Vertellen en vooroordelen

Vertellen

Wij hebben het in eerste instantie aan nabije vrienden en familie verteld. De mensen waarvan je weet dat ze het goed oppakken.

Daarna hebben we het eerst zelf verwerkt en nu vertel ik het iedereen die met zorgenkind te maken heeft EN waarvoor het toegevoegde waarde heeft dat hij/zij de diagnose kent. Vaak volstaat het om wat gedragskenmerken te benoemen en hoe daar mee om te gaan.

Het is hier geen geheim, kind weet het ook. We maken er ook geen probleem van. Het ene kind heeft dit het andere dat. En wat een ieder daar van vindt maak ik me dus echt geen tel druk. Hun probleem, niet het mijne

Anders

Wij hebben het heel anders gedaan, maar het was misschien ook een andere diagnose.
Wij hebben niets verteld. Juist om wat jij zegt, en ook omdat wij niet vierkant in het betreffende hokje geloven. Er spelen zoveel omstandigheden een rol!
We hebben de diagnose dus in praktische termen aan kind verteld. Jij hebt wat meer van dit en wat minder van dat en daardoor is het goed voor je om hier en daar wat op te letten.
We hebben zelfs niet gezegd dat het van bepaalde dingen meer last zou kunnen krijgen, omdat dat al te veel invullen is. Dan ga je zelf en je kind anders naar de situatie kijken.
Ik vind ook echt niet dat etiketten zoals ADHD of autisme bij de omgeving bekend moeten zijn. Je moet het kunnen laten bij het uitleggen van de betreffende handleiding, mocht dat nodig zijn.
Wel heb je in het begin erg veel tijd en energie nodig om de boel zelf op een rijtje te krijgen. Dan gaan mensen het vaak vertellen om het uit te spreken, helder te krijgen. En juist dan krijg je veel misverstanden, afwijzing en andere vervelende dingen omdat je ZELF nog geen goed beeld hebt. Dat straal je uit en dat kan een hoop heisa opleveren.
Bij twijfel rechts aanhouden dus, en het voor je houden tot je zelf een beter beeld en een beter gevoel erbij hebt.
En zeker niet te snel rond vertellen!
oeps ik zie dat prakje eigenlijk hetzelfde zegt, sorry!

Verklaring, vooroordelen, schaamte

Toen wij pas de diagnose van onze zoon hadden gekregen, vonden we het eerst moeilijk te geloven. Wij hadden zelf in de richting van PDD-NOS gedacht en toen was het ADHD. Hij paste niet in het beeld dat wij van een kind met ADHD hadden. Die twijfel hebben wij toen op school gedeeld en dat was heel erg dom. Want drie jaar later werd ons nog door leerkrachten verteld: 'Ja, hij heeft de diagnose ADHD, maar daar twijfelen jullie zelf ook aan he? Ik denk ook dat hij geen ADHD heeft.' Inmiddels twijfelden wij allang niet meer, snapten wij hem helemaal en wisten wij meer van adhd, dus dan moesten wij dat weer helemaal uitleggen.
Dus pas op met open zijn, vooral op school.
Ons kind gedroeg zich opvallend. Vooral op school, vooral op het schoolplein. Dan is het soms makkelijk om een diagnose te hebben, die je dan aan de bezorgde omstanders kunt mededelen. 'Ach ja, laat hem maar even, hij heeft ADHD en dit is heel moeilijk voor hem.' Maar daar heb ik toch ook altijd weer moeite mee gehad. Waarom is er wel begrip voor een kind dat zich raar gedraagt als er een lettercombinatie aan gegeven kan worden en niet als er geen lettercombinatie is? Net alsof die laatste groep zich zo gedraagt voor de lol. Net alsof het geld kost om ook voor hen begrip en geduld op te brengen. Bah.
En je krijgt te maken met vooroordelen. Iedereen kent wel een kind die 'ook zoiets' heeft. En vervolgens vinden ze dat ze iets over jou kind mogen vinden. Het ergste vind ik nog de mensen (juffen) die zeggen: 'Oh, maar ik vind het juist altijd zo leuk om met dat soort kinderen om te gaan, een uitdaging.' Net alsof mijn zoon een biologisch experiment is, alsof mijn zoon van een andere menssoort is. Ook bah.
Maar een ding heeft mij heel erg geholpen. Ik ben gestopt om me te schamen voor mijn zoon. Hij is wie hij is. Hij is ok. Soms doet hij raar, maar iedereen doet weleens raar. Dus dat is niets om je voor te schamen. Soms kan hij met zijn gedrag dingen verpesten, maar iedereen kan weleens iets verpesten met zijn gedrag. Dat is ook niets om je voor te schamen.
Hier las ik eens: Mensen die oordelen, weten niet. Mensen die weten, oordelen niet.
Hij is een mooi mens, met veel inzet, een heldere kijk op de wereld, veel gevoel voor humor en hij barst van de creativiteit. Dat is iets om trots op te zijn. Hij heeft een bewonderenswaardige hoeveelheid veerkracht en doorzettingsvermogen. Daar ben ik eigenlijk nogal jaloers op.

Zorgen

Ben eigenlijk wel blij te horen dat ik niet de enige ben die er toch wel moeite mee hebben. Dank dat jullie zo open en eerlijk daar over willen schrijven. Op het forum lijkt het soms zo of iedereen het helemaal op een rijtje heeft.

Zoals Prakje die geen tel druk maakt over wat anderen denken, kan ik jammer genoeg niet zijn. Ik zie en voel teveel de gedachten en de meningen van anderen. Lastig, ik wou dat ik het anders kon!

Wat jullie zeggen over eerst zelf verwerken en dan pas uitspreken, vind ik een goeie. Ik ben teveel een flapuit over dingen die mij bezig houden. Het is inderdaad alsof je je gedachten wil ordenen. Niet doen dus. Dank voor de tip! Ook over de houding ten opzichte van school. 'Rechts aanhouden' dus! (mooie term!) Hier trouwens dus zo'n juf die 'dit soort kinderen' reuze interessant vindt ... Beetje ergerlijk wel, maar ik sta er niet zo negatief tegenover als jij Karmijn: we hebben teveel juffen gehad die ronduit negatief waren over zoons gedrag en er totaal geen raad mee wisten.

Mijn schaamte is vooral over diverse voorvalletjes met andere kinderen of volwassenen. Ik zie dan hoe zijn gedrag inderdaad dingen verpest. Anderen doen dat ook wel, dat weet ik, maar toch. Anderen klagen dan bij mij over mijn zoon. Ik zou zelf nooit zo snel mijn beklag doen, ik slik best veel van andermans kinderen. Rare streken of een puinhoop die ze achterlaten na een bezoek, piesen in mijn tuin (ja ja!!). Maar de ouders van die kinderen schromen niet direct bij mij op de stoep als mijn zoon iets heeft gedaan. Dan baal ik wel over het gedrag van mijn zoon, maar ik baal ook van hun pietluttigheid. Ik durf dat niet te zeggen, want ik wil de verstandhouding goed houden. Bijv die man van mijn vriendin waar ik het over had, die ergert zich groen en geel aan het gedrag van mijn zoon (bijv. op diverse plekken speelgoed laten liggen of met een pijltjes pistool buiten schieten en de pijltjes kwijtmaken). Dan knapt hij zowat uit zijn vel. Ik vind dat heel irri dat die man over zoiets onbenulligs zo uit zijn plaat gaat, maar ik zeg daar dan dus niets van. En dat vind ik eigenlijk stom van mezelf.
Verder, ik weet wel, hij heeft ook goede kwaliteiten en ik ben ook trots op hem. Maar ik heb ook vooral zorgen. Voor de toekomst: opleiding, baan, gezin. Dat soort dingen.

Leven met autisme

Je zou voor je kind de hele wereld willen veranderen maar dat gaat niet gebeuren en dat is moeilijk te accepteren. Maar hoe meer je zelf je kind accepteert hoe makkelijker het wordt voor je kind en jezelf. En van daaruit is het wonderlijk dat er ook mensen zijn die jou en je kind wel accepteren. Er zijn zoveel mensen die blijven vinden dat je kind maar normaal moet doen of leren om normaal te doen. En natuurlijk ben je samen met je kind aan het leren hoe je omgaat daarmee en sommigen komen echt ver daarmee. Daar ga je vanuit. Omdat mijn kinderen meestal niet opvallen, het autisme zit in hun hoofd, ben ik daar wel expliciet over, maar noem niet altijd een etiketje. Net wat in de situatie noodzakelijk is. Ik heb er nooit spijt van wat ik vertel maar ik leer steeds beter om het commentaar van andere mensen te pareren of te verdragen. Ik ben zelf ook niet geboren met de kennis over autisme die ik nu heb en ik heb zelf ook beslist vooroordelen gehad toen ik jonger was en minder meegemaakt had. Dus ik bevestig dat soort ideeen ook: ik snap wel dat je er zo over denkt maar dat helpt mij en mijn kind niet. En schamen doe ik me niet. Ik zie steeds beter hoe het andersom kan zijn: doordat dit soort kinderen zo slecht begrepen worden denken mensen zich allerlei rottigheid te kunnen permitteren tegenover mijn kinderen, of soms komt het gewoon rottig over ook al is het niet zo bedoeld. Dus ik doe er alles aan om dat boven water te krijgen zodat mijn kinderen het snappen en ik het snap en mogelijke andere betrokkenen het snappen. En dat kan ik niet afdwingen maar alleen maar vragen. Maar schamen ben ik verleerd als het over mijn kinderen gaat.

Probleem benoemen, niet "stoornis"

Een eenvoudige manier om zaken bespreekbaar te maken bij mensen is om het probleem te benoemen, en niet de "stoornis". Dus in plaats van te zeggen: "Hij heeft autisme" (ofzo) kun je ook zeggen: "Mijn zoon heeft wat problemen met activiteit x of gedrag y, dat weten we en we proberen hem daarmee te helpen. Als jij er ook rekening mee wilt houden, zou dat ons steunen in dit proces.". Klinkt een beetje gek zo, maar in een andere vorm gegoten werkt het best goed.
Wij vertellen overigens beslist niet aan iedereen welke etiketten onze zoon opgeplakt heeft gekregen, alleen aan goede bekenden. Voor de rest weten mensen vaak nauwelijks wat het inhoudt, dus de toegevoegde waarde van die kennis is voor hen vrijwel 0. En dan heb ik het er nog niet eens over dat het gedrag bij een diagnose van kind A tot kind B 180 graden verschillend kan zijn. School hoort wel tot de groep die op de hoogte is, dat kan ook niet anders, ook vanwege de rugzakaanvraag. Bovendien was ze daar toch al enige tijd opgevallen dat zoon toch enigszins anders in elkaar zit dan zijn leeftijdgenoten. Zoon zegt trouwens dat hem op school door andere leerlingen wel eens wordt gevraagd of hij soms ADHD heeft, en dat hij daar dan gewoon "ja" op zegt. Er zijn er wel meer op school dus hij voelt zich er niet eens zo uitzonderlijk mee, en kennelijk drukt het geen negatief stempel op hem.
Wat verder van belang is: monitoren van het gedrag van je kind elders. Zorg dat je weet hoe het kind functioneert bij sport, clubjes en vrienden. Je kunt dan tijdig bijsturen. Ik ken een kind met ADD/PDD-Nos dat gewoon bij een clubje naar binnen wordt gestuurd, ouders gaan onmiddelijk weg en de begeleiding zit dan vervolgens met de handen in het haar omdat het kind niet reageert zoals de andere kinderen en dwarsig gedrag vertoont. De begeleiders hebben geen flauw idee wat ze met haar aanmoeten, weten ook niet van de diagnoses. Van mijn eigen kind zijn ze daar ook niet van op de hoogte maar ik heb zelf door het monitoren kunnen constateren dat zijn gedrag ruim binnen de normen van het beheersbare valt.
Voor wat betreft de toekomst: natuurlijk maak je je daar zorgen over. Maar doordat je nu al op de hoogte bent van de problematiek kun je nu al anticiperen. Maak je kind er ook van bewust dat ie een tikje anders in elkaar zit dan anderen, zonder daar een al te sterk waardeoordeel aan te verbinden. A la "jij hebt in drukke situaties een beetje meer moeite met huppelepup, dat is niet erg, maar ben je daarvan bewust." Dan ben je al voor 50% op weg, wanneer je kind (zelf)begrip heeft voor situaties waarin ie het moeilijk heeft.
Voor mij had je je trouwens niet "ff zo" hoeven te noemen, want ik word toch niet boos op je.

En nog iets

Over schaamte en verwachtingen rondom het gedrag van een kind: ik geloof dat ik daar wat afwijkend inzit, iets anders dan andere ouders in deze rubriek. Ik éis namelijk van onze zoon dat hij zich goed gedraagt in gezelschap en dat hij rekening houdt met hoe zijn gedrag op anderen kan overkomen. Storend gedrag is iets dat ik niet tolereer (hij mag wel wat meer frunniken dan anderen natuurlijk). Wat dat betreft behandel ik zoon niet anders dan anderen. Ik verwacht dat hij zijn troep opruimt, net zoals ik dat van andere kinderen verwacht (ja, ook als ze bij mij thuis op bezoek komen moeten kinderen opruimen voordat ze weg mogen).
Regel is dus: je veroorzaakt geen overlast voor anderen, want je wilt dat andersom zelf ook niet.
Waarschijnlijk zou ik hier anders over denken bij een kind waar echt zwaardere problemen bij zijn, laat ik dat wel stellen, maar bij mijn normaal intelligente zoon vind ik dat hij zijn gedrag moet kunnen leren aanpassen op zijn omgeving.

Quin

Je kunt de lat zo hoog leggen als je wilt. Maar je kinderen moeten dat leerproces wel aan gaan met de mogelijkheden om ook de plank mis te slaan. Het zijn geen robotjes. En het is jou taak als ouder om je kind daarin te steunen. Niet alleen eisen maar ook helpen om aan die eisen te voldoen. En hoe verder ze zijn hoe beter ze dat proces zelf kunnen aansturen maar de valkuil blijft altijd om meer te eisen dan ze aankunnen en dan ben je de balans zomaar kwijt.

Eisen

Ik denk dat instellingen zo'n verhaal als Quin doet kunnen waarderen dus wie weet of ik het nog eens kan gebruiken: ik EIS van mijn kinderen goed gedrag. Helaas helpt het mij niet. Mijn kinderen zijn altijd vriendelijk en beleefd maar worden daardoor te hoog ingeschat en raken in de stress in hun hoofd als ze vragen hebben die niet beantwoord worden of teveel drukte en chaos overdag. Ik kan wel van mijn kinderen eisen dat ze leren om dat te verdragen maar dat gaat em niet worden uiteindelijk. Daar zit maar zoveel rek in. Het slechte gedrag is dan schooluitval door angst en paniek en sociale terugtrekking. Erg slecht gedrag hoor je kunt er zomaar een boete voor krijgen van de leerplichtambtenaar want he tis allemaal verwennen door de ouder. Mijn kinderen hebben nog meer slecht gedrag gehad. Zelfmoordgedachten bijvoorbeeld omdat ze geen uitweg meer zagen op school. Overgeven en lichamelijke klachten. Erg slecht gedrag dat zomaar tot schooluitval kan leiden.
Om goed te functioneren hebben ze ook veel rust nodig. Dus een weekendje weg kan zoveel prikkels opleveren dat naar schoolgaan moeilijk wordt. Dus mogen zij van mij dan maar een dag en een nacht als het schooltijd is. En is er een dag nodig om te landen en weer om te schakelen naar school. Erg slecht gedrag, ook van mij als ouder, want ik verwen mijn kind. Ik merk dat ik best boos wordt van je mail Quin.
Net alsof het je kind wel helpt als je eisend bent. Niet bij mijn kinderen in elk geval. Die raken alleen maar in paniek als je eisen stelt waar ze niet aan kunnen voldoen. En eisen waar ze wel aan kunnen voldoen hoef je niet te eisen. Als ze goed gedrag eenmaal aangeleerd hebben doen ze het gewoon altijd ook zonder dat je het eist.

Uiteraard annej

Dat spreekt voor zich, AnneJ... maar dat geldt voor elk kind, dus ik dacht er niet aan om het apart te benoemen. Bij deze toch gebeurd.

Zucht anne

Anne, je trekt het je veel te persoonlijk aan. Zoals ik al zei, ja, ik éis dat, maar wel op niveau natuurlijk. En ik zei ook al dat ik er anders inzit dan anderen hier. Ik beweer helemaal niets over "slecht gedrag" van jou. Je bent juist goed opbouwend bezig.

Quin

Dan denk ik dat het niet nodig is om je te distantieren van andere ouders hier. Ik weet niet waarom je dat doet.
Ik neem het inderdaad persoonlijk en dat is niet handig.

Rouw

het er moeilijk mee hebben is ook een rouwproces.
Je hebt net te horen gekregen dat je vermoeden dat jouw kind anders is als anderen klopt. Dat betekend dat je ook afscheid moet nemen van allerlei onbewuste verwachtingen die je van je kind hebt. Dat je op een andere manier naar je kind gaat kijken. En een nieuw plan van aanpak gaat maken.

Het is afscheid nemen van een toekomst die je voor je zag en het opbouwen van een nieuwe maar andere toekomst. Dat kost tijd.

Ha ha eisen

Mijn zoon ziet mij al aankomen. 'Ik eis van je dat je niet meer boos bent!' 'Ik eis van je dat je niet meer dood wilt.'
Ik geloof niet dat die gaat werken hier.
Ik heb mijn kinderen allemaal op proberen te voeden met de gedachte dat ze beleefd moeten zijn en anderen niet tot last. Het is bij eentje niet zo gelukt. Bij hem ben ik al blij als hij de dag doorkomt. Soms moeten je prioriteiten wel verschuiven.

Ff zo

amk had het niet beter kunnen verwoorden en zo heb ik het ook ervaren toen de HA mij belde na een diagnose door de orthopadagoog: Klassiek Autisme…Advies: van de basisschool afhalen en naar een medisch kleuterdagverblijf doen waarna hij dan naar het speciaal onderwijs zou kunnen. Ik dacht dat mijn wereld instortte. Ik heb gehuild,gehuild, dat wil je niet weten. Er schoot van alles door mijn hoofd, mijn toekomstbeeld voor zoonlief, hoe wordt er naar hem gekeken….je hele wereld staat in ene keer compleet op zijn kop. Je beseft in een keer dat je afscheid moet nemen van datgene wat je voor ogen had. Dat heeft tijd nodig. Ik was verdrietig, bang en boos.

Wat nog erger was…onze zoon bleek bij een second opinion door experts van het expertise centrum voor Autisme helemaal GEEN autisme, laat staan Klassiek Autisme te hebben. Toen werd ik helemaal laaiend. Het is nu al een tijd terug, maar het knaagt en ik overweeg nog om een boze brief te sturen naar die orthopedagoog die een compleet verkeerde diagnose heeft gesteld. Maar ik voel heel erg met je mee in dit rouwproces.
Een kind waarvan je altijd wel wist dat er iets was en dan ineens zo'n diagnose krijgen. het voelt alsof de grond onder je vandaan zakt.

Ik zie trouwens kinderen met autisme als bijzondere kinderen; geen kinderen met een stoornis (dat vind ik zo naar). Ze kijken alleen anders naar de wereld en beleven deze anders. Het is een hele ontdekkingstocht die je maakt.

Aanvulling

nog een aanvulling waarom ik vaak blij ben dat 'iedereen' (familie/vrienden/school/directe omgeving) weet dat onze zoon een diagnose heeft... Het heeft in onze omgeving ervoor gezorgd dat men snapt dat hij anders is/reageert. En dat hij er niet altijd wat aan kan doen. Het heeft hier alleen maar rust gebracht voor ons, omgeving maar vooral voor kind.

En 'vrienden' die dit niet snappen heb ik niet nodig. Die vertrekken vanzelf wel.

Waar ik me niks aantrek van de omgeving kan ik echt wel eens buikpijn hebben van de hobbels die zoon nog tegen gaat komen in het leven.

Maar... die heb ik ook bij de 2 broers erboven zonder diagnose

Hoho

Hoho, dat heb ik niet gezegd. Ik zei dat ik eis dat hij zich gedraagt in gezelschap en dat ie rekening moet houden met anderen. Niet al die andere dingen die er nu bijgehaald worden. Dit betekent gewoon dat je netjes dankjewel, hallo, tot ziens, het was lekker en alsjeblieft zegt, en niet als een beest tekeer gaat in gezelschap. Dit blijkt echt niet heel moeilijk te zijn wanneer ik hem vraag hoe hij bepaalde situaties zelf ervaart.

Het is lastig

Zoals Prakje die geen tel druk maakt over wat anderen denken: heb ik ook niet. Simpel: hoe je het wendt of keert, je bent afhankelijk van sommigen die er een bepaalde mening op nahouden (leerkracht, opvang, familie). Het is je kind dus, je ziet en voelt de gedachten en de meningen van anderen.

En over problemen benoemen niet de stoornis; het zou ideaal zijn maar helaas, je ontkomt er niet aan op school of op de opvang. Naar vriendjes etc is het anders.

Wel verteld en wel spijt

Ik doe er op zich niet geheimzinnig over. Maar ik vind het ook niet nodig dat "iedereen" op de hoogte is van het feit dat mijn dochter een etiketje heeft. Maar blijkbaar zijn er mensen die daar anders over denken en die het wel nodig vonden om onze buren, de leidster van de bso etc. in te lichten. Ik denk dan: als ik gewild had dat zij dat wisten had ik het zelf wel verteld....

En ik vraag me af hoe dat gaat als er straks middelbare scholen in het vizier komen. Gaat mijn dochter problemen krijgen om op bepaalde scholen toegelaten te worden.

Echt een keuze vind ik het overigens niet. Juist doordat wij op de basisschool zo open zijn geweest over dochter en haar gedrag is ze zover gekomen als ze nu is. Ik merk dat van andere kinderen met soortgelijk gedrag maar zonder etiket veel minder getolereerd wordt. Ook niet goed, dat klopt.

Ander nadeel vind ik dochter zelf: die roept maar al te graag: ik heb ADHD, dus ik kan niet...., ik moet..... etc. En zo werkt het natuurlijk ook niet.

Ik ben dus voorzichtig met het vertellen. Op de zwemles, manege, etc. heb ik nooit iets verteld totdat ik vond dat het nodig was.

Realiseer je

dat niet vertellen niet betekent dat mensen het niet weten. Ik ben jaren scoutingleider geweest en heb vaak gemerkt dat zodra er zich een kind meldde met een label of zelfs een reputatie andere ouders heel bezorgd komen waarschuwen. Ik geloof ook dat ze dat ergens ook nog wel goed bedoelen. "Het is een leuk joch maar hij is autistisch hoor en op school is er extra begeleiding en hoe ga je dat doen. " "Die jongen is heel agressief in de klas, meester kan hem niet aan"

Ik vond het soms best lastig om dan toch open naar een kind te blijven kijken. Dan ging ik dus soms alsnog even met ouders praten (pijnlijk begin: Ik vind uw zoon heel leuk maar ik hoor verschillende verhalen over hem). Overigens ging het in alle gevallen uiteindelijk gewoon best heel goed......

Je moet zelf weten wat je vertelt maar als andere ouders het weten is de kans dat er gekletst wordt redelijk groot....En dan kun je het een club of vereniging misschien beter zelf vertellen want dan weet je zeker dat ze in ieder geval het juiste verhaal kennen.

Mijk

Openheid

Wij hebben altijd heel open verteld dat zoon (11) ADHD heeft, vanaf de diagnose. Aan school, NSO, zwemjuf, voetbaltrainer, vriendjes ed. Nog nooit iets negatiefs daarop meegemaakt; alleen positief. Zelfs zo positief, dat dankzij onze openheid en het feit dat zoon het zo goed doet, een aantal vriendjes van zoon waarvan hun ouders vermoedden dat ze iets als ADHD zouden kunnen hebben een diagnostisch traject ingingen, aan de medicatie en die ouders zijn erg blij dat het nu zo goed gaat met hun kind. Zoon is als het ware een soort voorbeeld van hoe het ook kan, op een positieve manier.
Valse schaamte zorgt ervoor dat het taboe niet doorbroken wordt en vooroordelen blijven voortbestaan.
Het ene kind heeft dit, het andere dat. De een zit in een rolstoel, de ander is autistisch of heeft PDD-NOS. Niemand is perfect; niemand is zonder "een vlekje". Niets meer en niets minder. Als anderen de "gebruiksaanwijzing" van een bepaald kind kennen geeft dat duidelijkheid. Geen rare blikken, scheve ogen en onjuiste gedachten. Maar de mogelijkheid om mee te denken in constructieve oplossingen (school) en de juiste aanpak (school, NSO, zwemles, voetbal).
Wat humor en een luchtige benadering helpt altijd. Zoon maakt er regelmatig grapjes over met zijn vrienden. Hij laat ze bijvoorbeeld ook de show van Jochem Meyer zien over ADHD. Samen hebben we er ook dubbel om gelegen van het lachen.
Het scheelt wellicht dat we best veel kinderen en volwassenen in onze nabije omgeving kennen met AD(H)D. Voor ons is het niet iets uitzonderlijk, raar of negatief.
Als je er zelf spastisch en krampachtig mee omgaat, geef je dit ook door aan anderen. Gewoon nuchter ermee omgaan en met gezond verstand. Maar schaamte heeft geen plaats in dezen.

Schaamte?

"Valse schaamte zorgt ervoor dat het taboe niet doorbroken wordt en vooroordelen blijven voortbestaan."
Wij hebben ook maar aan weinig mensen verteld over de diagnose. Mara met schaamte heeft dat allemaal niets van doen. Ik weet dat jij heel positief bent over openheid, maar ik denk niet dat dat een algemeenheid is. Er is namelijk ook een andere kant van het verhaal, namelijk vooroordelen. En die zijn er volop. Mijn ervaring is dat de meeste mensen geen benul hebben van diagnoses, en daar een volledig verkeerd beeld van hebben. Nou ja, je leest het ook hier op het forum genoeg.
Nee, ik geloof niet dat mijn zoon beter af is als iedereen weet dat hij een etiket heeft. Voorlopig zijn wij van mening dat het beter is dat mensen het niet weten.

Alcedo

Er kunnen diverse redenen zijn waarom mensen terughoudend zijn met het vertellen over een diagnose. Iedereen is anders en iedereen heeft het recht om daar zijn of haar eigen keuze in te maken.
Helaas bestaan er inderdaad nog volop vooroordelen omtrent mensen met "een vlekje" maar juist dat was een van de redenen voor ons om wel openheid te betrachten. Ik besef heel goed dat wij waarschijnlijk erg veel geluk hebben gehad met de reacties tot nog toe maar zo kan het dus ook.

Klopt

Ik heb ook alleen maar goede ervaringen met openheid wat dit onderwerp betreft. Uiteraard weet ik dat sommige anderen minder goede ervaringen hebben.

Verschil

Om eerlijk te zijn zou ik over adhd ook minder 'geheimzinnig' doen. Dat vind ik toch wel een wat neutraler en breder geaccepteerd vlekje dan autisme. Niet dat adhd minder ernstig zou zijn, maar over het algemeen wordt iemand toch minder bestempeld als 'vreemde vogel' en dat komt natuurlijk ook omdat autisten moeite hebben met het sociale aspect en dat hebben adhd'ers in principe niet.

Ff zo, als ouder zou ik andersom denken

Als ouder van een nadh-kind zou ik bij een adhd-kind voorzichter zijn dan bij een ass-kind. Of er wel of geen diagnose is, maakt niet zoveel verschil. Ik ken nu kinderen die zich als adhd-er gedragen (zonder diagnose) waarmee ik rekening moet houden als ze hier komen spelen. Mijn bereidheid daarin is best groot maar er zijn wel grenzen aan mijn flexibiliteit zoals hoeveel drukke kinderen op één feestje, ik zal kinderen even alleen moeten laten tijdens de speelafspraak maar dat lukt niet bij elk kind, ik ben erg moe en wil geen drukte vandaag.
Een ass-kind is makkelijker. Het scheelt dat ik wat ervaring heb met ass (niet in eigen gezin). Zolang mijn kind het goed kan vinden met een ass-kind, hoef ik mij alleen maar wat aan te passen in de benadering van het kind. Voor een ouder van vriendje vraagt dat niet veel. Met wat begrip en een beetje kennis kom je heel ver.
En is er een feestje, dan overleg ik graag met ouder van ass-vriendje over wat handig is (wel of niet komen, past het programma, hoe begeleiden, etc).

Makkelijk quin

Het is niet moeilijk om afwijkend in zaken te staan dan veel andere ouders in deze rubriek, als de problematiek van je kind ook afwijkend is van het gros hier. Te beoordelen naar al je berichten over hem zijn de problemen relatief mild, net zoals dat bij ons is met zoon. Volgens mij heeft dat weinig met intelligentie te maken. Ik eis ook van zoon dat hij zich netjes gedraagt, maar dat kan ik ook vragen van zoon. Kijk eens om je heen. Er zijn heus kinderen waarbij dat niet zo evident en makkelijk is. (niet dat het altijd even makkelijk is voor zoon, maar het is wel iets dat ik inschat als haalbaar voor hem dus vraag ik nogal wat op dit gebied)

Niet vertellen

Als ik de tijd terug zou kunnen spoelen had ik het wel uit mijn hoofd gelaten om zo open te zijn over de diagnose van onze oudste zoon. Hij was echt een probleemkind, en er is ontzettend over hem geroddeld in ons dorp, zo extreem dat hij van school is gepest..
Nieuwe school dus, frisse start en zie nu wat er van hem geworden is! Een zelfverzekerde jongen die veel meer durft dan zijn leeftijdgenootjes.
Inmiddels hebben middelste en jongste ook een diagnose waarvan alleen school dat weet. Ik kijk wel uit om dat nog aan iemand te vertellen.
Echt, veel mensen gaan dan compleet anders tegen jou kind aankijken! Waar het eerst nog een jongen was die kattekwaad uithaalde, is het dan die jongen met die stoornis waar ze niet mee om willen of mogen gaan.
Dit heeft er bij mij ook voor gezorgd dat ik een heel lang rouwproces heb gehad bij de diagnose van oudste en bij de andere twee dacht ik meer van 'ze zijn wie ze zijn en dat is is goed'
Veel sterkte en je gevoelens zijn heel normaal.

Dank

Mooi om al die verschillende meningen te lezen hoe men er me omgaat tov de buitenwereld en wat de ervaringen zijn. Wat jou overkomen is, Eira, is precies mijn zorg. Gepest worden is dan wel heel heftig. Wat ontzettend verdrietig. Mooi dat het met hem nu zoveel beter gaat!
Alle reacties afwegend heb ik besloten voortaan terughoudender te zijn over het onderzoek en de diagnose. Niet kennissen/buren in vertrouwen nemen. Dat is dan toch alleen maar voor mezelf om het op een rijtje te zetten. Scouting en (sport)clubjes ed kan ik inderdaad wel inseinen en dan meer in de trant van benoemen zwak punt en hoe het beste te handelen dan zozeer het etiketje zelf, daar had ik niet eens zozeer aan gedacht. Elk kind is toch anders ook als ze beiden adhd of pdd-nos hebben.
Ik moet zeggen dat men tot nu toe heel open staat voor mijn zoon. Behalve op zwemles destijds. Toen beet de juf mij toe -ten overstaan van alle aanwezige moeders- of mijn kind soms op het Speciaal onderwijs zat. Daar moet ik nu wel aan denken. Dat ik geconfronteerd zal gaan worden met dat soort onbegrip en afwijzing. Daar zie ik erg tegenop. Ik moet zelf inderdaad eerst wennen/accepteren en door een (soort van) rouwproces om daarmee om te kunnen gaan.
Dank voor alle reacties!