstandelijk beperkt?
Voordoen en benoemen kan misschien helpen.

zelfredzaamheid

Mijn zoontje is (ernstig) verstandelijk gehandicapt en gaat naar een kinderdagcentrum. Daar leren ze kinderen zoveel mogelijk zelfstandig te worden. Daar hoort ook het zelf verzorgen bij.
Leren stopt bij 'deze kinderen' niet na schooltijd, ook thuis en op de opvang gaan deze dingen door. Deze kinderen hebben namelijk heel veel meer oefening nodig.
Ik weet dat ze op een cluster 3 school kinderen ook proberen te leren: de weg oversteken, tanden poetsen, afwassen, naar de wc gaan, aankleden, opruimen. Dus vast ook haren kammen.

Mijn zoontje laten ze op het kdc nu oefenen met ritsen en knopen, zodat hij zichzelf beter kan aan- en uitkleden.
Als ik dit alleen maar thuis zou laten oefenen (en de 100.00 andere dingen die hij moet leren) zouden we er niet goed aan toekomen, hij is ook moe als hij thuis komt en inderdaad moeten we op tijd klaar staan voor het busje. Ik snap die moeder heel goed, ik kan mijn zoontje ook niet 's ochtends urenlang laten klungelen.
Maar ze kan het jullie best een beetje gemakkelijker maken.

Laat het het meisje zelf leren doen en zie het als leren in zelfredzaamheid, niet als opvoedtaak.

toevoeging

Ik zie het zeker niet als jullie taak. Ik verwacht niet dat ze op het kdc haren kammen of tanden poetsen. Dat is verzorging en dat hoort thuis. Zelfredzaamheid is wat anders, maar dat gebeurt in stapjes (nu dus knopen en ritsen).

Maar jullie kunnen er wel een positieve draai aan geven en het meisje wat leren waar ze wat aan heeft.

Antwoord

Dankjulliewel!

Wij hebben haar vele tips gegeven (zoals haar knippen, anti-klit, vlechten etc.), maar dit doet moeder niet omdat ze volgens haar de strijd niet wil aangaan. In het weekend zegt ze wel 'strenger' en consequenter te zijn dan doordeweeks.

Ik snap de moeder, maar soms is het zo druk dat we doordeweeks nauwelijks aan toe komen om haar haar te doen. Dan loopt ze de hele week met de klitten en sorry dat ik dit moet zeggen; maar ze ziet er dan verwaarloosd (door het haar) uit. Dan heb ik toch vragen tot hoever we dit kunnen doen (overnemen). Laten we haar hier zo bij lopen (door vaak geen tijd te hebben om deze taken te doen)met het gevolg dat er een melding (uit een ander organisatie) wordt gedaan.

Rafelkap: op de groep werken wij ook met leerdoelen, zoals idd vetersstrikken, knopen, ritsen, met vork en mes eten, wachten etc.
Dit wordt ook aangepast aan het aantal uur dat een cliënt komt, maar ook aan de (on)mogelijkheden/ beperkingen van de cliënt.
Wij zullen dit ook bij dit meisje (sydroom van down) toepassen, maar of dit zal werken (dat ze dit zelfstandig kan ivm met haar beperkingen) en dat ze het geleerde ook thuis zal toepassen is de grote vraag.
Maar we gaan het proberen.

ongekamd haar is geen reden tot melding!

Ik zou het absurd vinden als iemand een melding (bij AMK/jeugdzorg neem ik aan?) gaat doen omdat het haar van het kind niet iedere dag wordt gekamd! Echt belachelijk.

Jammer dat de ouders het haar niet willen kort knippen. Maar misschien ook wel begrijpelijk, voor meisjes schijnt lang haar tegenwoordig erg belangrijk te zijn, ik ken geen enkel meisje van die leeftijd met kort haar... Dus misschien wil het kind zelf geen kort haar.

En dat de ouders 's ochtends geen tijd (of geduld) hebben om het haar te kammen begrijp ik volkomen.

Mijn zoon is een stuk jonger en wij kammen zijn haar ook niet iedere dag. Hij heeft vol, stevig haar, en zo'n soort kapsel dat je het verschil toch niet goed ziet tussen wel of niet gekamd. En hij heeft geen lang haar (maar ook niet heel erg kort). Als het gaat klitten knip ik het wat korter.

Wat geeft het als dat meisje er ongekamd uit ziet? wat geeft het als er klitten in komen? In het ergste geval krijgt ze een (hip!) dreadlock-kapsel of worden de klitten er uit geknipt. Als dat voor haar de beste oplossing is, so be it. Ik kan me zo voorstellen dat er bij een kind met een verstandelijke beperking wel belangrijker zaken aan de orde zijn!!

En om de ouders te dwingen om met geweld bij dit kind de haren te kammen, af te knippen of te vlechten, tegen de wil van het kind, en dan ook nog 's ochtends op het stressvolste moment van de dag.... bah!

Doe wat je kan voor dit kind, denk goed na over prioriteiten, over wat echt belangrijk is, en heb mededogen met de ouders...

eigenzinnig

Prima om je voor te nemen het meisje te leren zelf haar haar te doen. Ze nadert de pubertijd en je kunt het aan haar aanbevelen als een echt meisjesding. Je haar verzorgen en er elke dag tijd aan besteden. Misschien is moeder wel genegen om wat haarfrutsels naar wens te leveren? Een goede borstel en een kam en klittenspray. Elke dag een vaste tijd en de kans is groot dat ze het dan zelf gaat doen. Kost even een investering maar kan veel controle en zelfstandigheid opleveren. 11 Jaar is al een hele leeftijd.

misschien

Willen er wel meer kinderen meedoen? Op een vaste tijd elke dag even je haar verzorgen. Prima activiteit.

En....

een antiklit spray, dit kan volkomen averechts werken, is mijn ervaring....

GEEN

Geen antiklit dus...)

onderaan prioriteitenlijstje

Wat in ieder geval helpt het te leren, is dat het meisje meewerkender wordt. En zo laat ze zich op den duur makkelijker helpen door haar ouders.

Ik denk dat je als studente, of zelfs als leidster, geen weet hebt hoe het is om zo'n kind te verzorgen. Ga maar eens een hele week meedraaien in een gezin, of eigenlijk veel langer. En dan weet je het nog niet want het is je eigen kind niet, met alle zorgen die je erover hebt. Dan zie je hoe onbelangrijk nette haartjes zijn.
Ik vind gepoetste tanden en schone billen (mijn zoontje draagt een luier veel belangrijker.

Mijn kind is verstandelijk 1,5 maar wel met het lijf van een kind van 7 en lichamelijk in orde. Ik ben het gewend, maar het is toch een hele toer elke ochtend. Een gezond kind (ik heb er nog 1), ook al is het niet meewerkend, is echt een eitje daarbij vergeleken
Ik kan ook niet altijd de haren, zelfs niet mijn eigen haar

Wel vind ik het jammer dat de ouders niet mee willen denken aan een korter kapsel. Dat zou ik zeker doen als ik een meisje had, maar ik snap dat dit wel onderaan hun prioriteitenlijstje staat.
Als het zo is dat de kapper ook een hele toer is bij dit meisje, dan weet ik nog wel een aardige kinder(thuis-)kapper voor gehandicapte kinderen, in het midden des lands.

Is de ouders gezegd dat er een 'melding' kan worden gedaan?
Ik vind dit toch wel heel erg. Maar ik zou het wel willen weten en niet dat er achter mijn rug om wordt gepraat. Ik zou wel wat meer begrip willen van deze organisatie en 'mee denken' en niet alsof de ouders totaal niet welwillend zijn.

Dream kids Olive Miracle Detangling Moisturizing Shampoo

Hallo,

Mijn dochtertje heeft een combinatie van blank (stijl/blond) haar en braziliaans (heel dik haar/grove krullen) haar en heeft dus echte pijpenkrullen. Als ze met los haar gaat slapen en ik het de volgende dag niet was is het echt niet te doen. Ik was dit met een speciale shampoo voor meisjes met kroeshaar, dit werkt echt superontklittend, en kan er dan zonder cremespoeling of antiklit zo doorheen kammen. Ik doe dit meestal sochtends, maar als ik haar haar savonds was dan gooi ik er een vlecht in. Ondanks dat ik er niet perse een conditionar bij hoef te gebruiken doe ik dat wel, van hetzelfde merk, die is ook fijn en het haar droogt niet uit. Ik koop de flesjes voor 3,75 per stuk bij de toko, en je doet er echt heel lang mee omdat je niet veel nodig hebt, je kunt het ook via internet bestellen. Het haar wordt er ook niet vet van ofzo. Ik heb zelf blond stijl haar, en ik kan de shampoo zelf ook goed hebben. misschien is dit een optie voor moeder om het minder een drama te maken. Lijkt me als moeder toch fijn als je dat lekker zelf thuis kunt doen en je dochter netjes af te geven zodat een ander dat niet voor jou hoeft te doen. Ik zou dat soort dingen niet snel een anders zijn verantwoordelijkheid maken en vind dit echt een taak voor de ouders.

De shampoo heet: Dream kids Olive Miracle Detangling Moisturizing Shampoo

maak het leuk

En misschien kun je de moeder dan vragen om te proberen het "Leuk" te maken. Een liedje tijdens het haren wassen, en dan met speltjes en klipjes etc te werken, er savonds even te tijd voor te nemen, misschien dat de drama dan wel meevalt. Heb geen ervaring met kindjes met een verstandelijke beperking, maar zou me voor kunnen stellen dat als moeder "doet" alsof het heel leuk is, dat het kind er dan niet zo tegen op ziet en als ze wordt afgeleid door liedjes en prulletjes voor in haar haar (die ze zelf uitkiest of zelf mag weten welke ze waar in haar haar wil) dat ze het misschien zelf juist leuk zou kunnen gaan vinden.

tja,

het is maar net waar je prioriteiten liggen. Ik vind inderdaad tanden poetsen veel belangrijker, zeker als ze al gewisseld hebben. Natuurlijk moet je ze goede gewoontes proberen aan te leren, maar melden....jeetje zeg. En dan heb je gemeld, en wat gebeurt er dan? Komt er dan 's ochtends iemand het haar van dat meisje kammen en/of vlechten? Nee hoor, dan wordt er alleen maar meer druk op moeder en kind uitgeoefend. Alsof de moeder van een kind met Down niet genoeg aan haar hoofd heeft.

Ik zou zeggen: als het je stoort, doe er dan zelf wat aan, en probeer het haar te leren. Misschien zijn jullie wel veel handiger dan de moeder en kunnen jullie haar hiermee ontlasten. Mijn moeder deed dat destijds ook bij mijn neefje: even in bad, haren wassen, kammen, bijknippen. Hij vond het heerlijk en zo was het ook goed opgelost. No way dat mijn moeder ooit een mede-moeder die het moeilijk had erbij gelapt zou hebben. Melden (bij de politie) deed ze alleen toen ze zag dat een kind halfdood werd gemept door zijn broer. Niet wanneer de zorg niet helemaal optimaal was, want dan deed ze er gewoon zelf wat aan. Onbetaald.

Antwoord

Bedankt voor jullie reactie.

Lieve mensen volgens mij begrepen een aantal het verkeerd.
Wij zullen geen melding doen, maar stel dat een ander instantie/persoon dit wel zou doen. Ook qua kleding dat ze in de wintermaanden met sandalen zonder sokken en met een 't-shirt als het regent komt en dergelijke. Dat vinden wij zorgelijk. Dit bespreken wij ook met moeder. (Dit even terzijde).

Waarom ik deze topic heb aangemaakt is omdat ik bezig ben met een onderzoek. Jullie mening helpt mij (Ik dank jullie daar ook hartelijk voor)

Ik doe daarbij een uitgebreid onderzoek (dus niet gericht op dit meisje). Dit meisje is een voorbeeld/'casus' van vele situaties.

De vraag die ik onderzoek is in hoeverre dus begeleiders de verantwoordelijkheid/taken van ouders kunnen overnemen.

Wanneer wordt er een melding gemaakt?

Wanneer spreekt men van verwaarlozing? Is deze 'voorbeeld/casus' ook verwaarlozing? Of moet men dan ook andere dingen in meenemen.

Ik zoek daar momenteel literatuur en artikels hierover. Als jullie daar wat over hebben of over weten, dan hoor ik het graag!

Deze vragen werk ik uit in mijn verslag. Dank u

Wie bepaalt dat?

In mijn ogen is dit geen verwaarlozing maar onmacht. Sandalen zonder sokken in de winter is niet zo handig. Maar verder niet schadelijk voor het kind en redelijk eenvoudig te ondervangen. Ongekamde haren, ach tja.... De bijnaam van mijn dochter was vroeger Flodder. Nog steeds eigenlijk trouwens...

Ben wel benieuwd hoe moeder dan reageert op jullie aanmerkingen. En vooral of die reactie jou niet helpt om te bepalen of dit wel of geen verwaarlozing is.

Toch hulp

Ik denk dat ik als begeleider toch met moeder zou overleggen dat ze zelf hulp moet inschakelen voor de zorg van haar kind als zij deze zelf te zwaar vind. Als het probleem alleen het haren kammen zou zijn oke, dan kan ik er in komen dat je dat even laat voor wat het is. Maar dat zou ik ook niet jaren aan een stuk door laten lopen, het kind zal toch verzorgd moeten worden en haren kammen hoort daar gewoon bij. En het feit dat het kind zonder sokken in sandalen loopt in de winter, dat vind ik echt niet kunnen. Als moeder zo'n moeite heeft om haar kind te verzorgen dan zijn er toch tekenen dat de zorg te zwaar is en dat ze hulp nodig heeft, dat hoeft niet per se gedwongen hulp te zijn, of als slecht ervaren te worden. Het lijkt mij dat er instanties zijn die ouders van kinderen met een verstandelijke beperking hierin kunnen begeleiden, die instanties zijn er toch niet voor voor niks. Ik denk dat zij beter vrijwillig naar zo'n instantie kan gaan voor hulp, dan dat iemand anders bijvoorbeeld een melding gaat maken van verwaarlozing. Ik heb geen ervaring met dit soort situaties, maar als ik in jouw schoenen zou staan, zou het niet aantrekken van sokken in de winter voor mij toch echt een aanleiding zijn om na te denken over zo'n melding. Het niet kammen van de haren, vind ik niet zo zwaar wegen, maar ik vraag me af of moeder dan ook geen sokken aantrekt in de winter, want als zij die zelf wel aanheeft dan lijkt het mij toch dat ze dat voor haar kind ook nodig vind, en vraag ik me af wat de reden is dat zij haar kind dan zonder laat lopen. Ik ben ook heel erg benieuwd naar de reactie van moeder als je haar aanspreekt op zoiets, en of het een optie is om gewoon met haar te bespreken om hulp te vragen bij zulke zaken.

internet

even opgezocht op internet en daar kun je onder andere het volgende vinden:

Lichamelijke verwaarlozing
Bij lichamelijke verwaarlozing komen ouders of opvoeders langdurig onvoldoende tegemoet aan de lichamelijke basisbehoeften van het kind. Het gaat dan bijvoorbeeld om structureel te weinig, slechte of onregelmatige voeding geven, onvoldoende bescherming bieden tegen kou, en het onvoldoende bieden van veilige ontwikkelingsmogelijkheden en medische zorg. Het kind krijgt niet de zorg en verzorging waar het gezien zijn leeftijd behoefte aan heeft en recht op heeft.

Verwaarlozing kun je zo "breed" of "smal" maken als jij zelf wilt natuurlijk, maar ik versta onder "lichamelijke basisbehoeften" wel elke dag haartjes kammen en lekker warme sokken en schoenen in de winter. Het ligt maar aan wat iemand zelf vind, en zelf gewent is, maar ik denk dat de mevrouw die jij beschrijft volgens bovenstaande tekst wel als verwaarlozer wordt gezien. Daarom, om te voorkomen dat zij wordt aangegeven door anders, zou ik haar vragen zelf hulp te zoeken.

verwaarlozing

"Wanneer spreekt men van verwaarlozing? Is deze 'voorbeeld/casus' ook verwaarlozing? Of moet men dan ook andere dingen in meenemen."
Verwaarlozing kan best concreet zijn. De vraag is wat je er mee kunt. Melden maakt een probleem groter. Als dat mogelijk is en bestaat kun je beter zorgen dat je zelf helpt of dat een gezin geholpen wordt.
Want waar gaat het eigenlijk over? Moet een gezin in de stress gewerkt worden door dat er een dwanginstantie naast gaat staan om te oordelen dat er zaken niet goed lopen in een gezin? En dan? Kinderen in de jeugdzorg worden pas verwaarloosd. De overheid kan het niet beter dan ouders. En kinderen hebben meer kans op misbruik en mishandeling.
Een keertje ongekamde haren of blote voeten in de schoenen weegt niet op tegen de ellende die je een kind en een gezin aandoet met dwangzorg en justitie.
Het is professioneler en effectiever om goed te observeren en te luisteren wat het verhaal is achter zo'n observatie als blote voeten in schoenen. Kinderen kunnen zeer rigide zijn en het valt echt niet altijd mee om een kind perfect verzorgd de dag te laten starten. Het is prettig als je dat kunt communiceren en een kind kunt helpen. De sfeer is tegenwoordig echter oordelend en afwijzend. En daar help je een kind niet en een gezin al helemaal niet. Terwijl kinderen hun gezin nodig hebben.
Observeren, luisteren, vragen en dan hulp bieden kan een kind helpen.

grote gebruiksaanwijzing

Gelukkig is mijn zoontje erg van de sokken en de schoenen, maar als ik hem de kans zou geven zou hij een muts en sjaal om willen op een warme zomerdag. Hij moet ook perse zijn jas dicht, ook al is het zijn winterjas en is het ver boven de 20 graden in het busje. Krijg ik nu ook een aantekening? Gelukkig kom ik er onderuit door tijdig de winterjas te verstoppen. Maar ik wil hem 's ochtends wel zonder bui het busje in anders komen wij niet weg.

Deze kinderen hebben vaak een grote gebruiksaanwijzing. Als het kind het koud heeft, moeten begeleiders in het schriftje schrijven dat het kind het die dag koud had (en natuurlijk wat aantrekken, er ligt altijd reservekleding) en vragen of de ouders er wat aan doen. Er moet wel gecommuniceerd worden over dit soort dingen. Misschien had het kind wel een enorme angstbui die ochtend en wilde het perse zo naar school.
Daarbij vind ik dat als het kind een 'gelukkige'/normale indruk maakt met blote voeten in de winter, het geen verwaarlozing is. Als het er last van heeft is het wat anders.
Als de leidsters het gevoel hebben dat communicatie moeilijk is met de ouders is het denk ik dat het idd wel raadzaam is ze de wegen te geven voor hulp.

Bij mijn zoontje weten ze dat hij soms pleisters draagt, zonder dat er een wondje is. Dat wil hij zelf en wij kopen altijd een rits goedkope pleisters. Ik wil namelijk graag belonen dat hij er zelf om 'vraagt'(op zijn manier). En dat ziet er ook soms gek uit (hij plakt ze soms ook over zijn mond, maar ach dat valt er zelf weer af), maar ik communiceer dit met zijn leidsters.

Ik denk dat criteria wanneer iets verwaarlozing is dus heel lastig is en per kind anders en dat het belangrijk is een goede communicatie te hebben met de ouders (bellen/heen-en-weer-schriftje)

Artikelen

http://lezentv.nl/articles/1005/Alice_van_der_Pas__Opvoedproblemen_nader_verklaard
Alice van der Pas over de praktijk van de ouderbegeleiding.
Goed omgaan en samenwerken met ouders voor hun kind is een kunst. Blijkbaar is er geen opleiding voor. Maar het is wel een uitweg uit de huidige kindermishandelingscrisis waarin je als ouder en professionals steeds meer tegenover elkaar komt te staan en kinderen niet geholpen worden maar van hun ouders ontdaan.

verschil

Dus als ik het goed bekijk zeggen jullie het volgende;

Verwaarlosing van kinderen, lichamelijk of geestelijk is niet van toepassing op kinderen met een geestelijke beperking want die kinderen hebben speciale wensen en een gebruiksaanwijzing, dus daarom moet je altijd meegaan in wat zij willen anders is het ondoenelijk en te zwaar voor de ouder om het kind goed verzorgd de deur uit te doen.

Voor ouders die moeite hebben hun kind met beperking te verzorgen bestaan instanties die ze kunnen inschakelen voor hulp. Als een ouder dat niet wil of nodig vind, prima, dan mag je van die ouder verwachten dat het kind goed verzorgd is toch? Waarom zou een kind zonder beperking als verwaarloosd worden gezien als het niet warm genoeg wordt aangekleed, maar voor een kind met beperking gelden andere regels, die hebben het niet koud? Die kinderen kunnen volgens mij zelf minder goed inschatten dat als ze bijvoorbeeld geen sokken aantrekken in de winter dat er dan een gevolg aanzit, namelijk koude voeten. Ik vertel mijn dochtertje die elke dag een rok aan wil ongeacht of het -20 is buiten, dat het niet kan omdat het te koud is, en dan snap zij dat. Ik snap dat dat niet zo werkt bij kinderen met een verstandelijke handicap, maar dat wil niet zeggen dat je je kind dan niet hoeft te beschermen tegen de kou toch? Als het jezelf niet lukt, dan is het nodig dat er iemand bijkomt met ervaring die het wel lukt, daarvoor zijn deze mensen opgeleidt. En dan heb ik het niet onder dwang bij jeugdzorg, maar vrijwillige hulp. Het lijkt mij toch dat het je als ouder pijn doet als je je kind zonder sokken in de winter weg moet sturen, dat wil je toch niet voor je kind. En wat is er zo erg aan hulp vragen?

Het is niet mijn bedoeling mensen voor het hoofd te stoten, wat ik waarschijnlijk wel zal doen, maar kan iemand mij dan aangeven waar de grens van verwaarlozing dan wel moet liggen, en waarom ligt deze anders voor kinderen met een geestelijke handicap? Als je kind niet wil eten, hoeft hij dat dan ook niet meer, of drinken, of douchen? Of wanneer zou je er wel hulp bij gaan zoeken?

Hulp Brazella

Dat zou geweldig zijn als er hulp bestaat die ouders helpt om te gaan met de beperkingen van hun kinderen. Die expertise is helaas zeer beperkt en vaak afhankelijk van de individuele inzichten en ervaringen van hulpverleners. Het is voor ouders nogal zoeken. Je kunt naar MEE en je kunt via lotgenoten vaak goede tips opdoen of verwijzingen naar echte hulp. Maar verder is het gewoon een jungle. 'Hulp zoeken' is echt te kort door de bocht. Je moet eerder denken in 'hulp bieden'. Zelf je gezonde verstand gebruiken, zaken niet groter maken dan nodig en zelf op zoek, samen met ouders, naar effectieve hulp.
En dan is het belangrijk dat je een goede relatie ontwikkelt met ouders. Niet beschuldigend, maar met een goed inzicht in hoe het toegaat tussen ouders en in gezinnen en dan hoe je kunt zorgen dat het gezin onder bijzondere omstandigheden, zo gewoon mogelijk hun leven kunnen leiden. Dat is een missie van de hulpverlening. Helaas wordt die missie te vaak ondergesneeuwd door andere belangen, ideologien, publieke en private opvattingen van hulpverleners. En worden ouders tegen hun hoofd gestoten. De trend is op dit moment dwanghulp en stukwerk, aanbodgericht, en niet deskundig en op maat, gericht op samenwerking met de ouders.

Brazilla

Nee hoor Ook kinderen met een handicap kunnen verwaarloosd worden. Maar als zij met iets raars op school komen (verkeerde schoenen/ongekamd haar) moet je er niet te snel van uitgaan dat het verwaarlozing is. En met de ouders samen kijken naar oplossingen. Als de ouders telkens niet meegeven kan het wel een signaal zijn dat de ouders hulp nodig hebben. Communiceren is extra belangrijk.

Als kinderen bv slecht drinken dan moeten de leidsters dat weten. Die kinderen worden extra gestimuleerd om te drinken, voordat ze bv een koekje mogen.
Mijn kind moet juist weer wat lui worden omgegaan met drinken (niet meteen voorzetten) zodat hij wordt gestimuleerd erom te te vragen. Zo is er bij ieder kind een ander behandelplan. Sommige kinderen mogen niet teveel eten. Sommigen moeten daarin juist gestimuleerd worden. Ik 'ken'een meisje dat bijzonder slecht eet. Samen met de leidsters zoeken de ouders naar ideeen om hun kind meer/beter te laten eten. Als haren kammen zo'n vreeselijk drama is, dan zou het goed zijn een plan te maken zodat het kind het weer prettig te laten ondergaan. Door het te stimuleren het zelf te doen bv. Het is tamelijk ingewikkeld.
De grens? Als de communicatie totaal niet lukt, ouders het alleen aan de school/kdc overlaten? Als het kind stinkt, zich terugtrekt. Het is lastiger omdat het kind het zelf niet kan vertellen.

Ik zou zeker mijn kind niet te koud de deur uitdoen (eerder te warm), maar er zijn bij deze kinderen meer omstandigheden dan bij een gezond kind om sommige dingen maar zo te laten. Ik ga liever een strijd aan met tanden poetsen dan met klitten, toch? Rottende tanden vind ik erger dan klitten in het haar.