Toch wel wat schaamte (waar ik me ook voor schaam!)

Ik snap het wel

Hier ook zo'n gezin van makkelijk lerende kinderen. Mijn neven zijn wat ouder dan mijn kinderen. Ik was dus 'verbaasd' dat ouste neef naar het VMBO-T ginG. Dat was ik niet gewend. Tweede neef ging wel naar VWO, derde naar VMBO-T. Toen begon het te wennen .
Ondertussen zijn de niveaus redelijk verdeeld over de neven (nichtjes heb ik niet).
Het is inderdaad net wat je gewend bent.

Ondertussen is neef 1 aan het doorgroeien van vmbo-t via mbo naar hbo. Hij gaat super.
Neef 2 is via vwo naar wo gegaan, toen naar hbo, en nu alweer bezig aan studie nr 3 zonder de vorige studies af te maken. Geen idee waar dat eindigt.
Neef 3 is (met dyslectie en ADD) van vmbo-T doorgestroomd naar MBO en zit nu op het HBO. Superprestatie!

Voor deze jongens geldt dat inzet het belangrijkste is en dat je met alleen capaciteiten er niet komt.

Herkenning

Ja, ik herken het wel. Ik was bijv. vroeger zo'n beetje het meest verlegen en braafste meisje uit de klas, terwijl mijn zoon nu DE lastpost van de klas is!

Ik kan me de wedijver van mijn ouders over het schoolniveau (en later wel/niet studeren) van de neven en nichten onderling ook nog heel goed herinneren van mijn eigen jeugd. Mijn ouders wilden ook niet onder doen voor hun broers, zussen, vrienden en collega's en wij moesten en zouden ook minimaal VWO doen (liefst nog gym). Heel irritant vond ik dat.

En wie zal het gelukkigst zijn geworden? Volgens mij degene die de kunst verstaat om zijn hart te volgen en het beroep kan uitvoeren waar zijn/haar passie ligt. En dat kan met gym, met havo, maar ook met vmbo.

Tja.............

Ik kom ook uit ee familie waarin havo en vwo eeder gangbaar is maar schaam mij niet voor mijn zoon die praktijkschool doet. Ik ben blij dat er een school is waar hij als een visje in het water is.
Natuurlijk is het jammer dat hij niet meer kan maar ik vind het belangrijker dat hij lekker in zijn vel zit en het gevoel heeft geaccepteerd te worden zoals hij is. En er zijn weer andere eigenschappen aan hem; zijn creatisviteit, zijn vrolijke karakter zijn spontaniteit enzovoort maken dat hij een leuk leven leidt. En wat zeker niet onderdoet voor een tobberige grote neef op het vwo.
Dus schaam je niet maar riocht je echt op je kind zelf. Kijk naar zijn leven.
Feit dat je je schaamt vertelt dat je gewoon te veel gericht bent op wat anderen van je vinden.
Zorg gewoon dat je gelukkig bent!

Ja zeker

Ja, ik herken dat zeker. Wij lopen al jaren te "sleuren" aan onze zoon (10) om hem op niveau te houden. Overigens lukt dat aardig, maar hij zit dus niet bij de beste helft van de klas. Terwijl wij uit een familie komen waar HAVO eigenlijk al als een uitschieter naar onderen wordt beschouwd (jaja, snobs).
Het heeft mij ook een tijdje gekost om te wennen aan het idee dat zoon onze eigen leerprestaties niet kan evenaren. Zeker omdat dat vroeger in mijn eigen jeugd als het hoogste goed werd gezien, je schoolprestaties.
Maar onze zoon heeft dus gelukkig wel heel andere eigenschappen waardoor hij er toch wel gaat komen. Het is een enorm in de wereld geïnteresseerde doorzetter. Dat maakt dat ik zijn toekomst met behoorlijk vertrouwen tegemoet zie. Dan maar niet van het VWO naar de universiteit, maar via tussenstappen (welke weet ik natuurlijk nog niet) naar een goede basiskennis en vaardigheden. Nu werken we vooral aan een goede basis voor de toekomst, de zwaardere kenniskwesties kan hij later zelf nog leren.
Hoe zijn studententijd eruit zal gaan zien? Mwah, niet feesten bij Minerva, maar dat vind ik niet zo'n probleem.

En stop met je te schamen

En stop vooral met je te schamen voor je gevoel: erken gewoon dat je het jammer vindt. Ik zeg ook aan mijn zoon dat ik het jammer vindt dat het hem zo veel energie kost om tot voldoende resultaten te komen. Maar dat het er om gaat dat hij zijn best doet en presteert naar zijn mogelijkheden. Ook heb ik het met hem over zijn stempeltjes: dat de problemen die hij heeft er nu eenmaal voor zorgen dat het niet gemakkelijk gaat, maar dat hij, als hij doorzet en volhoudt, er sterker uit zal komen.
Ik zie ook veel mensen die een minder hoge opleiding hebben gedaan waar ik de grootst mogelijke bewondering voor heb. Gewoon om wie ze zijn en waar ze voor staan. Ook fabrieksarbeiders. Maar uit mijn jeugd ken ik eigenlijk alleen maar van die VWO-mensen, waardoor ik jarenlang moeite heb gehad uit mijn referentiekader te stappen.

Wat ontzettend goed van je

dat je deze gevoelens zo onderkend!

Volgens mij kun je niets doen aan de leercapaciteiten van je kind en kun je op dit gebied zeker niet falen als ouder. Er wordt een wezentje aan je toevertrouwd, en het enige wat je kunt doen is haar helpen het later alleen te redden en te vinden wat goed bij haar past. Blijkbaar voel jij druk over hoe je leven en dat van je kinderen eruit moet zien, maar dat is toch echt jouw probleem. Maak dat niet het hare zou ik zo zeggen.

Mijn studententijd is trouwens de meest ongelukkige tijd van mijn leven geweest, en ik zou het dus niet erg vinden als mijn kinderen die moeten missen

Bedankt voor nieuwe invalshoeken

bedankt dames (? neem ik maar even aan)

bedankt voor de herkenning en ook voor de nieuwe invalshoeken.

gelukkig ben ik niet de enige die het jammer vindt dat haar kind op een lagere opleiding dan zichzelf uit zal komen. Wij zijn misschien ook meer opgegroeid met het idee dat een hoge opleiding altijd het beste is (wat het in veel gevallen ook wel is natuurlijk, maar het is geen noodzakelijke voorwaarde voor een gelukkig leven, dat is duidelijk)

Ik kan nu ook wat beter mijn onbehagen duiden: ons kind is namelijk ook niet zo handig of vaardig.

Als je cognitief geen hoogvlieger bent, maar qua vaardigheden heel goed zit, kun je op het VMBO natuurlijk een mooie start maken met een beroepsopleiding. En er is vast ook vraag naar goed geschoolde vakmensen.

Maar qua vaardigheden zit onze dochter nou ook weer niet aan de top. Ze is intelligent (laatste IQ test 123), maar dat komt er op school niet uit. Maar om nou te zeggen dat ze dat compenseert met een praktische inslag ofzo, nou nee............

Dus misschien komt daar mijn angst vandaan dat het lastig gaat worden op het VO: voor de cognitieve kant scoort ze te laag, maar eigenlijk is de praktische/vaardigheden kant ook niet zo haar 'ding'.

Kortom: we zullen het ervaren.

Pluspunt is wel dat er een VMBO-school op (flinke) fietsafstand van ons huis is, waar dochter heel enthousiast over is. En de IB'er van de basisschool denkt dat het geen probleem zal zijn om dochter daar te plaatsen, IB'er kent de school, en ze letten daar goed op zorgleerlingen, ook de sfeer schijnt prima te zijn.

Dus als dat lukt, dan zou dat een goede oplossing zijn, en hopelijk ben ik tegen die tijd ook aan de gedachte gewend!

groetjes
Neppie

Dat van die vaardigheden bedoelde ik anders

Hm, ikzelf bedoelde met "vaardigheden" niet zo zeer dat je "handig" moet zijn. Niet zoals in al die verhalen van: : als je niet goed kan leren dan kun je altijd nog met je handen werken. Laatst stond daar nog zo'n artikel over in Opinie en Debat (NRC Handelsblad), dat dat toch weer zo'n geweldige optie was voor kinderen met bv. ADHD. Nou, ik vond dat nogal voorbij gaan aan het feit dat veel kinderen met "iets" misschien minder makkelijk leren, maar wel degelijk intelligent zijn.
Wat ik zelf eerder onder die vaardigheden versta: leren zelfstandig te werken, problemen op te lossen, leren hoe de wereld in elkaar zit, leren samenwerken. Als je dat allemaal onder de knie hebt, dan heb je een basis die zodanig is dat uiteindelijk de kennis die bij het IQ hoort wel volgt. Tenminste, dat denk ik. Daarom zet ik hier bij onze eigen onderpresterende zoon liever in op zijn (studie)vaardigheden. De kennis volgt wel. Waarschijnlijk duurt het traject alleen iets langer.
Bij hem helpt het, ik vind hem al veel wereldwijzer dan zijn gemakkelijk lerende vriendje waar "niks" mee is.
Wat heeft de school van je dochter allemaal gedaan om te proberen het prachtige IQ van je dochter ook zichtbaar te krijgen in de prestaties?

Aan quin

hoi Quin,

tsja, ik vind niet dat school nou echt een goede aanpak voor dochter gevonden heeft, ondanks rugzak en ambulante begeleiding (aardige mevrouw, maar komt weinig uit)

Toen we dat doorhadden, hebben we ook een andere school hier in de buurt gezocht, maar niemand wilde kind-met-rugzak aannemen. (misschien had ik dat slimmer aan moeten pakken, heb telkens telefonisch al gesproken over de rugzak, zou dat nu anders doen)

Dus besloten om op deze school te blijven, veel kinderen uit de buurt zitten erop, en sociaal gezien heeft dat ook goed uitgepakt.

Maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat ze meer kan dan ze nu laat zien, en hoop dat dat op het VO waar gaat worden.

Die vaardigheden die je noemt, zijn heel lastig voor onze dochter, door het autisme natuurlijk, dus daar is nog groei mogelijk.

we besteden daar inderdaad veel aandacht aan met haar, en hebben buiten school remedial teaching voor haar, waar ze ook veel leert.

Dus dit is zover als we gekomen zijn
Ze heeft nog een jaar op de basisschool, hopelijk groeit ze dan naar VMBO tl niveau, dat geeft haar wat meer mogelijkheden voor het vervolg

groetjes
Neppie

Lieve neppie

Lieve Neppie, ik heb het idee dat jullie als ouders heel goed bezig zijn met je dochter. Daar zal ze later zeker de vruchten van plukken! Of ze dat al op het VO waar kan maken zal voorlopig nog een vraagteken blijven. Misschien gaat ze daar opeens als een speer, of kabbelt ze door als nu. Ik zou tegen die tijd bij de VO-school van aanmelding zeker doorgeven dat ze volgens de testen veel meer kan. Misschien kan ze wel naar een brugklas VMBO-t/HAVO met LWOO, daar zijn er tegenwoordig ook een aantal van (jammer genoeg hier bij ons niet).
Probeer haar sterke kanten te belichten, daar kan ze ongetwijfeld haar kracht uit halen. Misschien zijn dat nét haar ASS-kanten, ik zie hier bijvoorbeeld veel mooie trekken bij zoon die daar juist enigszins mee samenhangen (ook al is ie geen prototype).

Weet je waar t probleem zit?

Je schrijft dat ze laag scoorde op de entree maar wel een behoorlijk IQ heeft. Aan de uitslag van de entree kun je toch ook zien waar de hiaten zitten? Is het rekenen, studievaardigheden of taal, begrijpend lezen? Of overal? En wat deed je dochter volgens het LVS in de voorgaande jaren? En heeft ze een verschil qua prestatie in de methode gebonden niet citotoetsen en de cito's?
En hoe doet ze het als ze voor proefwerken moet leren?
Mijn dochter (ASS) heeft ook moeite met cito's, vooral begrijpend lezen en woordbegrip. En dat vind ik niet eens vreemd, moet je maar eens goed naar die vragen kijken, zo dubbel interpreteerbaar, daar ga ik zelf ook aan twijfelen (als gepromoveerd wiskundige).
Dochter had vorig jaar ook tegenvallende entree (wel hoger dan bij jou, ik dacht percentiel 56). Probleem zat hem vooral in studievaardigheden, woordbegrip en begrijpend lezen. Voor de cito zijn we gewoon gaan oefenen, vooral studievaardigheden, woordbegrip, kranten lezen etc. cito was uiteindelijk 540, dus nu gewoon toegelaten op Havo/vwo.
En wat wil je dochter zelf? Heeft ze motivatie om ergens voor te werken om zo te zorgen dat ze minimaal op TL/ Havo komt?
Je hebt nu nog zeg een half jaar de tijd om ervoor te gaan. Maar dan moet je natuurlijk wel het idee hebben dat ze dat in principe zou moeten kunnen maar dat t er nog niet uitkomt.
Bij mijn dochter denk ik nu: ze mag het vanaf volgend jaar laten zien wat ze waard is, daar krijgt ze nu de kans voor. En als ze uiteindelijk zou moeten afstromen dat is dan zo, ze heeft dan in ieder geval een kans gekregen.
Kaatje

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hier ook herkenning

Ik heb vooral moeite met het feit dat slechts 1 van mijn kinderen het zo moeilijk heeft met leren, alsof het mijn schuld is. De anderen krijgen alles gratis en zij niet.

Een IQ van 130 en ze struikelt over de meest eenvoudige dingen. Zet een cito-valletje open en ze loopt er zo in.

Bij mij is ook de angst voor het redden in de maatschappij er; als ik de jonge meisjes zie die bv bij de kapper stage lopen, dat wil ik niet voor haar. Zo jong aan het werk komt in onze familie niet voor (ja, als vakantiewerk, maar niet in het 'echt'). Het feit dat ze zo snel zal moeten kiezen wat ze wil worden als ze naar het VMBO gaat... de ongelijkheid met haar broers en zus, die veel langer kind mogen blijven.

Het is zijn mijn welpjes en ze pikken steeds naar die ene!

Het afgelopen jaar heeft ze iedereen verbaasd doen staan; van diepe E's en een enkele D/C naar een percentiel van 68 op de entree.
VBMO- tl is het advies nu, met een heel misschien HAVO.

Zelf wil ze heel graag Havo en daar werken we aan. Of het nu lukt of niet, iedereen is zo trots. De andere kinderen zijn zich gelukkig bewust van het feit dat zij het kadootje wel hebben en zijn altijd geduldig en bereid om te helpen, dat stemt me wel heel gelukkig.

Maar er echt gerust mee zal nog wel een aantal jaar duren... dat ben ik pas als ze haar plekje heeft gevonden (iets wat me bij de anderen meer als vanzelfsprekend/ hun eigen verantwoordlijkheid voelt).

Daarnaast zit het VMBO op zich me dwars. Mijn ervaring is dat er daar teveel kinderen zitten die daar niet op hun plek zitten. Er zitten ofwel kinderen zoals de mijne, die wel willen maar waarbij het om de een of andere reden niet uit de verf komt en die in veel te grote groepen terecht komen.
En er zitten kinderen die van huis niet het nut van leren hebben meegekregen (bewust dan wel onbewust) en die veel beter kunnen dan VMBO, maar zich daar een beetje lopen te vervelen en rottigheid gaan uithalen. Deze twee groepen bij elkaar vind ik geen succesformule; beide kanten verdienen beter.

Call me nick

Mijn zoon zit op het vmboT, en wat jij beschrijft in je laatste alinea herken ik nauwelijks. Ja mmer dat die vooroordelen nog steeds bestaan!Daarbij,mijn zoon kan veel beter, maar dat wil niet zeggen dat hij van huis uit het nut niet heeft meegekregen of dat hij dus rottigheid uithaalt. Echt jammer dit.

En inderdaad p

Je kunt gewoon doorleren en dan kom je er ook!

Snap het wel

Als er positief gesproken wordt over VMBO'ers wordt altijd belicht dat we ook vakmensen nodig hebben en dat de loodgieter en lasser goed verdienen. Dat klopt ook natuurlijk maar het is wel lastig als je een kind hebt wat ook voor deze beroepen weinig interesse of aanleg heeft.

Waar wij met onze zoon er mee zaten is dat hij echt geen idee had waar zijn interesses lagen en dat de interesses die wij bij hem zagen meer op WO vlak of het kunstzinnige vlak lagen dan op het MBO. Dat is dan wel heel lastig als je dit combineert met vmbo resultaten.

Wij zijn naar allerlei VMBO open dagen geweest maar er was niks wat onze zoon echt leuk leek, met zijn handen werken niet, de zorg niet (hoewel hij daar op zich wel de juiste persoonlijkheid voor heeft) en iets administratiefs ook al niet. Hij wilde helemaal niet naar al die scholen.

Gelukkig is het uiteindelijk gelukt om hem een VMBO T advies te geven en hem naar een gemengde school te laten gaan met een dusdanig systeem dat doorstromen zou kunnen. Als hij echt enorm praktisch was ingesteld dan hadden dan hadden we waarschijnlijk minder moeite gedaan voor dit advies.

Overigens is het mij wel opgevallen dat je op het VMBO ook veel kinderen hebt die daar niet op hun plaats zijn. Zeker op de lagere VMBO scholen. Dat is ook wel logisch. Daar zitten kinderen bij die net te goed zijn voor het speciaal onderwijs of die door niks doen en geen enkele motivatie zijn afgezakt. VWO, HAVO en ook VMBOT scholen kunnen tenslotte veel makkelijker van moeilijke leerlingen afkomen door ze af te laten stromen.

Verder zou ik niet kiezen voor een VMBO school waarbij VMBOT inzit maar voor een VWO/HAVO/VMBOT scholengemeenschap. Toch een iets ander publiek en meer kans op doorstromen naar boven. Publiek verschilt overigens wel erg per school. Ik heb veel VMBO scholen gezien met mijn zoon en er zaten ook een paar sympatieke scholen bij. Vooral onze lokale groene school sprong er uit maar deze school had de interesse van zoon niet.

Overigens snap ik je verder wel. Ik heb studeren ook altijd als een vanzelfsprekendheid gezien en dan moet je plotseling je in hele andere dingen gaan verdiepen. Ik zou het wel veel makkelijker hebben gevonden als ik echt het idee had gehad dat zoon daar op zijn plaats zou zijn.

Ken de problematiek van 2 kanten

Zelf ben ik een Mavo klant geweest terwijl mijn broers en zussen gymnasium deden. Ik was een superonhandig sloom en dromerig kind. Ik vond het jammer dat m.n. mijn moeder zo teleurgesteld in mij was, het droop er van af ook al zei zij het niet letterlijk. Ik heb veel plezier gehad op de Mavo, veel gelachen. Er zaten veel kinderen uit een heel ander soort milieu en daar heb ik heel veel van geleerd. O.a. dat je dus ook gewoon lol kunt maken in het leven en veel voldoening kunt halen uit hobbies. Na de Mavo moest ik naar de Havo en dat is een vreselijke lijdensweg geweest. Ik was dik volwassen toen ik het papiertje met veel hulp heb gehaald. De jaren daarna ben ik inpakster geweest in een fabriek om van alle ellende bij te komen (en om mijn moeder te 'straffen') Op mijn 30ste heb ik een vak geleerd op MBO niveau en ik verdien nu goed.
Jongste dochter heeft vmbo gedaan mijn andere kinderen het atheneum. Wij hebben de kinderen nooit gepusht want uiteindelijk maakt het gewoon niet veel uit. De jongste is doorgestroomd naar het MBO en heeft het daar naar haar zin.
Door neer te kijken op het VMBO geef je impliciet je kind de boodschap dat het niet voldoet en dat is nadelig voor het zelfvertrouwen.

Toch jammer

Jammer dat (o.a.) VMBO onder bepaalde groepen hoogopgeleiden wordt gezien als iets waar je je voor zou moeten schamen. Eigenlijk zegt dat ook wel iets over het niveau van die bepaalde hoogopgeleiden, dat ze op een (grote) groep mensen neer willen kijken (om hun eigen superioriteit te benadrukken?), zodat je je eigenlijk zou moeten schamen als "jouw soort" dreigt te "degraderen".
Ik ken het gevoel, helaas. Ik heb een kind-met-diagnose op speciaal VMBO en nee, dat behoorde toen ik zwanger was niet tot mijn wensenpakket, maar ik schaam me nu absoluut niet (meer). Ik heb daar ook helemaal geen reden voor. Hij zit daar op zijn plaats, meer zit er niet in en waarom zou ik me daarvoor moeten schamen? Juist de mensen die daarop neerkijken moeten zich schamen!

Neppie, ik heb het idee dat je er mee zit omdat jouw kind buiten het patroon van jouw milieu valt en dat is best herkenbaar. En dat vind ik zo ontzettend jammer! Je voelt je er ongemakkelijk bij, en dat is absoluut niet nodig. Want mocht er inderdaad iemand zijn die zijn neus ophaalt voor het VMBO van jouw kind, dan zou ik, als ik jou was, flink afstand nemen van zo iemand.

Iets dat ik zelf ook bij de hand heb gehad, helaas. Bepaalde familiebanden zijn een stuk losser geworden sinds ik voor het welzijn van mijn kinderen en mijzelf koos i.p.v. status en bij "het milieu" horende prestaties. Ook een paar goede vriendinnen heb ik moeten degraderen tot "kennis" omdat ze net iets te vaak lieten merken dat ze het "minderwaardige karakter van zo'n VMBO" maar niks vonden voor ons, en "dat jij je kind daarheen laat gaan, er is toch ook speciaal onderwijs voor VWO?". Ja, dat is er, maar niet voor hem.

Ik kan me hier nog steeds heel erg kwaad en soms ook verdrietig om maken en eerlijk gezegd schaam ik me ook dat ik ook bij de groep mensen heb gehoord waar dit soort statusdenken nogal aanwezig is. Als je dan een kind hebt dat niet aan het ideaalplaatje voldoet (of je zelf "degradeert" op één of andere manier ) blijkt het toch wel een heel benauwd clubje te zijn.

Sorry voor mijn ongenuanceerdheid en ik wil geen hele groep hoogopgeleiden wegzetten als "bekrompen", integendeel, maar ik heb hier de afgelopen jaren al vaker lelijke confrontaties mee gehad.

Wees juist trots op je kind in plaats van je voor haar/hem te schamen omdat het niet in het ideaalplaatje past!

Sterkte met alles, want het is best pijnlijk om mee te maken. Maar schamen? Nooit!

Daarom in eerste instantie niet gereageerd

Hier ook 2 Vmbo'ers. Zelf beiden gestudeerd, ja. En ja, ik had liever gehad dat ze zouden kunnen studeren. Maar wie weet....het kan ook in stapjes. Ik hoop daar wel op. Waarom? Omdat ik weet hoe hard wij beiden al moeten werken. Gelukkig zijn en blijven vinden wij het allerbelangrijkst. Wij wensen hen een zorgeloos bestaan toe, zo ver als dit mogelijk is, want niemand is zonder zorgen. Ik zeg niet dat studeren zaligmakend is, maar een goede baan en dito inkomen maken wel dat je minder zorgen hebt.

Ik begrijp neppie ook heel goed

Het is ook erg, P. Jammer, en heel erg. Vroeger, toen ik dacht dat de wereld nog naar mijn hand te zetten was, dacht ik net zo als "de omgeving". Tot ik "geconfronteerd" werd met gebeurtenissen die niet in het straatje "hoogopgeleid en carrière" paste. Dat ging hard van auw.
Ik heb inmiddels mijn lesje door schade en schande geleerd (en schaam me nog steeds met terugwerkende kracht).
Er zijn gelukkig ook genoeg mensen die absoluut niet zo snobistisch zijn! Maar er is ook een groep, echt, brrr! Kouwe kak! Die zouden eens uit hun ivoren torentje moeten komen en het échte leven moeten meemaken. En misschien ook eens ervaren dat het leven niet altijd gaat zoals je gepland hebt qua werk, inkomen, studie, de ontwikkeling van de kinderen en gezondheid.
En ik wil dat aan Neppie doorgeven. Schaam jij je nergens voor want het is niet nodig, JIJ hoeft je niet te schamen voor de wereldvreemdheid van sommige mensen! Wees juist trots op je kind, en op jezelf, want het blijft topsport, het begeleiden van een kind met een diagnose

Niet compleet

M.b.t. de titel van mijn vorige posting: ik herken heel veel in de (onnodige) schaamte van Neppie.

Wensen....

Ik snap wat je nu bedoelt kamille. Ik ken ze ook: mensen die snobistisch zijn. Die hebben vaak zelf nooit iets meegemaakt, niet dat ik iemand tegenspoed gun, maar daar komt wel dit gedrag mede uit voort. Zonder meteen mijn hele ziel hier bloot toegeven, we hebben helaas genoeg meegemaakt. het leven gaat niet altijd gaat zoals gepland, we hebben alles al bij moeten stellen oa tav de ontwikkeling van de kinderen en hun lichamelijke gezondheid.
Schamen is iets wat ik nooit zal doen. Wel merk ik dat ik het niveau van de kinderen aan buitenstaanders wel eens uitleg. Degene die hen kennen zijn juist net als wij trots op hen en voor wat ze al hebben bereikt. En toch.....als ik meerdere wensen mocht doen zou een goede opleiding er toch 1 zijn, natuurlijk na pas na de wensen voor een goede gezondheid en geluk....

Dank je, ff zo!

Jij schrijft precies wat ik bedoel, alleen breng jij het beter onder woorden.
Natuurlijk, de wens voor een hoge opleiding (gevolgd door een mooie baan en een geslaagd bestaan) heb ik ook, en mocht die goede fee ooit voor mijn neus verschijnen, dan zal "een leven zoals ik ooit gewenst heb" hoog op mijn lijstje staan Inclusief die goede gezondheid natuurlijk, daar staat en valt een heleboel mee!
Maar vandaag heb ik gehoord dat kind naar 2VMBO gaat, dat was nog even spannend. Wie had 15 jaar geleden kunnen denken dat ik daar zo ontzettend dankbaar en blij om zou kunnen zijn!

Nou, het wordt ...

Nou het wordt nog een hele discussie!
leuk

Aan KGO: rekenen is het zwakke punt van dochter (score 29), hele matige scores op getallen & bewerkingen, en meten en meetkunde. Taal gaat stukken beter, met ook een paar echt hoge scores erbij (83 en 89). Studievaardigheden precies 35, haar uiteindelijke score. Dus het lijkt me een beetje het omgekeerde van jouw dochter.

Ze heeft nu vandaag net huiswerk voor rekenen meegekregen voor in de vakantie. Dus we zullen zien of ze het nog een beetje op kan krikken.

En alle anderen: het is inderdaad enerzijds dat ik me zorgen maak over dochters toekomst, met haar beperking. Het slaat natuurlijk nergens op om je daar nu al zoveel zorgen om te maken, je weet nooit wat er nog gaat gebeuren, ik weet het. Maar ja, zet dat hoofd maar eens stil......

En anderzijds speelt de omgeving zeker een rol. Ik ben nu de mensen om ons heen al wat aan het voorbereiden dat het wel VMBO zal worden (dochter is daar dan niet bij). Tot nu toe alleen maar reacties als: 'hoe kan dat nou, jij en haar vader zijn zo intelligent' of iets in die richting.

Vooral haar oma's moet echt aan het verstand gebracht worden dat ze zo niet naar hun kleindochter mogen reageren (beide oma's zijn ertoe in staat!).
Maar ook tegen andere mensen moet ik zeggen: zo is het nou eenmaal, ze gaat naar het VMBO, en we gaan ervoor zorgen dat ze daar met een positief gevoel naartoe gaat.

Ik vind het goed om jullie reacties te lezen, en ook van mensen die tijdens mavo/vmbo van hun ouders/omgeving het signaal kregen dat ze niet zouden voldoen.
Dat wil ik mijn dochter natuurlijk niet meegeven, dat gevoel.

Ze wil naar een groen VMBO, waar veel dieren enz. zijn. Dat is echt iets voor haar. En ik vind het heel belangrijk dat ze een leuke middelbare schooltijd krijgt, wat ik op die school wel zie gebeuren

Dus het is hier zeker geen kommer en kwel, maar ik zal niet ontkennen dat ik het graag anders gezien had.

Neppie

Kamille - neppie

Hallo kamille, ook bedankt voor jouw reactie. Ik durfde aanvankelijk niet goed te reageren omdat ik bang was dat men over me heen zou vallen. Als ik schrijf dat we vanaf de geboorte van onze kinderen al wisten dat een studie er niet in zou zitten weet je mogelijk wel wie ik ben... Toch is het nu pas lastig geworden om dit te accepteren omdat ze nu naar het VO gaan. Ondanks trots, vreugde en dankbaarheid (het had zoveel , erger kunnen zijn) ook toch een gevoel van : was het maar anders gegaan......daarom snap ik jou en Neppie. Ik wil je zeker ook feliciteren met je dochter's overgang naar de 2e klas.

Redenen

Er zijn meerdere redenen waarom ik moeite had met het feit dat zoon naar het VMBO zou gaan. Overigens heb ik met VMBOT beduidend minder moeite dan als het een lagere vorm zou zijn geworden. De belangrijkste reden is toch wel dat ik zoon daar ook niet op z'n plaats zag. Eigenlijk zag ik hem nergens echt op zijn plaats, wat niveau betreft niet op het VWO of de Havo maar ik zag hem ook niet in een beroepsgerichte opleiding. Er zat gewoon weinig bij wat zijn interesse had. Ik vond hem er gewoon niet goed passen.

Ik had het anders gevonden als mijn zoon een duidelijke aanleg of passie had gehad voor een praktisch beroep. Dat heeft hij echter ook niet. Ik weet ook niet zo goed waar zijn interesses wel liggen. Nu wel iets beter want inmiddels is hij 16. Echter op 12 jarige heeftijd had hij zelf echt nog geen idee en wij ook niet. Ik wilde hem dus liever niet ergens heen hebben waar hij al zo jong een richting moest kiezen.

Ik vond hem ook minder goed passen bij de meeste VMBO scholen die we hebben bezocht.

Hij doet nu VMBOT en hij zal volgens jaar examen doen (hij heeft een jaar langer over de kleuterklassen gedaan). Ik weet nog niet wat hij daarna gaat doen maar het zou best kunnen dat hij door wil naar de havo. Ik vraag me wel af of hij dat aan zou kunnen. Hij vindt het nu soms al moeilijk. Hij heeft echter niet echt een idee welke opleiding hij zou willen volgen.

Ik ben in elk geval blij dat hij niet op een meer beroepsgericht VMBO is terechtgekomen. Hij heeft nu toch meer opties en heeft niet zo jong al moeten kiezen. Daarnaast vind ik zijn huidige school leuker dan de meeste VMBO scholen die ik heb gezien.

Soms vind ik het trouwens wel moeilijk dat zoon niet zo van lezen houdt. Als ik zijn algemene ontwikkeling vergelijk met die van zijn jongere broer die wel veel leest dan loopt hij toch wat achter. Dat staat natuurlijk los van de school maar heeft wel met zijn interesses te maken.

Als bekeerde "snob"

Ik als bekeerde "snob" vind dat hier mensen die onbegrip tonen voor VMBO-ers fors worden afgekamd. Als je dagelijks tussen de gymnasiasten etc. zit, dan is dat nou eenmaal je referentiekader. Dat dat beperkt is, OK, maar je hoeft die bevolkingsgroep nu ook weer niet zo te gaan neerzetten als hiervoor gebeurt. Dat men het dan jammer vindt dat jouw kind VMBO gaat doen (of sommigen ook dat niet), dat hoeft echt niet kwaad bedoeld te zijn. Het zit 'm ook in de algemene beeldvorming rondom het VMBO.
Je kunt zulke mensen beter uitleggen dat jullie als ouders andere prioriteiten stellen qua ontwikkeling dan louter een hoge schoolopleiding. Leer ze iets.

Dit dus

"Die zouden eens uit hun ivoren torentje moeten komen en het échte leven moeten meemaken. En misschien ook eens ervaren dat het leven niet altijd gaat zoals je gepland hebt qua werk, inkomen, studie, de ontwikkeling van de kinderen en gezondheid.".
Nee, waarom? Ik gun die mensen hun geluk. Omdat het hier thuis allemaal niet vanzelf gaat, wil niet zeggen dat ik vind dat anderen dat ook moeten meemaken. Bovendien, elk huisje heeft zijn kruisje. Ook bij die ivoren torentjes (schijnbare ivoren torentjes).

Quin van der veer

Ik ben ook zo'n bekeerde snob, en nee, ik wens niemand iets vervelends toe, maar misschien toch wel stiekem een weekje in de schoenen van een ander. Een weekje maar, of vooruit, een paar dagen, ik ben ook niet de beroerdste
Aan de andere kant: ze zeggen dat bekeerde rokers de ergste antirokers zijn. Misschien geldt dat wat snobs/antisnobs betreft ook voor sommige bekeerde snobs zoals ik

En je hebt gelijk, elk huisje heeft zijn kruisje. Ivoor of niet.

Ff zo

Ik ben hier nog niet echt lang aan het schrijven dus ik herken je (nog) niet, sorry.......
Ik vind het wel heel zonde dat het toekomstperspectief van iemand met VMBO een stuk lager is. Dat is geen snobisme maar realiteit. "Speciaal VMBO" doet het niet zo best op je CV.
Hij mist ook bepaalde vaardigheden die het niet veel beter maken (maar daarmee zou hij op het VWO ook stuk lopen). Met de plannen rond o.a. sociale werkplaatsen en alles daar omheen zie ik steeds donkerder wolken in de toekomst hangen. Eigenlijk maak ik me daar tegenwoordig het meest zorgen om. Maar dat is weer een ander onderwerp. Een onderwerp waar ik zo min mogelijk aan wil denken, omdat het nog niet zover is en het (hopelijk) uiteindelijk anders zal lopen dan we nu vrezen.