Ouders met kinderen (ADHD)

tja

Tja, wat wil je nu zeggen met jouw uitgebreide bericht? Dat er individuen zijn waar je niets mee hebt? (welkom in de wereld!). Dat alle ouders met ADHD-kinderen het fout doen?
Wat is het doel van jouw posting?

Kan het misschien gewoon aan de ouders liggen?

Dus los van het kind met ADHD of een andere stoornis

Ik krijg hier namelijk zo'n "kind-met-vrije-opvoeding-die-met-een-karretjes-in-de-supermarkt-per-ongeluk-overal-tegenaan-botst" gevoel van.

Uitleggen aan een kind waarom hij/zij iets niet mag doen is geweldig, maar na 20 keer uitleggen houdt het wel op, helemaal als er andere kinderen bij betrokken zijn.

Niet spelen

Als dat andere kind niet leuk samen kan spelen dan hoeven ze toch niet samen te spelen? Het is jammer dat de betreffende ouder geen moeite wil steken in het kind goede sociale vaardigheden bij te brengen. Dat is echt zielig voor het kind. Maar daar kan jij weinig aan veranderen en je zoontje al helemaal niet. Hij kan alleen zijn grenzen blijven aangeven.

Met ADHD heeft het in mijn ogen niet te veel te maken. Kinderen met ADHD zijn impulsief en kunnen dus soms wat meer vaardigheden gebruiken bij omgang met leeftijdgenootjes. Niet perse hoor, er zijn ook genoeg kinderen met ADHD die daar geen enkel probleem mee hebben. Maar het is nooit een excuus wat je kan gebruiken als ouder, hoogstens een reden die er achter ligt en dan zal je dus dubbel zo hard met je kind aan het werk moeten gaan om hem de juiste vaardigheden bij te brengen.

Sommige ouders hebben nu eenmaal een blinde vlek als het gaat om hun kinderen (en daar hoeft dat kind geen ADHD voor te hebben) of zien het probleem oprecht niet. Ik zou je zoontje aanraden om vriendelijk te blijven maar wel heel duidelijk zijn grenzen aan te geven als het gaat om samen spelen. Als hij daar geen zin in heeft omdat het niet goed gaat dan is het beter om dat niet te doen.

Jullian

Ja, ik vertel mijn zoon dat hij altijd aardig moet blijven en duidelijk moet aangeven als hij iets niet wil.
Dat doet hij ook. Het zal denk ik ook een beetje de combinatie zijn 'blinde vlek en mijn-kind-heeft-nu -eenmaal-ADHD. Althans, dat word wel steeds als excuus gehanteerd.

Wanneer dat kind bijv. naar mijn zoon roept en mijn zoon reageert niet (omdat hij op een druk schoolplein staat vol gillende en rennende kinderen) omdat hij hem domweg niet hoort, dan is dat kind echt een week boos, echt boos en komt die moeder weer naar me toe. Kind is boos omdat mijn zoon niet gereageerd heeft en omdat haar kind ADHD heeft zit zij met een huis vol herrie erna (want het werkt nog een hele tijd thuis door bij dat kind blijkbaar). Tja, wat moet ik daar nu mee. Dat is mijn probleem toch niet? Ik ga mijn zoon echt niet leren op eieren te lopen voor dat kind omdat het mogelijk last kan krijgen met zijn ADHD.
Haar kind is snel afgeleid (concentratieprobleem), maar ook heel dwingend in de omgang. Als dingen niet lopen zoals dat kind wil is dat aanleiding voor een rel. Andere kinderen kijken niet op als het kind wat zegt, of het kind krijgt straf terwijl het wilde helpen. Heel vervelend, maar het kind reageert daar echt heel heftig op. Is dat ook ADHD?

spelen.

Mijn kinderen beslissen zelf met wie ze spelen. Vinden ze kinderen niet aardig dan hoeven ze daar van mij niet mee te spelen thuis. Ze moeten natuurlijk wel gewoon normaal tegen kinderen blijven doen.

Speelafspraken maken voor mijn kinderen op verzoek van een ouder daar ben ik mee gestopt na een paar flinke fiasco's. Ik bespreek dat altijd eerst met mijn kind. Vindt die het dan best dan is het goed.

En kinderen die slaan, schoppen en speelgoed kapot maken of de hele tijd bij mij zeuren om koek en snoep komen er op een gegeven moment niet meer in. en of ze nou ADHD hebben of niet dat maakt mij niets uit. Ik weet dat vaak niet eens.

ja maar,

Dat is toch gewoon een irritante moeder?
Bij problemen in de omgang met andere kinderen op school verwijs ik altijd naar de leerkracht.
Als die moeder bij je komt, zou ik er niet op ingaan. 'Oh, war op school gebeurt, daar ben ik niet bij. In een kla is een hele eigen dynamiek, wij als buitenstaanders hebben geen idee. Ik zou naar de leerkracht gaan als ik jou was.'

dwingend

Soms merk je dat ADHD en autisme dichter bij elkaar kunnen liggen dan je zou verwachten. Maar ook, als het in je eigen hoofd heel druk zou zijn zou je ook niet meer zo kalm en overwogen beslissingen nemen.
De vraag is hoe je kunt voorkomen dat zaken uit de hand lopen. En dat lukt natuurlijk niet altijd. Daar past maatwerk op. Het zou handig zijn als je zoiets met de juf zou kunnen bespreken.
Mijn zoon had een periode dat hij ruw om kon gaan met andere kinderen, gedachteloos. Vaak als hij overprikkeld was.
Ik had dan afgesproken met school en opvang dat ze mij dat meldden. Dan sloopte ik cartoonnet en andere zenders van de tv, dat kon toen nog. Voor de rest van de week.
Als je het verschil niet ziet tussen iemand pijn doen op tv, dan gaat men vaak hard lachen, en in het echt iemand pijn doen, dan kan je daar nog niet naar kijken.
Maar ik zorgde ook dat zoon meer rust kreeg thuis.
Maar ik denk dat zulke dingen op maat voor een kind uitgepuzzeld moeten worden. Het valt niet mee.
Zoon meldde later dat hij die maatregel niet begreep en niet begreep wat hij dan fout deed. Maar omstanders zagen gelukkig wel wat er dan fout ging en dat ik daar actie op ondernam.
Gelukkig heb ik nooit gedoe met andere ouders gehad, die een enkele keer wel signaleerden dat het fout gegaan was bij hun kinderen.

aanpassen

begrijpelijke reacties. Zo denk ik er ook over. Ik merk vaak aan die moeder (in laatste geval) dat ze graag wi dat ik mijn zoon corrigeer of met hem ga praten. Maar mijn zoon reageert als andere kinderen. Schreeuw of commenteer jij (wat haat kind vaak doet) dan luister ik niet ( vaak hoort hij het niet eens). Als iets echt onredelijk is (zoals het niet luid en duidelijk sorry zeggen voor het gevoel van dat kind; terwijl het niet eens de schuld van mijn zoon was) dan geeft mijn zoon echt niet toe want het was per ongeluk dat hij tegen dat kind aankwam (door de zet van iemand anders). Die moeder vind dan dat mijn zoon dat maar wel moet doen want die heeft geen ADHD. Ik vind dat echt een onredelijke eis. Snap het wel want dan is zij van alle onrust en ellende thuis verlost (bij haar kind gaat dat nog uren en uren door thuis; vaak om dingen die zelfs een week tevoren is gebeurd of waar die om kwaad was). Dat wordt hard werken voor die ouders met hun kind.

correctie van mijn laatste posting

"Maar mijn zoon reageert als andere kinderen. Schreeuw of commandeer jij (wat haar kind vaak doet)" is de juiste. Excuus.

ik snap wel hoe het werkt voor die moeder...

...maar jij kunt haar ptobkeem niet oplossen. Jouw kind is geen therapeut en kan dus ook niet therapeutisch reageren. Het klinkt alsof dat is war ze verwacht.

Ik blijf etbij, verwijs haar naar de leerkracht.

Het klunkt trouwens als een jongen met veel problemen. Dat us heel rot voor hem. Maar de andere kinderen kunnen dat niet oplossen.

staat er echt helemaal los van

Ik denk dat het puur toeval is dat je die combi met problematiek tegenkomt. Ik ben 'dit soort ouders' al heel veel tegengekomen en slechts in 1 geval ging het om een meisje met duidelijke problematiek. De problematiek was in deze niet het probleem maar de reactie van moeder, het gebrek aan inlevingsvermogen naar mijn kinderen toe. (Meisje was compleet geflipt op verjaardagsfeestje van mijn zoon, en moeder reageerde daar zeer luchtig op, terwijl eea voor mijn zoon echt sneu was, een simpel excuus was voldoende geweest)
Verder ging het altijd over kinderen waar verder niet echt problemen speelden maar die mijn kinderen kwetsten oid, en waarbij moeders geen oog hadden voor de kant van mijn kinderen. Ik kan veel hebben van andere kinderen en mijn kinderen ook, maar het moet niet zo zijn dat hun belangen ondergeschikt zijn.
Maar goed, het kan ook onhandigheid zijn van moeders in het contact, of dat ze zich zo schamen voor gedrag van hun kinderen dat ze het gaan proberen goed te praten. Maar bij de situaties die ik meemaakte hadcik eerder het idee dat het echt gebrek aan inlevingsvermogen was, of hun eigen kind teveel op een voetstuk hebben staan.

overigens

heeft zoon ook een vriendje gehad die echt moeilijk gedrag kon vertonen, en ook constant in conflict met andere kinderen kwam. Alleen niet met zoon, want op de een of andere manier kwamen die nooit in conflict. Maar als ik meer kinderen in huis had waren er altijd problemen. (Zonder andere kinderen ook maar meer met regels ed)
Met moeder kon ik niet communiceren maar ik vermoedde toch ook wel ADHD. Ik zag heel erg de onmacht vd jongen (super leuk kind eigenlijk) en vond het vooral heel sneu voor hem. Er zat vooral geen rem op, zeer impulsief ed.
Maar goed, hoewel het zwaar voor mij was als hij er was, hadden mijn kinderen nooit last van hem (behalve dat hij ook weleens een feestje verknald had) dus dat scheelt. (niet alleen geen last natuurlijk, hadden plezier samen)

Blom

"Ik kan veel hebben van andere kinderen en mijn kinderen ook, maar het moet niet zo zijn dat hun belangen ondergeschikt zijn."

Helemaal mee eens en dat gevoel had ik dus heel sterk; bij beide moeders hoor. Inderdaad wat je zegt ook. alsof mijn zoon over de therapeutische kennis moet beschikken en precies hoort te weten hoe hij ermee om moet gaan. Tegenwoordig trek ik mijn schouders op als die moeder weer naar me toekomt en verteld dat haar kind weer boos is op mijn zoon. Als ik dan hoor wat de aanleiding is, dan is de reactie van haar kind echt heel onredelijk.

Net zoals die situatie waarin mijn zoon bij gym in een rij stond en een van zijn klasgenoten een duw gaf waardoor nr. 2 tegen mijn zoon opbotste, waarna mijn zoon tegen haar kind opbotste. Soort van domino effect. Dat kind viel in de bosjes. Helemaal over de zeik naar mijn zoon toe omdat hij in eerste instantie geen 'sorry' had gezegd. Mijn zoon zei terecht dat hij het niet gedaan had. Dat klind bleef maar flippen, waarna mijn zoon een beetje kribbig "nou, sorry dan' zei. Dat was niet goed genoeg en dat kind bleef boos op mijn zoon. Mijn zoon had niet ECHT sorry gezegd. Daar wilde die moeder even een gesprek over hebben met mijn zoon erbij…het werd dus weer opgerakeld (terwijl het voor mijn zoon klaar was) omdat haar kind er nog steeds boos over was. Ik denk dan: "Nou, dat is dan jammer voor je kind". Toen ze haar kind en mijn zoon naar zich toeriep en weer het onderwerp aankaartte zag ik dat mijn zoon er echt genoeg van had. Ik heb toen ingegrepen dat ik het niet meer prettig vond zo en dat het nu klaar moest zijn. Die moeder hoed die toestand van haar kind in stand zo. Op een gegeven moment moet het gewoon klaar zijn, maar die moeder rakelt het steeds weer op zodra ze ziet dat haar kind boos kijkt of boos doet. Geen enkel medelevend inderdaad voor de omgeving.

Nou ook een moeder

Echt aardig vind ik de reactie van je zoon eigenlijk niet. Hij kon er dan wel niks aan doen dat ze in de bosjes terecht kwam, maar het komt nu over alsof het hem ook echt niet boeide. Daar zou ik als moeder dan toch wel wat over gezegd hebben. Ik verwacht van mijn kinderen ook wel een beetje mededogen.

sorry

Nee, maar er ging nog wel wat aan vooraf (had ik er niet bij gezet).
Hij had namelijk al sorry gezegd nadat het gebeurd was. Dat was kennelijk niet duidelijk genoeg naar de zin van het kind die vervolges helemaal uit z'n dak ging. Zoon moest het nog een keer zeggen en dan duidelijker. Ja, en dat afdwingen van iemand die al sorry had gezegd. Het kind bleef in z'n boosheid hangen. Mijn zoon was inmiddels ook behoorlijk geïrriteerd geraakt en zei toen "Nou SORRY dan" (hard en duidelijk) om ervan af te zijn. Dat was dus nog niet goed.

tja ginny

Als mijn kind een duw krijgt van een ander kind en dan vervolgens sorry moet zeggen tegen het kind wat door die duw in de bosjes komt zou mijn kind ook passen. Het bosjeskind moet maar naar het eerste-duwkind om verhaal te halen en dat zou ik die moeder ook vertellen. Noway dat mijn kind dan nog eens sorry moet gaan zeggen.

Hand aanreiken

Als je zoon tegen een kind botst, wat de aanleiding ook is, en het kind komt in de bosjes terecht. Dan geeft je zoon dat kind toch een hand om weer overeind te komen. Dat doen mijn kinderen standaard. Sorry zeggen is wel iets maar daar heeft die ander, die door toedoen van je zoon, daar ligt, weinig aan. Dergelijke handreiking is voor elk kind voldoende om te begrijpen dat de ander het ook vervelend vindt.

Maar is is niet de juiste weg dit op het schoolplein te bespreken. Niet op de wijze waarop het gegaan is tenminste. Die moeder had naar de leerkracht moeten gaan. Maar ze heeft bij jou blijkbaar meer respons.

Flanagan

Sorry zeggen is wel iets maar daar heeft die ander, die door toedoen van je zoon, daar ligt, weinig aan.

Maar dat kind is door toedoen van een ander daar belandt, niet mijn zoon. Daar zat 'm ook de kneep bij mijn zoon. Een sorry vind ik dan wel het minste wat hij had kunnen zeggen en dat vond ik heel knap van hem dat hij dat gezegd had (ondanks dat het niet zijn schuld was).
Het bewuste kind dat begon met duwen heeft overigens niets te horen gekregen en geen sorry gezegd.

En ach, ik heb die moeder ook vriendelijk verzocht naar de leerkracht te gaan met haar verhaal.

tja

ik herken het niet als kenmerk van ouders van kinderen met ADHD, mijn beide kinderen hebben vriendinnetjes en klasgenoten die ook wel "iets" hebben. Soms wordt ongewenst gedrag wel uitgelegd als gevolg van ADHD maar niet goedgekeurd daarmee.
Ach, en als je iets "al" 2x hebt meegemaakt in 6 jaar is er ook niet echt sprake van een trend, denk ik.

Aanleiding

'Wat de aanleiding ook is'. Ik had het niet over wie het veroorzaakt heeft maar hoe je kan reageren als iemand op de grond of in de bosjes terecht komt. Waarom zou je diegene niet overeind helpen?
Er zijn meerdere manieren om op iets te reageren; sorry zeggen terwijl het je schuld niet is, is er één, iemand overeind helpen een ander. Wat heb je zelf het liefs als dat jou overkomt?

Ik had wel gelezen dat een ander het dominoo-effect gestart was en dat je zoon het één na laatste steentje was.
Het kind dat begonnen is, had ook sorry kunnen zeggen maar dat had waarschijnlijk niet eens gehoeven als je zoon het gevallen kind overeind geholpen had. Zo werkt dat op het schoolplein. Als een kind het gevoel heeft dat het expres gebeurd, reageert het anders dan als dat gevoel is weggenomen door hem te helpen.

Het kind dat begonnen was, is mogelijk betere maatjes met de leerkracht dan het kind dat, zo te lezen, niet zo goed in de groep ligt.

Betere maatjes met leerkracht?

Dat zou ik heel kwalijk vinden! Dat zou wel erg onprofessioneel zijn. Maar jij hebt daar waarschijnlijk nare ervaringen mee?

Piano (ot)

Professioneel, haha. Lieverdjes van de juf en het tegenovergestelde, komt op iedere school en iin heel veel klassen voor. Zo gebeurde het volgende in de klas van mijn kind, op de bs. Een kind moest naar de gang en de klasgenoten moesten overleggen wat voor straf ze verdiende omdat het een gedeelte tekst in haar werkstuk had gekopieerd. De kinderen waren geschokt; zou de juf hen ook zo behandelen.

Of een kind dat 2 dagen kreeg om zich voor te bereiden op een presentatie waar anderen een week voor kregen. Of jongens die te laat komen en een briefje moeten halen en meisjes gewoon mogen gaan zitten.

Juist kinderen die de juf extra werk bezorgen, mogen aan het lijf ervaren hoe professioneel een leerkracht zijn vak uitoefent. Men roept snel dat het kind het er wel naar gemaakt heeft want zoiets doet een volwassene niet...toch betreft de voorbeelden gebeurtenissen met verschillende leerkrachten en verschillende leerlingen , geen een had een etiket.

Die kinderen wisten ondertussen wel waar ze op de ladder stonden. Juist op bs is dit slecht voor het zelfbeeld, het kind wordt onzeker en let minder op zodat de leerkracht weer iets heeft om het zelfbeeld te verlagen. Soms denk ik, waarom doet men zoiets, wat winnen ze ermee? Alleen maar verliezers.

ik denk

dat het voor de leerkracht makkelijker is om zich te houden aan de pikorde die er toch al is in de klas. Als je daar tegenin gaat heb je strijd. Als je erin meegaat, heb je "orde".

Dus doen veel leerkrachten gewoon mee: het gepeste kind pesten en roepen dat het maar eens wat weerbaarder moet worden, en het als dom beschouwde kind behandelen alsof er toch niets meer aan te redden is.

Je moet als leerkracht aardig sterk in je schoenen staan om die pikorde om te schoppen. Je staat tenslotte allen tegenover een groep, dag in dag uit. Maar dat is een taboe. Als je echt ruzie wil met de schoolleiding, moet je dat eens aan de orde stellen. Heb ik ook niet gedaan, ik heb gewoon mijn kind weggehaald. Geen dag langer daar.

Met rust laten?

Moeten die arme kinderen niet wat meer met rust gelaten worden, zonder hijgende moeders in hun nek? Ik ben niet zo van het ingrijpen en bemoeien en verwacht van mijn nadh- kinderen dat ze genoemde incidenten zelf oplossen. Dat zou dan met dat fysieke, onvermoeibare meisje met een flinke lel gegaan zijn. Is het nou zo raar dat ik een beetje primitieve correctie wel bij de kindertijd vind horen? Binnen bepaalde grenzen, dat wel. Nu vraag ik me af of de normen hier in een provinciegat zo anders liggen, maar om de leerkracht of medemoeder lastig te gaan vallen met een duwtje, dat zou hier ondenkbaar zijn.

Donna,

Hier in de grote stad wordt een kind geacht naar de juf te stappen; het mag nooit! terug slaan. Doe je dat wel, wordt die reactie zwaarder gewogen dan de actie want dit is de tijd van thee drinken.

De reactie van de moeder van het (ADHD)- kind is een toonbeeld van frustratie; dan reageer je wel eens anders omdat je moe bent.

In een provinciegat heeft een kind in de klas waarschijnlijk ook meer ruimte rondom de werktafel. Hier kunnen de kinderen hun kont niet keren; minimale bewegingsruimte, zo ook op het schoolplein. ( geen gras maar prikkelbosjes en veel geparkeerde auto's). Op een BSO zit 1,5 meter ruimte tussen de tafel (2 aan 2). Op een bs werken ze in groepjes; als je achter een groepje langs loopt , heb je 0,5 meter ruimte. Die kleine puntjes hebben veel invloed op de beleving in een klas.
Een klaslokaal is soms een warm kippenhok, daar wil je uit want het beklemt je. Al vaker lees ik dat ADHD-kinderen om beter te kunnen concentreren, even willen lopen/bewegen.

Toch blijft het moeilijk om maar iets van de situatie van TS te vinden, want we hebben alleen haar input. Het is duidelijk dat het niet aan haar zoon heeft gelegen, want die is niet begonnen.

weer...

Inmiddels is het weer raak. Het ADHD-kind schopt mijn zoon nu zomaar en probeert hem te laten struikelen wat ook gelukt is waarna het kind mijn zoon had uitgelachen.
Ik ben direct boos naar de leerkracht gegaan die e.e.a. zou bespreken met de twee. ADHD-kind vertelde juf dat het MAAR een heel licht tikje was als grapje? Mijn zoon loopt met blauwe plekken rond!!
Gisteren weer!! Nu bij het naar huis gaan. Zoon vertelde dat kind hem schopte en toen direct erna zei dat het maar een klein schopje was. Ik vroeg mijn zoon of hij direct naar juf gegaan is en dat had hij gedaan. Hij zei zelf tegen mij: "Mam, ik denk dat hij dat doet omdat hij ADHD heeft." Echt, ik werd zo kwaad (inwendig dan). Ik vertelde mijn zoon dat ADHD nooit een excuus is voor schoppen!

Gevoelsmatig had ik zelf zoiets van: "Schop dat kind maar eens een keer heel hard terug!!"
Moeder ontwijkt me. Echt….ik denk nu echt: "k..&%$!@#!!..kind" (sorry hoor).

terugschoppen

lijkt me een heel goed idee, als hij dat durft. En dan meteen keihard.

Ik mis in je verhaal hoe de juf reageerde. En ik zou niet rusten voordat het voor je kind weer veilig is op school. Overigens vind ik steeds "het ADHD-kind" niet zo prettig klinken, alsof alle kinderen met ADHD zoiets doen. Als je zo ook overkomt op school, snap ik wel dat de juf je niet serieus neemt.

struikelen

Misschien is het handiger om eerst even te vragen wat er gebeurt voordat hij zijn voet uitsteekt. Mogelijk kan hij zich niet beheersen. Dan is het handig als hij zelf aanvoelt komen dat hij zich niet kan beheersen en zich dan tijdig terugtrekt. Of voorlopig even een andere beweeglijke opdracht krijgt in zijn eentje in het speelkwartier.

pijnlijk

Ook een moeder, ik vind je bericht heel pijnlijk voor ouders van kinderen met ADHD. Er is een kind dat iets doet wat niet de bedoeling is of dat kind ADHD heeft doet niet ter zake. Vervang in jouw verhaal ADHD-kind door 'Pietje' en je hebt een verhaal waar je wat mee kan. Nl dat Pietje op zijn gedrag aangesproken moet worden en gecorrigeerd moet worden.

De enige die ik in jouw laatste verhaal ADHD als excuus hoor gebruiken is daarbij jou zoon!

Onbeschoft gedrag komt bij alle soorten en maten kinderen voor.