Oververmoeide puber, medicatie, weet het niet meer, lang verhaal

Mijn zoon is 14 en heeft Asperger en ADHD. Hij zit op speciaal voortgezet onderwijs. De dichtstbijzijnde passende school is 20 km verderop en hij wordt dagelijks gehaald en gebracht door leerlingvervoer. Hij gebruikt Concerta zodat hij zich iets beter, lees: iets minder slecht, kan concentreren op school.
Hij is oververmoeid en dat wordt steeds erger, ik maak me daar erg zorgen om.
Hij wordt rond 7:15 gehaald door het busje en wil om jalf 6 opstaan, zodat hij alles zo rustig mogelijk kan doen, anders raakt hij gestressed. Dit is zijn eigen keuze, maar het is gewoon te vroeg voor hem. Ik heb al van alles geprobeerd om ervoor te zorgen dat hij iets later kan opstaan, maar dat loopt vast. De avond van tevoren legt hij alles al klaar, maar zijn brood smeert hij pas 's ochtends anders vindt hij het "klef". We hebben al van alles geprobeerd waardoor hij het brood wel lust dat de avond van tevoren is gesmeerd, maar ik heb het opgegeven. Ook wil hij 's ochtends douchen en een (klein) rondje met de hond, dat vindt hij prettig om wakker te worden, zegt hij zelf.
Hij komt rond 4 uur thuis, heeft gelukkig geen huiswerk, maar is wel volkomen bek-af en brengt de rest van de dag tot bedtijd door als een zombie. Wel laat hij nog de hond uit, anders is hij echt volkomen inert. Hij heeft, behalve op zijn vrije woensdagmiddag, verder geen activiteiten, is daar te moe voor.
Hij gaat rond 9 uur naar bed en slaapt vrij snel in, maar in zijn beleving ligt hij nog urenlang wakker. Vaak stuur ik hem al eerder naar bed omdat hij in slaap valt.
School gaat zeer moeizaam. We sukkelen al jaren met medicatie. Zonder medicatie stuitert hij alle kanten op. Thuis kan ik daar wel mee dealen, maar op school hindert hij de leerlingen en de leerkracht teveel met zijn zeer vrolijke, enthousiaste gedrag.
Met ritalin had hij teveel pieken en dalen, hij heeft ook nog iets anders gehad waar ik de naam van kwijt ben, en na veel experimenteren zitten we nu op Concerta 54 mg. Hij klaagt wel over hoofdpijn en sloomheid, maar de huidige medicatie en dosering is het minst slecht. Geen medicatie is geen optie omdat hij anders de andere leerlingen (die ook niet voor hun mooie blauwe ogen op speciaal onderwijs zitten) teveel hindert. Niet dat hij agressief is, maar hij is juist verschrikkelijk vrolijk en enthousiast, houdt hele monologen over zijpaadjes van de lesstof die hij van internet en wikipedia weet en verstoort zodoende de lessen (nee, van onderpresteren is geen sprake, op sommige vakken scoort hij juist bedroevend slecht omdat het er gewoon niet in zit).
In het weekend is hij bij zijn vader. Ze gaan soms wel een stukje fietsen of wandelen als vader daar tijd voor heeft, anders kwam hij echt niet meer van zijn stoel. Doordeweeks, als hij bij mij is, komt hij daar niet aan toe omdat hij vanwege zijn vroege start en de intensieve dagen op school te moe is. En ik zie hem steeds verder afglijden en vermoeider worden.

Hij zit zeker nog wel tot zijn 18e op school en ik vrees serieus dat hij hier aan onderdoor gaat. Hij ziet er steeds vaker uit als een geest, valt vanuit school direct in slaap in de stoel. Af en toe laat ik hem een dagje thuis zodat hij even kan uitslapen en 's middags met me kan gaan wandelen, zodat hij nog wat buitenlucht krijgt doordeweeks of zijn hobby (tekenen) weer even kan doen, daar is hij anders ook te moe voor.
Ik vind dit niet gezond, dat een kind te moe is om nog wat te doen na school, en maak me hier erg zorgen om. Zijn leerkracht ook, omdat mijn zoon heeft verteld dat hij pas om 11 uur gaat slapen (wat niet waar is).

Afgelopen vrijdag werd ik door school gebeld omdat mijn zoon zijn medicatie niet had ingenomen omdat hij er hoofdpijn van krijgt. We hebben al veel medicatie geprobeerd, maar dit werkt het minst erg. In de vakantie en de weekends hoeft hij geen medicatie, maar op school kunnen ze zijn nonstop gepraat echt niet gebruiken. Het gaat dwars tegen mijn principes in om een kind te dempen omdat hij niet in het klassjabloon past, maar zonder medicatie verstiert hij de les, ook al bedoelt hij het niet zo. Omdat zoon toch wel wat begint te puberen, weigert hij wel eens zijn medicatie te nemen, daarom heb ik een tijdje geleden een potje aan de leerkracht gegeven. Vrijdag weigerde zoon voor het eerst echt resoluut die pil te nemen, en ik heb over de telefoon moeten praten als brugman.
School ziet ook dat zoon niet lekker gaat, maar legt het bij mij neer, en ik weet niet meer wat ik kan doen. En de begeleiding ook niet, behalve standaard-tips geven die voor ons allang vanzelfsprekend of een gepasseerd station zijn.

Ik zit nu echt met meerdere behoorlijk vervelende problemen: een oververmoeid kind dat van zichzelf heel vroeg op moet staan omdat hij anders teveel haast/druk ervaart, een kind dat last heeft van zijn medicatie maar zónder is ook geen optie, en een kind dat momenteel alleen leeft om te slapen, te reizen van en naar school (heen ruim een uur, terug drie kwartier) en te leren en eigenlijk nergens anders aan toe komt omdat het gewoon veel te moe is, behalve in het weekend bij zijn vader, als die er ook net zin in heeft (is geen verwijt naar vader want die heeft een drukke baan doordeweeks).

Ik zie steeds meer een kind, dat te moe is voor andere activiteiten en hobbies en alleen maar in staat is in een stoel een boekje te lezen. Hij moet op mijn bevel de hond uitlaten, anders komt hij helemaal niet meer de deur uit.

Dit gaat niet goed, vind ik, en ik denk niet dat dit gezond is, een kind dat zo op zijn tenen moet lopen om school door de komen en de rest van de dag niets meer waard is. Ook de begeleiding en school maken zich zorgen, maar verder dan "gewoon op tijd gaan slapen" en "veel bewegen" en dat soort standaarddingen komen ze ook niet. Ze vinden half 6 opstaan veel te vroeg, maar weten ook geen alternatief voor de reden waarom zoon dit liever wel wil.

Sorry voor het lange en verwarde verhaal, maar ik maak me steeds meer zorgen als ik dat bleke koppie zie. Er zullen vast ook kinderen zijn die dit tempo wel trekken en nog energie over hebben voor clubjes en activiteiten, maar dit kind duidelijk niet. En ik heb geen idee hoe ik dit moet veranderen.

Ik ga ook de school weer opzoeken voor een gesprek hierover, maar ik zou niet weten wat ik van hen kan verwachten, en wat ik hen en zoon kan bieden zodat zoon zich beter gaat voelen en beter gaat zowel thuis als op school.

Om een heel lang verhaal kort te maken... Help!