Vakantiestress
Misschien is wat ik schrijf een taboe, maar toch zou ik graag horen of anderen hetzelfde ervaren als ik en wat zij hieraan doen.
Meestal gaan wij als gezin in de zomer een of twee weken weg, op vakantie. Elk jaar ga ik er meer tegen op zien en liefst zou ik niet meer gaan. De reden: wij kunnen als gezin maar heel moeizaam zo'n periode dicht op elkaar zitten. Mijn man denkt er anders over, voor hem is het iets waar hij het hele jaar naar uit kan kijken.
Toch als het eenmaal zover is, is het voor hem ook niet altijd even plezierig. Het gedrag van onze oudste zoon zorgt voor veel spanningen onderling. Het beste werkt het als wij hem de hele vakantie met rust laten en zijn eigen gang laten gaan, maar dat lukt nu eenmaal niet steeds. Drukte om zich heen vindt hij vervelend, alles wat wij willen ondernemen vind hij niet leuk en vervolgens laat hij dat ook steeds continu merken. Pogingen om hem te betrekken bij de invulling mislukken, omdat hij nu eenmaal niets wil doen. Hij moppert, zeurt en klaagt continu, doet onaardig tegen zijn broertje, gaat om alles de strijd aan met zijn vader en geeft vervolgens ons de schuld van de vervelende sfeer. Ik wil het niet hardop zeggen en vind eigenlijk ook niet dat ik het zou mogen denken, maar ik vind de vakanties vreselijk hierdoor en wijt het ook voornamelijk aan zijn gedrag. Dat is thuis overigens niet anders, maar dan heeft iedereen de ruimte om zijn eigen plekje te zoeken. Het doet me wel pijn dat wij als ouders blijkbaar niet de vaardigheden hebben om hier zo mee om te gaan dat het gedrag wat positiever kan worden bijgestuurd.
Soms als ik andere gezinnen zie die het gezellig hebben, voel ik een steek van jaloezie. Bij ons staat mijn man elke vakantie wel een keer klaar om vervroegd naar huis te vertrekken omdat hij het gedoe zat is. Van mij hoeft het niet meer. Maar dat kan ik mijn man en jongste zoon niet verkopen, hoewel het voor hen ook niet echt gezellig kan zijn.
Kort en duidelijk
Bij ons zijn de toverwoorden: kort en duidelijk. We gaan naar een camping op korte afstand van ons huis, de vakantie zelf is kort, de uitstapjes zijn kort, en de kinderen doen kort mee met de animatie. We houden zoveel mogelijk de regelmaat erin, dat wil zeggen, we eten op dezelfde tijdstippen als thuis, de bedtijden zijn hetzelfde als thuis, de kinderen hebben dezelfde taakjes als thuis, we gaan op dezelfde tijdstippen boodschappen doen, de regels, beloningen en de time-outs zijn ook hetzelfde. We bespreken de dagplanning bij het ontbijt en vragen bij het avondeten of de kinderen leuke ideeën hebben wat we samen de volgende dag kunnen ondernemen en "vergaderen" vervolgens tijdens het toetje welk gezamelijke activiteit we op de dagplanning van morgen gaan zetten.
We proberen zoveel mogelijk duidelijkheid te geven waar ze aan toe zijn, wat er van ze wordt verwacht en ze hebben inspraak op de dingen die we ondernemen tijdens de vakantie op de camping. Ze ervaren de vrijheid die ze hebben op een camping als heerlijk, maar in werkelijkheid kunnen onze zorgenkinderen er niet zo best tegen en dat zien we terug in hun gedrag. Tegen de tijd dat het gaat lopen irriteren, is het alweer tijd om ons boeltje in te pakken en naar huis te gaan. Thuis staan er dan ook nog leuke dingen op het programma zoals een dagje zwembad en een dagje pretpark, met als verschil dat ze de prikkels van die dag thuis kunnen verwerken, zonder omstanders.
En zo zie je maar
hoe elke ADHD-er en elke ASS-er toch weer anders is. Die van ons bijvoorbeeld zijn dol op die grote campings met waterparken enzo. Echte waterratjes hier. En campings waar het zwembad dus wat minder is, daar vervelen zij zich te pletter. daarnaast heb ik natuurlijk dochterlief nog waar ik rekening mee moet houden. Het is wel zo, ik dwing ze niet aan animaties mee te doen, laat hen daar zelf over beslissen. En soms willen ze wel aan een voetbaltoernooi meedoen, en soms niet....
Op vakantie laat ik de touwtjes meestal wat vieren en toch werkt dat wel....
Kamperen niet voor iedereen geschikt
Als ik dit soort draadjes lees krijg ik altijd het idee een licht autistisch gezin te hebben, omdat alle herrie en chaos dingen die kennelijk voor 'normale' kinderen/mensen leuk zijn, zijn aan ons juist absoluut niet besteed.
Zo weet ik heel zeker dat een kampeervakantie voor mijn man een ware nachtmerrie zou zijn, omdat je dan veel te veel met je buren hebt te maken en veel minder privacy hebt dan normaal.
Als we op vakantie gaan dan hebben we ook altijd de eerste drie dagen niks bijzonders op het programma staan. We staan laat op, gaan naar het gebruikelijke bekende strandje en pas als we allemaal een beetje geacclimatiseerd zijn, dan gaan we wat uitstapjes naar andere plekken toe inplannen.
Verder valt alles waarbij er harde geluiden, mensenmassa's of lange wachtrijen zijn absoluut af net als semi-verplicht sociaal gedoe.
Ook houden we vakantie zonder tv of electronische spelletjes, waardoor onze kinderen wel zin hebben om andere spelletjes te gaan doen ipv zich in een stelletje nintendo-zombies te trasformeren.
Ik denk dat het algemene ideaalbeeld wat veel mensen voor ogen hebben vaak helemaal niet zo algemeen is als ze denken. Wij hebben geen ASS in het gezin, maar ik moet werkelijk niet denken aan een kampeervakantie, waarbij geacht wordt om fijn contact te maken met de overige kampeerders. Onze favoriete vakantie is er eentje zonder buren of als er buren zijn, eentje waarbij we ze zo min mogelijk horen/zien en andersom.
Als ik een kind zou hebben dat aangeeft veel eigen ruimte nodig te hebben zou ik dus juist niet in een tent gaan zitten, maar een groter huisje boeken in een rustige omgeving met een eigen kamer waar hij zich bij tijden terug kan trekken.
Primavera
Precies! Ook in ons huishouden niemand met diagnose, maar voor geen goud naar een camping of zelfs maar een Landal park. Moet niemand hier aan denken! We gaan naar een huisje met genoeg ruimte en Wifi. Na een uitstapje weer terug en allemaal lekker ons eigen ding doen. Beetje computeren, lezen etc. Dochter wil na een druk uitje vaak even een uurtje alleen op haar kamer spelen en dat is prima.
Van een camping met animatie ed zouden we allemaal supergestrest terug komen.
Loes
Loes?
Wat is er nu in vredesnaam mis met een Landalhuisje? Als je een beetje zoekt heb je prima ruime huisjes met wifi en privacy.
Best autistisch
Hahaha, jullie klinken best een beetje autistisch
Grapje hoor, ik ken wel meer mensen die ook zo zijn, ik ben er zelf ook zo eentje en heb geen diagnose maar volgens mij zelf best wel veel autistische trekjes
Wat het denk ik ook is, tenminste dat heb ik altijd wel gehad, is dat je gewoon net als anderen wil zijn, juist omdat je wel weet dat je kinderen dat niet zijn.. Een soort van willen aanpassen. Ik heb dat heel lang gehad en daar de wrange vruchten van kunnen plukken..
Eira en p
Misschien zitten wel ook wel 'in het autistisch spectrum', er is geen scherpe scheidslijk tenslotte.
En P., toen we laatst eens op een Landalpark waren zij mijn dochter: 'het lijkt wel een reservaat'. Dat vatte precies samen wat we er niet leuk aan vinden
.
Loes
Loes
Tja, we hebben echt eens heel prive in een huisje gezeten, ver van het centrum af, heerlijk rustig dus met wifi, mooie slaapkamers etc. Niet nodig om dan maar meteen alle Landals over 1 kam te scheren. Op elk park zijn rustige mooie huisjes en een centrum voor de boodschappen is erg handig. Mijn kinderen doen niet mee aan animaties en daar merken we dus ook helemaal niets van.
Landal
Ik vind de Landal,parken wel leuk, alleen niet in de zomervakantie, veel te druk
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Wij zijn een normaal gezin
En gaan kamperen met de kinderen sinds dat ze baby zijn.
En wij kijken elkaar regelmatig met een blik, waarom was dit ook alweer leuk? Onze kinderen slapen slecht op een camping en wij dus ook, vorig jaar zijn we eerder naar huis gegaan zodat de kinderen in eigen bed konden slapen en we zijn ook wel eens gevlucht naar opa en oma die een huisje op de camping hebben, kinderen daar, wij ernaast in de tent!!
Wat ik toe wil voegen met dit verhaal: zoek naar iets dat bij jullie past en al die gelukkige gezinnetjes op de camping zijn dat niet altijd, ook kinderen zonder diagnose hebben moeite met verandering.
Wij gaan op vakantie omdat wij dat leuk vinden, daarbij proberen we ons aan te passen aan de kids waar mogelijk.
En ja ik weet het, ik mag niet klagen en dat doe ik ook niet!!
