Schoolreis, mcdd en ik ben boos
Kind (McDD) gaat op schoolreis naar de Efteling. Op school gaat het niet heel goed en hij loopt regelmatig weg en heeft regelmatig agressieve buien.
Nu vroegen we ons af wat juf geregeld heeft voor het schoolreisje en hoe ze een eventuele calamiteit gaat aanpakken.
Ik ben uiteindelijk zelf naar school gegaan. Het antwoord was dat hij een brief had waar alles op stond. De vertrektijden, lunch, dat soort dingen. Dit antwoord geeft eigenlijk voor mij aan dat juf geen idéé heeft.
Ik heb doorgevraagd. Wat doe je als hij wegloopt? Hij had dan het telefoonnummer van de juf. Ja geweldig, alleen heeft mijn kind van 9 geen telefoon en no way dat hij als hij in een driftbui zit de juf gaat bellen. Wat doe je als hij driftig of agressief wordt? Ze heeft kind zelf in haar groepje. Er loopt niemand los in de zin van een volwassene zonder groepje, dus ik vroeg nogmaals hoe ze dat voor zich ziet, met vijf kinderen in de Efteling achter mijn kind aan.
Juf ziet geen problemen, het is besproken met de andere mensen en er gaan al vijf begeleiders mee. Het kan goed gaan, maar het kan ook mis gaan. De kinderen met wie hij in het groepje zit heeft hij áltijd conflicten, er zit geen één vriendje bij. Alleen de kinderen die hem (en hij hun!) triggeren. Ik vind het wel goed dat juf alle lastige kinderen zelf neemt, maar ik denk dat ze het ernstig onderschat. Het lastige van het verhaal is dat het ook waanzinnig goed kan gaan, dat weet je met deze stoornis nooit.
Ik heb aangegeven dat we als het hun nodig lijkt mee kunnen. Dat we er niet op zitten te wachten, dat we niet mee willen om het schoolreisje (zo leuk en ontspannen is dat niet) maar puur voor ons kind en de rest van de groep. Ze heeft overleg met de directeur gehad, er was een plaatsje vrij in de bus dus het kan als wij dat willen maar het is niet persé nodig. De entree moeten we zelf betalen.
Eigenlijk ben ik heel boos. Boos dat ze het nog steeds niet snapt. Boos dat ze aan ons niets heeft gevraagd. Boos dat ze zo'n geweldig risico neemt met mijn en andermans kinderen. Boos omdat ze weet dat ze maar met haar vingers hoeft te knippen en wij dan alles op alles zetten om mee te kunnen voor ieders rust en veiligheid. Boos omdat een eenvoudig biebbezoekje laatst compleet mislukt is.
Boos omdat ze niet snapt dat die bus flauwekul is, als het mis gaat moet kind gewoon in een auto worden afgevoerd.
Overdrijf ik, sla ik door?
Rosa van der Zanden
Karmijn
Die man van jou, kan ik die af en toe inhuren? 
Sorry evanlyn
Maar dat gaat 'm niet worden.
Hij is nogal zakelijk en doelgericht. Ik niet.
Heidi
Sorry, dat ben ik niet met je eens. Ik weet heel goed wat de tekortkomingen van mijn kind zijn en zet alle zeilen bij om alles in goede banen te leiden.
Nu loop ik keer op keer op keer tegen een muur van onbegrip op. Elke keer opnieuw geef ik aan dat mijn kind iets niet kan, keer op keer geef ik aan dat ik of man kunnen komen helpen. Keer op keer geef ik aan dat ik desgewenst externe begeleiding op mijn kosten kan regelen.
Keer op keer zegt de juf dat het niet nodig is. Keer op keer gaat het toch fout met kind.
Ik zie echt heel goed wat de tekortkomingen van mijn kind zijn. Zag de juf ze ook maar, dan zou ze onze hulp aannemen.
Ik zie echt niet wat ik hier positief aan kan zien. Dat ze de tekortkomingen van kind niet ziet? Dat is nauwelijks positief te noemen. Dat is dom en kortzichtig en in het geval van de stoornis van kind nog gevaarlijk bovendien.
Rosa van der Zanden
Vooroordeel
Het is onder leerkrachten een onuitroeibaar vooroordeel dat als jouw kind zich niet kan handhaven in de klas dat jij als ouder hem dat dan niet geleerd hebt. Het mankeert aan jouw opvoeding.
Onlangs nog een leerkracht van het vo, nota bene speciaal onderwijs, gesproken over kinderen in haar klas die allerlei etiketjes hebben waar ze wel creatief mee omgaat en dat vind ze ook leuk. Maar in een adem moet er eerst weer gemeld worden dat het aan de ouders ligt en aan de opvoeding.
Dan heb je notabene kinderen die geregistreerd moeilijk opvoedbaar zijn. Ze missen gewoon de clou.
Het opvoeden van een kind met een etiketje is gewoon moeilijk, er is wel deskundigheid maar het is moeilijk om dat te vinden, als ouder kom je in een wespennest terecht. En de publieke opvoedingsmoraal helpt dit soort kinderen en ouders van de regen in de drup.
Bovendien is een school een ander milieu dan thuis en als ouder is het gewoon veel lastiger om dat milieu voor je kind op afstand behapbaar te maken. Beetje begrip en inzicht zou geweldig schelen. Maar er moet gewoon eerst afgegeven worden op ouders. Dat bounced. Dan krijg je ook dat ouders afgeven op leerkrachten omdat je niet gehoord wordt en tot frustrerends toe tegen een muur van onwil en onbegrip praat. Ik had dat niet verwacht maar dat is blijkbaar de huidige situatie.
Vooroordeel
Een leerkracht heeft mij weleens gemeld dat een kind wel het syndroom van Asperger kan hebben maar als zijn ouders het kind goed opvoeden dan merk je er op school niets van.
Annej
Haha, da's een goeie! Die leerkracht mag nog wel wat cursusjes volgen, hoewel die waarschijnlijk niet binnen komen bij zo iemand.
Karmijn en annej (ot)
Karmijn, doe nog es wat van die zinnen! Ga ik uit mn hoofd leren.
En als je man echt zo zakelijk is, er is best wat geld te verdienen om jezelf te verhuren voor dit soort gesprekken!
AnneJ: wij zeggen thuis juist 'bij een goede juf merken wij thuis niets van zijn Asperger' 
Syl!
Dat ik daar niet zelf op gekomen ben.
Het klopt namelijk. Hoe meer stress op school hoe meer te lijden thuis.
Syl 
Helaas, hij heeft al een baan. Maar het is wel mooi, zo iemand die het allemaal wat nuchterder kan bekijken. Daar heb ik veel aan.
Hoe het was
De juf heeft de groepjes weer veranderd. Man kreeg onverwacht een groepje kinderen. Eigen kind en gelukkig ook een vriendinnetje. En nog wat andere kinderen. Het is allemaal goed gegaan tijdens de schoolreis.
Gelukkig
Mooie ervaring erbij voor je zoon! Gaaf.
Jammer
Jammer, met deze negatieve opstelling bereik je weinig richting school.
Bovendien is er misschien een verschil van inzicht tussen jou en juf.
Maar wie zegt dat het mis gaat? Ik ben bang dat als jij je opstelt dat er allerlei voorzorgsmaatregelen moeten worden getroffen, dat hij daardoor beinvloedt wordt. Lijkt me niet lekker voor zijn zelfbeeld.
In het leven komt hij grotere obstakels tegen. En soms gaat dat fout. En dan? Is het life threatening? Zo nee, so be it.
Vandaag las ik "Ja, maar.... wat als alles lukt?"
Anneke
Lees nog eens mijn berichtje naar Heidi.
Mijn kind weet helemaal NIETS van alle voorzorgsmaatregelen, juist om hem niet op ideeën te brengen.
En als het fout gaat, ja dan is het levensbedreigend. Met deze stoornis weet je alleen niet wanneer het fout gaat. Ik denk echt dat je géén idee hebt. Ik heb het over een kind dat een zeer groot vleesmes op de buik van zijn broer zet en dreigt door te duwen. Ik heb het over een kind dat denkt een slang te zien, de slang dood bijt en vervolgens compleet onder stroom staat en brandblaren in zijn mond heeft omdat de 'slang' een snoertje is. Ik heb het over een kind dat brand sticht op de overloop en zich vervolgens verstopt in een gebarricadeerde kamer. Ik heb het over een kind dat de ruiten bij een school ingooit omdat iemand zei dat hij dan geld zou krijgen. Ik heb het over een kind dat zo buiten zinnen van angst is dat hij niet gehecht kan worden ondanks 4 verplegers. Ik heb het over een kind dat zijn wonden en korsten zo eng vindt dat hij ze open maakt en uitdiept.
Ik kan mijn kind aardig inschatten, ik kan aardig inschatten wanneer het fout zal gaan. Dan verwacht ik vertrouwen in mijn observaties en volledige medewerking van degene bij wie hij is. Ik hoef hem niet te beïnvloeden, zijn eigen fantasieën en angsten zijn meer dan genoeg voor misschien wel 100 jaar aan nachtmerries.
Ik ben niet negatief. Ik ben realistisch. En ik hou mijn kind graag ongeschonden in leven. Omdat ik stapelveel van hem hou.
Zo. En nu ga ik me maar eens houden aan het mooie forumspreekwoord 'never explain yourself. Your friends don't need it and your enemies won't believe it.' Zit me hier anders helemaal op te vreten.
Rosa van der Zanden
Inzicht
Daar kun je inderdaad buikpijn van krijgen dat het maar niet lukt om over het voetlicht te krijgen dat je echt zorgvuldig met zo'n kind moet omgaan. Daardoor loopt je kind gewoon gevaar. En dat je dan als ouder verdacht wordt van overbezorgdheid. De meeste ouders die ik ken zijn juist koelbloedig en weten heel wat onheil tijdig af te wenden. Mijn vriendinnen vinden mij soms gewoon eng omdat ik niet in de kramp schiet van incidenten waar ze zelf van zouden gaan hyperventileren.
Rosa
Anneke heeft geen idee.
"Wat als alles lukt?'
Dan heeft je zoon een topdag gehad, samen met zijn vader. Gelukkig is dat zo. Geweldig, want daar kun je dan misschien weer een beetje op teren, later. Zulke dagen moet je koesteren met een gouden randje. Ik vind dat jullie het super goed hebben opgelost en zo te lezen is jullie relatie met de school er ook helemaal niet door beschadigd. Geen verliezers dus.
Jij weet ook weer, dat die juf geen idee heeft, wat het voor je zoon betekent om Mcdd te hebben. Maar dat wist je eigenlijk al. Dat is tenenkrommend, maar misschien niet erg genoeg om een andere school te zoeken? Ik herken die teleurstelling. Je wilt graag dat zo'n juf je een keertje meevalt ipv tegen valt. Maar wat er niet in zit, kan er ook niet uit komen.
Incidenten
Ik kende een kind dat zo voortdurend in de problemen kwam. Als 2-jarige klom hij zo snel boven in een boom dat ik er niet meer bij kon en zo rustig mogelijk zijn veel langere moeder heb gealarmeerd om het kind er weer uit te plukken. Moest ik even op hem letten terwijl zijn moeder bij de balie in de bank zat en had ik hem samen met de andere kinderen gecornerd en op een rijtje op de grond gezet in de hal. Zat dit kindje achter zijn rug te friemelen met een ijzerdraadje. Gealarmeerd keek ik achter zijn rug en zag dat er een stopcontact zat waar ik het helemaal niet had verwacht in de hal van zo'n publieke ruimte. Toch heeft het nog geduurd tot de 6e groep voor dit kind een diagnose in het autismespectrum en goede begeleiding kreeg. En zijn vader heeft er nog steeds niets mee. Gelukkig heeft de moeder het doorgezet en het gaat inmiddels heel erg goed met deze jongen. Mijn eigen zoon kon er ook wat van overigens. Het zijn dingen die elk kind misschien een keer fout kan doen maar bij dit soort kinderen is het extreem, vaker en ernstiger. Als ouder sta je daardoor voortdurend in een alerte houding die nogal vermoeiend kan zijn.
Rosa
Dit ging toch over een reguliere school? Hoe kan hij functioneren op school? Hoe kan zo'n juf die er duidelijk niets van begrijpt hier mee omgaan?
McDD is grillig. Zo is er niets aan de hand, zo gaat het helemaal mis. Zijn driftbuien bewaart hij vooralsnog voor de mensen die hij het meest lief heeft, wij dus. De meeste mensen zien alleen het kind zoals hij naar buiten toe is: lief, grappig, aanhankelijk met soms wat fantasierijke verhalen. Vandaar dat het zo frustrerend is dat we heel vaak niet worden geloofd.
Het gaat helaas steeds minder goed op school en thuis. Het is momenteel té afhankelijk van de leerkracht. Observeren, inleven, vertrouwen geven, dat zijn sleutelwoorden. Zijn vorige leerkracht had een leuke anekdote: ze gingen met de klas schaatsen en toen zei kind: "juf, als ik hier het heuveltje over ga, ben ik thuis." juf zei: "Ja, dat klopt. Maar dat mag nu niet, want nu ben je op school ook al is dit op een andere plek. Mama komt je eind van de middag bij school ophalen." En vervolgens heeft ze de hele middag dat heuveltje in de gaten gehouden of hij er niet overheen floepte. Dan heb je het helemaal begrepen .
Rosa van der Zanden
Ach arme
Dit is nou echt zo'n situatie waarbij ik diep medelijden voel met kind en ouders. En tegelijk heel diep respect heb voor ouders en kind.
Verder geen tips of vragen, slechts petje af voor hoe jullie het redden!
