Vertellen en vooroordelen
ff een andere nick, want misschien worden jullie wel heel boos op me. Mijn zoon heeft een diagnose gekregen en ik heb het daar best moeilijk mee.
Ik ben er nogal huiverig voor dat men mijn zoon gaat mijden (bijv dat buurkinderen niet meer met hem mogen spelen) en bijv een stel in onze vriendenkring die onlangs nogal denigrerend riepen dat hun eigen kind wel autistisch leek ... Tsja, dan weet ik dus al wat ze van mijn kind gaan vinden ..... Dat raakt me diep en ik weet niet wat ik daar nou mee moet. Misschien is het wel mijn eigen drang om perfect te zijn. En 'baal' ik dat ik niet aan dat perfecte plaatje kan voldoen. En daar schaam ik me dan ook weer voor. En zo draai ik rondjes.
Wie hebben jullie het verteld en wie niet? Hoe werd er op gereageerd? En heb je er achteraf spijt van wat/aan wie je (het) hebt verteld?
Ff zo
Je gaat het vanzelf merken wat voor jullie de beste manier is om te communiceren over je kind. Voorzichtig aan uitproberen. En wat ook helpt is niet gelijk over zo'n "stoornis" te beginnen, maar te zorgen dat men je kind eerst kent. Dan zien ze namelijk meer dan een etiketje.
Billie, niks makkelijks aan
Billie, ik heb nog nooit de makkelijkste weg gekozen voor ons kind. Wel altijd de weg die hem het beste perspectief geeft. En die weg ging echt niet altijd over rozen. Mogelijk is de problematiek "mild" maar ik zit niet voor niets in deze rubriek. Altijd puzzelen wat de beste aanpak is.
En je kunt je afvragen hoe het zit: ik heb geen idee hoe hij zich zou hebben ontwikkeld als ik het anders had gedaan. Misschien had hij nu dan niet gestaan waar hij staat, misschien was ie verder geweest of minder ver. Ik denk het laatste. Verder heb ik al aangegeven dat het verhaal niet voor iedereen hoeft op te gaan. Maar een kind met een redelijk intellect kan hoogstwaarschijnlijk beter compenseren dan een kind dat op dat gebied moeilijker meekan. En waar gaat het nu helemaal over? Dat ie de beleefdheidsnormen hanteert. Niet dat ie als een opgeprikt konijn zit te doen alsof ie iemand anders is.
Inderdaad quin
Zo raar is het niet om te eisen van je kind dat hij beleeftheidsnormen hanteert. Ook van een kind wat op dat gebied moeilijker mee kan, zoals mijn kind. Het is de bedoeling dat hij later als persoon goed functioneert in de maatschappij en dat hij weet hoe het "hoort". Dus steken we heel wat energie in o.a. de beleeftheidsnormen en hopen dat wat we zaaien, straks heel mooi opbloeit.
Eisen
Voor mij klinkt 'eisen' alsof je kind een onwillig onbeschaafd mormel is dat alleen goed gedrag vertoont als je hem of haar daartoe dwingt. Zo gaat dat echt niet hier. Je kunt kinderen ook gewoon zeggen of vragen welk gedrag je van ze verwacht.
Welnee quin
Dat bedoel ik toch helemaal niet, dat je de makkelijktse weg bewandelt met je zoon? Ben ik zo onduidelijk dan? Ik bedoelde, net als iemans anders al aanstipte, dat je je wat afzonderig opstelde tov de andere ouders hier, wb je benadering naar je zoon. Dat zwak je iid weer af met andere uitspraken, maar ik kreeg ook een beetje het gevoel dat je appels met peren vergelijkt. Maar misschien heb ik het helemaal mis hoor, en 'las' ik je verkeerd.
En ja, voor sommige kinderen zijn de normale beleefdheidsnormen echt verschrikkelijk moeilijk.
