Toch wel wat schaamte (waar ik me ook voor schaam!)

Wat de kinderen zelf denken....

Mijn kinderen gaan ook naar een speciale vmbo. Vorige week bij het afscheid van de basisschool sprak ik een andere moeder. Haar zoon had tegen haar gezegd: mam, kom ik ooit van mijn stempel (langdurig lichamelijk ziek) af? Of blijft het hetzelfde nu ik naar het VO ga en als ik daar straks vanaf kom? Ook dat is mijn zorg. Komen ze er ooit vanaf? Worden ze serieus genomen in deze harde maatschappij? Natuurlijk dragen we onze zorg net naar hen uit, we zijn trots op hen en laten hen dit blijken, maar als je LZ bent, ben je nog niet dom.....kinderen zien heus wel hoe de maatschappij in elkaar steekt

Gelukkig kamille

Een weekje zou wel leerzaam kunnen zijn voor de nog niet bekeerde snobs, dat ben ik wel met je eens. Om het "geef dat kind maar eens een weekje aan mij"-gevoel een beetje af te leren. :-S
Hoewel ik dat zelf weinig ben tegengekomen, maar de problemen van onze zoon zijn voor de buitenwereld dan ook vrijwel niet zichtbaar. Ik zou trouwens reuze tevreden zijn als hij over 2 jaar gewoon naar VMBO-T zou kunnen.

Naar verwachting presteren

Neppie:"dus vanuit haar rugzak kopen we de methode Maatwerk voor haar, en die wordt volgens mij veel gebruikt voor kinderen met discalculie."
Hm. Zie http://www.malmberg.nl/Basisonderwijs/Methodes/Rekenen/Maatwerk-rekenen.htm
Kinderen presteren graag naar verwachting. Leerkrachten behandelen vaak naar verwachting. Biedt het minimum aan en er komt het minimum uit.
Met een percentiel van 35 scoort ze uitzonderlijk hoog bij zo'n minimumaanbod. Dyscalculie kan het probleem niet zijn. Te lage verwachtingen wel.
http://taalunieversum.org/onderwijs/taalforum/toon_vraag.php?vraagid=131
Het is goed mogelijk dat je kind alsnog uit haar schulp kruipt. Sta daar op zijn minst voor open.
Groet,
Miriam Lavell

Wat betekent dat 'echte leven' anyway?

"Die zouden eens uit hun ivoren torentje moeten komen en het échte leven moeten meemaken. En misschien ook eens ervaren dat het leven niet altijd gaat zoals je gepland hebt qua werk, inkomen, studie, de ontwikkeling van de kinderen en gezondheid.".

So wie so vind ik 'het echte leven' een gekke uitdrukking. Is het leven van dat soort mensen dan niet echt? Moet ik dan denken aan een film of zo?

Of staat 'het echte leven' gelijk aan ellende? Is dat echter dan geluk? Dat vind ik pas negatief.

Slecht rekenonderwijs

Montessori-materialen zijn (in den beginne) ontwikkeld voor moeilijk lerende kinderen, en deze materialen worden dan ook veelvuldig gebruikt in remedial teaching-praktijken, en dus juist ook bij dyscalculie.
Maatwerk (remelka) is een tamelijk warrige methode, wel bedoeld voor kinderen die niet kunnen rekenen, maar beter leren ze het er in elk geval niet van. Althans, zeker niet van de methode zelf.
Alles staat of valt bij de leerkracht. Als het met het Montessori-materiaal niet gelukt is, dan lukt het met Maatwerk nog minder. Tenzij 1-op-1-onderwijs met een leerkracht die wel naar de mogelijkheden kijkt..

Maatwerk hielp hier wel

Hallo
onze dochter kon niet overweg met de rekenmethode "Wis en reken" en is toen in groep 7 met "Maatwerk" begonnen. En dat was voor haar een hele verademing! Gewoon sommetjes maken zoals wij dat vroeger ook deden (= cijferen).
Geen ingewikkelde verhaaltjessommen, geen rekenlijn (in stapjes terug moeten tellen, waarbij ze na stap 2 al niet meer wist, waar ze mee bezig was, etc.)
Maatwerk hadden ze trouwens gewoon op school, er waren meer kinderen die daar mee werkten. Dat hebben we ook nooit extra hoeven betalen ofzo. Rugzak had dochter dus ook niet, zijn ging "gewoon" 1 keer in de week naar de remedial teacher.
Wij zijn dus wel enthousiast over Maatwerk.

Verwachtingen, miriam

ik denk dat je een goed punt hebt, Miriam, met die verwachtingen.

We zijn vooral bezig geweest met haar sociale vaardigheden, ivm autisme, en het leren heeft daar zeker onder geleden. Ook wel omdat het dochter helemaal niets uit leek te maken, het leek allemaal langs haar heen te gaan.

Nu zien we wel verandering daarin, meer interesse.

ze heeft op school om huiswerk gevraagd voor de vakantie, omdat ze op niveau wil blijven, dat is natuurlijk wel een goed teken

dus we zullen zien, we staan zeker open voor verandering

groetjes
Neppie

Jammer

Dat er altijd zo negatief over vmbo wordt gedaan, deze mensen heb je toch ook nodig en alsof je niet door kunt leren later..
Mijn oudste zit op het vwo en de middelste stroomt dit jaar af naar vmbo. Natuurlijk moest ik ook wel even slikken en had ik liever gehad dat hij op de havo kon blijven, maar kom zeg, het is niet iets om je voor te schamen hoor. Je kind kan er ook wel op een ander manier komen.

Beetje jammer

Neppie: "We zijn vooral bezig geweest met haar sociale vaardigheden, ivm autisme, en het leren heeft daar zeker onder geleden."
Naar mijn idee is dat echt onverstandig. Een blind kind bied je ook niet jaren visuele oefeningen aan, om vervolgens te concluderen dat het leren daar onder geleden heeft.
Je moet kinderen aanbieden waar ze goed in zijn. En dat geldt in het bijzonder voor kinderen met ontwikkelingsstoornissen. Jouw kind heeft een hoog IQ, dus biedt je dingen aan die passen bij dat heldere verstand, passend bij de interesse van het kind. Of dat dan over bouwkunde, paleontologie, muziek of wat dan ook is. Je zorgt ervoor dat de oogjes gaan glimmen. Dat zorgt voor zelfvertrouwen, een positief zelfbeeld. En dat is een mooi vertrekpunt voor al het andere leren.
Aan de slag!

Ontwikkelen waar je goed in bent

Neppie: "We zijn vooral bezig geweest met haar sociale vaardigheden, ivm autisme, en het leren heeft daar zeker onder geleden."

Kaatje "Naar mijn idee is dat echt onverstandig. Een blind kind bied je ook niet jaren visuele oefeningen aan, om vervolgens te concluderen dat het leren daar onder geleden heeft."

Tja, toch gebeurd het op veel scholen zo. Ik heb het al eens vergeleken met "een kind zonder benen laat je toch ook niet de tango dansen, waarom moet mijn kind met autisme dan naar een carnavalsbal op school?"
Mijn dochter zat in het cluster4, en naar mijn mening hebben ze daar qua leren enorm de rem erop gehouden, en in het sociale werd ze continu getriggert, maar dan wel op de verkeerde manier; ze werd er tenminste niet socialer of minder bang van.
Toen ze naar een andere school overstapte heeft ze een enorme groei gemaakt met leren. Sociaal gezien gaat het wel oke, cognitief zit ze op vwo niveau, en daar hebben we niet eens heel hard aan hoeven trekken en duwen om dat te bereiken ze kan het gewoon!
Nu wij dat als ouders geloven, en de leerkracht gelooft in haar, wordt ze ook anders benadert. Op de oude school was ze een zorgenkindje, en extreem in haar gedrag. (intrensiek trouwens dus niet vervelend voor anderen) nu is ze nog steeds wel eens een zorgenkindje, want ze is extreem verlegen en snel overprikkeld, maar ze is vooral ook een hele slimme meid, die veel meer kan dan wij een aantal jaren geleden voor mogelijk hielden!
groetjes, Tess
Oh ja, Kaatje nog gefeliciteerd! ik had jou ook wel heel graag als juf gehad voor mijn kids )

Is ook lastig knurf

Het is heel logisch om een kind te laten oefenen op wat het kind niet kan. Toch is dat niet op die manier nuttig bij een kind met autisme (oid.).
Om even een beeld te schetsen: kind met autisme, bovengemiddeld begaafd: kind neemt de wereld fragmentarisch waar, het kost kind heel veel energie (en tijd) om steeds maar weer de wereld om hem heen in elkaar te puzzelen, om er een logisch geheel van te maken. Veel prikkels komen ongefilterd binnen. Ook dat kost bergen energie. Om zich te handhaven, kan het afsluiten van de wereld om hem heen, een adequate oplossing zijn. En dan zeggen de volwassenen om het kind heen dat het moet leren socialer te worden. Vaak wordt dat op kalenderleeftijdsniveau geoefend. Ver boven het niveau van waar het kind zit. Kind verliest in deze chaos zijn kracht, zijn talent. Kind kan niet meer bij zijn heldere verstand, omdat er teveel in de weg zit.
Ik zeg dus: zorg voor een prikkelvrije omgeving, zorg ervoor dat het kind zijn verstand kan/moet inzetten bij de dingen die hij leuk vindt. Zo houd je de weg vrij, om te kunnen leren. Zo krijgt het kind een positief zelfbeeld. Zo krijgt het kind zelfvertrouwen. Zo kan het kind stapje voor stapje zijn wereld groter maken. Zo kan het kind gaan leren wat hij heel moeilijk vindt. En zo kun je zelfs de soc-emotionele ontwikkeling op gang brengen, rekening houdend met dat de ontwikkelingsleeftijd heel veel lager ligt dan de kalenderleeftijd, terwijl de cognitieve ontwikkeling zelfs voor kan lopen.

Wauw kaatje!

Zo mooi wist ik het niet te zeggen, je slaat de spijker precies op zijn kop!
groetjes, Tess

Kaatje

Ook van mij een groot compliment. Zelden zo'n helder betoog gezien.

Kaatje

Dus jij ziet vooral het vasthouden aan die kalenderleeftijd als een probleem? Alleen op sociaal gebied, of ook op leergebied?

Ook waar knurf

"Hopelijk stoppen we met die maakbaarheid van de maatschappij (en van kinderen), en accepteren we weer dat mensen/kinderen/het leven nou eenmaal beperkingen kent."
Ik wil mijn kinderen stimuleren en zelfvertrouwen geven, aan de andere kant wil ik ook niet het onmogelijke vragen... en dat voelt als balanceren op een heel dun koordje, zeker als je kinderen hebt die "anders" zijn; ik heb geen vergelijkingsmateriaal; ik kan mijn kinderen (met autisme) niet vergelijken met andere "gewone" kinderen, want ze zijn nou eenmaal anders, ik kan ze ook niet vergelijken met iedere "autist" want mensen met autisme verschillen net zoveel van elkaar dan ieder ander mens.
Kortom, ik heb geen kader! geen vergelijk. Mijn dochter van 11 mag dan cognitief voorliggen, sociaal gezien loopt ze mijlenver achter... Soms doet ze ineens iets waardoor ik denk; onderschat die tante niet! en een andere keer is het "dagje" uit na twee uur afgelopen omdat ze als een zombie rondloopt, totaal overprikkeld. en nee, we zoeken al niet de drukke pretparken op
Vroeger had je Punky Brewster op tv, die altijd riep "maar ik ben niet iedereen ik ben Punky Brewster!" daar moet ik nog wel eens aan denken als ik mijn dochter zie, ze heeft precies diezelfde uitdrukking ook wel eens gebruikt op zo'n dat-doet-toch-iedereen-situatie. Wijs meiske hoor, maar zo... anders...
Tess

Evanlyn

Evelyn: "Dus jij ziet vooral het vasthouden aan die kalenderleeftijd als een probleem? Alleen op sociaal gebied, of ook op leergebied?"
Dat hangt er vanaf wat je doelen zijn voor je kind, wat jij belangrijk vindt. Veel mensen, ook in speciaal onderwijs, vinden de cognitieve ontwikkeling onbelangrijk, als kind zich sociaal maar ontwikkelt. De kans is dan heel groot dat je uiteindelijk met lege handen staat, cognitief een achterstand en sociaal is het ook niet erg gelukt.
Ik denk dan ook dat je niet de maatschappij als uitgangspunt moet nemen voor wat belangrijk is, maar het kind zelf, mét stoornis. Steeds maar weer jezelf de vraag stellen: 'wat heeft dit kind nodig om tot ontwikkeling te komen?' En dat is een wezenlijk andere vraag dan: "hoe zorg ik ervoor dat dit kind kan meekomen in de maatschappij?"
De kalenderleeftijd is weinig interessant (behalve voor aanvragen pgb enzo). Kinderen met autisme missen ontwikkelingskansen doordat ze bepaalde oefeningen niet meer aangeboden krijgen, omdat deze niet bij de kalenderleeftijd passen. Kiekeboe-spelletjes (wat je niet ziet, is er nog wel) speel je doorgaans niet meer met een negenjarige. Terwijl het kind met autisme dan wel op dat niveau zit. De baby speelt met zijn eigen tenen, leert zo hoe zijn lichaam in elkaar zit, wat er bij hem hoort en wat niet. Deze oefening kan het kind met autisme misschien wel op elfjarige leeftijd nodig hebben.
Mijn ervaring is, dat als je deze oefeningen aanbiedt op het moment dat het kind deze oefeningen nodig heeft, er sociaal-emotioneel veel kan ontwikkelen.
En als deze kinderen wel meer-of hoogbegaafd zijn, dan zijn hun hersens wel gemaakt om cognitief met reuzenstappen te ontwikkelen. En dat kan, mits je de energie van het kind naar de goede dingen kan laten gaan.
En ja, dat alles kost veel van de betrokken leerkrachten en ouders, maar ik vind het alles waard.
Kalenderleeftijd zegt zo weinig over het kind, en zou daarom dus niet het uitgangspunt moeten zijn.
PS Mea en Tess, dank voor het compliment!

Dankjewel kaatje,

Food for thought...

Mooi

Wat een mooi draadje. Als ik het lees, moet ik steeds weer denken aan die juffen die bleven zeggen: ' ja, dat zou hij nu toch wel moeten kunnnen!' en dan boos op mij, alsof het kwam door mijn betutteling, dat zoon het nog niet kon.
Als ik toen had geweten wat ik nu weet, dan had ik ze afgebrand. Wat een stomkoppen!

Karmijn, het kan nog erger:

"Tja, als hij over 2 jaar naar de middelbare school gaat, dan moet hij dit kunnen hoor, dus moet hij het nu ook kunnen!"

Huh...?

Kaatje, wat mooi!

Ik weet sinds twee weken dat mijn dochter een plekje heeft in dit draadje. Ze heeft haar diagnose. Volwassenen zeggen over haar dat ze dingen doet die niet 'leeftijdsadequaat' zijn. En elke keer denk ik weer 'nou en?' Jouw woorden ga ik inlijsten:
Ik denk dan ook dat je niet de maatschappij als uitgangspunt moet nemen voor wat belangrijk is, maar het kind zelf, mét stoornis. Steeds maar weer jezelf de vraag stellen: 'wat heeft dit kind nodig om tot ontwikkeling te komen?' En dat is een wezenlijk andere vraag dan: "hoe zorg ik ervoor dat dit kind kan meekomen in de maatschappij?" Dit is een eyeopener voor mij. Dankjewel.

Wat onbeleefd

"Volwassenen zeggen over haar dat ze dingen doet die niet 'leeftijdsadequaat' zijn".

Wat onbeleefd dat mensen dat zo durven zeggen!

Je zegt toch ook niet tegen iemand dat haar BMI 'niet adequaat' is, of dat iemand 'niet adequaat' met geld om gaat..

Ach henk

dit valt nog in de categorie onbeleefd.
Het wordt pas echt vervelend als je broers en zussen je de toegang tot je ouders ontzegd omdat je weigert je kind in een instelling aan de andere kant van het land te plaatsen en slechts een overlijdensmelding af te wachten.
Of dat je kind niet mag komen spelen omdat het broertje of zusje een beperking heeft.
Of dat je kind kansen ontzegd worden omdat het broertje of zusje een beperking heeft.

Het leven met een kind met een beperking vergt het kweken van een dikke huid.
Terwijl het gewoon mensen zijn elk met hun eigen mogelijkheden. De een wat meer als de ander, maar wat je er zeker van leert is het leven te nemen zoals het komt en dat het niet zo maakbaar is als je denkt.

Ik heb van mijn zus vooral geleerde te genieten van kleine dingen. Hoe gelukkig zij kon zijn met haar wekelijkse biertje in haar eentje op een matras in de zon. Dat straalde er af.

Onwetendheid?

Kennelijk zijn er nog steeds veel onwetende mensen in Nederland.. een beperking is toch niet iets besmettelijks?

Ach henk

De meest beledigende opmerkingen over het gedrag van mijn zoon, kreeg ik van het onderwijskundig personeel van zijn basisschool te horen. Ik vind niet dat onwetendheid daar een verklaring voor is. Domheid, dat is onze verklaring. Ik vraag me dan af wie er in vredesnaam nu degene is met een beperking, zoon of zijn juf?