(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)
Hai, ik (45V) ben nieuw hier en ik zit met de handen in het haar. Een luisterend oor, tips en kritiek, allemaal heel welkom.
Ik kan een boek schrijven, maar zal proberen to the point te blijven.
Gezinssituatie: samengesteld. Ik heb 3 kinderen (tussen 15 en 17) mijn man (45) heeft 1 zoon (16). We zijn 10 jaar samen. Beide Co-ouderschap. Mijn ex heeft inmiddels ook een relatie, verhoudingen zijn prima. Ex van man heeft meerdere relaties gehad, hielden geen stand.
Ex van man was dus merendeel van de tien jaar alleen met stiefzoon. In haar huis staat gezelligheid bovenaan. Regels zijn er niet, (stief)zoon maakt daar al jaren de dienst uit, hij hoeft NIKS te doen in huis. Er is daar nooit onenigheid, ze plooit zich volledig naar hem. Als hij iets flikt (spijbelen bijv.) krijgt hij geen straf van haar. Moet hij (naar zijn zin) teveel moeite te doen voor een schoolvak? Laat dat vak maar vallen. Was een docent streng voor hem omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt: boze brief naar de docent… Ik denk dat jullie wel een idee hebben nu.
Bij ons zijn er wel regels (hoe laat thuis, 1x pw kamer opruimen, ieder 1 vast klusje). En er zijn consequenties als iets niet gaat zoals het hoort (even niet online, niet uit mogen).
Stiefzoon blieft die regels niet. Het is nu al 1,5 jaar strijd. Zijn moeder wil er allemaal niet van horen. Als we hem willen straffen omdat hij bijv iets heeft vernield in huis, veel te laat thuiskomt, mij uitscheldt, wordt zijn moeder kwaad op ons.
Vorige week bleek hij wederom gespijbeld te hebben (en nog een boel meer dingen). Wij vinden dat dit niet kan en wilden hem een gepaste straf geven. Stiefzoon ontplofte, is naar zijn moeder gegaan en liet weten dat hij niet meer bij ons wil wonen. Zijn moeder heeft hem met open armen ontvangen. Beide (stiefzoon en zijn moeder) weigeren nu alle contact. We hebben al ruim een week niks meer gehoord.
Mijn man is zo verdrietig en ook boos. Mijn kinderen zeggen: eindelijk rust. Ik zit er tussenin.
Ik dacht dat ex van man wel zo zou zijn dat ze (stief)zoon terug zou sturen om het uit te praten, dat ze DIT toch ook wel te ver vond gaan van haar zoon. Maar nee.
Maar wat nu te doen? Hij is 16 en mag zelf kiezen bij wie hij wil wonen, dat weten we. Hij is een puber, kiest de weg van de minste weerstand, snappen we ook. Maar hoe trekken we dit weer recht en hoe gaan we nu verder met ex van man?
vragen? Ik beantwoord ze graag.
Mugs schreef op 24-04-2024 om 10:57:
Eens met Pief. En met in het achterhoofd dat er mogelijk sprake is van ASS dan is die hele houding ("stiefzoon verwacht als vip behandeld...." etc.) al helemaal totáál misplaatst
Maar dat is het juist..... Er is geen diagnose. Slechts vermoedens. Maar jij stelt (als ik je goed begrijp, corrigeer me in geval van niet) dat we hem sowieso al moeten behandelen ALSOF er ASS in het spel is....
En als het geen ASS is, maar wel geval verwende puber? Het is gewoon echt een dilemma.
Pief schreef op 24-04-2024 om 10:55:
[..]
Je valt wel een beetje door de mand met deze reactie. Wat een rancune naar een kind van 16. Sjonge jonge. Denk je nou echt dat hij dit niet voelt?
Rancune?? Nou echt niet hoor.
MrsSmith, speelt bij je man ook iets van ass?
Ysenda schreef op 24-04-2024 om 11:04:
elke puber op het hoogtepunt van de pubertijd verwacht als vip behandeld te worden. Op dit moment draait de wereld alleen om hun. En vaardigheden die ze daarvoor beheersten kunnen best even weg zijn, inlevingsvermogen is daarvan een heel belangrijke. Tel er ASS trekken bij op en het wordt kwadratisch vermeerderd.
Deze jongen past op dit moment niet in het vakje waar jullie 'm in willen. Ook jullie zullen out of the box moeten gaan denken en handelen met en voor hem.
Stap over jullie eigen verontwaardiging en boosheid heen en ga naast hem staan en met hem aan het werk ipv deze kubus in een bal proberen te veranderen zodat hij in de ballenbak niet opvalt. Kubussen passen prima in de ballenbak met wat begeleiding. Eventueel begeleiding van de leidinggevende balken, zijnde jullie als (stief)ouders.
Dit zeg je heel mooi en komt ook aan. In het meest ideale geval kunnen vader en moeder wellicht sámen met hun zoon naar een psycholoog/coach om alles eens op tafel te leggen. Ik weet dat mijn man dit zielsgraag wil. Die wil ook graag duidelijkheid of er sprake is van ASS of niet, maar helaas moeten zoon en moeder daar ook mee akkoord gaan.
Pinokkio schreef op 24-04-2024 om 11:25:
MrsSmith, speelt bij je man ook iets van ass?
Nee
MrsSmith schreef op 24-04-2024 om 11:22:
[..]
Maar dat is het juist..... Er is geen diagnose. Slechts vermoedens. Maar jij stelt (als ik je goed begrijp, corrigeer me in geval van niet) dat we hem sowieso al moeten behandelen ALSOF er ASS in het spel is....
En als het geen ASS is, maar wel geval verwende puber? Het is gewoon echt een dilemma.
Als er vermoedens zijn van ASS dan zou ik er als ik jullie was zeker rekening mee houden. Die vermoedens zijn er immers niet voor niks. Natuurlijk was het duidelijker geweest als er een diagnose was geweest maar die is er niet. Geen diagnose betekent niet dat het dan maar geen ASS is. Je hebt ( neem ik aan) ook geen deskundige mee laten kijken / onderzoek laten doen of het verwend gedrag is. Dat is een conclusie die je zelf trekt en misschien ook niet terecht is.
Gingergirl schreef op 24-04-2024 om 11:04:
[..]
Je bent het nergens mee eens. Bij elke feedback of suggestie spring je in de verdediging of kom je ineens met allerlei details die het verhaal zo draaien dat het vanuit jouw optiek toch echt wel aan stiefzoon en zijn moeder moet liggen. Je zegt wel dat je graag een oplossing wilt maar dat bkijkt verder nergens uit.
was bij ons helaas weer gewoon een voorbeeld van: stiefzoon verwacht als vip behandeld te worden. Die vindt het heel normaal dat zijn vader een dag vrij zou nemen om vervolgens 7 uur (!) in een auto te gaan zitten... Mijn man vond het in dit geval niet meer dan normaal dat hij moest kiezen. Je kunt niet altijd alles hebben!
dit voorbeeld geeft al aan dat jullie beiden totaal niet snappen hoe je zo'n situatie met stiefzoon aanpakt. Jullie benaderen het allemaal erg negatief en de onaardigheid spat ervanaf😥.
Het spijt me dat je dit zo ziet. Geloof het of niet, ik heb uit best veel antwoorden dingen gehaald waar ik écht over ben gaan nadenken en heb afgezet tegen mijn eigen handelen en denken.
Ja ik wil graag een oplossing, maar daarvoor moet er eerst weer contact zijn tussen stiefzoon en vader en zoals al eerder gezegd: we laten het aan stiefzoon wanneer hij er aan toe is om weer contact te hebben. Daarna zien we verder. Stiefzoon mag bepalen hoe hij verder wil en wij kijken of en hoe we daaraan kunnen voldoen. Dat zal van onze kant water bij de wijn zijn (en véél) en hopelijk kan er begeleiding komen (maar daar moeten stiefzoon en moeder ook mee aan boord zijn)
Gewoon uit nieuwsgierigheid (en om van te leren wellicht) Hoe zou jij die situatie over de schoolexcursie hebben aangepakt?
In de wetenschap dat het niet de eerste keer is dat het bij stiefzoon zo gaat. Bijvoorbeeld: hij gaat ergens heen met de bus, krijgt meermalen op het hart gedrukt het vooral niet op de laatste trein/bus aan te laten komen, dat doet hij toch en vervolgens kunnen wij een dik uur rijden om hem op te halen (wij wonen in de polder, dat zal wel al duidelijk zijn) Dit is al vaker voorgekomen dan ik kan tellen en je kunt je kind niet laten staan in de middle of nowhere.
Gingergirl schreef op 24-04-2024 om 11:34:
[..]
Als er vermoedens zijn van ASS dan zou ik er als ik jullie was zeker rekening mee houden. Die vermoedens zijn er immers niet voor niks. Natuurlijk was het duidelijker geweest als er een diagnose was geweest maar die is er niet. Geen diagnose betekent niet dat het dan maar geen ASS is. Je hebt ( neem ik aan) ook geen deskundige mee laten kijken / onderzoek laten doen of het verwend gedrag is. Dat is een conclusie die je zelf trekt en misschien ook niet terecht is.
Je hebt helemaal gelijk. Er is idd geen onderzoek gedaan naar 'verwend gedrag'. Wel heeft hij er nu 2 jaar bij de psycholoog opzitten. Wat daar besproken is, verder onderzocht is, of er conclusies zijn, dat weten we niet aangezien het eindrapport niet met mijn man en de moeder gedeeld wordt omdat stiefzoon 16 is. En we hebben de band tussen psycholoog en stiefzoon nooit willen beschamen door te vragen naar hoe de sessie geweest was. Wij vonden het aan hem om daarover te vertellen als hij dat wil. Maar hij heeft hier eigenlijk nooit met een woord over gerept en we hebben dat gerespecteerd.
MrsSmith schreef op 24-04-2024 om 11:40:
[..]
Het spijt me dat je dit zo ziet. Geloof het of niet, ik heb uit best veel antwoorden dingen gehaald waar ik écht over ben gaan nadenken en heb afgezet tegen mijn eigen handelen en denken.
Ja ik wil graag een oplossing, maar daarvoor moet er eerst weer contact zijn tussen stiefzoon en vader en zoals al eerder gezegd: we laten het aan stiefzoon wanneer hij er aan toe is om weer contact te hebben. Daarna zien we verder. Stiefzoon mag bepalen hoe hij verder wil en wij kijken of en hoe we daaraan kunnen voldoen. Dat zal van onze kant water bij de wijn zijn (en véél) en hopelijk kan er begeleiding komen (maar daar moeten stiefzoon en moeder ook mee aan boord zijn)
Gewoon uit nieuwsgierigheid (en om van te leren wellicht) Hoe zou jij die situatie over de schoolexcursie hebben aangepakt?
In de wetenschap dat het niet de eerste keer is dat het bij stiefzoon zo gaat. Bijvoorbeeld: hij gaat ergens heen met de bus, krijgt meermalen op het hart gedrukt het vooral niet op de laatste trein/bus aan te laten komen, dat doet hij toch en vervolgens kunnen wij een dik uur rijden om hem op te halen (wij wonen in de polder, dat zal wel al duidelijk zijn) Dit is al vaker voorgekomen dan ik kan tellen en je kunt je kind niet laten staan in de middle of nowhere.
Je weet dus dat het zoon niet lukt om die bus te nemen. Dan kun je dat of als gegeven nemen, of je gaat onderzoeken met zoon hoe het hem kan lukken die bus te nemen. (waarbij het vast nog mis zal gaan)
Zo’n processen vergen ook vertrouwen in zijn goede intenties. Dat schort toch hier denk ik. Projectie tov moeder?
Hoe zou ik het probleem van de excursie hebben aangepakt? In ieder geval niet zo.
De miscommunicatie over de locatie bij ophalen was niet het probleem, wel hoe er vervolgens mee omgegaan is. Uit je verhaal begrijp ik dat hij niet lekker in zijn vel steekt, moeite met contact heeft, op school spijbelt etc. Het is dus juist prijzenswaardig dat hij heel graag naar zijn sportwedstrijden wil. Daar heeft hij kennelijk veel plezier in. Dus zou het voor mij een prioriteit zijn om te zorgen dat hij daar wel naar toe kan. Ik zou dus zeker gezocht hebben naar een oplossing. En zo zwart wit dat alleen vader vrij kon nemen om dat mogelijk te maken is natuurlijk niet waar. Had zoon niet iets eerder (in overleg met school) weg kunnen gaan en dan met de trein naar de dichtstbijzijnde stad kunnen gaan waar jullie hem kunnen ophalen? Had jij niet een keer kunnen rijden in plaats van vader. Hadden jullie eventueel moeder kunnen inschakelen om te halen (want als ze dat wel zou doen, waarom dan niet gevraagd?).
Dus in plaats van te zeggen je moet kiezen tussen excursie en sport hadden jullie samen op zoek kunnen gaan naar een oplossing. Misschien had zoon dan zelf ook ingezien dat het onmogelijk was, maar dan was de communicatie heel anders gegaan met begrip van weerszijden en hadden jullie ook wat meer in zijn wereld ingeleefd.
En kennelijk was hij toch op de wedstrijd en zijn jullie wezen kijken, dus het was wel mogelijk...
Jullie zijn nu boos en teleurgesteld dat hij na anderhalf jaar heibel en herrie nu toch voor zijn moeder kiest. Ik lees een zoon die al anderhalf jaar, ondanks dat de thuissituatie bij jullie voor hem niet fijn is, toch zijn best doet om elke week bij jullie te zijn. Veel pubers hebben vaak helemaal geen zin meer om op en neer te blijven te reizen tussen de ouders.
Kimdekim schreef op 24-04-2024 om 11:04:
Ik vraag me überhaupt af vanaf waar Amsterdam 3 uur rijden snelweg enkele reis is, dus als ik het al niet weet....
Mijn dochter zonder ASS had laatst een concert in Rotterdam. Vanaf mijn huis ook 1 uur en 45 minuten met de trein. Ze hadden het gepland maar er was een wisselstoring. Ik was op het werk en kon niet weg en toen heeft manlief de Kids gewoon naar Rotterdam gebracht. Er zijn echt ouders die daar geen probleem mee hebben. Heeft niks met VIP behandeling te maken. En ik vind je reactie dan ook gewoon misplaatst. Blijkbaar voelen jullie niet aan welke duidelijkheid hij nodig heeft. Je noemt het witheet omdat hij zijn zijn niet krijgt, maar zo ziet paniek er bij mijn zoon ook uit. Hij wordt dan ook boos omdat dat nou eenmaal de gemakkelijkste emotie is om te laten zien.
In een uithoek dus. Vind je het erg dat ik niet ga lopen roepen hier waar we wonen?
In geval van nood of overmacht, natuuuuuuuuuuurlijk gaan we dan rijden!
Ik ken paniek bij stiefzoon, dat uit zich anders: hij kruipt dan juist in zijn schulpje (als hij bijvoorbeeld het verkeerde hoofdstuk bij een proefwerk heeft geleerd). Dit was gewoon kwaadheid. Hoefje niet van me aan te nemen natuurlijk.
MamaE schreef op 24-04-2024 om 11:11:
[..]
En dan moet je overal maar in meegaan?
"Dat is helaas niet mogelijk/haalbaar" is ook een antwoord.
Dan kun je nog begrip hebben voor de teleurstelling en de miscommunicatie, maar het verandert niks aan de uitkomst.Ik moet eerlijk toegeven dat me verplaatsen in een ander niet mijn grootste talent is, maar ik heb mijn omgeving vooral ook nooit tot last willen zijn. Het zou werkelijk niet in me opkomen zijn om mijn vader te vragen om zes uur te gaan rijden terwijl school een bus heeft geregeld.
Zo sta ik er ook in mamaE.....tuurlijk hebben pubers een puberbrein en denken ze dat de wereld om hen draait. We zijn per slot zelf ook puber geweest. Maar dat wil niet zeggen dat je als ouder overal maar in mee moet gaan. Nee is ook een antwoord.
Je moet je kind voorbereiden op de "grote mensen wereld" En daar hoort, naast begrip en een luisterend oor, ook het antwoord nee. Je leren aanpassen aan een situatie.
Ik herken de situatie van TO zeer zeker. Met dit verschil dat mijn man en zijn ex totaal geen goed contact hebben . Man en ik zijn al ruim 12 jaar samen en hij heeft nooit kunnen overleggen over zijn kinderen. Kinderen wilden niet naar school? Dan maar ziek melden. Clubjes altijd maar voor hele korte duur,geen vrienden. Spijbelen, agressie enz. Moeder die geen relaties kon houden en alles was en is de schuld van anderen. Grenzeloze opvoeding. Gevolg was toen de kinderen in de puberteit kwamen moeder bang werd voor haar kinderen. Ze werd uitgescholden en ja zelfs geslagen. Kinderen maakten hun opleidingen niet af en gingen zonder diploma van school. Met een flinke studieschuld.
Ook ik, als stiefmoeder heb veel te verduren gehad. Er is vaak over mijn grenzen heen gegaan. Maar altijd ben ik van mijn stiefkinderen blijven houden. Ik wist dat ze het moeilijk hadden....opgroeien in 2 huizen en met ouders die elkaar totaal niet begrepen. Ik heb me veel zorgen gemaakt om hen en ze zo veel mogelijk proberen te helpen wat in mijn vermogen lag. Mijn band met hen is goed.
Inmiddels zijn ze jong volwassen en komen wanneer ze kunnen of willen. Geen van hen is tot nu toe een stabiel volwassene geworden. Geen baan of opleiding volhouden. veel ruzie met anderen. De een is heel agressief en de ander weer enorm passief [ depressief denk ik zelf]
En mijn man? Die heeft van alles geprobeerd om meer grip te krijgen op zijn kinderen. Via school, via huisarts en via jeugdhulp verlening. Altijd zonder resultaat...als moeder niet mee werkt dan houdt het op. Zo jammer, als ze beiden op 1 lijn hadden gezeten dan was het voor de kinderen veel beter uitgepakt allemaal. Het is hun leven, hun toekomst.
TO ik begrijp je man wel, dat hij hier veel verdriet van heeft. Maar hij kan niet anders dan het los te laten, geen druk op hem uitoefenen en idd zoals je al zei, de deur staat altijd open. Hij komt heus terug...geloof me maar!
Duizendpoot schreef op 24-04-2024 om 11:51:
Hoe zou ik het probleem van de excursie hebben aangepakt? In ieder geval niet zo.
De miscommunicatie over de locatie bij ophalen was niet het probleem, wel hoe er vervolgens mee omgegaan is. Uit je verhaal begrijp ik dat hij niet lekker in zijn vel steekt, moeite met contact heeft, op school spijbelt etc. Het is dus juist prijzenswaardig dat hij heel graag naar zijn sportwedstrijden wil. Daar heeft hij kennelijk veel plezier in. Dus zou het voor mij een prioriteit zijn om te zorgen dat hij daar wel naar toe kan. Ik zou dus zeker gezocht hebben naar een oplossing. En zo zwart wit dat alleen vader vrij kon nemen om dat mogelijk te maken is natuurlijk niet waar. Had zoon niet iets eerder (in overleg met school) weg kunnen gaan en dan met de trein naar de dichtstbijzijnde stad kunnen gaan waar jullie hem kunnen ophalen? Had jij niet een keer kunnen rijden in plaats van vader. Hadden jullie eventueel moeder kunnen inschakelen om te halen (want als ze dat wel zou doen, waarom dan niet gevraagd?).
Dus in plaats van te zeggen je moet kiezen tussen excursie en sport hadden jullie samen op zoek kunnen gaan naar een oplossing. Misschien had zoon dan zelf ook ingezien dat het onmogelijk was, maar dan was de communicatie heel anders gegaan met begrip van weerszijden en hadden jullie ook wat meer in zijn wereld ingeleefd.
En kennelijk was hij toch op de wedstrijd en zijn jullie wezen kijken, dus het was wel mogelijk...
Jullie zijn nu boos en teleurgesteld dat hij na anderhalf jaar heibel en herrie nu toch voor zijn moeder kiest. Ik lees een zoon die al anderhalf jaar, ondanks dat de thuissituatie bij jullie voor hem niet fijn is, toch zijn best doet om elke week bij jullie te zijn. Veel pubers hebben vaak helemaal geen zin meer om op en neer te blijven te reizen tussen de ouders.
School laat niet zomaar een kind in zijn eentje uren met het openbaar vervoer reizen (als je gelezen hebt dat het met de AUTO al uren is, dan is het met het OV vanaf bij ons echt niet te doen)
Ik moest die dag ook gewoon werken. We hebben moeder niet meteen gevraagd omdat het de week was dat de kids bij ons waren en zijn moeder moest OOK gewoon werken. Grootouders dan? Ook aan gedacht, tuurlijk, maar die zijn op leeftijd en vinden naar Amsterdam rijden ook een hele onderneming en het verkeer daar eng. Dus vanuit onze kant waren er even geen opties.
Vergis je niet, wij hadden het hem van harte gegund, die hele actieve dag, alleen was het gewoon echt niet te doen voor ons. Dat is hem echt netjes uitgelegd, dat hij deze keer echt moest kiezen. Dat de keus op de wedstrijd zou vallen, dat leek ons logisch (van hem uit gezien, want het is echt zijn passie).
De excursie voor hem afzeggen, had geen problemen moeten geven, er zijn immers ook weleens mensen ziek. Bovendien gingen er meer klasgenoten niet mee naar Amsterdam want.... de wedstrijd. Die hadden al gekozen.
Als stiefzoon besluit fulltime bij moeder te gaan wonen, dan respecteren we dat. Zonder morren. Hopelijk blijven de uitjes en leuke dingen tussen vader en zoon dan wel zoveel mogelijk bestaan. Dat zal natuurlijk wel een stuk minder worden dan het nu is. Mijn man wil wel betrokken blijven bij bijvoorbeeld dingen als vakkenkeuze, vervolgopleiding etc daar moeten ze dan ook samen uit komen.
Ik word gewoon een beetje verdrietig van dit draadje. Het is duidelijk dat deze jongen het moeilijk heeft, laat 'lastig' gedrag zien en is op momenten onredelijk in de ogen van volwassenen om hem heen. Maar er is een onwil om te kijken wat er daadwerkelijk achter het gedrag ligt. Door te zeggen en denken: "dit hoor je te weten op deze leeftijd", " dit hoor je te kunnen op die leeftijd", gedrag als verwend of vip gedrag te bespreken, laat je zien dat je dus echt niet verder dan het gedrag kan of wil kijken.
Er is een vermoeden van mogelijk ASS, en of dat er nu wel is of niet, deze jongen heeft duidelijk moeite met zelfregulatie op het moment. Dan is de kans dus groot dat er dagelijks, in meerdere situaties, door meerdere mensen, verwachtingen uit de omgeving zijn waar hij niet aan kan voldoen. Juist in de puberteit nemen deze verwachtingen vanuit de omgeving enorm toe (zoals je wel ziet in sommige reacties), en worden de problemen van een kind op dit gebied uitvergroot. Dit zorgt voor herhaaldelijke blootstelling aan negatieve reacties en dat doet iets met het zelfbeeld van een kind. Problemen met zelfregulatie betekent ook dat allerlei emoties zich vaak in boosheid uiten. Overprikkeling, teleurstelling, schaamte, kan zich allemaal uiten als boosheid en agressie.
Zijn moeder is misschien in sommige opzichten te toegeeflijk, maar heeft daar wellicht ook redenen toe, dat weten wij niet. Om het gedrag van zoon alleen maar hieraan toe te schrijven, daar doe je hem enorm tekort mee.
TO, ik wens jou en zijn vader echt van harte toe dat jullie hem vanuit een andere bril gaan bekijken. Stop met hem verwend of vip achtig gedrag toe te schrijven, ga uit van de goede intenties van een kind. Elk kind wil het goed doen. Lees je alsjeblieft in in de boeken die ik eerder noemde: 'Het explosieve kind' van Ross W. Greene en 'Nieuwe autoriteit voor oudersOpvoeden op basis van veilige verbinding, waakzame zorg en geweldloos verzet' van H. Omer. Ik denk dat jullie veel zullen herkennen.
Oh, en dat betekent niet dat je overal ja op hoeft te zeggen, maar als je het anders aanpakt en beter zicht hebt op wat zoon nodig heeft, kun je situaties en miscommunicatie zoals in het geval van de school excursie voorkomen
Labyrinth schreef op 24-04-2024 om 11:05:
[..]
Tussen schoolexcursie en wedstrijd lijkt mij geen keuze. Eerste is een verplichting. Dus man vond dat hij de wedstrijd had moeten laten schieten, zoon moet zich niet zo aanstellen en zich als een vip gedragen. In dat geval niet zo consequent om dan toch nog aan het kant van het veld te gaan staan.
Snap trouwens ook wel jullie zorg; verwennen is ook verwaarlozen. Er bestaat zelfs een 'verwend kind syndroom' (VKS), wat zorgt voor een lage frustatietolerantie. Willem de Jong heeft daar een boek over geschreven 'het verwende kind syndroom'.
Excursie was geen verplichting, was soort schoolreisje. Echtgenoot liet de keus aan stiefzoon, die niet wilde kiezen. Mijn man vond helemaal niet dat hij die wedstrijd dan maar moest laten schieten, die ging er vanuit dat de keus juist op de wedstrijd zou vallen, maar de keus was aan zoon.
Ik heb ontzettend veel boeken over ASS verslonden, ook over allerhande persoonlijkheidsstoornissen, maar het boek dat jij aanhaalt, kende ik nog niet. Dat gaat op mijn lijst. Dank voor de tip
