Nog geen diagnose, wel veel problemen
Hallo,
Ik ben nieuw hier op dit forum, en ik weet niet zo goed hoe het hier werkt.
Ik zal mezelf eerst even voorstellen.
Ik ben 7 jaar geleden na een zeer zware, traumatische bevalling, trotse mama geworden van een zoon.
De eerste 4 jaar ben ik, door mijn zwakke gezondheid overgehouden aan de bevalling, thuis gebleven. Dat was naast verdrietig ook fijn, omdat ik zelf voor ons zoontje heb kunnen zorgen.
In de tweede klas van de basisschool begon op te vallen dat zoonlief niet helemaal mee kwam met de andere kinderen, qua sociaal gedrag. Qua leren dan weer wel. En dat is nog steeds zo, nu hij in groep 4 zit. In groep 2 werkte school niet bepaald mee, in groep 3 hebben we aan de bel getrokken en heeft het MD-team op school hem een tijdje geobserveerd. Ook hebben we zoon aangemeld via de huisarts bij het GZ. We lopen sinds die tijd bij Lucertis (Schiedam).
Daar draait de molen helaas niet zo snel, maar inmiddels zijn er wel een aantal belangrijke stappen gezet. Op school heeft zoon inmiddels een meester die wel goed meedenkt, maar nog zo onervaren is als leerkracht dat hij veel volgens de regeltjes doet. Zoon valt daar dus niet onder... De meester houdt nu een logboek bij, dat ik kan gebruiken voor de gesprekken bij Lucertis. Lucertis heeft zoon geobserveert in de klas, en afgelopen dinsdag is een ADOS onderzoek bij zoon gedaan.
Zoals gezegd, qua leren zit zoon op niveau, en met sommige vakken zelfs boven zijn niveau, maar qua sociaal loopt hij achter, maar ook weer niet met alles. En dat maakt het ingewikkeld. Er gaat zoveel in dat koppie om, zelf begrijpt hij het ook niet allemaal en dat maakt ons zo verdrietig en vooral machteloos.
Ik loop vooral op school tegen veel onbegrip op van andere ouders, omdat die niet met "anders" om kunnen gaan en geen uitleg van mij willen aanhoren. Dit resulteert in scheldpartijen naar mij en bedreigingen tegen zoon.
Ik heb het hier erg moeilijk mee. Begrijp me niet verkeerd: absoluut niet met het feit dat mijn zoon anders is, maar wel met hoe de buitenwereld doet.
Ik hoop dat we snel een diagnose of op zijn minst handreikingen krijgen hoe wij en vooral hoe zoon hier mee om moeten gaan.
Op dit forum hoop ik eigenlijk vooral begrip te vinden, en misschien wat vriendelijke woorden. Want ik zit er op dit moment aardig doorheen.
Zo. een heel verhaal voor de eerste keer.. Zoals gezegd, ik weet niet of dit forum daar de plek voor is, maar dan hoor ik het graag en anders mag dit bericht verwijderd worden.
Liefs,
Jo
Tics en dwang
Bij mijn zoon dachten ze dat tics en dwang niet veel goeds voorspelde voor de toekomst. Maar dat is toch niet uitgekomen, gelukkig. Mijn zoon heeft nog steeds een ASS, maar heeft daar, zeker ook door de goede begeleiding op het speciaal onderwijs, steeds beter mee leren omgaan, en hij blijft leren.
Inmiddels zit hij op de universiteit en doet zelfs mee in een studentenvereniging. Socialer kan niet. Angst en somberheid kan wel op de loer liggen, maar dat is tot nu toe voor hem goed te doen. Zonodig kan hij daarvoor ook medicatie krijgen en/of gesprekken met zijn psychiater.
Wat fijn
Om te lezen dat het nu zo goed gaat met je zoon!
En dat hij, en jullie, zulke goede begeleiding krijgt.
MamaJo
Ik las mijn laatste bericht nog een keer door. Misschien kwam ik wat kritisch over naar jou. Mocht je dat zo hebben gelezen, sorry, dat is namelijk niet mijn intentie.
Ik herken overigens veel in jouw bericht. Ik heb ook zo'n zoon. Of misschien moet ik zeggen: had. Want ons exemplaar heeft zich enorm positief ontwikkeld. Hij is inmiddels 17, gaat heel goed op school, heeft sociale contacten (echt vriendschappen wil ik het overigens niet noemen), heeft een bijbaantje, heeft een aantal hobby's waar hij gelijkgestemden vindt en zeer gedreven voor is en gaat komend schooljaar zelfs in het buitenland doorbrengen.
Nog even over een eventuele diagnose. Verwacht daar niet teveel van. Natuurlijk kan een diagnose je helpen, maar je kind blijft gewoon hetzelfde. Een diagnose levert niet 1-op-1 een gebruiksaanwijzing op, je kind is zoveel meer dan zijn eventuele etiketjes! En die gebruiksaanwijzing, dat is waar je naar op zoek bent. En dat is toch een kwestie van trial & error. Je moet je kind gaan snappen, weten wat voor hem werkt en wat niet. En dat moet hij zelf ook. Volgens mij zijn jullie daar al hartstikke goed mee bezig.
Verwacht niet dat je met een diagnose plotseling veel meer begrip van anders ouders of school krijgt. Het kan zelfs andersom werken. "Iedereen krijgt tegenwoordig een etiketje, die ouders moeten gewoon gaan opvoeden!" "Ach, weer zo'n omhooggevallen ouder die zijn kind een hoogbegaafde onderpresteerder noemt, dat kinkt bezwijkt gewoon onder de druk van de ouders!" En leerkrachten kunnen de neiging hebben om de diagnose centraal te zetten ipv het kind. "Maar ja, hij heeft ASS, dus...."
Wij hebben er bewust voor gekozen om de diagnose en IQ-cijfer NIET met school te delen. Ze wisten dat we met hem bij een kinderpsycholoog liepen en er serieus mee bezig waren. Dat vonden we genoeg. En als we daar nieuwe praktische inzichten kregen, dan deelden we die zeker met school. Alles gericht op de gebruiksaanwijzing. We hadden dus wel degelijk veel contact met de leerkracht. Maar heel praktisch: waar loopt hij tegenaan, wat kunnen we verzinnen om hem daarbij te helpen?
@bicyclette
Nee hoor, ik heb je bericht niet vervelend opgevat, geen probleem.
Inderdaad vind ik de diagnose an sich niet zo heel interessant, het gaat mij meer om handvatten hoor met hem om te gaan en ook zeker voor hemzelf, zodat hij begrijpt dat hij niet "raar" is omdat hij anders is of doet.
Ik vind het prettig om te lezen hoe jouw zoon zich ontwikkeld heeft. Ik denk ook zeker dat dat met mijn zoon de kant op zou kunnen gaan. Maar voor nu is het een struggle en op school snappen ze hem niet goed. Wij ook niet, maar school is toch anders. Daar moet hij in de pas lopen en dat geeft toch een bepaalde druk. Thuis maakt het niet uit, behalve dan als hij de boel op stelten zet 😉
Hij heeft ook geen broertjes of zusjes, dus thuis ziet hij ook niet dat hij "anders" is/doet. Op school valt hem dat natuurlijk veel meer op, zeker omdat hij er voortdurend op gewezen wordt.
Die druk dus, waar AnneJ het eerder over had.
En dat is precies die druk die de hele dag door gaat. En dat kan die spanning geven waar dan bv. die tics uitkomen.
Mijn zoon zegt nu van zichzelf dat hij vroeger "raar" was. En nu is ie heel normaal 🙄
Maar in elk geval, geef hem tijd en vooral ruimte. Hij is misschien nu wat anders dan de anderen, maar dat geeft niet. Iedereen hetzelfde is saai en er zijn "andere" mensen nodig voor frisse inzichten. Ook later. Geef hem voorbeelden van geweldige mensen die anders waren. Einstein!!!
Pirata
"Mijn zoon zegt nu van zichzelf dat hij vroeger "raar" was. En nu is ie heel normaal 🙄"
Ha ha, hier precies hetzelfde.
Hij zegt nu: 'ik ben best een beetje autistisch, maar ik gedraag mij gewoon niet meer autistisch'.
In bijvoorbeeld hectische situaties zegt hij nu ook wel eens 'Vroeger zou ik hier knettergek zijn geworden, nu kan ik er wel mee omgaan'.
(hij moppert nu wel eens op vrienden die zich - in zijn ogen - 'te' autistisch gedragen)
Bicyclette
Die van mij ging dan wel eens onder een tafel zitten... of liep weg.
Maar hoe ouder je wordt, hoe beter je wordt in het sociale spelletje. Het is te leren, ieder in zijn eigen tempo. Bij sommigen is het aangeboren en bij anderen aangeleerd (van beide soorten heb ik een zoon).
Jaren geleden
Heb ik hier ook om advies en tips gevraagd, omdat mijn zoon gedrag liet zien dat mogelijk voortkwam uit een ASS. Wat mij toen hielp is wat Anne J schreef: een ASS is blijvend en grijpt diep in, maar is niet het einde van de wereld, autisten zijn ook leerbaar. Daarmee maakte ze het voor mij wat lichter (waarvoor dank!).
Uiteindelijk bleek er geen sprake van een ASS, maar van een angststoornis. Maar wat er ook zij van de diagnose: Anne J en een aantal anderen hebben me heel goede handvatten aangereikt waarmee ik niet alleen mijn zoon maar ook mezelf heb kunnen helpen.
Nu, een aantal jaren later, zie ik dat mijn zoon op sociaal gebied nog altijd een beetje anders is dan zijn leeftijdsgenoten. En waarom ook niet, denk ik dan. Van volwassenen accepteren we dat iedereen anders is, waarom dan niet van kinderen? Ik gun jou en je zoon dat je zoon ook buiten het gezin mag zijn wie hij is en dat ook, vooral, zijn mooie kanten gezien zullen worden.
Sterkte, en koester je zoon!
Happy
Dank je wel voor je lieve woorden!
Geen dank
Ik meen het oprecht, net zoals ik de reactie van sommige ouders en het gebrek aan adequaat handelen van de school vreselijk vind. Ik weet het, ik ben een buitenstaander en ken niet het gehele verhaal, dus ik mag en wil niet veroordelen. En toch: wat je schrijft raakt me.
Laat je zoon weten dat hij er mag zijn. En nee, je komt niet over als een slechte opvoeder (als er al ern definitie daarvan bestaat😉).
Houd je haaks, het gaat echt beter worden.
Directrice
Nu is er weer wat op school voorgevallen, niet eens zo iets heel belangrijks, namelijk dat zoon niet op de aangewezen strafplek wilde gaan zitten maar onder de tafel is gaan zitten. En nu heeft de directrice ineens besloten dat wij op school moeten komen praten. Want "het moet op school veilig zijn voor iedereen"....
Ik heb het CJG gebeld. Ik heb daar twee jaar geleden een goed gesprek gehad met een verpleegkundige en die heb ik gebeld. Voor advies. Zij zei dat de school moet kunnen aantonen wat zij al allemaal gedaan hebben om dit probleem aan te pakken. En dat is volgens haar niet veel, want zo wordt hij bijvoorbeeld niet besproken in het MT.
Immers daar zit een school verpleegkundige in van het CJG, en dan had dat wel in zoons dossier gestaan.
Zij gaat nu de pedagoog contact met ons laten opnemen en onder andere zoon laten observeren in de klas. Ook de school verpleegkundige schakelt zij in.
Dat zal in ieder geval allemaal sneller gaan dan bij lucertis en ik hoop nu van die kant goede tips en trics te krijgen.
Hoe meer mensen zich ermee bezig houden, hoe meer ideeën er komen. Fingers crossed...
Ben benieuwd MamaJo
Het klinkt goed. Zelf heb ik niet zo'n hoge pet op van zorgbemoeienis in school, maar mogelijk dat dit soort goede contacten je zoon wel kan helpen.
Bovendien is het niet altijd voordelig dat steeds meer mensen zich er mee bezig houden. Je kunt nooit iedereen tevreden houden, en eenieder kan weer een eigen idee hebben.
Voorlopig heb je de bal bij de school liggen. Hopelijk levert het wat op voor je zoon. Vergeet niet dat wat een school niet kan, gaat ook echt niet gebeuren en kan wrevel opwekken en een slechte relatie.
onder tafel
Mijn kind deed dat ook, want dat was de veiligste plek, voor hem. Ze moeten daar niet zo moeilijk over doen.
Precies
Hij zegt dat hij daar veiliger zit omdat hij bang is voor de meester als die boos op hem is.
Komt volgens mij niet zozeer doordat de meester dan zo lelijk doet, maar meer omdat hij het zelf ook beu is om steeds een boze meester voor zich te zien
Dat is heel menselijk, zeker vanuit een gevoelig kind dat op dat moment overprikkeld is. En hij is 7! he, geen 17. Hij reageert nog heel erg vanuit zijn instinct, en daar kan school voor hoog of laag springen, dat passen ze niet even aan.
Mijn zoon is nu 16 en ik zit hem nooit meer onder een tafel. 
Ik zit wel eens "op de kast".
Daarom
En het zou fijn zijn als school eens voor ogen hield dat hij nog pas 7 is.
"Op de kast" 😂
Veilig?
Waarom zou het op school niet veilig zijn voor iedereen als jouw zoon onder zijn tafeltje kruipt? Het klinkt eerlijk gezegd meer alsof jouw zoon zelf zich niet veilig voelt. Heel jammer dat er vanuit school weinig inzet en betrokkenheid lijkt te zijn.
Ik hoop dat de CJG-dame wat kan betekenen. Het is volgens mij niet goed als je zoon zoveel negatieve signalen krijgt op de plek waar hij zich prettig zou moeten kunnen voelen.
onder de tafel
Hier ook eentje die in groep 3 steeds onder de tafel ging zitten. Ik denk dat het een beetje afsluit en meer controle geeft. Thuis in ons lawaaiige gezin had hij een plekje in een kast. Hij wilde er niet eens zo vaak in, het was meer voor het geval dat hij het nodig vond. Hij had dat plekje zelf geclaimd.
De meester moet leren dat alles bij jouw zoon een beetje anders gaat. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Niet in een machtsstrijd met zoon gaan zitten, het doel voor ogen blijven houden, en niet teveel doelen tegelijk. Als zoon onder tafel zit, dan is hij toch uit de situatie en veroorzaakt hij geen overlast meer? Of overleg anders met hem wat wel een goede afkoelplek zou zijn.
Probleem is natuurlijk dat jij het allemaal wel weet, maar hoe krijg je de meester zover. Daar ben ik ook nog niet achter. Sommigen doen het intuïtief goed, anderen zijn bereid te leren van jou of van een expert, maar de rest...
Veilig voor iedereen
... bedoelt ze dan niet dat het op school misschien niet veilig voelt voor jouw kind? Dat is nl het eerste wat ik denk als ik lees dat een zevenjarige onder tafel duikt: die wil weg van de omgeving omdat het voor hem helemaal niet fijn is.
Of heeft ze specifiek gezegd dat het nu op school niet veilig is omdat jouw zoon onder tafel duikt? Dat is, op zijn minst, bijzonder.
In elk geval, ik voel met je mee. Het is niet fijn als je kind het duidelijk niet zo naar zijn zin heeft op school en je niet weet waar je het zoeken moet. Kijk wel of je alleen gaat naar het gesprek met de directeur, of dat je een eventuele partner oid meeneemt. Omdat 2 meer horen dan 1, maar ook omdat er dan vaak minimaal 1 van de twee is die wat minder emotioneel reageert.
gesprek
Ik weet niet precies hoe ze die opmerking bedoelde, wilde dat ook niet vragen omdat ik geen heel gesprek door de telefoon wilde voeren erover.
Mijn man gaat mee naar het gesprek, dat wil ik zelf graag, want ik wordt inderdaad sneller emotioneel dan hij.
En ik wil niet meer als enige alle shit van school over me heen krijgen. Dat is niet mijn man zijn schuld, dat is omdat ik meestal degene ben die zoon naar school brengt.
stel vooral vragen
Tip voor gesprekken op school: stel vooral vragen. Je hoeft niet te verdedigen, je hoeft niet te verklaren, je hoeft de oplossingen niet te bedenken. Het gaat erom dat de leerkracht de gebruiksaanwijzing van je kind gaat ontdekken. Natuurlijk kun je daarbij aangeven wat je thuis probeert en wat daar wel/niet werkt, maar school is gewoon een heel andere situatie dan thuis. En jij bent niet op school om jouw kind te begeleiden, dat ligt bij de leerkracht.
Stel verduidelijkende vragen. Wat bedoel je precies? Wat gebeurt er dan? Hoe reageert hij dan?
En stel steeds weer de vraag: wat doen jullie om hem daarbij te helpen?
Het is een jong kind. Kinderen willen graag goed doen. Ongewenst gedrag is geen keuze van een 7-jarige, dat is onmacht. Hij moet geen straf krijgen, hij moet hulp krijgen. Een kind dat niet goed kan rekenen, krijgt ook geen straf, maar krijgt extra begeleiding.
Daar zou ik op echt inzetten. Hij vindt bepaalde dingen moeilijk. Hoe helpt de leerkracht hem daarbij?
@bicyclette
"wat doen jullie om hem daarbij te helpen?"
Dat is inderdaad de rode draad die wij door het gesprek willen gaan laten lopen.
Ik wil wel eens inzichtelijk hebben wat school/leerkracht nou precies doet aan begeleiding.
Ben erg benieuwd naar het antwoord...
"Het is een jong kind. Kinderen willen graag goed doen. Ongewenst gedrag is geen keuze van een 7-jarige, dat is onmacht. Hij moet geen straf krijgen, hij moet hulp krijgen. Een kind dat niet goed kan rekenen, krijgt ook geen straf, maar krijgt extra begeleiding."
Mooi gezegd.. Ik ga dat ook zo tegen de directrice zeggen
En begrip.
Als de leerkracht het ook lastig vindt dan is het lastig.
Ik heb gemerkt in het verleden dat als ik niet in de verdediging ging maar soms wat begripvol knikte dat de leerkracht plotseling wel een andere aanpak wilde proberen. Meer geduld had voor mijn kind.
Dus bijvoorbeeld niet:
"Ja zeg, hij kruipt onder de tafel omdat de meester vaak boos doet".
Maar:
"Ooo, dat herken ik niet van hem, waarom zou hij dat doen? Is hij soms wat bang als hij dat doet?"
"
Een leerkracht die de oplossingen heeft bedacht, het doet wonderen.
Laat de stoom los gaan uit je oren, blijf kalm en probeer niet in de verdediging te gaan.
Het valt ook niet mee, zoveel kinderen in de klas en dan lopen sommigen ook niet recht mee in de stroom. Natuurlijk begrijp jij dat!
Gesprek met school
Geef school vooral het gevoel dat je samen met hen achter je zoon wil staan. Het is ook goed als je zoon dat gevoel heeft trouwens.
Ik las trouwens ook dat de directrice graag wil dat jouw zoon zich ook veilig voelt op school. Het is goed als je ook met die insteek het gesprek aangaat.
Inmiddels zijn we al weer een aardige tijd verder en is er ook één en ander gebeurd.
Het gesprek op school is alles meegevallen. Er is afgesproken dat er geen negatieve feedback op zoon meer gegeven gaat worden richting de ouders als hij erbij staat, aangezien het issue al tussen hem en de leerkracht is besproken en daarmee dus afgehandeld.
School gaat proactiever de leerkracht begeleiden en hem ook laten observeren. Dus dat is positief.
Inmiddels heeft zoon ook een aantal aanvullende onderzoeken gehad bij Lucertis.
Vanmiddag hebben papa en ik een evaluatie gesprek daar, met daarbij ook een voorlopige conclusie, voor zover die nu al te trekken is. Misschien komt daar al iets uit, misschien krijgen we nog meer onderzoeken. We hebben nu in ieder geval een behandelaar daar waarvan we het vertrouwen hebben dat ze echt haar best voor ons en zoon doet.
Ik ben enorm benieuwd naar vanmiddag...
Hoe is het gegaan MamaJo?
Wat fijn dat jullie het gevoel hebben dat er goede stappen zijn gezet. Ik hoop dat het gesprek zinvolle informatie en aanknopingspunten voor positieve ontwikkeling heeft opgeleverd!
Groet,
Jo Hanna
Hoi Jo Hanna,
Lief dat je ernaar vraagt.
Het gesprek is heel goed gegaan. We hebben eindelijk een diagnose en handreikingen gekregen waar we wat mee kunnen. Het is nogal veel informatie die we echt nog even moeten laten inzinken. Ik zal proberen het hier beknopt neer te zetten.
De diagnose is ADHD.
Tests laten zien dat zijn concentratieproblemen voortkomen uit zijn voortdurende behoefte aan prikkels. Zijn deze prikkels niet van nature aanwezig in een activiteit, dan voegt hij ze zelf toe, door praten, bewegingen maken en het hebben van tics.
Door de ADHD heeft Zoon veel problemen met de regulatie van voornamelijk aandacht en emotie, wat erop neerkomt dat hij zich niet lang kan concentreren en door de drukte in zijn hoofd geen rust heeft om emoties van anderen te doorgronden of zelfs maar op te merken.
Ook kan hij zijn eigen emoties niet goed reguleren, wat kan resulteren in heel boze buien of diep verdriet.
Het inzicht over vraagstukken bij Zoon is groot, maar hij heeft moeite om dit met taal te verwoorden. Meestal komt dit andersom voor.
Doordat Zoon de dingen snel begrijpt, vindt hij het al snel saai en is hij snel afgeleid.
Hierdoor gaat hij andere dingen doen, zoals andere kinderen afleiden, wiebelen, geluiden maken. Er moeten voor school dus voorzieningen geregeld gaan worden, zoals een wiebelkussen, koptelefoon, schotten...
Doordat wij er als ouders op tijd bij zijn is dit alles nog goed te sturen.
De verwachting is, dat als de ADHD vermindert door bijvoorbeeld medicatie, of psycho-educatie, er meer rust in hem komt, waardoor hij meer inzicht en begrip zal gaan krijgen voor (het herkennen van) emoties bij anderen.
Voor nu is het belangrijk dat we weten waarom Zoon is en doet zoals hij is en doet. Dat hij niet gek is, zoals hij zelf denkt. We krijgen nu vanuit meerdere kanten begeleiding wat alleen maar fijn is in deze periode waarin we alles een plekje moeten geven en een modus moeten gaan vinden om met Zoon en de situaties om hem heen om te gaan. En om de mensen om ons heen, voor zover noodzakelijk, op de hoogte te stellen van de diagnose, zodat er op een andere, positievere manier met Zoon omgegaan wordt. Zodat hij weer de lieve jongen wordt, die lekker in zijn velletje zit, zoals wij hem als ouders kennen.
Klinkt goed
Fijn dat de diagnose inzicht heeft gegeven in de oorzaken van zijn gedrag. Dan heb je tenminste een aanwijzing waar je kunt ingrijpen om het leven wat gemakkelijker te maken voor hem. En ik hoop ook dat je zoon met de nieuwe aanpak het idee dat hij gek is kwijtraakt. Succes!
Groet,
Jo Hanna
