Valt dit nog onder normaal chaotisch gedrag van een brugklasser?

Hier geen gymnasium maar 2 Mavo maar dit is zeer herkenbaar voor mij. Mijn zoon heeft wel een dubbele diagnose (Pdd-nos en adhd). Of het hieruit voorkomt is de vraag. Wij helpen hem e.e.a. wat te structureren, zodat hij het zelf ooit kan. Hij begint zelf in te zien dat hij zijn aandacht beter op de aangeboden stof kan concentreren ipv de hele tijd verder te associeren. Dat associeren is prima maar pas nádat je de leerstof hebt verwerkt.

Herkenbaar

Mijn kinderen hebben beide de diagnose ADD en ik herken wat je schrijft. Heeft hij hier altijd wel last van gehad en is dat duidelijker te zien als de druk, stress groter wordt (en daarmee de chaos)?

Wat ik bij mijn kinderen zie is dat ze moeten bewegen om zich te concentreren. Ze zijn constant bezig de passende concentratie te zoeken en doen dat door te wiebelen, springen, kauwen, friemelen. Je krijgt de neiging zo'n kind steeds wakker te maken, bij te sturen, van organisatie te voorzien. Je moet zelf hyperalert zijn om dat allemaal goed bij te sturen.

Ze vergeten vanalles en nog wat. Stuur je ze terug de klas om lunchbox te zoeken, vergeten ze eenmaal in de klas waar ze mee bezig waren, komen terug en vraag je ze wat ze ook weer moesten doen, zijn ze het totaal vergeten. En ze weten het echt niet meer. Dus herhaal je het verzoek en stuur je ze er opnieuw op uit. Tot drie keer toe. De vierde keer ben ik zelf maar gegaan (wilde ook eens op tijd thuis zijn).

De neiging om steeds opnieuw alles om ze heen te structureren, herken ik ook.

Gelukkig zijn we met medicijnen en de juiste aanpak nu de goede weg op dat ze leren hoe ze zelf gestructureerd (minder chaotisch, beter besef van tijd etc) raken. Maar het blijft een valkuil, waar ze altijd wat meer hun best voor moeten doen. Zonder medicijnen en aanpak, komen ze nauwelijks toe aan iets (of ze het moet ze heel erg interesseren). Lastig maar er is een work-a-round.

Ik herken het dus wel maar waarmee ik in jouw geval dus niet wil stellen dat ... etc. Stel dat het zou zijn, het is niet het einde van de wereld. Lastig, dat wel.

kauwgom?

Praktische vraag: zou kauwgom dan bijvoorbeeld kunnen helpen?

Kauwgom kan helpen

Ik heb eens gelezen dat er wetenschappelijk is aangetoond dat kauwgom kauwen de concentratie verhoogt. Niet bij iedereen, maar wel bij de mensen die beweging nodig hebben. Een extra prikkel brengt hun beter 'in balans'. Klinkt misschien wat wazig, maar veel ADHD-ouders zullen wel herkennen wat ik zeg.

Hier een zoon in de 2e van het gymnasium en jouw verhaal is heel herkenbaar. Overigens altijd al zo geweest, daarom al sinds zijn 8e ADHD-diagnose. Zonder medicatie zou het allemaal nog veel erger zijn.

Of een diagnose meerwaarde heeft? Daarover verschillen de meningen en zijn de ervaringen ook heel verschillend. Uiteindelijk gaat het om de 'gebruiksaanwijzing' van je kind. En die krijg je er bij de geboorte niet bij. En als de standaard gebruiksaanwijzing niet blijkt te werken, dan moet je zelf op zoek naar wat dan wel werkt. En dat is een kwestie van trial and error. Ook met een diagnose, want de ene ADHD'er is de andere niet. Ik schreef net ook in een ander draadje: een kind is zoveel meer dan zijn diagnose. Wat voor de een werkt, werkt voor de ander absoluut niet.

Nog iets

Ik help hem veel, heel veel. Concreet: ik leg zijn spullen klaar (hij pakt in en checkt), ik ga elke dag met hem om de tafel om uit te vogelen wat zijn huiswerk is en of er nog bijzonderheden zijn (toetsen, presentaties etc). Ik structureer zijn dag: wanneer aan het werk, wanneer pauze, wanneer training etc. Alles wel samen met hem, maar ik heb duidelijk de leiding. Hij accepteert dat ook, sterker nog: geeft aan dat hij het nodig heeft. Tenslotte help ik ook veel met het huiswerk zelf: uitleggen (inhoudelijk, bij schience bijv), uitleggen hoe hij het überhaupt moet maken (hij heeft een verschrikkelijk lawaaierig onoverzichtelijk boek voor Engels - en dat moet een Cambridge certificaat opleveren?!). Tenslotte overhoren, nakijken en dat soort dingen.

En nu hoor ik van allemaal bezorgde mensen om me heen (ouders, vriendinnen) dat ik te veel doe, dat hij het zelf moet kunnen, dat ik het los moet laten, dat-ie het nooit zelfstandig leert zo etc etc. Maar hij kán dat helemaal nog niet! Zal best dat andere kinderen ervan leren om op hun bek te gaan. Maar ik voel aan álles dat hij wel wil, maar niet kan. En ik denk gewoon dat hij het beter stapje voor stapje kan leren, met mij naast hem, dan in zijn verwarde overvraagde eentje.

Bewegen

Dat associeren herken ik trouwens ook. Dat gaat aan een stuk door (zonder medicijnen).

Met een diagnose heb je een handvat om te zoeken naar de beste aanpak voor je kind. Naar school sta je misschien iets sterker (zeer afhankelijk van de school), in de zin dat je natuurlijk de diagnose niet hoeft te vertellen, door dat je kan zeggen wat je kind nodig heeft en kan zeggen dat je dit van een deskundige hebt.

En misschien weet je al (deels) wat je kind nodig heeft en het kan fijn zijn daarin bevestigd te worden plus dat je weet waar je de handvatten voor je zoon kan vinden.

En zonder diagnose volgens mij geen medicijnen.

Daarnaast kregen wij toenmaals het aanbod om als ouders informatie te krijgen over ADD. Aangezien we eigenlijk al zoveel gelezen hadden in die tijd en ondertussen de juiste aanpak gevonden hebben, hebben we daar vriendelijk voor bedankt. Arts zei ook al wel dat hij niet verwachtte dat we daar nog iets nieuws zouden leren. Misschien is er ondertussen meer bekend en zijn er nieuwe(re) inzichten?

Sverre

Jouw gevoel en intuïtie zijn echt betrouwbaar, daar mag en moet je echt vanuit gaan! Als jij het onderscheidt voelt en kunt duiden tussen onmacht en onwil, dan kun jij hem helpen.

Je komt vanzelf op een punt dat je bepaalde hulp kunt laten vallen, of dat je zoon zelf zegt: het lukt wel mam.

Ik merk het bij mezelf als ik op een bepaalde manier geïrriteerd raak, als ik de indruk dat hij (oudste/3e VO/ADD) een loopje dreigt te nemen met me . . En dat is dan best 'subtiel' en hij doet het ook niet echt bewust om mij te ergeren, maar ik merk dan dat het tijd wordt om hem niet meer te helpen met dat onderdeel. En dat kán hij dan ook, dat punt heeft hij dan bereikt (en als het dan een keer niet lukt, dan gaat ie op z'n snoet maar dan leert hij er ook van).

Als hij eerder op z'n snufferd gaat, zonder iets geoefend of besproken te hebben dan leert hij er weinig van, ik bedoel: hij baalt, maar het is geen 'leersituatie' zeg maar, het is vooral paniek en verdriet of boosheid. Maar als hij uit onwil iets niet doet (opstaan, wekker zetten) dan mag hij fijn zelf papiertjes prikken als hij te laat was .

gr Angela

Sterre

"Maar ik voel aan álles dat hij wel wil, maar niet kan. En ik denk gewoon dat hij het beter stapje voor stapje kan leren, met mij naast hem, dan in zijn verwarde overvraagde eentje."

Zó herkenbaar!

En dan nu bewegen

Er ging wat fout met de computer. Gelukkig kon mijn bericht nog wel verstuurd worden.

Wat ik uit de gesprekken met arts heb gehaald (en niet verder geverifieerd, ik ben een ervaringsdeskundige en geen deskundige) is dat de communicatie tussen de voorkwab en de rest van de hersenen niet lekker verloopt. De aansturing gebeurt vanuit de hersenen dmv overdracht van stofjes en die overdracht kan verstoort zijn (bijv onregelmatig of ondermaats). En die stofoverdracht werkt met een kritische waarde. In die voorkwab huizen vaardigheden als je emoties onderdrukken (ten behoeve van iets anders) of uitstellen, lange concentratie opbrengen voor iets dat je niet perse heel erg interesseert, tijdsbesef, organiseren, plannen etc.

Je kan door te bewegen die voorkwab in de juiste concentratiebandbreedte krijgen door te bewegen. Maar beweeg je teveel dan kan je er juist druk van worden, beweeg je te weinig, doet het misschien ook wel niets. Het is altijd zoeken en niet blijvend, zeker niet in het geval van AD(H)D.

Misschien ken je het zelf wel: soms als je gesport hebt, ben je daarna nog uren lekker helder. Dan ga je door met opruimen, dat stuk lezen, etc, in een moeite door. Bij het leren van een examen kauwen mensen op pennen bijv om wakker te blijven (rustig en alert). Die toestand, rustig en alert, die is meestal wel fijn (en ook vereist vaak) en daar zijn we dan naar op zoek. Dat is per mens verschillend. Heb je weinig bewogen, kom je misschien sloom thuis. Teveel? kom je moe thuis.

Medicijnen zorgen voor een constante toevoer van stofjes die de voorkwab nodig heeft om wakker en alert te zijn waardoor die veel makkelijker bereikbaar is. Dan kan je zien dat het friemelen en wiebelen vermindert.

Dus door te bewegen kan je in een bepaalde concentratie komen. Bij katten zie je het ook: als je ze op een bepaalde manier aait, worden ze rustig en gaan ze liggen of als je op een drukke manier aait, worden wakker en actief.

In die tijd zag ik deze uitleg terug in mijn kinderen. Maar misschien is er ondertussen meer over bekend?

Het associeren komt mi daar ook vandaan: het lijkt mij voornamelijk emotie gedreven. Ik vraag me af of de voorkwab daarbij wel zo wakker is of moet zijn.

ja het helpt, maar langzaam

Beetje verlate reactie maar ik zat op het werk
Ja, het helpt om aandacht te besteden aan de hoofdzaken. Het gaat langzaam, dat wel. Maar wij zijn al een dik jaar bezig hiermee. Denk dus in de lange termijn. Sowieso is de eerste tijd op het VO hectisch, misschien kun je even wachten tot die storm wat geluwd is. Wie weet scheelt dat al. Gelukkig haalt je zoon goede cijfers, dat geeft ruimte.
Over dat bewegen klinkt interessant. Misschien is een wiebelkruk iets voor hem, of iets anders om actief te zitten.

Veel herkenbaar

Hier zit zoon al in 3VWO. Begeleiding bij huiswerk is nog wel nodig, maar niet meer zoveel als in de brugklas.
Hij heeft een grote behoefte aan beweging. Grote bewegingen krijgt hij in zijn sport en het fietsen naar school en trampoline thuis. Heel noodzakelijk.
Kleine bewegingen zijn ook noodzakelijk. Die helpen hem om zich te concentreren. Hij heeft een test gedaan om achter je leerstijlen te komen en daar kwam beweging duidelijk naar voren. Als wij hem beta-vakken uitleggen, gebeurt dat staand. Door niet helemaal stil te staan, kan hij beter focussen. Hij heeft op bureau en in etui altijd friemeldingen, bijvoorbeeld stressballetje, sleutelhanger, etc. Dat helpt hem ook op school. Na een tijdje leren neemt hij 10 minuten pauze om te bewegen.
Verder helpt visolie bij hem. Na 3/4 jaar wilde hij stoppen. Dat mocht. Na drie maanden vroeg hij of hij weer kon beginnen want hij merkte zelf dat het slechter ging met de concentratie. Binnen enkele weken ging dat weer beter.

Zoon heeft geen ADD. Daarvoor kan hij teveel dingen wel goed.

herkenbaar

Hier ook een kind gehad dat altijd heel dromerig was op de basisschool. Cito was 550 dus kind ging naar het vwo en later naar het gym omdat hij wel wat uitdaging kon gebruiken. Sociaal had hij regelmatig problemen. Hij deed zelf geen vlieg kwaad maar hij lette nooit zo op andere kinderen en die gingen hem dan uittesten. Soms was het ook echt pesten en de oorzaak daarvan lag echt in die dromerigheid en onoplettendheid van hem. Toen ie naar de brugklas ging vielen de sociale problemen meer op dan de leerproblemen. Ik dacht soms dat ie een vorm van autisme had. Maar hij voldeed in andere dingen weer niet aan het plaatje. Hij is bijvoorbeeld heel flexibel en kan goed tegen veranderingen.
Met schoolwerk begon zoon pas vast te lopen in 5 vwo. Hij kreeg zijn Latijn niet geleerd en maakte allerlei slordigheidsfoutjes. Zijn cijfers waren nog wel redelijk maar hij leerde nooit. Toen kwam ik er uiteindelijk achter dat ie eigenlijk nog nooit echt geleerd had. Heel vreemd. Nu in 5vwo moest hij wel maar hij kreeg het gewoon niet voor elkaar. Hij werd er zelf ook wanhopig van en ik moest hem- 16 jaar intussen- gaan helpen met zijn Latijn. Hij accepteerde het nog ook, vond ik ook best gek eigenlijk. Terugkijkend denk ik dat zoon ook add heeft. Hij heeft het alleen heel lang kunnen compenseren op school. In het dagelijks leven viel het wel op, en nog. Hij vergeet van
alles en heeft kleine sociale omgangsdingetjes nog steeds vrij laat door. Intussen studeert hij en woont zelfs op kamers. Af en toe gaat het rookalarm bij hem af maar verder gaat alles goed.

agenda

O ja. Zoon had op het eind van het schooljaar ook altijd een lege agenda. Omdat zijn cijfers voldoende waren liet ik het altijd maar.

Heel herkenbaar. Zoon heeft add, maar is nog jonger, dus ik weet niet hoe dat op de middelbare school gaat zijn. Maarja, het is erfelijk. En ik heb voor mezelf geen add-diagnose, maar het lijkt precies alsof je het over mij hebt...

Fijn

Al jullie reacties, dank jullie wel.
Alleen jammer dat niemand zegt: "och joh, da's volkomen normaal"

Dank Fruitella, voor je info over bewegen - concentreren. Ik ga me er eens in verdiepen. Een wiebelkruk, bestaan die? Dat zou écht iets voor hem zijn. Hij kan geen moment stilzitten.
Vandaag koop ik kauwgom en nog wat friemeldingen voor hem. Kijken of het helpt.
Medicatie is voorlopig geen optie, ik wil graag kijken hoe ver we komen zonder. Dus een echte diagnose heb ik dan ook niet nodig. Pas als we echt niet verder komen, of hij zelf aangeeft dat hij hulp wil, zal ik dat opnieuw overwegen.
Visolie is lastig, hij is vegetariër. Is daar een alternatief voor?

Oh, al gevonden

Vega DHA, was natuurlijk makkelijk te googelen. Ff inlezen hoor.

Tja, wat is normaal

Hier ook een chaotisch kind in de brugklas. Hij heeft vandaag een toets over een boek dat hij heeft moeten lezen en mee naar de les moet nemen. Volgens mij zag ik het boek op zijn bureau liggen.

Gelukkig zeggen ze hier op school: Magister is leidend, staat het huiswerk niet in magister, dan bestaat het niet. Juist omdat je dan als ouders in de gaten kunt houden of ze al hun huiswerk overzien.

Andere zoon is juist erg precies, maar ik zou niet durven zeggen dat dat juist 'normaal' is.

Ja, hier ook ADD brugpieper. Begeleiding school

Hier dus ook veel herkenning. Alles is kwijt, let niet op in de klas, organiseren en plannen is een drama.Heel slecht handschrift en een hekel aan schrijven. Wil geen laptop meesjouwen (mag wel, als enige in de klas).

Het magister is waardeloos op onze school maar de mentoren en zorgbegeleider wel actief. Nu zitten we met de vraag of we ook echt extra hulp voor hem moeten gaan aanvragen, volgens zorgbegeleider is dat mogelijk met diagnose. Een uur per week? Maar is dat nuttig? Wat krijgen we dan, wat kunnen we verwachten?

Wij willen zelf als ouders wel helpen met plannen en organiseren van huiswerk bijv, maar fijn is dat niet. Hij vindt het zo naar dat hij boos en verdrietig wordt, en wij zijn dan de kwaaie pier. Aan de andere kant wil hij ook niet naar een hiswerkinstituuut, dus dan kiest hij tóch voor ons. Zucht. Ik trek het me aan en kan er niet goed tegen zelf.

Sverre: wieblekruk

Sverre, een wielkruk ken ik niet, maar onze zoon heeft wel jaren op een zitbal gezeten. Google maar eens op sit 'n gym zitbal. Daar moet een kind veel 'actiever' op zitten, en daar had hij zeker baat bij. Wondermiddelen zijn het allemaal niet hoor, maar die bestaan volgens mij ook niet. Het is dan ook niet of of, maar en en.

Staand huiswerk maken doen we hier ook wel eens.

Het is steeds zoeken naar actieve 'werkvormen'. Gewoon 'zitten en lezen' werkt bij onze zoon niet goed. Dingen samen doen, hardop lezen, overhoren, in beweging blijven, koptelefoon met muziek etc. etc. dragen (een beetje) bij.

Annika

"Heel slecht handschrift en een hekel aan schrijven." Hoort dat er ook bij? Dat heeft mijn zoon ook, heel sterk.

Misschien heeft jouw zoon iets aan deze agenda, en kan hij daar al iets zelfstandiger mee omgaan:

https://1blik.nl/schoolagenda

Mijn zoon kan zelfs dit niet zelfstandig (zoals gezegd moet krijgt hij het huiswerk niet eens opgeschreven), maar wie weet jouw kind wel. En het helpt om goed te leren plannen.

wielkruk?

Wiebelkruk dus

ijsvogeltje

Dat bewegend leren is echt een eye-opener voor me. Actief zitten lijkt me voor mijn zoon erg prettig! Ik heb een mooie kruk gevonden, maar vind die vooralsnog veel te duur (Tumbly). Ik ga gauw kijken naar jouw suggestie.

Sverre

Je zou eens op zoek kunnen gaan naar een fysiotherapeut met kopstudie Sensorische Integratie. Wie weet kent je huisarts er een maar je kan ook de fysio om de hoek vragen. Die kan je verwijzen naar een collega met die kopstudie.

Wat je de SI-peut kan vragen is om te kijken waarvan jouw zoon rustig en alert wordt. Waar heeft hij extra prikkels nodig en waar minder? In zo'n praktijk ligt het eea dat hij dan eens kan uitproberen (of lenen voor thuis) of het bevalt. Zo'n peut kijkt niet alleen naar het evenwichtsorgaan maar ook naar andere zintuigen. De uitkomst staat niet voor je hele leven vast (het kan zinvol te zijn daar later nog eens naar te laten kijken). Vzviw wordt het consult vergoed door de meeste verzekeringen. Het is nl zonde als je vanalles gaat aanschaffen zonder dat je zeker bent of het nut heeft. Daarbij heeft zo'n peut toegang tot allerlei hulpmiddelen waar je zelf niet snel toegang toe hebt.

Je wilt nog even wachten met een diagnose. Op zich begrijp ik dat wel maar toch raad ik je aan serieus naar je zoon te kijken. Je hoopt natuurlijk dat je de oplossing vindt of dat het overgaat. Dat hoop ik ook voor je. Dat deed ik namelijk ook, heel lang. Onnodig lang, te lang eigenlijk. Dat is ook logisch. Dat wachten heeft alleen niets toegevoegd, voor kind. Maar je loopt daarmee het risico dat je te lang aan het aanrommelen gaat. En al die tijd is zoon aan het worstelen op school, thuis.

Sverre - agenda

Ja, die hebben we. Dank. Het grote probleem is inderdaad dat hij in de klas moet meekrijgen dat er iets ingeschreven moet worden... Maar áls er iets staat of wij weten via mail of magister van een toets, dan maak ik die planning. Hij vindt dat zelf lastig, maar wil ook vooral zo min mogelijk schrijven. Ook niet in de agenda. En dat afstrepen en kleurtjes geven, dat is al helemaal véél te veel werk, hihi. Dus dat doet hij dan maar niet...

Ik ga ook eens kijken naar een manier om hem te laten bewegen aan zijn bureau (anders dan drie keer per uur van zijn klapstoel afvallen...)

Fruitella

Wb die diagnose. Dat ligt nu ook even gevoelig omdat we net een (ass) diagnose hebben gekregen voor zijn broer. Eentje die onverwacht kwam en die we moeten laten bezinken. Deze diagnose heeft er ws toe bijgedragen dat ik mijn oudste door een andere bril ben gaan bekijken. Mijn partner is er beslist niet aan toe om nu nummer twee de ggz in te sturen. Om de rust in huis te bewaren zoek ik dus eerst zelf maar van alles uit. Met idd het risico dat het voor niks is. Maar zoals ik al zei: als het de spuigaten uitloopt, of als hij zelf om meer hulp vraagt, trek in natuurlijk aan de bel. Maar ik heb ook de hoop dat het nog wat beter kan worden als hij wat meer gewend is aan het regime.
Dank weer voor je tips.

inderdaad, fysiotherapeut!

Helemaal eens met Fruitella. Een fysiotherapeut die veel weet van sensorische integratie kan écht inzicht opleveren. Wij hebben in de afgelopen 8 jaar behoorlijk wat therapeuten gezien, maar de kinderfysiotherapaut (die zijn vaak het beste thuis in het SI-gebeuren) heeft ons verreweg de meeste inzichten opgeleverd.

Het draait allemaal om prikkelverwerking. De meeste kinderen hebben een goed 'filter' en kunnen een overschot of een tekort aan prikkels prima reguleren. Bij sommige kinderen werkt dat minder goed. Je ziet dit relatief vaak bij kinderen met 'iets'. De kunst is om te leren herkennen wanneer je kind teveel of te weinig prikkels krijgt. En wat je daarmee kan doen.

Wat Fruitelle schrijft over op zoek gaan naar een diagnose: ik kijk daar denk ik ietsje anders naar. Wat ik deel, is de stelling dat je serieus naar je kind moet kijken. Dat vind ik zeker, en volgens mij ben je daar nu ook mee bezig. Een diagnose-traject is erop gericht om te toetsen of jouw kind 'genoeg eigenaardigheden' heeft voor een diagnose. Dat je kind wat eigenaardigheden heeft, dat had je zelf ook wel gemerkt. Of het er net wel of net niet genoeg zijn voor een etiket, is denk ik voorlopig helemaal niet relevant. Het helpt je ook niet persé verder. Wat jij zoekt, is een gebruiksaanwijzing voor je kind. En daarvoor moet je zelf aan de bak, zo nodig met professionals. En daarvoor maakt het (vaak) niet uit hoe die eigenaardigheden genoemd worden.
(maar helaas denken sommige zorgverleners daar anders over)

Wiebelkussen kan ook

Zoon heeft drie soorten uit mogen proberen om te kijken welke het paste bij zijn behoefte, in verschillende gradaties van wiebelen.

Herkenning

Wat een herkenning allemaal, bedankt dat dit topic bestaat, ik volg!

Zoon, 8 jaar, zit in groep 5 en heeft net de diagnose ADD. We zijn nu in de opbouwfase met medicatie (methylfenidaat). Ook is hij bij de kinderfysioytherapeute, nu voor zijn zwakke fijne motoriek en ook de grove motoriek is bij lange na niet in orde, hier is hij al eerder voor onder behandeling geweest. Nu wordt vooral het schrijven geoefend.

Ik herken veel in bovenstaande verhalen, ik blijf meelezen.

Diagnose

Sverre, ik begrijp je beweegreden. Overigens heeft een heel groot deel van de mensen met ASS diagnose, ADD en een kleiner deel ADHD. In onze familie is kind met ASS/ADD diagnose en broer heeft naar ons idee duidelijk AD(H)D kenmerken maar hij is niet bekeken omdat de aandacht niet naar hem uitgaat (in vergelijking, denkt men al snel dat hij het wel redt, hopen ze).

IJsvogeltje, voor ons was de SI therapeut ook de grootste eye-opener. Daar hebben we veel aan gehad. Je hebt zulke mensen nodig om je kind te begrijpen, goed te kunnen lezen. Alleen hadden we toen nog geen idee dat er ADD in het spel was. Een diagnose kan helpen (je weet immers waar je zoeken moet) welke aanpak handig is (je hoeft niet alles proefondervindelijk uit te vogelen). En soms zijn medicijnen nodig (ook al zegt alles in je dat je dat, nee dat, toch echt niet wilt!).

Want de medicijnen helpen ook, in ons geval. Het is eigenlijk een mix voor ons: SI, medicijnen en executieve vaardigheden (al genoemd, geloof ik). De concentratie is veel beter door de medicijnen. Bijkomend voordeel van de medicijnen kan zijn, denkt men (althans, onze arts) dat de voorkwab beter doorbloed wordt en beter gaat functioneren. Hij vertelde dat het idee is dat een slecht doorbloedde voorkwab kleiner wordt en dat men denkt dat dit voorkomt bij mensen met AD(H)D. Als dat zo is, kan kan je EF gaan oefenen tot je een ons weegt, maar dat beklijft niet.

Ik hoop ondertussen dat er meer bewezen wordt over ADHD en daarmee
snel de juist aanpak op de per persoon kan worden toegespitst.