Stoornis?

Last?

Als ik je openingspost lees, dan lees ik dat je zoon er helemaal geen last van heeft, dat hij mensen niet zo makkelijk aankijkt en dat hij soms ongepast reageert. Ook zijn omgeving lijkt er nauwelijks last van te hebben.
Dan zou ik dus ook niet op zoek gaan naar een diagnose.
Het kan heel goed dat je kind kenmerken heeft van een of andere stoornis. Er zijn heel veel mensen met dat soort kenmerken. Die stoornissen zijn niets anders dan namen, die we geven aan gedrag. En dat gedrag is tot op zekere hoogte nog 'normaal' (wat dat dan ook mag betekenen), en daarboven is het dan 'abnormaal'. Het is een glijdende schaal, waarop we allemaal op een zeker punt staan. Wat weet je eraan als je weet of je zoon binnen of buiten de arbitraire grens valt? Verandert hij daardoor? Wordt zijn leven dan makkelijker? Is het ergens goed voor? Zou je dan medicatie overwegen? Of therapie? Of zou je dan gewoon doorgaan, zoals je nu bezig bent?
Dat kun je vanaf een forum niet beoordelen, maar de antwoorden op die vragen zouden voor mij wel de doorslag geven voor wel of niet verder zoeken.
Wij hebben een kind met een diagnose (adhd), maar mijn man en andere kinderen zijn ook extreem druk, kunnen zich ook slecht concentreren. Alleen niet in die mate, dat ze er geen weg mee weten, vast lopen, zich niet voldoende ontwikkelen. Dus dan gaan we ook niet op zoek naar een diagnose. In de toekomst wordt dat misschien wel anders, dat weet ik nog niet. Maar voor nu niet.
Dat zou je ook met jezelf af kunnen spreken: ik laat het even zo, maar als.... dan gaan we wel verder zoeken. Bij mij helpt zo'n gedachtengang altijd wel.

Precies

in hoeverre heeft hij of zijn omgeving er last van. Dat zou voor mij bepalend zijn voor het zoeken naar een diagnose, want dan is er wellicht hulp nodig....Zolang niemand er echt last van heeft, lekker laten gaan!

Dank

Jullie berichten helpen me echt! Inderdaad, hij heeft zelf nergens last van. En z'n omgeving ook niet. En Syl, jouw vragen kan ik inderdaad met volmondig ja beantwoorden. Ik vind hem een vrolijk kind, met vriendjes en z' n resultaten op school zijn goed. Wat zou ik me dan zorgen gaan maken!? Ik denk dat we maar gewoon doorgaan zoals we bezig zijn, en we ons meer bezig houden met de kant van z'n karakter waar ik wel last van heb: het feit dat hij zich vaak niet aan regels houdt en gewoon stout is.
Zat trouwens ook nog verder te zoeken en stuitte ook op de opmerking dat er eerst naar gehoor en zicht gekeken moet worden, als een kind 'raar' gedrag vertoont. Hij heeft in het verleden veel oorproblemen gehad en ik heb soms nog het idee dat hij niet goed hoort. Misschien moet ik dat nog eens goed in de gaten houden.

Hmm

Ik vind eigenlijk dat die vriendin wat buiten haar boekje is gegaan, wat is precies haar kennis van autisme? Haar zorgen uitspreken over het gedrag van jouw kind vind ik kunnen, maar strooien met diagnoses vind ik een risicovolle activiteit. Te meer daar het beeld dat de meeste mensen van autisme hebben nou niet helemaal de lading van de aandoening dekt.
Je zegt dat je zoon zich vaak niet aan regels houdt "en gewoon stout is". Dat geloof ik dus niet. Ik denk dat er enige onmacht in zijn handelen zit en dat dit zich op die manier uit. Daar zou ik wel gericht mee aan de slag gaan. Misschien heb je iets aan het boek van Ross Greene: http://www.bol.com/nl/p/het-explosieve-kind/1001004002123390/ en klik dan eens op Inkijkexemplaar. Vergis je niet, het gaat schijnbaar over explosieve kinderen, maar feitelijk over kinderen (en ouders!) die onmachtig zijn en daardoor ongewenst gedrag vertonen. Heel leerzaam.

Ja pirata

Hoe meer ik erover lees, hoe meer ik me erover verbaas hoe makkelijk de term autisme gebruikt wordt. Ze bedoelde het goed, maar ze moet het niet op die manier benoemen want ze heeft er geen verstand van net als ik.
Dank voor de tip, ik heb het boek zelfs! Ooit aangeschaft voor m'n oudste, die wel eens explosief kon zijn. Dit is grotendeels over nu hij op het VO zit. Maar ik ga het nog eens uit de boekenkast halen en het lezen met m'n jongste zoon in gedachten. Kan nooit kwaad. Al heeft hij geen driftbuien, hij uit z'n emoties op een andere manier. Klein voorbeeld van dat stout zijn: laatst was hij boos op me en toen heeft hij m'n agenda verstopt. 2 uur later zocht ik m'n agenda en zei hij: o die had ik verstopt omdat ik boos op je was. Maar je hebt helemaal gelijk, dat is natuurlijk onmacht. De een krijgt een driftbui, de ander verstopt mijn agenda. Ik ga maar weer eens lezen!

Uitzoeken

Misschien wil je mijn mening niet horen maar ik vind dat je wel verder zou moeten kijken. Wat je vriendin noemt (en leerkrachten noemen ook zoiets) kan goed bij een bepaalde diagnose horen.
Het is vanaf hier niet te zeggen of er (n)iets is maar vanaf hier kan je ook niet zeggen dat wat een aantal naar voren brengt, niet klopt. Mijn ervaring is dat als de omgeving het opvallend genoeg vindt om het te melden, dat zoiets niets voor niets is. Scholen zijn naar mijn mening juist zo langzaam met signaleren en familie en vrienden wuiven het lang weg als apart gedrag (zo issie nu eenmaal).

De meeste diagnoses worden laat gesteld en kinderen krijgen daardoor laat de juiste ondersteuning. Dat kan cruciaal zijn in de ontwikkeling (of schoolkeuze) van een kind.

Pirata: ik zou het moeilijk vinden om zoiets over m'n kind te horen maar een vriendin dat niet kwalijk nemen. Het kan heel verhelderend zijn om de mening van een ander te horen. Soms ziet een ander het licht ongepaste gedrag eerder (bijv in een groep) dan jij als ouder. Ik zou het waarderen van een vriendin omdat ze het belang van mijn kind haar aan het hart gaat. En ik hoor zoiets ook liever van een vriendin dan van iemand die ik niet goed ken. Uiteindelijk heeft ze wel de moed gehad om het te zeggen. Je kan daarmee een vriendschap verspelen en desondanks zegt ze het toch.

Karmijn, ik heb veel respect voor je reacties die altijd inhoudelijk interessant zijn maar ik wil daar wel wat tegenover zetten. Ik heb een zorgenkind waarvan de familie van mijn man en manlief altijd zei dat zulke gedrag en onrust heel normaal was in de familie. Want dat bleek hun blinde vlek. Wat je zelf (deels) hebt, zie je bij een ander misschien daarom niet. Gelukkig ben ik daar niet op af gegaan en uiteindelijk heeft de diagnose van dit kind wat balletjes doen rollen in die familie.
Zonder diagnose, was het gedrag (en aanverwante leerproblemen) van mijn kind nooit bespreekbaar geweest. Alles wat kind niet kan of moeilijk vindt, was bestraft als niet willen. Dat is dit kind gelukkig verder bespaard gebleven.
Je hoeft de diagnose niet rond te vertellen, ook op school niet, maar het is wel heel prettig om te weten in welke richting je het zoeken moet en je het lingo eigen maken. Je wordt naar mijn mening niet slechter van een diagnose. Het is alleen maar heel prettig (en een voorrecht) dat jouw leerproblemen eens uitgezocht worden. Een grote luxe die het leven zoveel makkelijk kan maken.
En dan, niet alle ouders hebben de tijd of zin of zien het nut er van in om die zelfstudie op te pakken. En soms komt dat omdat ze zelf ook last hebben van hetgeen kind heeft. Een diagnose geeft en een richting en kan een handvat zijn op school.

Bloempot

Begrijp me goed, ik ben helemaal niet tegen het stellen van diagnoses, als daar aanleiding voor is. Ook vind ik je verhaal over blinde vlekken in families herkenbaar. Ik vind wel dat er veel huis-, tuin- en keukenpsychiaters in dit land zijn. Dat is helemaal prima maar het benoemen van gedrag is natuurlijk een stap minder ver dan het plakken van een naam op dat gedrag.
Aan de andere kant, ik begrijp het wel want ik denk in het dagelijks leven ook regelmatig in termen van ADHD en autisme (a la "wat gedraagt die zich merkwaardig, het lijkt wel een ..."). Echter, ik waak ervoor om die dingen uit te spreken aangezien er aan een gedraging heel wat meer ten grondslag kan liggen dan je op het eerste gezicht zou denken. Los van de discussie in deze draad, vind ik dat de termen autisme en ADHD tegenwoordig een erg negatieve lading hebben gekregen in de volksmond. Alsof het alleen maar problemen oplevert.

Even zonder naam

Ah, je hebt het boek zelfs al! Geweldig boek, een van de weinige "zelfhulpboeken" waar ik echt iets aan heb gehad thuis. Het kost wat tijd voordat de ideeën van Greene inslijten in mijn eigen gedrag, maar dan heb je ook wat. Ik ga 'm ook maar weer eens herlezen.

Diagnose

Zou ik in dit stadium niet zoeken. Je kunt wel zelf informatie zoeken en inderdaad ophouden je kind te betichten van stoutheid dat onvermogen is. Een diagnose is geen onverdeeld voordeel. Dat wil niet zeggen dat het begrip op school er automatisch komt, dat is soms voor jezelf ook moeilijk op te brengen als je uit een ander opvoedkundig kader denkt. Ook kan het door school gebruikt worden om je naar het speciaal onderwijs te verwijzen. Afgezien nog van het risico dat je achter-de-voordeur bemoeienis kan krijgen waar je niet op zit te wachten.
Gisteren nog een verhaal gehoord van een kind waar de problematiek met diagnose en speciaal onderwijs toch nog te lijf gegaan moest worden met ouders die zogenaamd niet op 1 lijn zouden zitten en daarmee de problematiek zouden kunnen verhelpen, maar niet heus. Kind wordt gewoon overprikkeld op school en loopt daar tegen de beperkingen aan.

Pirata

Pirata, ik snap wat je bedoelt maar ik breek m'n hoofd over hoe zoiets dan wel moet aanpakken. Het benoemen van gedrag resulteert vaak in ,zo issie nu eenmaal', ,achja hij bedoelt het goed' tot ,zijn vader/moeder/oom/broer is ook zo' (ja zo issie inderdaad nu eenmaal, natuurlijk bedoelen kinderen het niet slecht en adhd, ass is vaak doodgewoon genetisch).
Wat betreft de huis-, tuin- en keukenspychiaters (en psychologen): die zijn er ook genoeg onder psychiaters en psychologen. Uiteindelijk lopen er meer kinderen onterecht zonder diagnose rond dan met, terwijl de praktijk heel anders is, denk ik dan maar!

Schiet ik toch even helemaal vol

Ik zit hier even bijna een potje te snikken achter m'n pc omdat jullie zo met me meedenken. Vind ik echt geweldig! Bloempot, natuurlijk ben ik ook blij met jouw reactie. Hoe meer meningen, hoe beter we ons een oordeel kunnen vormen. Ik snap ook wat je bedoelt en herken het wel enigszins. Je kunt een blinde vlek hebben voor gedragingen van mensen die je lief zijn. En het is vast onnodig te zeggen hoe ontzettend veel ik van dit jochie hou, dus ik bekijk hem vast wel door een roze bril. Een ding heb ik in ieder geval al opgestoken, dat stout-zijn moet ik inderdaad eens met andere ogen bekijken.

Met een diagnose op zak

verandert het gedrag niet. snap je? Met of zonder diagnose zul je dingen moeten veranderen. Mijn kinderen liepen wel vast, daarom ben ik wel op een diagnose uitgegaan, zodat er nu hulp gezocht kan worden, oa in medicatie, maar ook in bijv rugzakje voor school of plaatsing op Speciaal Onderwijs. Maar zolang er geen echte problemen zijn zou ik beginnen met aanpassen van bepaalde dingen....En dan kijken hoe dat verloopt.
Een diagnose kun je altijd nog laten stellen!
Sterkte!

Toch nog even

iets recht zetten:

Een diagnose op zak verandert het gedrag natuurlijk niet. Dat beweert niemand! Het is wel prettig te weten waar je het moet zoeken en daarmee de juiste handvatten verkrijgen. Een diagnose alleen is nooit voldoende. Een diagnose is een begin en bespaart je het zoeken in allerlei richtingen en het kan deuren openen.

Wat is jouw reden geweest om voor een diagnose te gaan, Anna, als het toch niets uitmaakt? Ja, rugzak, medicatie. Er zijn ook kinderen zonder rugzak die baadt hebben bij een diagnose vanwege de kennis. Of zonder medicatie. Of je moet een van de weinigen zijn die vooraf al wist wat er aan de hand was. Dat is een luxe positie, lijkt mij. Veel ouders hebben dat niet. Wij niet.

Misschien een onpopulaire mening maar vastlopen is een heel ruim begrip. Loop je vast als je kind blijft zitten, 2x blijf zitten, dreigt te blijven zitten, weer begint met bedplassen, tijden dwarser en opstandiger is? Alleen op zoek gaan omdat je kind vastloopt betekent dat je dus wat te laat was. Het liefst, ben je het vastlopen voor want vooraf aan de constatering van vastlopen, heeft je kind het dus heel moeilijk gehad met allerlei ongewenste gedachtes ((faal)angst, onzeker, leerachterstand). Dat gun je een kind niet. Ik weet ook dat ouders van vastgelopen kinderen hun kinderen dat niet gunnen. Hoe vaak je ouders niet hoort zeggen dat ze het achteraf wel hebben gezien en dan duurt het nog een tijd voor ze er aan willen geloven en niet anders kunnen als er sprake is van vastlopen.

Waarmee ik niet wil zeggen dat er wat aan de hand is maar ga goed na bij jezelf of een diagnosetraject niet in gaan, meer met je angsten, ontkenning of twijfels als ouder te maken heeft. Je hebt niets voor niets een vraag. Neem je kind en jezelf serieus.

Wat ik al zei bloempot

omdat mijn kinderen vastliepen, oudste zowel op school als thuis....Wij als ouders wisten het niet meer, hadden alles al geprobeerd.
Bij mijn 2e zoon zag ik op een bepaald moment ook bepaalde gedragingen en bij hem wilde ik voorkomen dat het zover zou komen als bij oudste. Uiteindelijk heeft de diagnose nog wel jaren op zich laten wachten, want we weten het pas sinds vorig jaar (groep 5), en ik ben al begonnen in het traject te komen toen hij nog bij de kleuters zat....
Maar de starter van dit draadje wordt door de buitenwacht naar een diagnose verwezen, terwijl ze zelf nog niet echt problemen heeft. Wat is dan de meerwaarde van de diagnose? Probeer eerst met handvaten zelf de boel om te buigen, hebben wij ook steeds gedaan, en komt er een moment dat je echt denkt, nu weet ik het niet meer, ik kom niet verder, kun je altijd nog een traject instappen. Maar een traject ingaan omdat iemand denkt dat je kind een probleem heeft, dat vind ik nogal vaag....

Ik wil overigens wel vermelden

dat de problemen bij onze 2e zoon echt pas heel laat zijn begonnen, lange tijd was er eigenlijk niet echt een probleem, pas dit schooljaar is het ook echt geescaleerd en stonden school en ik ineens lijnrecht tegenover elkaar!

Ruim

Wat voor de een geen probleem is, is voor de ander wel een probleem: ook dat is een ruim begrip. De omgeving kaart iets aan, wat de ouder ook signaleert. Is een kind doof, kan het vinden dat er geen probleem is met kind maar met de omgeving. De vraag is of zo'n kind goed tot ontwikkeling komt in een horende omgeving of iets extras nodig heeft.
Het opperen vanuit de omgeving om een diagnosetraject in te gaan (die het kind kennen) vind ik geloofwaardiger dan op een forum opperen dat het niet nodig is (wij kennen kind niet).
Ik weet ook wel dat erkennen dat er iets kan zijn niet makkelijk is. Dat is wel even slikken. Dat kan een reden zijn om zoiets voor je uit te schuiven. Als het zetje daartoe komt van de kant die het kind niet kennen, versus een ander zetje, wil ik daar wel een vraagteken bij zetten.
Nogmaals, ik zeg niet dat er wat aan de hand is maar voor mij weegt de omgeving in zo'n geval iets zwaarder dan een oordeel of advies van mensen die m'n kind niet kennen. Een traject ingaan, kan ook uitmonden op het uitsluiten van een diagnose. Ook dat kan een waardevol antwoord zijn.
Je weet het niet, tot je het goed uitgezocht hebt. Dat begint met die vraag. Daar heb je moed voor nodig.

Problemen voor zijn

Het zou fijn zijn als je problemen voor kunt zijn. Bij autisme is dat toch een beetje een sprookje denk ik. Het diagnosticeren van een kind dat verder weinig problemen heeft in real life kan onderzoekers op het verkeerde been zetten. En jou als ouder het verwijt opleveren dat je problemen zoekt en maakt voor je kind. Het zit tussen de oren van een kind en in de 1-op-1 contacten met onderzoekers is het soms moeilijk te traceren als er verder geen aansprekende voorbeelden zijn van problemen. Je zult niet de eerste ouder zijn die door hulpverleners, zelfs door huisartsen, in de hoek gezet wordt van een soort Munchhausen by Proxy. Daar ken ik in elk geval een situatie van.
Ook is mijn ervaring dat kinderen met autisme en een normale tot bovengemiddelde intelligentie eerst fors in de problemen moeten zitten wil je gespecialiseerde hulp en een diagnose krijgen. Ook kan het zijn dat je een hele andere diagnose krijgt dan je verwacht. Dan kun je beter jezelf scholen en naar handvaten zoeken voor wat je realistisch ziet en puzzelen, het liefste samen met de school. Zorg dat je zelf de route kent, het liefst met een vrijgevestigde hulpverlener en met de mogelijkheden voor ondersteuning, voor je in zee gaat met hulpverleners en school. Dan heb je een betere positie als het er op aankomt.
Vergeet ook niet zonodig onderwijsconsulenten in te schakelen, zij kennen de weg en kunnen je goed adviseren. En kijk wat je zelf zou kunnen doen om problemen te voorkomen. Bijvoorbeeld op zoek naar een school die voorspelbaar is met niet te grote klassen en schoolleiding die bereid is praktische oplossingen te zoeken waar dat nodig is.
Net wat hier ook al gezegd is. Een diagnose is geen hulp. Je kunt beter inzetten op een beter begrip en zelf puzzelen voor praktische oplossingen. En goed luisteren naar je kind die zelf ook graag wil weten hoe het zit en zelf oplossingen kan bedenken.

Goed

Anna dat kan juist komen omdat je alles wat je geleerd hebt bij zoon1 in hebt gezet voor zoon2. Je bent een goede moeder: je hebt maatwerk geleverd. Dat heb je mooi voor elkaar gekregen !

Bloempot

Weet je wat ik het gevaar vind van het zoeken naar een diagnose, zonder dat er problemen zijn?
Volgens mij kan je dan bij heel veel mensen wel wat vinden, ik denk zeker bij vijftig procent van de bevolking, misschien nog wel meer.
Want er zijn namelijk maar heel weinig 'normale' mensen. De een is te lang, de ander te dik, eentje kijkt nooit iemand aan als hij met ze praat, een ander is druk en de volgende is extreem onhandig.
Helpt een diagnose, of helpt het meer om je kinderen met liefde en begrip naar zichzelf te leren kijken, om ze te leren de problemen waar ze tegen aan lopen op te lossen? Ik ga voor dat laatste.
Al mijn kinderen hebben wel wat, maar wat heeft het voor een zin om er een naam aan te geven? We kijken naar de praktische consequenties en kijken of we daar oplossingen voor kunnen vinden. Pas als dat niet lukt, dan gaan we pas op zoek naar hulp.
Ik dacht dat het makkelijker zou gaan, als ik wist wat er met onze zoon aan de hand was. Dat weten hielp geen klap. Nu wisten we het, hij had adhd. Maar tegelijk wisten we nog helemaal niets.
We gingen vervolgens boeken lezen over adhd, hem behandelen als in die boeken wordt aan geraden. Maar toen wisten we nog steeds niets en het hielp ook nog eens voor geen meter.
Pas toen we ons aanleerden om naar onze zoon te kijken als iemand die nog vaardigheden te ontwikkelen had, als iemand die moeilijkheden in zijn leven had, waar we oplossingen voor moesten vinden. Pas toen we onze zoon werkelijk leerden begrijpen, toen we naar hem leerden luistern, pas toen ging het beter.
Als ik naar een fysiotherapeute ga, dan is er van alles mis met mijn houding, ga ik naar een dietiste, dan is mijn dieet vast helemaal niet goed. Als ik naar een opvoedpoli ga, ben ik een slechte moeder en als ik naar een logopediste ga, dan praat ik niet helemaal juist. Ik ben namelijk een mens, verre van perfect.
Maar omdat ik dat niet nodig vind, ga ik lekker niet naar al die mensen toe. En leef ik mijn gelukkige optimale leven. Zo goed als het gaat.
Tot ik rugpijn krijg, dan ga ik wel naar de fysio. En als ik te zwaar ben, ga ik naar een dietiste (denk ik). Maar tot die tijd kijk ik of ik mijn eigen leven kan optimaliseren en gelukkig kan blijven.
Zo zie ik het met mijn kinderen ook. Ik heb vroeger op school geleerd, dat iedere behandeling, ieder onderzoek, ook schade toebrengt aan de patient/client/zorgvrager. Al is het maar psychisch.

Karmijn omschrijft het heel mooi

Achteraf kijk je een koe in zijn kont, maar had ik bij zoon1 maar meer op mezelf vertrouwd en naar hem gekeken wat hij nodig had...Dat had zijn ADHD niet weggenomen, maar wellicht was het dan niet zo erg geworden.... Bij zoon2 was ik duidelijk beter voorbereid

Meerwaarde van een diagnose?

Voor ons was de meerwaarde ook (dus niet alleen) dat we leerden in te zien dat bepaald gedrag niet gewoon stout of lastig was, maar veroorzaakt werd door iets. Precies zoals Even zonder naam hier zojuist ontdekt heeft. Ik kan me zo voorstellen dat een terloopse losse opmerking op een forum niet voldoende is om dat kwartje helemaal te laten valen. Dat zijn dus wel dingen die je ook in je achterhoofd kunt meenemen bij het al dan niet kiezen voor een onderzoek. Bij een diagnose kun je ook een handvaten krijgen en dat kan vaak heel handig zijn. Ik vind het altijd zo jammer als kinderen straf krijgen omdat ze stout zouden zijn, terwijl er eigenlijk heel iets anders opspeelt.

En AnneJ: tegenover Munchhausen by proxy staat het risico om als zorgmijder gezien te worden. En dat is ook niet aan te bevelen. In feite doe je het dus niet gauw goed. En als je geen risico wilt lopen moet je thuis onder je bed gaan liggen en hopen dat het dak niet instort....

Een kant van het verhaal..

"Gisteren nog een verhaal gehoord van een kind waar de problematiek met diagnose en speciaal onderwijs toch nog te lijf gegaan moest worden met ouders die zogenaamd niet op 1 lijn zouden zitten en daarmee de problematiek zouden kunnen verhelpen, maar niet heus. Kind wordt gewoon overprikkeld op school en loopt daar tegen de beperkingen aan."

Dat is 1 kant van het verhaal, dat van de ouders. School heeft vast ook een verhaal, maar dat wordt hier afgedaan met een 'maar niet heus'.

Fred

De relatie van de ouders wordt niet door de school aangewezen. Hier zitten school en ouders op 1 lijn. Er zijn situaties die gewoon heel moeilijk zijn. Wat hier aan mankeert is dat, in tegenstelling tot Angelsaksische landen, we hier praktisch geen 1 op 1 begeleiding hebben voor de hele dag. Ook niet in het Speciaal Onderwijs. Thuis gaat het dus wel goed omdat daar die 1 op 1 begeleiding wel is. Voldoende toegelicht Fred?

Denk ook

Dat je vooral moet kijken naar je zoon en of hij tegen problemen aanloopt in zijn omgeving. Zoals meerderen hierboven al gezegd hebben, heeft iedereen wel wat. Een psychiater heeft ooit wel eens gezegd dat iedereen, hij zij, in meer of meerdere mate autistiforme trekjes heeft. Maar, wanneer wordt het een probleem voor hem en zijn omgeving. Daar moet je naar kijken.

Ik had voor mij schoonzus ook graag gewild dat ze een diagnoe hadden gesteld. Het is nu gissen. Door onderzoeken bij onze zoon zijn we ons ook veel gaan inlezen in autisme, asperger etc… (wat hij achteraf niet bleek te hebben). Hij heeft trekjes, misschien wat meer dan een andere. maar niet zo storend voor zijn ontwikkeling of zijn omgeving. Mijn schoonzus daarentegen heeft wel ontzettend veel problemen met (wat wij zien) ontzettend veel trekken van asperger. Zij functioneert maar in beperkte mate en dan nog moet alles voorspelbaar zijn en geregisseerd binnen de familie. Ze is ontzettend slim, maar functioneert niet. Dat is een probleem voor haar waar haar ouders nieits aan hebben gedaan en dat vind ik ontzettend zonde want ze heeft een ontzettend goed stel hersens. Met de juiste begeleiding zou ze zo ver hebben kunnen komen. Ja, ze heeft gestudeerd. Net toen ze met haar adstudeerscriptie bezig was, stopte ze er mee…zomaar. 4 jaar universiteit in ene keer weg nu (dat was al weer een aantal jaar geleden…).

Je hoeft niet van het ergste uit te gaan. Kijk naar je zoon. Is hij gelukkig, gaat hij verder goed met zijn omgeving om? Heeft zijn omgeving er ontzettend veel problemen mee? Zo te lezen niet. Lekker zo laten. Onze zoon heeft ook zo zijn 'autistische' trekjes (ik ook…) en als we daar goed mee omgaan en hem leren daar anders mee om te gaan (hij kan er last van hebben namelijk), dan is er niets aan de hand. Ik denk dat je een heel unieke, slimme zoon hebt. Geen zorgen.

Ja hoor

"Voldoende toegelicht Fred?"

Ja hoor.

Een stoornis is alleen een stoornis als-ie stoort...

dat vind ik een heel mooie uitspraak van een kinderarts, ik weet niet meer welke.

tja, mij stoort het niet hoor!

Mooie uitdrukking "een stoornis is alleen een stoornis als-ie stoort." Maar een beetje simpel wel, want wat is storend? en wie stoort zich dan?
Voorbeeld: ik heb een lieve slimme sterke zoon van 10 jaar, MET klassiek autisme. Hij valt meer dan een beetje op. Mij stoort het niet, ik vind dat ik een prachtig kind heb, mijn zoon stoort het niet, hij zou niet weten hoe hij iemand anders moet zijn dan zichzelf (dat is voor sommige mensen al een hele kunst trouwens ) Zijn meester stoort het niet, die zegt "ach we weten toch wel hoe hij is."
Maar ja, de wereld is groter... wanneer pikken ze hem eruit? wanneer wordt hij, zeg maar, een probleem? in het voortgezet onderwijs? als hij een baan zoekt? als hij op stap gaat later? Hij zit nu nog in een redelijk klein beschermd wereldje... gelukkig kan ik niet in de toekomst kijken, want we weten wel dat er iets met hem is, we weten wel dat hij opvalt, en we weten ook dat dat een probleem kan worden... maar wanneer is er aktie vereist?! We weten dus ook dat hij autisme heeft, maar of dat nou echt helpt? tja, een beetje wel, het brengt wat meer begrip als hij ergens in vastloopt (en ja dat gebeurd nu ook al) en het brengt dat wij als ouders wat flexibeler met hem mee kunnen denken omdat we weten wat autisme is, en omdat we weten dat het geen opzet is dat bepaalde dingen gewoon niet lukken of zoveel meer moeite kosten, het is niet anders.
groetjes, Tess

Na bijna een week nadenken

Na bijna een week nadenken, en elke reactie hier minstens 10 x gelezen te hebben, veel met man gepraat, en heel veel naar m'n kind gekeken te hebben zijn we tot de volgende conclusie gekomen. Hij is een vrolijk kind. Altijd goedgemutst en veel zin in dingen. Hij doet het goed op school. Sociaal gaat het met kinderen van zijn leeftijd utistekend, er kan geen feestje langskomen of hij hoort tot de genodigden.
We krijgen van een paar kanten te horen dat hij vreemd kan reageren. Dit uit zich in het niet aankijken van mensen, en het maken van ongepaste rare opmerkingen. De mensen die hier ons op gewezen hebben, hebben er niet zozeer last van maar zeggen het omdat het ze opvalt.
Het is niet genoeg om in te grijpen. Waarom zouden we ingrijpen in een leven van een kind dat zich zo goed voelt, en geen gedrag vertoont dat hem of z'n omgeving belemmert? We zullen hem goed in de gaten houden, dat wel.
Ik heb enorm veel gehad aan de reacties hier en wat mij betreft is nog niet alles gezegd. Zeker als ik de reactie van Tess hierboven lees. Het is allemaal zoveel ingewikkelder dan het op het eerste gezocht lijkt. Voor mij was de eyeopener wel dat autisme slechts een naam is. Dat we allemaal met al onze gedragingen ergens op die schaal zitten.
Nogmaals bedankt, en ik kom zeker terug als ik het even weer niet zie zitten!

Even geen naam

In wat jij schrijft herken ik mijn kind. Ook heel populair bij andere kinderen vooral omdat ze hem grappig vinden en hij heel goed kan samen spelen. Maar ook hij kan vreemd reageren, vaak doordat hij zich geen houding weet te geven volgens mij. Vroeger toen hij kleiner was wilde hij nog weleens midden op een verjaardag opeens zijn broek naar beneden trekken. Gelukkig doet hij dat niet meer
Thuis en met zijn vriendjes is hij helemaal zichzelf. Op school en bijv. bij de scouting nog lang niet. Op het voetbalveld weer wel, want daar ligt zijn passie.
Maar ook zo'n heerlijk jochie dat altijd vrolijk is. Wij hebben wel onderzoek laten doen, maar puur naar zijn ontwikkeling op leergebied. Daar werd wel verder onderzoek geadviseerd, maar dat doen we vooralsnog niet.
En ik geloof zeker ook dat we allemaal wel ergens autistische trekjes hebben, de een wat meer dan de ander.