Onderzoek naar alleen gezag
Ik denk dat ik wat aanspraak kan gebruiken, heb wel vragen. Misschien meer dat ik even de spanning deel.
Komende tijd gaat een raadsonderzoek los, voor mijn kind. Ik hoop de laatste. Het is in principe rondom gezag. Dus ik vraag me ineens heel veel af. Wat kan ik verwachten? Ik weet, moet die vragen daar stellen natuurlijk. Maar ik merk nu al dat de spanning bij mezelf weer oploopt. Ben van nature onzeker en ook met alles wat ik echt heel goed weet en kan begin ik overal weer te twijfelen of het nu goed gaat komen.
Sommigen weten misschien de situatie rondom school, er is een ots geweest. Het is er allemaal niet beter op geworden en we zijn een decennium bijna verder. Er is echt te veel om op te noemen.
Tips hoe ik me moet opstellen kan ik gebruiken. Waar moet ik me inhouden? Want ik heb zeker voor mezelf leren opkomen. Wat dan vertaald wordt als strijd. Ik weet goed wat kind behoeft en ik heb veel zaken via de rechter al voor mekaar moeten krijgen. Ook in verplicht kader.
Het gaat nu redelijk en ik ben eigenlijk best druk met het nu op de goede rit krijgen en houden en zelfs meer, ook mbt omgang vader weer op tafel.
Het is gewoon veel, dus ik denk dat wat aandacht en hulp of tips wellicht mij kunnen steunen
Er is een lichte help maar ik ga heus niet alles verknallen. Angst is een slechte raadgever. Maar spanning omdat ik weet dat als er nu weer een advies komt voor gezag blijft in stand, ik het ook erbij laat. Het is gewoon heel belangrijk dat nu goed wordt meegenomen waarom het in belang van kind zelf is.
Heeft iemand ervaring of juist gewoon tips die me erdoor kunnen gaan helpen?
Overigens: lang getouwtrek over omgang en uiteindelijk een ouder die zegt 'als het op mijn manier niet kan hoeft het helemaal niet meer' komt zeer regelmatig voor.
Toen ik nog in de rechtshulp werkte was mijn advies aan ouders (meest moeders) die moeite hadden met omgang altijd om zoveel mogelijk coöperatief te zijn, en te wachten totdat de andere kant zichzelf vastdraaide. Die tactiek is er eentje van de lange adem, maar werkt vaak prima. Of de andere kant leert alsnog zich te beheersen en er komt een werkbare omgangsregeling tot stand, of hij (of zij) blijft moeite houden met impulsbeheersing en uitstel van behoeftebevrediging, jaagt zoetjesaan de verschillende hulpverleners en adviseurs tegen zich in het harnas, en gooit op een gegeven moment de handdoek in de ring. Het kan een paar jaar duren voor dat punt is bereikt, maar dan ben je ook wel van het gelazer af en hoeft meneer niet meer bij de rechter aan te komen met een huilverhaal dat zijn moeilijke ex hem de omgang niet gunt.
Er ligt vziw vaak psychische/persoonlijkheidsproblematiek aan dat soort gedrag ten grondslag, maar omdat er geen hulpvraag is, wordt die problematiek vaak niet aangepakt en worden de problemen dus ook niet opgelost.
Maar toch kleinejongen, Tsjor heeft in zoverre een punt dat het waarschijnlijk beter is om vader nu helemaal niet aan te halen en te wachten of hij zelf komt. En zo niet dan niet. Dan is er rust. Als het hem er al die tijd vooral om te doen is geweest om controle over jou te krijgen, is dat toch ook geen gezonde, voedende aanwezigheid in het leven van je kind? Misschien is het veel beter dat je kind ouder is en zelf zijn eigen keuzes kan maken voordat zijn vader weer in zijn leven komt. Dan is hij ook een stuk weerbaarder.
Je hoeft niet aan een dood paard te trekken hè. Je kunt het ook gewoon laten liggen en verdergaan.
Het is precies die situatie in de laatste alinea Temet. Waar het niet los liep maar vader mij en zijn eigen kind dwars zat. En dat is helemaal van klem en drang naar dwang in onder toezicht uit de klauwen gelopen. Gezag had ik 6 jaar terug al gevraagd maar nee kind zat niet klem. Nou en of kind klem kwam te zitten. Maar ze doen het nu eenmaal niet graag meer, want dan zal de moeder contact met vader voor kind stop zetten. En wat voor slechte ideeen ik nog wel niet meer ten uitvoer zou brengen.
En blij blij, ik ben blij dat het nu geregeld is. Maar dat het zover eerst moet komen steekt nog. Heb altijd op toestemming moeten wachten, vaak van de rechtbank. De punten zijn gespaard zeg maar. Maar ik had liever zonder spaarkaart in de ellende van de afgelopen jaren direct willen ingrijpen. Ik wist namelijk wel dat dit vader zijn weg was, proberen alles en iedereen te overtuigen ipv bij jezelf ten rade te gaan. Wat is kind ermee opgeschoten? Tuurlijk en gelukkig maar ook is het op een gegeven moment klaar.
Comfortabel nu vanwege de troep van eerder. Puur gevoelsmatig is mijn toestand van pootjes geven naar het maakt niet meer uit of vader bestaat. Dat is gewoon een verschil van dag en nacht. Gister moest ik de paus nog overtuigen. Nu kan ik gewoon ja of nee zeggen. En ik ben niet van steen. Ik gun ze (kind en vader) omgang. Dit bewerkstelligen is te lastig. Wilde alleen kwijt dat ik het wel hoop dat ik iets kan doen, in de toekomst. Nabij of later om het te bewegen. Niet ervan uitgaand dat het slaagt, ik sta er neutraal in. Ik hoef geen omgang met de man.
Heb wel aangegeven dat ik liever heb zonder procedure dan met. Maar misschien gezien de moeilijke toestand van ex is dat wel beter.
Nu is het gewoon eerlijk waar zo, dat de hele periode aan mijn netvlies voorbij gaat. En ik opeens alles alleen kan en mag besluiten. Bizar. De rust zal veel ruimte geven alles te gaan verwerken
Maar wat anderen -denk ik- bedoelen, en wat ik ook dacht, is dat het misschien voor nu beter is om eerst alles helemaal verwerkt te hebben voordat je überhaupt en poging onderneemt waarbij het kind de vader ziet.
Creëer eerst rust en pas daarna kijken wat gaat. In de nabije toekomst, lijkt dan simpelweg te snel omdat je een proces dat jaren heeft geduurd, dan nog niet hebt verwerkt.
Het is ongelooflijk lief dat je jouw kind een vader gunt, zelfs als dit contact buiten jou omgaat, maar de kans dat dit contact buiten jou omgaat of dat jij daar geen stress van gaat krijgen, lijkt me nihil. Waarschijnlijk daarom al de reacties die je nu krijgt.
Ik lees jouw verhaal toch wel een beetje als succes verhaal, hoe triest het ook is. Al het leed en gedonder, waar je in zat en waar ik nu middenin zit, is ook een drama waar niemand beter van wordt. Dan maar rust in de tent en veilig opgroeien voor je zoon.
Mija schreef op 09-01-2023 om 14:16:
Maar toch kleinejongen, Tsjor heeft in zoverre een punt dat het waarschijnlijk beter is om vader nu helemaal niet aan te halen en te wachten of hij zelf komt. En zo niet dan niet. Dan is er rust. Als het hem er al die tijd vooral om te doen is geweest om controle over jou te krijgen, is dat toch ook geen gezonde, voedende aanwezigheid in het leven van je kind? Misschien is het veel beter dat je kind ouder is en zelf zijn eigen keuzes kan maken voordat zijn vader weer in zijn leven komt. Dan is hij ook een stuk weerbaarder.
Je hoeft niet aan een dood paard te trekken hè. Je kunt het ook gewoon laten liggen en verdergaan.
Dit klopt zeker. Ik was ook zeker niet nu iets van plan. Het was meer hopen dat ik of iemand het over een tijdje kan oppakken, of het slaagt? Dooie paarden genoeg waar ik zoon tussen mocht oppikken en maar kon doen met wat ik zelf in huis heb. Ik denk dat ik nog heel wat frustratie in de koelkast heb mogen zetten en dat moet er wellicht uit. Om te lozen en weer zelf fris te kijken naar what happens.
Denk dat als kind oud genoeg is, goed plan is te kijken of hij zelf heen en terug kan. Maar dat is nog lang niet. Weet dat vader bij zijn eerste kind ook beter met kind zelf kon regelen, die moeder kwam er ook niet uit met vader zelf. Verschil was dat hij daar ook geen gezag over heeft gehad. Inmiddels is zijn oudste de 18 gepasseerd en is het rustig daar. Heb ook echt het gevoel dat alle haat op mij is gaan kleven om ergens gelijk te halen.
Voorlopig laat ik het liggen. En ben ik in de goede richting. Zoon gaat nog maar deels naar school en voor de rest begint het weer een beetje op normaal te lijken. Qua medicatie zitten we nu goed en ik ben goed in regie. Van de gemeente heb ik nu niemand maar voor de toekomst hou ik graag goed in de gaten waar ik moet zijn. Maar veel liever had ik ooit een mede ouder gehad, ik weet dat het niet erin zit. Wat dat betreft ben ik opgelucht met alleen gezag. Het maakt alleen nu nog onwennig in zoon zijn situatie. Bij mijn eigen oudste heb ik dat niet meegemaakt en altijd alleen besluiten moeten nemen. Wat dat betreft zou het dus niet moeilijk moeten zijn.
Temet schreef op 09-01-2023 om 14:12:
Overigens: lang getouwtrek over omgang en uiteindelijk een ouder die zegt 'als het op mijn manier niet kan hoeft het helemaal niet meer' komt zeer regelmatig voor.
Toen ik nog in de rechtshulp werkte was mijn advies aan ouders (meest moeders) die moeite hadden met omgang altijd om zoveel mogelijk coöperatief te zijn, en te wachten totdat de andere kant zichzelf vastdraaide. Die tactiek is er eentje van de lange adem, maar werkt vaak prima. Of de andere kant leert alsnog zich te beheersen en er komt een werkbare omgangsregeling tot stand, of hij (of zij) blijft moeite houden met impulsbeheersing en uitstel van behoeftebevrediging, jaagt zoetjesaan de verschillende hulpverleners en adviseurs tegen zich in het harnas, en gooit op een gegeven moment de handdoek in de ring. Het kan een paar jaar duren voor dat punt is bereikt, maar dan ben je ook wel van het gelazer af en hoeft meneer niet meer bij de rechter aan te komen met een huilverhaal dat zijn moeilijke ex hem de omgang niet gunt.
Er ligt vziw vaak psychische/persoonlijkheidsproblematiek aan dat soort gedrag ten grondslag, maar omdat er geen hulpvraag is, wordt die problematiek vaak niet aangepakt en worden de problemen dus ook niet opgelost.
Dit ja. Je handen jeuken maar je kunt niets dan dit. Mijn advocaat heeft me er echt doorheen gesleept want die voorspelde al zoiets
Monika_Geller schreef op 09-01-2023 om 14:34:
Maar wat anderen -denk ik- bedoelen, en wat ik ook dacht, is dat het misschien voor nu beter is om eerst alles helemaal verwerkt te hebben voordat je überhaupt en poging onderneemt waarbij het kind de vader ziet.
Creëer eerst rust en pas daarna kijken wat gaat. In de nabije toekomst, lijkt dan simpelweg te snel omdat je een proces dat jaren heeft geduurd, dan nog niet hebt verwerkt.
Het is ongelooflijk lief dat je jouw kind een vader gunt, zelfs als dit contact buiten jou omgaat, maar de kans dat dit contact buiten jou omgaat of dat jij daar geen stress van gaat krijgen, lijkt me nihil. Waarschijnlijk daarom al de reacties die je nu krijgt.
Ik weet wel zeker dat je gelijk hebt, dus ook als anderen dit bedoelen. Alles is zo ver weg gedrukt. Persoonlijk deed ik er niet meer toe. De geschiedenis die ik negeer betreft wat er tussen ons is gebeurd, komt erop neer dat het slachtoffer wel uit mij is geslagen. Het raakt me, dat ik eerst alles moet verwerken, gezien daar afgelopen jaren niets in kon gebeuren. Dus ja, dat ga ik zeker doen! Met snel is denk ik net wat een ieder interpreteert bij snel. Ik denk daarbij nog de nodige hulp nodig te gaan hebben.
Dat is waarom ik denk dat het psychisch is waarom steeds buikpijn. Ik heb inmiddels wat uitslagen van de dokter en ik lijk toch kerngezond. Daar ben ik ook heel erg blij om trouwens. Dat stelt wat gerust.
