Net PDDNOS ontdekt. Wat nu

Schuld?

Dat is een moeilijke. Net als dat een lomperik die weigert iemand in een rolstoel als volwaardig medemens te zien, geen schuld heeft aan de handicap bpvan de rolstoeler, hebben ook die verschrikkelijke leerkrachten geen schuld aan de adhd van mijn zoon. Hij is wie hij is, dat komt niet door zijn omgeving.

Maar dat pleit hen niet vrij. Want zij hebben wel degelijk schuld aan zijn depressie, zijn negatieve zelfbeeld, zijn hekel aan school. Voor hij naar school ging was hij een vrolijk, enthousiast, actief peutertje. Na drie jaar basisschool was er een boos, zorgelijk bang joch van over. Dat zou niet gebeurd zijn, als zoon geen adhd had, of als hij een ander makkelijkere emotioneel verwerkingssysteem had in zijn brein. Maar het was ook absoluut niet nodig dat het zo slecht zou gaan.

Ik probeer niet in schuld en oorzaak en gevolg te denken. Ik wil graag het goedevoorbeeld geven. Helpende gedachten, niet zwart-wit denken. Niet over emotioneel reageren.

Dus de schuld vraag hebben we hier maar fijn losgelaten.

Ik ken trouwens ook mensen met adhd, die zich hebben weten te redden, aan te passen, zonder begrip, opvang, begeleiding. Juist die mensen zijn degenen die ervan overtuigd zij dat de kinderen met adhd van nu beter verdienen dan zij het hadden. Zij zijn juist degenen die mij motiveren en stimuleren om zoon te steunen, te begeleiden, positief te benaderen, vooral positief benaderen. Omdat zij de pijn die zij ervaren hebben, niet aan een ander toewensen.