Meisjes met adhd of add
Ik zou graag in contact komen met andere ouders die een dochter hebben met add of adhd. Mijn dochter is 12.
Onze dochter is ook niet heel relaxed eten. Ontbijten moet ze, want dat is ook beter voor de werking van haar medicatie. Lunchen op school was altijd een drama. Sinds groep 7 luncht ze thuis, en dat gaat redelijk. Moet ook wel zeggen dat ze dan niet aan het brood zit, maar aan verse pannenkoeken/poffertjes, gebakken worst en andere lekkernij. Handig een vader die veel thuis werkt... 
Ben benieuwd hoe het volgend jaar op de middelbare school gaat, dan kan ze niet naar huis tussen de middag...
Van kinderen met ADHD is bekend dat veel van hen sociaal/emotioneel een paar jaar achterlopen. Bij ons dametje werd dat goed zichtbaar in groep 6. Nu in groep 8 is ze nog steeds lekker zichzelf en doet wat zij wil. Vriendinnetjes weten dat en accepteren haar helemaal zoals ze is.
Ze heeft een bovengemiddeld IQ, maar door haar concentratieproblemen en leerachterstanden gaat ze volgend jaar beginnen op VMBO-kader. Helemaal prima. We hopen dat ze zo lekker rustig kan wennen aan de middelbare.
Het werkt na ongeveer 15-30 minuten, dus dat inwerken valt wel mee.
Dochter hier zit vlak voor haar examens. Morgen haar laatste SE en dan over twee weken haar eerste examen (CPE voor Tekenen).
Ze was vandaag en gisteren vrij (anderen hadden wel toetsen). Dat werkt voor haar niet, dus toetsvoorbereiding is ruk (Tijdens Corona mocht zij wel naar school ook). Ze is daarom vandaag toch maar naar school gegaan om te leren. Maar uiteindelijk kwam daar toch niets van… Muts…
Ow, dat is heel vervelend en herkenbaar helaas. Wij hebben hier veel gedoe met toetsweken. Dat lukt eigenlijk niet want teveel in 1x. Verder van tevoren beginnen helpt niet. We doen als ouders erg ons best om haar te helpen met plannen en leren, maar het blijft moeilijk gaan.
Wat ik wel jammer vind is, dat als het haar toch niet goed lukt, mijn man doet alsof dat mijn schuld is. Alsof als ik maar meer dit of eerder dat gedaan had om haar te helpen of bij te sturen, ze het dan wel goed had gedaan. Terwijl ze adhd en dyslexie heeft en ik er alles aan doe wat ik kan bedenken. Hijzelf moppert voornamelijk uit bezorgdheid.
Wat goed dat dochter het kan op rennen toch naar school te gaan Suzy. Ze is ouder, kan al meer verantwoordelijkheid aan vermoed ik?
S.ndra, het is moeilijk he.
Hier proberen wij als ouders op 1 lijn te zitten, maar dat is absoluut niet altijd het geval. Ik wil graag meer structuur en regelmaat voor dochter, hij laat daarin vaak los. Ik begrijp dat alleen maar vasthouden aan afspraken ook ruk en streng is, maar toch…..ze heeft het nodig. En ik zal dan niet altijd de aardigste ouder ter wereld zijn voor haar gevoel, maar dat is immers niet mijn taak. Een kind moet ook begrensd worden.
Daar staat tegenover dat vader heel goed is in begeleiding bij school. We doen daarin beiden ons best, hij is daarin doortastender.
Wanneer het niet loopt zoals gehoopt wil het best wel eens ongezellig zijn hier. Dat zijn frustraties en zorgen die er dan op die manier uit komen.
Wij hebben heel veel frustraties gehad. Helemaal in de periode voordat de diagnose er was. De voortdurende hektiek en spanning, een kind dat voortdurend anders reageerde dan we in andere gezinnen zagen, de voortdurende contacten die we met school en andere ouders (moesten) hebben om dingen op te lossen, aan te pakken en in goede banen te leiden.
Er was en is altijd wel iets bij ons. Het loopt nooit helemaal soepel of probleemloos.
Euphoria schreef op 27-03-2024 om 08:14:
Wat goed dat dochter het kan op rennen toch naar school te gaan Suzy. Ze is ouder, kan al meer verantwoordelijkheid aan vermoed ik?
S.ndra, het is moeilijk he.
Hier proberen wij als ouders op 1 lijn te zitten, maar dat is absoluut niet altijd het geval. Ik wil graag meer structuur en regelmaat voor dochter, hij laat daarin vaak los. Ik begrijp dat alleen maar vasthouden aan afspraken ook ruk en streng is, maar toch…..ze heeft het nodig. En ik zal dan niet altijd de aardigste ouder ter wereld zijn voor haar gevoel, maar dat is immers niet mijn taak. Een kind moet ook begrensd worden.
Daar staat tegenover dat vader heel goed is in begeleiding bij school. We doen daarin beiden ons best, hij is daarin doortastender.
Wanneer het niet loopt zoals gehoopt wil het best wel eens ongezellig zijn hier. Dat zijn frustraties en zorgen die er dan op die manier uit komen.
Wij hebben heel veel frustraties gehad. Helemaal in de periode voordat de diagnose er was. De voortdurende hektiek en spanning, een kind dat voortdurend anders reageerde dan we in andere gezinnen zagen, de voortdurende contacten die we met school en andere ouders (moesten) hebben om dingen op te lossen, aan te pakken en in goede banen te leiden.
Er was en is altijd wel iets bij ons. Het loopt nooit helemaal soepel of probleemloos.
Toen ze tijdens Corona thuis kwamen te zitten was ze heel blij dat ze naar school kon na die eerste weken. Zij vindt dat een prettige structuur. De zomervakantie vindt ze wat dat betreft ook vaak wat te lang.
Ze kon zich als kind ook nooit langer dan drie minuten ergens mee vermaken, gek werd ik ervan 😅.
Jezelf vermaken als kind was hier ook altijd een probleem voor dochter. Drie minuten hebben we een heel enkele keer gered, haha! En nu nog wil ze het liefst alles samen doen, dus we halen samen boodschappen, doen samen huiswerk, samen een spelletje, samen naar opa en oma, samen wandelen…. De enige tijd voor mezelf heb ik als zij de Tina leest of op haar iPad zit. Of in bed ligt. Ze moet van ons voor 21 uur in bed liggen. Ze heeft haar slaap echt nodig. En wij onze rust aan het einde van de dag.
Wat betreft toetsweken of toetsen met veel stof: dat is hier ook een probleem. Ze moet veel en vaak herhalen en iedere dag doen we een half uur huiswerk/leerwerk. Meer lukt niet. Maar soms is dat gewoonweg niet genoeg. Of er komt ineens een toets bij die nog niet bekend was. Tja, dat werkt dus niet, dan hebben we te weinig tijd en gaat ze half voorbereid de toets in. En dan snapt ze soms de vraagstelling ook niet. Het wordt dan anders gevraagd dan dat ze het geleerd heeft. Lastig hoor.
Ja, ik weet nog goed toen ze klein was. Dan stond ze om 6 uur klaarwakker naast ons bed. Dan had ik haar in bad gedaan, boekje voorgelezen, duplokastelen gebouwd, geverfd, sesamstraat gekeken, kralen geregen, naar de schommel geweest, bladeren gezocht etc. en dan keek ik op de klok en was het 9 uur ‘s ochtends 
.
Euphoria schreef op 26-03-2024 om 17:56:
Oh, en wat betreft die ondersteuning op school………
Plannen lukt niet, dus wij helpen. Leren en onthouden vergt concentratie en zitten, daarop houden wij toezicht. Herhaling is saai, toch moet dat dus gebeuren wil je iets leren kennen en reproduceren.
Laatste proefwerkweek haar eens los gelaten. Zij wilde het op haar manier doen. Plannen vond ze niets voor haar, vocabulaire leren op de manier die juf had geleerd was het niet voor haar. We hebben planning en verloop echt eens bij haar gelaten. Wel dagelijks gevraagd of het lukte, of ze dacht dat ze de stof beheerste. Volmondig, jaaaahaaaaaaa!
Resultaat: nauwelijks voldoendes, terwijl haar gevoel ontzettend goed was.
We gaan dus voor de volgende ronde terug naar onze inzet zoals bij de eerste ronde. Samen planning maken en samen die planning in de gate houden. Het kostte ons de eerste ronde energie, tijd en gemoedsrust. De sfeer werd er in huis niet beter op. Wij deden ons best, zij reageerde puberisch. Het was een behoorlijke belasting naast ons eigen werk etc. Maar ze heeft onze ondersteuning bij planning, organisatie en voortgang echt nodig en we doen het met liefde voor haar. Op hoop van zegen dat er een moment komt waarop ze het zelf leert te doen.
Dit is heel herkenbaar. Bij ons gaat het ook zo. Ik vind het zelf moeilijk dat haar manier van met school omgaan zoveel invloed heeft op ons gezin. Het slurpt veel tijd en het geeft ook stress of ze blijft zitten. We hebben ook nog een dochter zonder adhd en die raakt door al het gedoe soms wel wat ondergesneeuwd. En daar voel ik me dan ook weer schuldig over, ondanks dat we als ouders ons uiterste best doen voor allebei de kinderen.
Ja, dat lijkt me heel erg moeilijk ook voor het andere kind.
En als ik zie hoeveel het met je doet om voor 1 kind te zorgen, geloof ik zonder enige twijfel dat de zorg voor een ander kind (ook zonder ADHD) het allemaal nóg heftiger maakt.
Mijn dochter gaat met plezier naar school. Maar helaas zijn de toetsweken wel moeilijk voor haar. Ze haalt dan best veel onvoldoendes omdat het voor haar teveel toetsen zijn achter elkaar. In de tussenperiodes haalt ze die onvoldoendes vaak wel weer op, maar het is hard werken voor haar en voor ons. Mijn man is erg bezorgd, maar helaas uit hij dat op een nogal negatieve manier. Hij moppert heel veel op haar en zegt ook vaak dat ze blijft zitten als ze niet dit of dat doet. Maar mijn dochter is heel moeilijk bij te sturen. Ik deel zijn zorgen wel, maar de manier waarop hij deze uit vind ik naar voor ons kind. Het levert niets op, behalve stress voor haar en in ons gezin.
Ik herken het wel. Dat is een deel frustratie en onmacht.
Onze kinderen willen wel, maar kunnen niet. Het is daadwerkelijk geen onwil, maar onvermogen.
Ik zie dat hier ook. Mijn partner kan bij tijd en wijle heel streng zijn, en straffen. Volgens psychotherapie heeft straffen geen zin, positieve beloning levert meer op. Hoewel dat in dit geval anders is juist omdat het onvermogen is. Het hoofdje zit vol.
Ja, dat is het, het hoofdje zit vol. Wij merken wel dat het ondersteunen bij school wel helpt. Het goede nieuws is dat als ze zich met ondersteuning goed voorbereidt, ze goede cijfers kan halen.
Hoe laat gaan/gingen jullie kinderen met adhd slapen op hun 13e?
