moedeloos

nope

redelijk en zakelijk gaat het niet meer worden. Huilen wil echt wel helpen.
En het laat zien dat je er echt heel erg mee zit.
Zakelijk en redelijk laat zien dat je alles prima onder controle hebt, en dat heb je niet dus mag je dat echt wel laten zien. Zo lang je maar niet agressief wordt, want dat werkt wel tegen je.

Vraagje

Wat is het probleem met oudste? Als hij uit huis gaat, kan hij in een appartementje met PGB schrijf je zelf. Wie gaat dat appartement dan schoonhouden? Krijgt hij ook een werkster op kosten van de gemeente? Zo nee, vervuilt zijn huis dan ook, of gaat hij het zelf doen? Als hij straks zijn eigen appartement kan hebben, kan hij ook thuis wat doen, zo simpel is het. Er is geen reden om de belastingbetaler te laten opdraaien voor een negentienjarige die niks in huis wil doen. De gemeente heeft daar gelijk in. Je krijgt zelf ruzie met hem omdat hij weigert. Dat betekent dat je zelf ook denkt dat hij wel meer zou kunnen doen. Of dat iig van hem denkt te kunnen vragen. En hij weigert. Dat is niet het probleem van de belastingbetaler. Het is jullie probleem. Als elke ouder wiens kind protesteert tegen meer doen in huis WMO moet hebben, wordt het allemaal onbetaalbaar.
Met andere woorden: je postings zijn intern tegenstrijdig. Or hij is te autistisch om huishoudelijk werk te kunnen verrichten, dan moet hij naar een gezinsvervangend tehuis. Of hij heeft weliswaar een stoornis in het autistisch spectrum, zoals je zelf schrijft, maar kan zelfstandig wonen. Dan kan hij ook taken in huis verrichten. Dat hij dat niet wil is heel vervelend voor je, maar niet het probleem van het collectief. Verander het wachtwoord van de wifi zodat hij internet niet meer op kan. Hij kan weer gebruik maken van wifi als hij normaal meedraait. Scheelt een boel belastinggeld.
Nou heb ik onvoldoende verstand van autisme zeker? Wedden?

Werkster op kosten van de belastingbetaler

Ik kan het verschil tussen een studentenflatje en een driepersoonshuishouden in een tussenwoning uitleggen
Maar ik ga geen discussies aan met mensen die menen dat huishoudelijke ondersteuning 2 door een werkster wordt gedaan en dat de belastingbetaler er weer voor opdraait.

PS ik ben ook belastingbetaler.

Huishoudelijke ondersteuning 2

Jij hebt al jaren ondersteuning wegens "uitgeput" zijn. Je post daar ook al jaren over. Kennelijk helpt al die ondersteuning, die je al jaren krijgt, niet. Want je blijft maar uitgeput, al die jaren.
Tja, dan kunnen de instanties als maar meer van hetzelfde doen, maar dat schiet dus duidelijk niet op. Misschien is meer zelfstandigheid en zelf verantwoordelijkheid nemen en zoonlief meer aanspreken wel een verandering die energie brengt. Natuurlijk is er eerst ruzie en zal zoon net als jij, zijn positie en verzorging niet zomaar willen prijs geven. Maar omdat je hem zelf hierop aan begint te spreken, want nogmaals, dat zou je niet doen als je niet ook vond dat hij meer kan doen, heb je kans dat hij op den duur wel bij draait. En anders inderdaad zelfstandig wonen.Is er 1 persoon minder om te verzorgen. Ook dan kan er duurbetaalde hulp van af.
Ik ben tegen de overheveling van allerlei regelingen naar gemeenten, maar in jouw geval is het misschien zo gek nog niet. Het is rot voor je dat je je niet goed voelt. Je hebt daarvoor, ondanks het feit dat je zaken niet overziet en het je allemaal teveel is, een PGB weten te regelen, een WMOvoorziening, een WIA enzovoort. Alles bij elkaar zoveel inkomen dat je geen schulden hebt en niet in aanmerking komt voor de voedselbank. Een heleboel mensen zijn in die positie. Ze hebben een inkomen tot modaal uit werk of uitkering, meestal uit werk. Het PGB wordt toch beëindigd nu de jongens zo oud worden. Ze zijn hun kindertijd ontgroeid. Ondersteuning wegens hun stoornis zal jou niet meer tot inkomen kunnen dienen. Je 'baan' als begeleider van je kinderen waarvan je salaris kreeg uit PGB zit erop. Dat scheelt jou persoonlijk een stukje inkomen, misschien. Dat vergt aanpassing. Gelukkig ben je ook ZZPer, schrijf je. De vrijgekomen tijd kan misschien met opdrachten worden ingevuld.

Wauw!

Wat een aannames allemaal!

Mooie constructie, niet? Elk voordeel heb ze nadeel he. Zelfs overheveling van zorg naar de gemeenten. Voor mij wel een mooie eye-opener.

Tegeltje

je weet nog niet de helft van wat er gebeurt.
Oordeel niet zo snel.

En

Elk nadeel,hep se voordeel had ik natuurlijk moeten schrijven. Hi hi, ik ben ook weleens moe.

Don't feed the trolls

...

Ach moedeloos

Wat vervelend dat het weer zo slecht gaat met jou en de jongens. Ik verkeer qua inkomen in de zelfde situatie als jij (ploeterende ZZP-er, bijstandsniveau, chronisch ziek) maar met minder ingewikkelde kinderen. In een vorig draadje heb ik al eens met je uitgewisseld hoe ik hiermee omging, dat vond je niet leuk, dus dat doe ik maar niet.
Toch nog een welgemeende tip: het wordt niet beter wat betreft de ondersteuning vanuit de overheid/gemeentes/instanties. Vechten tegen de bierkaai. Hoeveel energie kost het dat nou en wat levert het op? Ruzie met je oudste over huishoudelijke taken, pffff, energieslurper. Hoe groot is de kans dat hij dat echt gaat doen op een manier die jou ontlast? Terwijl hij weet/voelt dat je het te zwaar voor hem vindt? Niet echt groot schat ik zo in.
Nog een voorbeeld, die huishoudelijke en administratieve hulp, hoeveel geld heb je daarvoor nodig? 10 euro per dag?
Ga een uurtje teksten tikken voor een content mill (je schrijft grammaticaal perfect en hebt een uitstekende stijl) en je hebt een tientje verdient, kun je zelf iemand inhuren, zonder strijd.
Verzin je eigen oplossingen.
Sterkte!

Marni o.t.

Ik meen me ook jou te herinneren. Heb destijds veel,opgestoken van je postings. Ben me sindsdien altijd af blijven vragen hoe het je vergaat.

Marni

Ik weet niet wie je bent en wat je hebt geschreven, ik denk niet dat het tegen mijn zere been zal zijn want wat je nu schrijft, dat denk ik zelf ook. Hoe lang moet ik nog door blijven vechten?

Als het niet rechtsom kan, moet het linksom. Ik ben al langer aan het nadenken hoe we het zonder WMO en PGB kunnen rooien, want ik word vooral ziek van al het gedoe er omheen, dat steeds bureaucratischer wordt en steeds meer energie vraagt. Het is bedoeld om mensen te helpen, niet om je nog zieker te maken. Aan de andere kant: zonder die hulp wordt het helemaal onmogelijk om mijn ZZP-werk goed te kunnen doen. En om nou naar de bijstand te stappen, daar moet ik niet aan denken!

Maar wat is het alternatief? Ik weet het nog niet, maar dat ben ik aan het uitzoeken.

Vanmorgen aan de ontbijttafel kwam mijn oudste kind zelf met een aantal alternatieven waar ik zelf niet opgekomen was, meehelpen in huis is hem te heftig, maar hij wil bijvoorbeeld wel de boodschappen doen omdat hij toch elke dag langs de winkels komt. Als ik hem een appje stuur met een lijstje regelt hij de rest. Ook dat scheelt weer.
En ik ben inmiddels in contact met een instelling die kleinschalig werkt én redelijke tarieven heeft en wél een contract met de gemeente heeft.

Gisteren zat ik er even helemaal doorheen en zag ik die maanden tot mijn oudste kind een flatje krijgt ook als "niet meer door te komen", nu kan ik wat beter relativeren.
Ook ben ik nu bezig met het regelen voor begeleid wonen voor mijn jongste zoon (gaat nog wel een paar jaar duren eer hij aan de beurt is, maar ambulante hulp is ook mogelijk) en eventueel de mogelijkheid van crisisopvang als we het echt niet meer redden. Maar dat moment wil ik zover mogelijk uitstellen.

Ik heb gelukkig enkele opdrachtgevers, maar in de branche waarin ik werk hebben de bezuinigingen ook hard toegeslagen en ik ben een paar heel goede opdrachtgevers kwijtgeraakt. Ik overweeg sinds kort omscholing naar iets met meer kansen, maar ik ben er nog niet aan toegekomen dat verder uit te werken. Eerst dit alles maar regelen.

Moedeloos,

Wat lief van je oudste zoon dat hij ziet hoe moeilijk je het hebt en hierover heeft nagedacht. Het ouderlijke nest verlaten gaat ook prettiger als er geen wrijving heerst. Misschien kan je hèm hier ook in tegemoet komen.

Waarom steek je eigenlijk energie in het begeleid wonen van je jongste? Wilt hij wel dat je daar nu al mee bezig bent? Hoe komt dit bij hem over? Mijn puber van 16 zou dit niet prettig vinden, het gevoel krijgen dat moeder zo aan het regelen is om het kind niet meer thuis te laten wonen.

Je jongste is juiste een grote hulp voor jou met wie je kan praten, zonder hem kom je in een leeg huis. Je zoon moet zich niet verplicht voelen thuis te blijven wonen in belang van zijn moeder. Maar push het begeleid wonen niet zo als hij daar niet aan toe is, want dat geeft het gevoel dat je hem niet meer om je heen wilt.

Flanagan

Omdat ik zorg en werk en huishouden niet meer goed kan combineren als er een vorm van zorg uitvalt. Krijgt hij minder begeleiding, dan betekent het automatisch dat ik meer moet doen. Valt mijn WMO weg, dan word ik weer op een andere manier teveel belast. Ik heb tenslotte ook nog een ziekte die me op de handrem heeft gezet. Ook dat valt onder overbelasting

Maar er wordt hard nagedacht over een andere maatregel. Pas als helemaal niets meer mogelijk is, moeten we nadenken over crisisopvang.

Mijn jongste weet niet beter dan dat hij later, als hij ouder is, waarschijnlijk begeleid zal gaan wonen. En misschien groeit hij nog zoveel dat hij, net als zijn broer, zelfstandig kan gaan wonen met ambulante begeleiding.

Moedeloos,

In mijn familie gingen de meeste rond hun 24e pas de deur uit. Een ander kan dat weer laat vinden zoals ik 19 jaar en met een vorm van autisme best vroeg vind, vandaar.
Maar ik wens jullie wel het beste. Het feit dat je oudste zoon lijkt te veranderen, zal de thuissituatie goed doen.

voorzichtige opluchting?

Ik heb een gesprek gehad met enkele mensen, o.a. de kennis die ook bij de gemeente dicht bij het vuur zit. Die mocht nog geen concrete toezeggingen doen, maar kon wel zeggen dat het netwerk zoals ik nu heb, en dat gewoon goed deugt en geldbesparend is, zoveel mogelijk in takt zal worden gelaten, omdat dat voor ons aantoonbaar het best is. Ik ben zo opgelucht, want vanmorgen nog had ik een "lotgenoot" uit een andere gemeente aan de telefoon die haar keukentafelgesprek wel heeft gehad en bij wie wel alles op de schop moet omdat de gemeente vindt dat het anders moet.

Voorzichtig opgelucht

Mooi uitgedrukt, voorzichtige opluchting. Wat zou het voor iedereen goed zijn als de situatie inderdaad zoveel mogelijk intact bleef.

Nu even ademhalen..

Fijn dat het lijkt mee te vallen. Ik zou de rust nu wel even proberen vast te houden. Twee dagen geleden was je nog bezig je kinderen uit huis geplaatst te krijgen, nu werkt zoon lief mee en blijft alles waarschijnlijk bij het oude. Lijkt me echt belangrijk niet al te dramatisch in paniek te schieten, als je eigenlijk nog niets weet.

toch niet helemaal

Er zijn toch nog flink wat hobbels te nemen helaas.

Maar goed. Ik laat het over mij heen komen. En ik ga toch dingen uitzoeken, want ik heb vanmiddag wat gesprekken gehad waarbij toch weer wat voetangels en klemmen opdoken.

Het kan alle kanten op en we moeten met alles rekening houden. Wat op zich toch wel een verbetering is ten opzichte van de afgelopen dagen toen er alleen maar een bot "nee" mogelijk was.

armoedeval

Dit lijkt me een typisch voorbeeld van armoedeval: dat werken tegen een laag inkomen zeer onvoordelig is. Als het in jouw geval in meerdere opzichten voordeliger is om in de bijstand te gaan, dan zij dit zo. Het is niet jouw schuld, die armoedeval. Dus als het voor jouw beter is om in de bijstand te gaan, dan moet je je daar vooral niet schuldig over voelen.

Het probleem van de armoedeval is, dat zeker alleenstaande moeders in de bijstand in aanmerking komen voor veel extra regelingen, veelal gemeentelijk, en daardoor soms in de bijstand een behoorlijk hoog inkomen kunnen vergaren (als ze achter alle regelingen aan gaan, dus papierhandel en gedoe, en afhankelijke van de gemeente); maar dat werkende alleenstaande moeders met een laag inkomen niet voor deze regelingen in aanmerking komen. Dit kan enorm onvoordelig zijn voor de werkende alleenstaande moeders, en die kunnen daardoor ver onder de armoedegrens komen.

Je doet je uiterste best om niet in de bijstand te komen, dat is te prijzen, en ik snap dat gevoel; maar als het zo ten koste van jou en je kinderen gaat, dan moet je je niet schuldig voelen om in de bijstand te gaan en daar het maximale voor jou en je kinderen uit te halen. De bijstand, en al die extra regelingen, zijn er voor mensen die het nodig hebben. En het lijkt dat jullie het nodig hebben. Schaam je niet, wij betalen graag belasting hiervoor.

Is er trouwens voor jou geen aanvullende bijstand mogelijk, zodat je kan blijven werken?

Bijstand staat al op de drempel

Wicca, als ik in de bijstand ga ben ik mijn onafhankelijkheid kwijt, ze kunnen alles van je eisen (3 uur reistijd, elders gaan wonen waar meer werk is) en als ik weer een klus heb levert dat een boel geregel en stress op waar ik al genoeg van heb.
En qua regelingen schiet ik er niet echt mee op. Een aantal heb je ook met een laag inkomen, en de rest is inmiddels dusdanig wegbezuinigd, die kom je alleen nog maar in stukjes tegen over bijstandsmoeders die 2000 euro netto krijgen. Kwijtschelding zit er niet in, ik heb nog een klein buffertje voor een eventuele kapotte wasmachine en een opleiding die ik wil volgen als de jongens later uit huis zijn (nu kan ik nog geen boek lezen vanwege de drukte).

Al scheelt dit per gemeente. Ik heb dat een tijdje geleden laten uitrekenen, het scheelt een paar tientjes in de maand en dat is mij de extra stress van de sociale dienst niet waard.

Helaas vond ik vanmorgen een mail van nog een opdrachtgever die ermee stopt, dus het zou zomaar kunnen gebeuren dat ik die ellendige stap alsnog moet maken en er binnenkort een nieuwe stressfactor bij ga krijgen.

Het is me wel duidelijk dat de gemeente geen idee heeft wat het is om met eigen beperkingen voor een autistisch gezin te moeten zorgen. Ik wil heel creatief denken over andere oplossingen, ben een ster in omdenken, bereid offers te doen (zolang het mijn belasting niet erger maakt en de kinderen niet schaadt) maar tegen starheid begin ik niets.

Er is nog een mogelijkheid die mij gisteren is geadviseerd, maar het is afwachten of de gemeente daarvoor open staat. In eerste instantie niet, zo bleek nadat ik contact had gezocht. Hiervoor moeten ze namelijk gaan omdenken. En dat kan natuurlijk niet.

We wachten maar af. Ik heb in ieder geval inmiddels een aantal scenario's liggen. Ook dat worst case scenario waar ik hopelijk niets mee hoef te doen, maar de houding van de gemeente voorspelt het ergste.

oh ja, over meer gaan werken

Als ik mijn huishoudelijke ondersteuning kwijt raak (is nog steeds mogelijk) is er echt geen energie meer om meer te gaan werken. Wat dat betreft is het een grimmige zegen dat ik net hoor dat ik werk ga kwijtraken. Maar ja, dan wel de hete adem van de sociale dienst in mijn nek en mijn hand op moeten houden, terwijl mijn onafhankelijkheid me zoveel waard is. Ik weet niet wat erger is. Ik weet wel dat het me nog meer stress gaat opleveren.