Ritalin net begonnen, is dit normaal

Niet herkenbaar voor mij

Maar als het zo blijft zou ik zeker naar de dokter stappen die het heeft voorgeschreven.

Toeval?

Het kan ook toeval zijn, dat je zoon gewoon zijn dag niet had. Maar ik zou het zeker in de gaten houden.
Onze zoon reageerde in eerste instantie erg depressief. Hij was dat al, maar door dat spul kon hij het helemaal niet meer onderdrukken. Gelukkig heeft onze arts aangeraden om het zes weken teproberen. In week vijf ging het ineens vele malen beter.
Sindsdien heb ik geen geloof meer in die dubbelblind trials, om te zien of het werkt.
Onze zoon had veel tojd nodig om te wennen aan zichzelf met medicatie.

Ritalin

Ik heb een heel negatief gevoel bij dat spul. Hoor en lees de engste dingen hierover. De effecten op langere termijn binnen de hersentjes van kinderen (die zich nog volop ontwikkelen) worden nog steeds onderzocht. Die onderzoeken zijn nog helemaal niet afgerond.

Ik vind ook dat dit spul veel te snel wordt voorgeschreven. Hoorde van een oma dat haar kleinzoon zelfmoordneigingen had tijdens het slikken van Ritalin. Hij werd steeds depressiever (schijnt een bijwerking te zijn). Ze zijn op een gegeven moment abrupt gestopt met het spul te geven. Daarna is het alleen maar beter gegaan.

Ik zou er resoluut mee stoppen! Ik vind het regelrechte kindermishandeling. Een deal tussen de farmaceutische industrie met de artsen want die strijken veel op als ze dat spul zoveel mogelijk voorschrijven.

Ben jij onno ofzo?

Wat een kolder. Ga je eens verdiepen..

Negatief

Tja je kan zoveel lezen en horen en natuurlijk hoor en lees je vooral de negatieve zaken. En als je niet zelf een kind of ouder of zus/broer hebt met ADHD kan je vanaf je ivoren troon nog zo hard van alles roepen maar er goed over oordelen kan je dan niet.
Methylfenidaat is een medicijn en net als ieder medicijn heeft het zijn bijwerkingen maar die wegen in de meeste gevallen niet op tegen de voordelen en dat is een kind of volwassene met ADHD in staat laten zijn om te leven zonder in de weg gezeten te worden door de ADHD.
Was er niet iets als methylfenidaat geweest kan ik je zo zeggen dat mijn zoon allang of in een pleeggezin had gezeten of zelfmoord had gepleegd omdat hij gek werd van zichzelf door de ADHD. Dat hij ipv regulier gymnasium op een speciale school had gezeten ver beneden zijn niveau. Dat hij nooit op vrij hoog niveau had kunnen voetballen.
En zo ken ik nog heel veel andere kinderen en volwassenen, waaronder mijn eigen zus.
Medicatie is altijd een noodzakelijk kwaad. Kankermedicatie is verschrikkelijk spul maar het is de enige optie om een kans te hebben om te genezen.
En waarom wordt methylfenidaat zo vaak voorgeschreven? Omdat het het enige effectieve medicijn is en 80% er baat bij heeft. Je kunt nog zo hard proberen om de omstandigheden te optimaliseren, structuur te bieden en wat allemaal nog meer maar alleen medicatie kan de disbalans in de hersenen enigszins normaliseren. Daarnaast kunnen steeds meer mensen worden gediagnosticeerd die vroeger simpelweg als "gek" werden versleten en opgeborgen in het gesticht.
Ritalin werkt trouwens juist averechts bij mensen zonder ADHD dus een arts zou wellicht lukraak Ritalin kunnen voorschrijven om "geld op te strijken" maar die vlieger gaat dus niet op als iemand geen ADHD heeft.
Ik vind het kindermishandeling als iemand zijn kind om irrationele, onjuiste redenen die behandeling/medicatie ontzegt die het kind zo hard nodig heeft om enigszins normaal te kunnen functioneren en zichzelf te kunnen zijn. Mijn zus, mijn zoon en ik zijn ongelooflijk dankbaar dat er iets als Ritalin bestaat. En zo zijn er ontelbare anderen.
http://www.ouders.nl/xopi2000-04.htm
http://nl.wikipedia.org/wiki/Methylfenidaat

Elisa

Amen!

Bravo elisa

niks aan toe te voegen!

En toch...

blijf ik twijfelen om onze oudste 'op medicijnen te zetten'.
We hebben het bij twee kinderen geprobeerd, waarbij bij oudste door hemzelf en de leerkrachten niets werd bemerkt. Hij is het gaan gebruiken omdat hij in het leerjaar ervoor als 'er niet bij' werd bestempeld. Dus het nieuwe schooljaar begonnen met medicijnen. Was als een gemiddeld kind in de klas aan het werk, dus concentratie viel niet in negatieve zin op.
Met of zonder medicatie maakte geen verschil, dus gestopt.
Maarrrrr de onderzoekers die hem gezien hebben bij het dyslexie-onderzoek geven aan dat het hem weldegelijk zal helpen....
Dus nu twijfelen we weer of we het niet alsnog op willen starten, omdat zijn schoolresultaten niet aansluiten bij wat je van zijn verstand zou mogen verwachten.
Elisa geeft aan dat de meds nodig zijn om enigszins normaal te kunnen functioneren en om zichzelf te kunnen zijn.
Dat vind ik een moeilijke: onze zoon functioneert wel normaal, ook zonder meds, dus daar zou hij ze dan niet voor nodig hebben. Wellicht presteert hij met de meds wel beter (= hogere cito-scores). Maar wat is 'zichzelf zijn'? Want hij 'is' natuurlijk dat slimme joch, met dyslexie en ADD. Of 'is' hij het onderliggende jochie, dat beperkt wordt door het een of ander?

Wat ik moeilijk aan de beslissing vind, is dat het 'maar' over gedrag gaat. Kankermeds neem je omdat je anders dood gaat, wij overwegen deze meds nu om beter geconcentreerd te werken. Is het zo erg om zonder meds te scoren zoals hij doet? Ik denk dat hij met deze scores (zie draadje in Ouders en School) (ver) onder zijn cognitieve niveau geplaatst zal worden op het VO. Is dat erg? Of past dat toch bij hem? (anders liet hij wel wat anders zien...)

De jongste van de twee merkt wel dat het wat met hem doet, maar een echte verbetering in scores zien we niet terug.

Gr. Petuut

Petuut

Ieder kind is anders, ieder kind met AD(H)D of welke andere stoornis is anders. En geen een medicijn werkt hetzelfde bij iedereen. Het kan best zo zijn dat je een hele tijd moet experimenteren met doseringen en verschillende vormen van medicatie om erachter te komen wat het beste aanslaat.
Gedrag is een uiting; het is niet het "zijn" van een mens. Het gaat om wat er achter dat gedrag zit. Het geestelijk welbevinden, het vermogen tot informatie in je opnemen, verwerken en reproduceren. Het vermogen om de hersenen zo optimaal mogelijk te laten functioneren.
Met Ritalin neem je de ADHD niet weg. Met Concerta kan mijn zoon zich veel beter concentreren, is hij veel minder (gevaarlijk) impulsief, heeft hij veel minder last van prikkels van buitenaf en van de drukte in zijn eigen hoofd. Maar hij heeft nog steeds flink wat sturing en aansporing nodig als het gaat om executieve vaardigheden, planning, structuur en orde. Maar zonder die Concerta ontbeert hij de randvoorwaarde om daar verder aan te werken, te leren en er ontvankelijk voor te zijn. Zijn hoogbegaafdheid wordt dan zo ernstig belemmerd door de ADHD dat er beslist niet uit zou kunnen komen wat er in zit. Dankzij de Concerta zit hij zichzelf niet meer in de weg en kan hij zijn kwaliteiten en goede eigenschappen zo goed mogelijk benutten; hij kan zichzelf zijn en zichzelf die kant op ontwikkelen die hij wil en dus ook kan.
Als je zo'n last hebt van prikkels dan overweldigt de wereld je en blijft er nauwelijks ruimte over voor wat anders. Mijn zoon kon het laatste halfjaar voordat hij aan de Ritalin ging nauwelijks met zichzelf leven omdat hij echt bijna gek werd. Hij wilde nog liever dood dan iedere dag maar weer knokken tegen de drukte in en buiten hem. En nu kan hij gewoon genieten van naar school gaan, lekker voetballen etc. En ik kan weer genieten van mijn heerlijke knul zonder dat ik doodsangsten uitsta of zelf zowat gek werd van hem.
Maar het is uitproberen wat het beste werkt. En helaas werkt medicatie niet bij iedereen...

Elisa

Daarin zit precies mijn dilemma: als ik jouw beschrijving van je zoon lees, herken ik de mijne daar niet in. Ik kan me voorstellen dat in jullie geval de medicatie een welkom iets was.
Hier zou het echt alleen voor school(resultaten) zijn, en daar heb ik een beetje moeite mee.
Van de ene kant wil je natuurlijk dat je alles uit dat intelligente koppie kunt halen, of althans zoveel mogelijk, van de andere kant: wil je daar alle middelen voor aangrijpen?
Ik ben het niet helemaal met je eens als je zegt dat gedrag een uiting is. Het kan ook best een van je kenmerken zijn, waar verder niets aan ten grondslag ligt. Ik heb de aflevering van Pavlov gezien met Tygo Gernandt (schrijf je dat zo?) en zijn vermeende ADHD.
Allerhande wetenschappelijk onderzoek op hem losgelaten, maar het lijkt er toch erg op dat hij 'gewoon druk en impulsief' is.
Zo ben ik ook veer drukker dan mijn partner, maar om aan een van beiden (of zelfs beiden) dan een label te hangen, lijkt me wat ver gaan. Even overdreven: ben ik te druk (=ADHD)? Is hij te introvert (=autisme)?
Ik denk dat wel wel medicatie op trial-basis gaan proberen. Niet geschoten is altijd mis.
Want het uitstromen naar een (veel) te laag VO-niveau stuit me nog het meest tegen de borst. Ik ben namelijk bang dat ze zich daar enorm gaan vervelen. Als ze door medicatie kunnen laten zien dat ze op een hoger niveau ook prima uit de voeten kunnen, is dat misschien wel het proberen waard.

Groetjes, Petuut

Petuut

Mijn zoon is van zichzelf niet druk; de ADHD zorgt voor de drukte omdat hij overprikkeld is. Dat er mensen zijn die van zichzelf "gewoon" druk zijn is natuurlijk zo en die hoeven geen ADHD te hebben.
Ook ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn zoon door zijn ADHD op het speciaal onderwijs terecht was gekomen of bijvoorbeeld HAVO. Hij zou zich te pletter vervelen met alle nare gevolgen van dien. Medicatie helpt hem om zich zodanig te kunnen concentreren en om te gaan met prikkels dat hij gewoon op zijn niveau onderwijs kan volgen en dat is ontzettend veel waard. Hij voelt zich thuis op school, gaat graag naar school en hij krijgt meer dan genoeg uitdaging. Hij kan zichzelf zijn.
Hij is weleens spontaan zelf terug naar huis gekomen van school omdat hij zijn medicatie vergeten was in te nemen (meestal zie ik er op toe dat hij zijn "pil" neemt maar die keer kennelijk niet) en het vreselijk vond. Dat zegt genoeg...

Elisa (sorry annika, voor het ot)

Mooi gezegd: dat de ADHD zorgt voor de drukte!
Ik stond eerlijk gezegd bij onze zoon wel te kijken van de diagnose ADD. Van zijn broer had ik het wel verwacht en die scoort 'kenmerken van'.
Ook dat maakt het voor ons moeilijker: het dromerige, 'er niet bij zijn', is dat wel echt ADD, of is het verveling?
Ik deel je mening dat onderwijs op je eigen niveau kunnen volgen erg veel waard is. En cognitief liggen de niveaus van mijn zoons hoog, of toch in elk geval een stuk hoger dan het VMBO waar de IB-er het steeds over heeft.
Vandaar toch het doorslaan van de weegschaal naar op trialbasis een paar weken proberen wat het voor en met hem doet.

Groetjes, Petuut

Petuut

Dat dromerige kan door allebei komen; ADD en verveling. Dat had mijn zus ook (zij heeft ADD). De ADD kan met medicatie een stuk verbeteren; de verveling zal op een andere manier (cognitieve uitdaging) aangepakt moeten worden. Maar dit kan pas bewerkstelligd worden als er eerst aan de randvoorwaarde voldaan wordt dwz verbeterde concentratie.
Het is net als het behandelen van alcoholisten: therapie heeft geen zin als ze nog drinken; pas als ze nuchter zijn kan je tot ze doordringen.
Een medicatie-trial kan in ieder geval geen kwaad. Een paar weken heeft niet zoveel zin tenzij je meteen verbetering merkt. Maar vaak krijg je ook juist een averechtse reactie en komen er allerlei emoties los. En soms moet de dosering verhoogd of verlaagd worden en/of blijkt dat een andere vorm van methylfenidaat beter werkt. Wij zijn zo'n drie maanden bezig geweest voordat zoon de optimale dosering had en na nog eens drie maanden is hij van Ritalin overgestapt op Concerta. Idem met mijn zus. Zij zegt vaak dat dankzij de diagnose en de Concerta zij eindelijk kan leven; ze is haar "tweede" leven begonnen en is eindelijk gelukkig en succesvol in alles wat ze doet.
Ik hoop dat het goed uitpakt voor je zoon!

Referentiekader

De trial is voor een week of 6 (alvast). We beginnen met Equasym XL 20 mg.
Beetje lastig is wel dat in de komende 6 weken 2 weken zomervakantie en een feestweek vanwege het jubileum van school zitten... dan hoeft hij niet veel te concentreren.
Wat ik ook lastig vind is om een referentiekader te vinden. Wat willen we (ouders, kind en school) 'zien' als hij medicatie gebruikt? Vooralsnog geeft zoon niet aan dat hij het druk in zijn hoofd vindt (maar goed, ik dacht ook dat ik goed zag, tot ik een bril kreeg en ineens de blaadjes aan de boom kon onderscheiden, waar ik voorheen een wazige brei zag.. alleen ervoer ik dat niet als een wazige brei, dat was mijn 'werkelijkheid') en vinden zijn leerkrachten het niet heel schrikbarend, zijn dromerigheid. Van hun hoeft medicatie dan ook niet zo.
Ze zien wel dat hij soms in zijn eigen wereldje zit, snel afgeleid is (en dan moeilijk aan de slag komt) en dat voorlezen van toetsen hem meer overzicht geeft en dat voorlezen zijn concentratie ten goede komt, vooral als het 'live' gebeurt, via oogcontact hou je hem er wel makkelijker bij.
Wat nou als we bij de 20 mg 'niks' merken, moeten we dan meer, of iets anders, of toch maar stoppen omdat het niks voor hem doet?
We hadden denk ik geluk dat het bij zijn broer meteen zo'n verschil maakte (zelfs met de laagste dosering die we uit mochten proberen). De heeft nog steeds genoeg aan zijn initiële dosis (al is die nu wel omgezet in langwerkend, ook Equasym XL maar dan de 10 mg).

Petuut

Mijn zoon,ADD'er, heeft baat bij medikinet. Voorheen vertelde hij: Ik wil wel,ik kan wel,maar het komt er niet uit. Hij kan zich nu beter concentreren,zou nu naar de havo kunnen inmiddels. Zijn gitaarspel gaat idioot snel vooruit, en als hij bijvoorbeeld mijn vader aan de telefoon krijgt heeft hij hele verhalen en informeert ook nog hoe het met hem gaat. Voorheen mompelde hij wat en gaf snel de telefoon door. Het is net alsof er een mist is opgetrokken, zo ervaart hij het ook. En het is nu rustig in zijn hoofd.

Petuut

Je hoort te twijfelen over de stap om je kind op medicatie te zetten. Ik denk niet dat er een ouder is die daar niet over heeft getwijfeld.

"Dat vind ik een moeilijke: onze zoon functioneert wel normaal, ook zonder meds, dus daar zou hij ze dan niet voor nodig hebben. Wellicht presteert hij met de meds wel beter (= hogere cito-scores). "
en
"Wat ik moeilijk aan de beslissing vind, is dat het 'maar' over gedrag gaat."

Maar wat is goed? Goed is heel breed en op veel vlakken. Wel of geen medicatie gaat niet over goed of slecht. Het gaat over net iets beter, net iets makkelijker maken voor een kind dat met onrust (lichamelijk of anders) het moeilijk heeft met zichzelf.

Dus, ja, het gaat onder andere over gedrag. De valkuil is dat je het gaat hebben over lastig gedrag voor anderen en daarom medicatie. De motivatie voor medicatie moet zijn of kind er zelf baat bij heeft. Gedrag kan een uiting zijn van innerlijke onrust: drukte en chaos. Dat is vooral lastig voor het kind zelf, die drukte en chaos. Maar ook de uitwerking die het op anderen heeft, voor het kind. Dat is dus dubbelop. Medicatie kan de concentratie makkelijker maken. En dat hoeft niet perse een hoger cijfer op te leveren maar het kan het maken van die toets net even soepeler maken. Al die moeite die je moet doen om je hoofd in de juiste concentratiebandbreedte te krijgen, gaat makkelijker. En dat is fijn: opeens kunnen dingen dus vanzelf, zoals bij al die andere kinderen.

Medicatie is niet om een hogere score te krijgen. Misschien komt daar de vreemde kijk op ritalin wel uit voort; met medicatie (ongeacht adhd of niet) beter scores. Medicatie gaan dingen als moeite met concentratie en lichamelijke onrust wat tegen waardoor een kind meer van het iq kan laten zien. Is daarmee alle adhd onderdrukt? Nee, maar het kost niet meer zo vreselijk veel moeite. Dat is heerlijk voor die kinderen, vooral als er helemaal geen bijwerkingen zouden zijn (helaas zijn die er). Aan het eind van de dag ben je daarom ook minder moe en minder prikkelbaar, je kan meer hebben, je hebt daarom wat meer rust en overzicht om ook op sociaal vlak wellicht wat te leren.

Als jij een iq-test zou maken met iemand die voortdurend je komt storen met een vraag, met steeds veranderende achtergrond muziek, doe jij die test dan op het beste van je kunnen? Wat doet het met je motivatie als je op de helft bent en doodop van alle keren dat je je weer opnieuw moest gaan concentreren? Wat nu als je dat nu hebt bij een alinea lezen, iemand die iets uitlegt.

"Ik wil jullie wat uitleggen over onze dijken"
-ik zie een vlinder buiten, een gele.
-hee iemand schuift in de klas ernaast zijn stoel naar achter
"........."
ohja opletten, waar het ging het nu over. Wat moeten we nu doen.. oh, kennelijk schriften pakken.
"en daarom hebben wij dijken"

"Ik denk dat hij met deze scores (zie draadje in Ouders en School) (ver) onder zijn cognitieve niveau geplaatst zal worden op het VO. Is dat erg? Of past dat toch bij hem? (anders liet hij wel wat anders zien...)"

Ja natuurlijk is dat erg: onderpresteren terwijl je wel het IQ ervoor hebt maar het niet lukken wil, is heel vervelend. Dan komen faalangst en onderpresteren, verveling etc om de hoek kijken. Of zelfmedicatie (veel adhd toch ook aan de wiet) of uit verveling en sensatiezoekerij, het stoute pad op. Dat is verschrikkelijk vervelend. En met een impact op je volwassen leven.

Nogmaals: en toch

als zoonlief aangeeft zich verder prima in zijn vel te voelen (de dingen waar hij 'last' van heeft op school, hebben niet zozeer te maken met AD(H)D, dus ik vermoed dat dat met medicatie niet zal veranderen), en medicatie helpt hem niet om te laten zien wat hij 'echt' kan, dus zijn scores op te vijzelen, dan is voor mij/ons de meerwaarde voor medicatie er niet zo.
Als hij zelf aangeeft dat het hem rust brengt, is dat natuurlijk iets anders, maar zoals gezegd: bij de vorige trial (met kortwerkende methylfenidaat) merkte hij zelf helemaal niks, waar zijn broer aangaf dat de camera in zijn hoofd veel makkelijker te sturen was naar waar hij heen moest.
Maar als hij+wij+de leerkrachten er niets van merken en de scores veranderen er ook niet door, dan stop ik dat goedje er liever niet in....

Groetjes, Petuut

Jongen van 6 adhd

Hoi allemaal, ben net aangesloten op dit forum, mijn zoon is 6 en sinds dec 2011 aan ritalin. de grootste schok was dat hij het uberhaupt had, de schok voorbij en na wikken en wegen toch ritalin begonnen. wat een rust voor dat mannetje (met af en toe nog pieken en dalen). Hij bloeit op, hij heeft nu pas ruimte om de wereld in zich op te nemen en te verwerken. hij kan zijn sociale vaardigheden die hij heeft echt gebruiken. Je kan echt merken dat hij een emotionele achterstand had, begin van ritalin emotionele buien omdat hij gewoon niet wist wat hij aanmoest met zijn gevoelens, voorheen deed hij gewoon zonder nadenken, nu voelt hij het eerst. Ik ben er van overtuigd dat ik er goed aan doe ondanks eventuele bijwerkingen. Er is niks zo erg in mijn visie om zo vroeg in je jeugd al negatieve ervaringen op te lopen waar je niks aan kan doen, een ideale voedingsbodem voor depressie, dat lijkt me op langere termijn pas echt schadelijk en bevattelijk voor eventueel drugmisbruik in de toekomst en/of andere psychische problemen. In het leven gaat het volgens mij toch meer om de kwaliteit als de kwantiteit (ook belangrijk, maar toch uiteindelijk ondergeschikt)

Inderdaad

"Maar als hij+wij+de leerkrachten er niets van merken en de scores veranderen er ook niet door, dan stop ik dat goedje er liever niet in.... "

Ja natuurlijk. Ritalin innemen is niet omdat het nu eenmaal leuk is. Insuline nemen terwijl je geen diabetes hebt, is van dezelfde orde 'onzinnig'.
Maar ik zou zeker de expert vragen. Maar misschien heb je daar geen vertrouwen in? Daar denk ik aan omdat je in het rijtje, nu juist die steeds niet noemt.

Expert

ik noem de expert niet in de rijtjes, omdat die verder uit beeld is. Zij hebben de onderzoeken gedaan, vinden medicatie de goede weg en hebben ons daarvoor naar een kinderarts doorgestuurd.
Ik heb wel vertrouwen in hun, mede gezien het zeer uitgebreide rapport dat is opgesteld.
Wordt bij jullie wel door de expert beoordeeld of de medicatie voldoende is ingesteld?
Bij ons is het (ook bij andere zoon) een terugkoppeling van wat wij (ouders, kind en leerkrachten) merken, niet nog een 'toetstmoment' bij de expert om dat kijken of de concentratie op de concentratie-toets met medicatie (voldoende) verbeterd is.

Klopt

Dat gaat bij ons ook zo. Ik kan me voorstellen dat in jullie geval, je toch nog even met de kinderarts etc wil praten.

Niet

In eerste instantie hebben wij er voor gekozen om onze zoon geen medicatie te geven nadat de diagnose ADHD was gesteld. Wij wilden graag kijken of we het ook zonder medicatie konden redden. Dat lukte aardig tot het eind van de basisschool toen zoon door een zeer moeilijke periode ging. Wij hebben toen in overleg met hem besloten om medicatie te proberen. Dat was geen succes. Zoon voelde zich na gebruik vreemd en raar. Wij merkten op zich niet dat hij zich zo voelde wat betreft zijn gedrag maar we merkten wel dat hij zich heel vervelend voelde. Hij weigerde op een gegeven moment de medicatie dan ook. Misschien was het zich vreemd voelen deels psychisch. Hij wist immers waarvoor de medicatie was. Misschien voelde hij zich ook echt anders dan normaal wat mensen hierboven ook al beschrijven. Inderdaad was dat misschien anders geweest als zoon het langere tijd was blijven gebruiken. Dat weet ik niet. In elk geval zijn we gestopt met medicatie.

We zijn nu weer een paar jaar verder en nu gaat het zonder medicatie ook gewoon goed. Zoon gaat lekker op school. Hij haalt geen enorm hoge cijfers maar wel voldoendes. Hij voelt zich ook gewoon goed. Hij heeft veel vrienden. Hij is nog steeds druk (ook in zijn hoofd) en heeft moeite met zich concentreren. Ik merk wel dat hij steeds beter kan compenseren en meer inzicht krijgt in zijn eigen gedrag.

Medicatie is op dit moment niet iets wat hij overweegt. Hij zegt zelf dat hij geen ADHD heeft omdat dit volgens hem niet bestaat. Ik ben dat niet met hem eens. Echter ik merk aan hem dat hij tevreden is met wie hij is en hij staat op een fijne manier in het leven.

Misschien was het beter geweest als we wel toen met medicatie begonnen waren in het begin maar dat kan je nu niet meer zeggen. Het enige wat ik zeker weet is dat hij zodner medicatie ook functioneert en gelukkig is.

Jillian

petje af voor jullie en jullie zoon.
Ik blijf het nog steeds ontzettende troep vinden.

Negatief

dus geen petje af voor ons omdat wij medicatie geven? Wij doen het dus niet goed? Bedoel je dat te zeggen?
Je doet je naam wel eer aan, negatief.

Jilian

Dank je wel voor je post!
Super om te lezen. En om eerlijk te zijn, hoop ik op zo'n verhaal voor mijn kinderen. Voor degene waar we nu over twijfelen om de meds te proberen maar ook voor degene die ze nu al slikt. Liever zonder dan met medicatie door het leven hoor, zonder daar nu een waardeoordeel aan te hangen. Nog even de analogie naar de suikerpatient: je kunt door insuline te spuiten je suiker heel precies goed houden, of door je leefgewoonten een klein beetjes aan te passen binnen de goede marges. Dan hoef ik die spuit niet, simpel.

Onze 'uitdaging' is om de schoolresultaten op een dergelijk niveau te krijgen dat het schooladvies recht zal doen aan hun verstandelijke vermogens.

Negatief

Het is jammer dat er geen medicatie bestaat voor mensen met een kokerblik en rechtlijnige opvattingen...

Petuut elisa en anderen

Wijze woorden, nuttig om jullie ervaringen te lezen.

In ons geval, zoon van 9 met add - we zijn dus niet zo heel lang bezig, merken we op school verschil. Hij concentreert zich beter, is opeens zijn werk aan het nakijken, is meer open. Ik merk zelf verschil (hij is opeens vrij rustig, gaat een uur zitten kleuren, en is minder aan het ratelen/grapjes aan het maken. Of dat laatste positief is weet ik niet. Ten slotte zegt hij zelf "niets te merken" maar ook dat hij minder vrolijk is van de medicijnen en liever "druk" is?! (Mogelijk is dat psychisch, hij wil eigenljk geen pillen en vindt/wil dat er "niets" met hem aan de hand is/wil geen buitenbeentje zijn... logisch... is hij ook eigenlijk niet)

Zoon

Mijn zoon gebruikt sinds juli vorig jaar Ritalin. Hij doet het er heel goed op, en voelt zich er veel, veel beter door. Toen de kinderpsychiater zijn medicijnen wilde herzien, gaf hij zelf heel nadrukkelijk aan niet meer zonder Ritalin te willen. Hij is nu eindelijk in staat bepaalde dingen in zijn gedrag te veranderen. Voorheen wilde hij dat wel graag, maar het lukte nooit.

Ik vind het dus geen 'troep', ik ben heel blij mijn zoon eindelijk te zien opbloeien. Zo fijn te zien dat hij nu ook succes boekt als hij erg zijn best doet. En dat gaat niet om het opkrikken van schoolresultaten (die waren hier al erg goed) maar hij is met Ritalin leerbaar als het om zijn sociaal functioneren gaat. (hij heeft Asperger).

Niet iedere situatie is hetzelfde. Als je kind het zonder redt is dat natuurlijk prachtig. Als ik mijn zoon die medicijnen zou onthouden die hem eindelijk verder helpen zou ik hem erg tekort doen.

Joyeux

Ik denk dat ik me niet duidelijk genoeg heb uitgedrukt. Uiteraard weet ik wat suikerziekte met je kan doen.
Wat ik duidelijk wilde maken is dat medicatie niet altijd zaligmakend zijn: voor mijn zoon met (mogelijk) ADD kan ik kiezen voor meds en wellicht goede/betere focus, of geen meds en nog steeds prima in staat om lekker door het leven te gaan (zie voorbeeld van Jillian). Mijn suiker-voorbeeld was ook zo bedoeld: als je de keus hebt om te spuiten en heel precies reguleren, of je leefpatroon aanpassen en suikerwaarden binnen marges laten schommelen, dan zou ik persoonlijk kiezen voor het tweede. Dan ga ik er wel vanuit dat je die keuze ook hebt, dus dat je wel zou reageren op een leefstijlverandering.
Ik hoop dat ik het zo duidelijker verwoord heb.