Vakantiestress

Verdrietig

Ik kan me je machteloosheid voorstellen... De vaardigheden die je nodig hebt om je zoon enerzijds ruimte te geven en anderzijds te begrenzen en op zijn verantwoordelijkheid aan te spreken kun je echter wel leren. Als dit echt iets is waar jullie mee zitten, dan is het in ieder geval de moeite van het proberen waard?

Sowieso door er met je man over te praten: wat merken we, waar lopen we tegenaan en wat willen we daarin anders? En vervolgens: hoe gaan we dat waarmaken? Ik heb zelf heel veel gehad aan het boek (komt ie weer... Geen aandelen Luisteren naar kinderen van Thomas Gordon. Voor mij destijds een ware eye-opener was het verschil in probleem van jezelf en van de ander/je kind. En hoe je op beide op een andere manier reageert om het beste effect (rust, ruimte, plezier en duidelijkheid) te krijgen. Door mijn eigen rol onder de loep te nemen en samen met mijn man die van onszelf, hebben we een behoorlijke slag kunnen maken. Ook op vakanties. Voor ons kwam het vooral neer op los laten. Loslaten van de problemen van de kinderen, het hun probleem laten en ze steunen bij het oplossen op HUN manier. En het los laten van verwachtingen over hoe het zou MOETEN zijn. Het is zoals het is... Ja-en denken. Wij zijn in die zin echt van overleven naar leven gegaan, en de kinderen met ons.

Als je googelt zul je ook cursussen vinden voor ouders om de gordonmethode toe te gaan passen. Dus niet alleen het begrijpen maar ook het oefenen en het doen. Hopelijk kun je er iets mee. Heel veel succes en sterkte in ieder geval.

Aanpassen

Ninet, ik herken het een beetje, wat je schrijft. Onze Oudste (10, met ass) doen we, zacht gezegd, ook geen groot plezier met een vakantie. Hij rommelt gewoon het liefste thuis aan, in vertrouwde omgeving, met zijn eigen spullen om zich heen. Toen hij jonger was, was het helemaal stress: de eerste 3 a 4 dagen moest hij echt acclimatiseren, kon totaal onhandelbaar zijn, daarna ging het iets beter.
Maar wij, man, Jongste en ik, houden nu eenmaal wel erg van vakantie. Dus moet hij zich toch af en toe een beetje aanpassen. Wel proberen we het voor hem zo laagdrempelig mogelijk te maken: een rustige plek (geen camping vol animatieteams), geen vol programma, heel af en toe een uitstapje wat dan hooguit een dagdeel duurt en afgesloten wordt met een beloning/omkoopsijsje. Het helpt erg als hij bijv bij zo'n uitstapje de camera mag bedienen. En verder laten we hem idd zoveel mogelijk aanklooien.
We merken wel dat hij in een vreemde omgeving en verminderde structuur (later naar bed, anders eten..) wat lichtontvlambaarder is dan anders, maar het wordt steeds beter te hanteren. Hoe oud is jouw zoon? En is het een idee om jullie activiteiten tijdens de vakantie wat meer op te splitsen? Dat doen wij ook wel: gaat de een een stadje of kerk bekijken met Jongste, blijft de ander thuis met Oudste, en een volgende keer andersom. Nou ja, misschien trap ik allemaal open deuren in, maar bij ons heeft het iig erg geholpen ons eigen vakantie-ideaalbeeld flink bij te stellen en inmiddels kunnen we zelfs af en toe rustig een boek lezen...
(En je zou voor de grap eens een vlieg op de muur moeten zijn bij die andere schijnbare happy family's.. Volgensm ij heeft bijna elk gezin wel een paar flinke ontladingen op vakantie )

Plannen

Ik ben er zelf geen voorstander van om een kind helemaal alleen maar zijn eigen zin te laten doen, vakantie of niet. Soms een dag, maar ook een paar dagen ff niet hoor! Tijdens de vakantie wordt elke dag door één persoon van het gezin bepaald en zijn/haar plannen worden die dag dan ook uitgevoerd. Dat werkt heel aardig. Verder bespreken we ruim voor de vakantie gezamenlijk wat we willen doen met vakantie waar we heen gaan en zo. Zo kunnen we rekening houden wat iedereen wil of juist niet wil, maar ziet iedereen ook alvast in op welke fronten er moet worden ingeschikt. Dat neemt ook het onverwachtse weg.

Man en jongste zoon

Kunnen die niet een week met zijn tweetjes gaan? Zodat ze echt van vakantietijd kunnen genieten?
Ik begrijp wel dat het soms alleen stress oplevert. Voor onze oudte vallen veranderingen meestal ook niet mee, want: onduidelijkheid. Maar ook ik hoop *ooit* boeken te lezen voor de tent - mijn man en ik tegelijk

Ideaalbeeld

Ja, dat is wat ik zou willen! Met die stapel boeken voor een tent! En de kinderen die vrolijk over de camping rennen met andere kinderen, want dat is wat kinderen altijd schijnen te doen. s' Avonds met zijn vieren een spelletje doen en als de kinderen slapen een borreltje drinken met de campingburen! Daar zou ik al zo van kunnen genieten!

Ouder

Wat ik merk is dat de vakanties lastiger worden naarmate hij ouder wordt. De puberteit heeft zijn intrede inmiddels gedaan dus sinds vorig jaar is er ook nog bijgekomen dat alles met zijn ouders sowieso irritant en stom is. Het was altijd al zo dat hij zich afzonderde en nog wel plezier kon beleven aan bijvoorbeeld een tochtje in de kano met zijn vader, of aan het bezoeken van een oud stadje, wat hij juist heel interessant vond. Daarbuiten was hij mopperig en knorrig. Maar het is langzamerhand zo dat hij zelfs zegt waarom gaan we eigenlijk op vakantie?

Ik denk dat zo'n Gordon-training misschien nog wel wat voor ons zou kunnen zijn.

Het gras

Het gras bij de buren is altijd groener toch?

Wij zijn op het oog misschien zo'n happy family die ieder jaar weer gezellig op vakantie gaat. En inderdaad, vooraf geen vakantiestress. Want iedereen weet precies waar hij aan toe is, en weet precies wat er gaat gebeuren.

We gaan nl al 10 jaar naar exact het zelfde adresje en doen daar exact de zelfde dingen omdat mijn 'mannen' anders weken van slag zijn. Cultureel gezien kom ik dus ook niet echt aan mijn trekken tijdens de vakantie. We eten ieder jaar in de zelfde restaurants, maken ieder jaar de zelfde excursies.

Samen

De mogelijkheid van een aantal gezinsleden samen op vakantie vind ik een hele goede, die gaan we onthouden!

En die vlieg op de muur bij andere gezinnen zou ik best wel eens willen zijn! ; )
Dat zou wel eens goed zijn voor mij! Ik lees hier al in de reacties dat er meer mensen zijn die hetzelfde probleem hebben. Maar wel al meer dat wij een modus hebben gevonden om ermee om te gaan, daar kan ik dus alleen maar mijn voordeel mee doen. En misschien is dat ook de uitdaging , steeds als je denkt dat je een manier gevonden hebt waarop iets werkt, worden ze weer groter en moet je iets nieuws gaan bedenken.

Nog een keer

ik weet niet waar je normaal gesproken heengaat op vakantie (camping of huisje). Is een rustiger kleinere camping met veel kinderen in de leeftijd van je kind die wel aansluiting zou willen zoeken, iets? Waar dus animatie is voor de leeftijd tot zeg maar 12 jaar. Het ene kind kan dan zijn heil elders zoeken met andere kinderen op de camping en je andere kind zijn eigen gang gaan? (en wie weet is er dan tijd voor jullie met een boekje voor je huisje/tent op de camping)
Ik ben ook altijd stik jaloers op ouders die kinderen hebben die aansluiting krijgen en zichzelf de hele dag kunnen vermaken zonder de ouders daarbij nodig te hebben. Lijkt me ook wel eens zalig.

Niet mee

Als je zoon helemaal niet van vakantie houdt en het hem alleen maar stress geeft is het misschien een idee om hem niet mee te nemen? Natuurlijk kan je hem niet alleen thuis laten maar misschien is er een oma/opa die bij jullie kan logeren zodat zoon in zijn gewone routine kan blijven?

Als dat niet mogelijk is dan zou ik het idee van een gezinsvakantie loslaten. Misschien kan je man een poosje weg met de jongste en kan jij thuisblijven bij zoon. Wie weet zijn er dan toch wat speciale dingen die jullie samen kunnen doen. Misschien kan jij dan later in het jaar nog een keer weg (met je jongste of met een vriendin of wat je maar wilt)

Het ideaal beeld van met z'n allen gezellig op vakantie werkt voor jullie blijkbaar niet goed. Ik zou proberen dat los te laten. Met het hele gezin op vakantie zou leuk moeten zijn maar als het nu niet leuk is en alleen maar stress oplevert dan is het misschien beter om de vakantie anders in te delen. Dus niet meer met elkaar weg maar met een deel van het gezin. Je kan door het jaar heen in verschillende samenstellingen uitjes plannen. Het is anders en past misschien niet in het beeld wat de meeste mensen van vakantie hebben maar daarom kan het nog wel veel leuker zijn om het traditionele vakantie plaatje los te laten en vakantie te vieren op een manier die beter bij jullie past.

Wie weet wil je oudere zoon over een paar jaar wel weer een keer weg. Misschien is twee weken te lang voor hem maar wil hij wel een keer een weekend weg of iets dergelijks. En misschien gaat hij vakantie nooit leuk vinden. Dat kan natuurlijk ook.

Ik zou in elk geval op zoek gaan naar een manier van vakantie vieren die minder stress meebrengt want op dee manier lijkt het me voor niemand echt heel leuk om zo op vakantie te gaan. Vakantie hoort ontspannend te zijn. Waarom zou je zoveel geld uitgeven om een situatie te creeren waarbij niemand het echt leuk heeft.

Je schrijft dat je zoon vroeger wel lol had aan het bezoeken van een stadje of het maken van een kano tocht maar nu alles met zijn ouders stom vindt. Het lijkt me dat dit wel goede hoop voor de toekomst geeft. Nu wil hij gewoon even helemaal niks maar hij heeft wel interesses. Als de ergste puberteit voorbij is zal hij die interesses vast wel weer krijgen. Dan vind hij het misschien reuze leuk om een keer een stedentrip te maken of een weekend te gaan kayakken met een van jullie. Of wie weet kan een gezinsvakantie dan wel weer.

Gescheiden op vakantie of thuisblijven hoeft niet voor altijd natuurlijk. Het kan best zijn dat de situatie over een paar jaar weer heel anders is.

Eens

Ik ben het compleet eens met je Maylise. Waarschijnlijk is zoiets de enige oplossing. Het samen met de oudste zoon thuisblijven heb ik zelfs al voorgesteld aan mijn man. Dat is voor hem nog een brug te ver. Hij wil niet op vakantie zonder dat wij daarbij zijn.
De oudste zoon laten blijven op de manier waarop jij beschrijft heb ik ook al overwogen. Ik heb daar wel een vervelend gevoel bij, wij op vakantie zonder hem. Maar het zijn echt opties die ook al bij mij zijn opgekomen, inderdaad om voor iedereen de situatie te creëren waar hij zich het prettigst bij voelt.
Ik ga er nog eens goed over na denken.

Maylise

Wauw, jouw tweede bericht geeft mij wel hoop voor de toekomst! Ik denk dat je daar gelijk in hebt.

Wat voor nu echt een obstakel is dat man en jongste zoon en echt niet leuk vinden om op vakantie te gaan zonder dat ik daarbij ben ( en die variant zou wel mijn voorkeur hebben).

Overigens, het aanpassingsvermogen van de oudste zoon is nu juist een van de grootste problemen waardoor het niet goed loopt en niet dat wij hem overal maar zijn zin in willen geven, want dat doen wi.j absoluut niet.

Niet de enige

Geen oplossing voor je, maar je bent niet de enige. Hier blijf ik ook het liefste thuis, en hoef ook niet zo ver weg en mijn man wil graag ver weg en mooi weer. Dus een compromis max 500 km. Vorig jaar was een absoluut dieptepunt, dit jaar zijn we beter voorbereid door tijdig een huisje te kiezen met een omheinde tuin zodat onze jongste niet zo gauw kan wegrennen. Maar het is natuurlijk maar afwachten of zo'n huisje via internet klopt met alle gegevens die ze geven.
Ik wil graag wat van de wereld zien en dingen ondernemen (en veel wandelen), maar dat gaat nooit lukken met onze jongste. Het meest ontspannende blijft gewoon thuis. Een andere optie is een speciale gehandicaptencamping ofzo, maar we willen zo graag een gewone vakantie (toch het idee dat je daar de hele tijd diagnoseverhalen moet vertellen en veel zielige gevallen ziet). Als we het zouden kunnen betalen namen we een Nanny mee Ik moet gewoon het beeld van een 'ideale vakantie' uit mijn hoofd zetten, we moeten gewoon veel opsplitsen: ik met oudste eropuit, of man met oudste en soms met z'n vieren naar iets wat wel kan (rustige speeltuin, kinderboerderij) en verder veel cocoonen in het huisje zelf. Achteraf vind ik het vaak -ondanks dat ik moeier terug kom en weken moet bijkomen) toch wel de moeite van het proberen waard en nemen we de tegenslagen dan weer mee voor een volgende poging

Op kamp?

Kennelijk is je zoon nu in een fase dat jullie interesses sterk uiteen lopen. Kan hij dus niet naar een puberkamp, desnoods voor kinderen die extra aandacht nodig hebben? Dan hebben jullie een weekje ruimte voor jullie eigen invulling van de vakantie (desnoods ga je 25 km van het kamp zitten voor alle zekerheid).
Hier overigens wel zo'n vakantie met kleine groene campings en overal op de bonnefooi heentrekken, maar elk jaar zijn er van de 3 weken wel een paar dagen dat ik me behoorlijk bekeken voel met onze "circusvoorstelling". Alsof het bij ons nooit normaal toe kan gaan, wat niet waar is maar de mensen om ons heen zien alleen die paar dagen dat het even niet gaat.

Eigen kamer

Mijn oudste gaf op een gegeven moment aan graag een eigen kamer te willen op vakantie. Misschien een idee voor jouw zoon, kan hij zich terugtrekken.
Ook bleef ze af en toe een dagdeel alleen in het huisje. Misschien kan je iets meenemen zoals een laptop of spelcomputer.
Met een driftbui hier en daar hield ik rekening, heb mij ook weleens lopen schamen. Elke dag iedereen vrolijk en blij en dat twee weken lang lijkt mij niet mogelijk. Ondanks dat en gelukkig vinden we vakantie allemaal leuk. Als iemand mij vraagt hoe mijn vakantie was kan ik ongelogen zeggen dat het heel leuk was. Dat wil niet zeggen dat alles perfect was. Dus verkijk je daar niet op, leg je erbij neer dat je kind nou eenmaal zo is (binnen bepaalde grenzen).

Hier ook

hoi, als ik eerlijk ben zijn onze vakanties ook niet bepaald ideaal. Zoon trekt het allemaal maar matig. Hij zegt dat hij het liefst naar het buitenland wil maar ieder uitstapje is hem teveel. Vakantie op Terschelling was ok, maar daar werd het sociale op de camping hem teveel. Ik ben dus ook nog zoekende...

Rafelkap

Over die nanny...... Kun je geen puber vinden die met je jongste kan optrekken? Voor een week of zo moet zo iemand te vinden zijn, lijkt mij. De kosten zijn verblijf en zo en misschien wat extra zakgeld.

Hier

Voelde ik me altijd net als jij op de Franse camping: andere gezinnen hadden het relaxt met elkaar, hun kinderen maakten gezellig vakantievriendjes, vader en moeder hadden rust en zaten ontspannen voor de tent of caravan.
Onze twee zoons maakten wel vriendjes maar door het autisme van de oudste hadden ze binnen de kortste keren met de halve camping ruzie en strijd want oudste wou de dingen op zijn manier en niet anders. Dochter maakte geen vriendinnetjes omdat ze niet wist hoe dat moet.
Dat gecombineerd met het verblijf in een kleine ruimte zorgde elke vakantie voor zoveel spanningen dat we meestal eerder van de camping vertrokken.
Wij zoeken nu dus altijd een ruim huisje met voor ieder kind een eigen kamer en genoeg privacy, niet op een camping, soms op een vakantiepark maar meestal lekker vrij zodat we met niemand om hoeven te gaan.
En wat is dat heerlijk! Niet meer het gevoel dat anderen her beter voor elkaar hebben dan wij, geen blikken van mensen en ongestoord je gang kunnen gaan. Ergens vond ik het wel jammer van de vakantievriendjes maar onze kinderen hebben er ook niet echt behoefte aan en willen graag hun eigen ding doen (net als ik eigenlijk).
Maar je gevoel herken ik heel goed en de situatie veranderen kun je niet, probeer er iets anders van te maken en je vakantie anders in te vullen, dat is het enige wat je kunt doen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Geef hem ook vakantie

Waarschijnlijk wordt het hele jaar al een flink beroep op het aanpassingsvermogen van je oudste gedaan. Afhankelijk van zijn leeftijd en je vakantieaccomodatie zou je hem vakantie van verplichtingen kunnen geven. Wel met zijn allen op vakantie, maar hij vrijaf van uitstapjes en activiteiten. Lekker op een eigen plekje (kamer?) met de Ipad, een boek of gewoon alleen zitten te zijn, met als enige voorwaarden gezamenlijk eten en geen ruzie maken met broertje. Mopperen en knorren over suffe uitstapjes en stomme activiteiten hoeft hij niet, want hij hoeft toch niet mee. Hoeven jullie je niet meer aan dat gemopper te ergeren.

skik

Annet

Tsja, ik wil wel absolute pricacy (rust) op vakantie. Dan zouden we er een huisje bij moeten boeken maar dat ligt niet in onze begroting
En hoewel mijn zoontje eigenlijk niet druk is is het wel zwaar, wij kregen ook pas met het grootste gemak pgb voor vakantiedagopvang, dus een beetje rust en meer aandacht voor ons andere kind is nu geregeld. We moeten gewoon maar weer zien hoe het dit jaar gaat (en een stapel dvd's en cd-tjes meenemen om hem te entertainen)

Vrij van verplichtingen

Dat is wel een goede. Dat is thuis al iets wat veel gebeurd. Wij ondernemen tegenwoordig ok dingen zonder hem en laten hem dan de keuze. Soms gaat hij dan juist mee omdat het niet moet.

Ik ben ook blij met alle herkenning, ook inderdaad dat het voor anderen lijkt of het bij ons altijd geruzie is, stemverheffingen etc. Dat is niet altijd zo, maar wel meer dan bij anderen. Maar de toon is daarmee wel gezet in hoe anderen naar jouw gezin kijken. Wij zoeken dus inderdaad ok meer de ruimte op dan een plek waar iedereen er ook nog eens met zijn neus bovenop zit.

Voornemen

De reis voor dit jaar is reeds geboekt. In plaats van ertegen op te zien ga ik proberen om de tips toe te passen, zo min mogelijk verplichtingen voor hem, maar wel een aantal afspraken voor gezamenlijke momenten. Voor volgend jaar kunnen we dan kijken of een andere optie toch beter is. Ik moet goed overleggen met mijn man vooraf. En dan hoop ik dat met onze gezinssamenstelling het toch iets positiever kan verlopen dan ik gewend ben tot nu toe. Want dat moet blijkbaar toch kunnen, dan moet het bij ons ook mogelijk zijn!

Wij zijn

Zelfs een aantal jaren thuis gebleven omdat we zo teleurgesteld in onze vakanties waren dat we het niet meer zagen zitten om nog te gaan. Dit jaar gaan we voor het eerst sinds drie jaar weer op zomervakantie. De Ipad en tablet gaan mee, we hebben een huisje met Wifi en ze mogen lekker hun eigen gang gaan, zijn inmiddels ook oud genoeg om af en toe alleen te blijven in het vakantiehuisje.
Ik kom nooit weer op een camping iig met al die 'gezellige' gezinnetjes

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Voorbereiden, autonomie en rust

Voorbereiden, autonomie en rust, dat zijn de sleutelbegrippen voor een goede vakantie met een zorgenkind.
Voorbereiden: bestudeer samen het vakantie-adres, google maps en streetview zijn hierbij echt ideaal. Hoe ziet het eruit? Wat is er te doen? Waar is alles? Hoe kom je er? (route uitstippelen) en hoe kom je bij de winkels, zwembad, etc.
Erken dat vakantie niet lang-leve-de-lol is, eten en slapen in een andere omgeving vergen al veel energie. Komt daarbij dat het gezin plots op een kluitje zit en iedereen weleens een rotbui heeft. Daarom is autonomie zo belangrijk: inspraak hebben, serieus genomen worden, eigen beslissingen mogen nemen.
Dus ook dagen/vaste dagdelen van rust afspreken. Eindeloos op je bed liggen met en gameboy is dan toegestaan. Ook kun je dan je eigen rust inplannen: van bijv. 12-2 is het rusttijd, iedereen is dan met eigen dingen bezig en moeder mag niet gestoord worden: Ze Leest Een Boek.
Iedere ochtend samen ontbijten en dan een goede dagplanning maken helpt enorm. Wat wordt er gedaan en door wie, en wat wordt er gegeten. En dat dus gewoon op papier zetten. Neem A-4tjes en stiften mee.
Hierdoor kan een vakantie best succesvol zijn!

Bedankt

Nu onze zoon wat ouder wordt en zich als een echte puber begint te gedragen vergeten wij soms dat voor hem dingen anders zijn dan voor ons. Het overprikkeld raken is iets wat natuurlijk vooral op vakantie tot uiting komt. Het is moeilijk om de juiste toon te treffen in zijn begeleiding zonder dat hij dat meteen kinderachtig vindt. Ik ga wel proberen om de laatste aanvullingen juist ook toe te passen, want dat kan misschien juist wel de sleutel zijn tot een succesvollere vakantie. Bedankt voor het delen van jullie ervaringen.

Die gezellige gezinnetjes op de camping

Ik kan er soms wel om janken! het is een grote vrolijkheid met kinderen die elkaar meteen opzoeken en lekker spelen, en moeder die Een Boek kan lezen...
Nou wordt er bij ons niet veel geschreeuwd, dus in die zin vallen we niet op, de kinderen zoeken ook geen contact dus er zijn nooit vechtpartijtjes of zo... in die zin vallen we ook niet op op een camping. We zijn niet vervelend als gezin, en daarmee opvallend onopvallend. Geen probleem dus zou je denken!
Maar met twee kinderen met autisme word ik als moeder zo ontzettend met de neus op de feiten gedrukt hoe anders we zijn als gezin. Dat kun je thuis allemaal wel redelijk negeren op den duur, want je trekt je terug in je eigen huisje en gaat je eigen gang. Maar op een camping zie je heel veel van elkaar en ook van andere gezinnen. Pijnlijk vind ik dat vaak. Kinderen die geen contact maken vallen ontzettend op als de rest allemaal samen aan een voetbaltoernooitje bezig is.
Vorig jaar vonden we de perfecte camping, we zijn er maar een paar dagen geweest, maar dit jaar zijn er zeker plannen om terug te gaan. Er was namelijk niks te doen geen animatie, geen kinderdisco, niet eens een zwembad... wel een restaurantje en speeltuin op loopafstand, en een kleine 2 km van zee af. Er stonden op dat moment alleen maar oudere mensen die een keer vriendelijk knikten als we voorbij liepen en zo een heel enkele keer een praatje over het weer maakten. De kinderen wisten al snel de weg. We hadden inderdaad een dagplanning (hebben we altijd) en bij het ontbijt werd overlegd of we al dan niet iets zouden ondernemen die dag. Ik heb zelfs een boek kunnen lezen. En wat deden de kinderen? tja, opvallend weinig eigenlijk...en zo hoort het ook op vakantie
groetjes Tess (die zich ervan bewust is dat dit niet voor alle kinderen een ideale vakantie zal zijn, maar even haar ervaring wilde delen )

Pas op met wat je wenst

"Ik kan er soms wel om janken! het is een grote vrolijkheid met kinderen die elkaar meteen opzoeken en lekker spelen, en moeder die Een Boek kan lezen..."
Misschien zijn zij wel zo vrolijk omdat ernstig zieke ma toch nog deze vakantie kon doen...
Ik vind het altijd wat ondoordacht om jaloers te zijn op het zgn. geluk van anderen. Als het eropaan komt, wil niemand ruilen met een ander. Echt niet. Het probleem zit 'm dan ook niet in het autisme van de kinderen, maar wel in de verkeerde verwachtingen over de ideale vakantie, dus eigenlijk in de mismatch: ouders hebben een andere vakantie voor ogen voor zichzelf en voor hun de kinderen dan passend.

Onze zoon komt juist bij

Raar maar waar, maar onze zoon is op vakanties altijd het meest ontspannen. School vergt veel van hem, hij heeft PDD-NOS en ADD. Is na een dag school erg moe, wil veel alleen zijn, geen sociale kring erg gericht op zijn pc, moeten hem veel sturen.

Maar op de camping zien wij een totaal ander kind. Maakt vrienden, is vrolijk en relaxed, voor zijn gevoel is hij vrij. Soms best wat spanning, bij aankomst en zijn tentje opbouwen, maar ook dat laten we steeds meer los. Wij verlangen zeer weinig van hem op vakantie. Oké hij is 16 dus hoeft van ons niet mee op uitstapjes of boodschappen al een aantal jaren niet meer. Enige is dat we 2 gezamenlijke maaltijden hebben (ontbijt en avondeten en ook ontbijt mag hij best eens overslaan als hij laat naar bed is gegaan, hij eet dan wel, maar later) en verder laten we hem vrij, natuurlijk gaan we wel eens met zijn alle wat doen, dat geeft soms een beetje gemopper, maar eenmaal weg gaat dat goed. Wij gaan altijd naar kleine campings (tot 100 plaatsen), waar wel iets van animatie is, maar geen disco's en grote zwembaden of mega veel mensen.

We hebben nog 2 kids en ik moet zeggen dat degene die eigenlijk niets heeft het lastigste aansluiting vind . Wij hebben onze eisen aangepast, onze tijd van uitstapjes komen wel weer. Natuurlijk gaan we naar een markt of ergens een plaatsje bekijken, grot bezoeken, de jongste "moeten" nog mee, maar blijven soms op de camping bij een vriendje of er blijft een vriendje bij ons. We lezen bergen boeken, omdat wij dat ook lekker vinden. Het loslaten helpt erg goed.

Wij zijn dan misschien zo'n "gezellig gezinnetje" maar hebben echt dus ook een autistische zoon en zelf mankeer ik ook wat, lichamelijk dan en zichtbaar ook nog.

Onze zoon zou wensen dat het het hele jaar vakantie kon zijn, zegt hij zelf ook en ik geniet als ik hem zo zie.

Misschien voegt dit niks toe, maar het kan dus wel ook goed gaan. En natuurlijk is er bij ons ook wel eens een woordenwisseling ik zou zeggen bij wie niet Geeft me alleen maat het gevoel dat we net zo zijn als andere "normale" gezinnen

Groet, Pinkelot