Kind 6 wil niets, doet niets

en pas op

Je schrijft vrij negatief over hem. Een hoogbegaafd kind (en zo moet je hem zien, ongeacht een uitkomst op een test) is vaak ook erg gevoelig, en pikt dit soort signalen razendsnel op. Kinderen nemen dit over, ze ontwikkelen zo een negatief zelfbeeld. Terwijl hij wrs enorm veel potentie heeft.

Testen

Onderdeel van de test bij zoon was ook dat hij een ochtend en een middag op school werd geobserveerd door de orthopedagoge. Heel erg nuttig. Waar het om gaat is begrip voor het bewuste kind en te kijken wat hij kan en wil; waar hij staat; wat is er aan de hand. Om vervolgens die zaken die hij nodig heeft aan te bieden. Thuis, op school en bij anderen. En liefst contact met "peers". En faalangst aan te pakken, net als dat perfectionisme. En laat hem maar lekker met zijn iPad spelen en daarop dingen leren. Dat is nu eenmaal zijn ding, net als de computer voor mijn zoon. Je zoon klinkt in heel veel opzichten als de mijne toen die zo oud was. Het kind heeft echt meer uitdaging nodig, ook op school. Is hij trouwens al eens doorgetoetst?

negatief en plusklas

Ansi, je hebt daar een punt. Hij vertelt niet extreem veel, maar pikt wel heel veel op en trekt dan snel conclusies. Ijzeren geheugen ook voor wat ooit is gebeurd en hij ooit heeft gehoord. Moet ik op letten. Dank.

(Nuancering: hier schrijf ik vooral over de 'problemen' met hem, in de hoop op tips. Zie ook heel veel goeds in hem, en ben beretrots. Hoop dat hij vooral dat hoort als hij hoort wat ik over/tegen hem zeg)

Elisa, een dezer dagen cito groep 2 en midden groep 3. Ben erg benieuwd. Ik weet dat hij de lees/reken stof van heel groep 3 beheerst, maar of hij zo'n test dan ook goed maakt? Maar ook dat zegt iets. Volgend jaar waarschijnlijk een 3/4 combinatie. Dus dat is wel prettig denk ik.
Een plusklas (groep 3 terwijl hij nog in 2 zit) heeft ie even gedaan, ook daar weer dubbel beeld. De logische taakjes en Engels gingen perfect, maar de vrije projectopdrachten waren erg moeilijk, hij sprong direct weer in de weet-niet-doe-niks stand. Te hoog gegrepen.

Testen door een gespecialiseerd bureau lijkt dus wel een goed idee.

Uitleg

Mijn zoon kreeg ook pluswerk aangeboden. Maar daar snapten ze ook niet dat je hem niet de spullen onder zijn neus stopt en het hem laat uitzoeken. Die vaardigheden heeft hij niet. Net als dochter.
Leg je uit wat de bedoeling is en help je ze op gang halen ze een tien. Laat je ze zelf aanmodderen dan wordt het een drie.
Sommige kinderen hebben gewoon meer uitleg nodig en instructie vooraf en controle of ze het begrepen hebben en of het ze lukt.
Met dochter ging ik ook woordjes leren door ze eerst een paar keer goed uit te spreken en te spellen. Niet te snel gaan 'overhoren'. Eenmaal goed ingeprent heeft ze een ijzeren geheugen maar zelf laten rommelen leert ze zaken fout aan en dat krijgt ze er dan moeilijk weer uit.
Fenomenen die geheel menselijk zijn maar bij sommige kinderen extreem.
Dit zijn geen kinderen die je laat aanmodderen daar worden ze faalangstig van.

Duidelijkheid

Die discrepantie tussen informatieverwerking en -toepassing/uitwerking had zoon ook. Niet omdat hij het dus niet wist (hij wist het beter dan wie dan ook) maar omdat hij moeite had/heeft met alles wat er in zijn hoofd zit op te schrijven/te verwoorden. Plus dan nog dat perfectionisme en de onzekerheid. En het idee dat men hem niet zou begrijpen. Helaas kan men dan denken "zie je nu wel; het is te hoog gegrepen en hij is te jong/klein". Nee, er zit veel meer in dan je ziet maar het komt er op een of andere manier niet uit. Denk maar aan een hele snelle computer met een hele langzame of kapotte printer. Pas veel later, na veel hulp en begeleiding door iemand van een hb bureau ging dat beter.
Daarnaast wilde en wil hij wel precies weten wat hij moet doen. Structuur en duidelijkheid. Heeft ook te maken met die onzekerheid en dat perfectionisme.
Ik zou je kind zeker laten testen. Hoe meer ik over je zoon lees, hoe meer dingen ik herken en hoe meer ik denk dat er veel meer in zit en dat je zoon heel goed begeleid moet gaan worden, met name op school. Of hij nu wel of niet hb is en/of wel of geen ass trekjes heeft. Ik zou als ik jou was ook zeker eens naar een spelletjesmiddag gaan voor hb kinderen. Dat is sowieso de moeite waard.

negatief

Annika, met negatief bedoel ik dat je zaken negatief inkleurt. Je zegt voortdurend: is hij nog niet aan toe, te hoog gegrepen etc. De vraag is of dat wel zo is. Misschien werkt het bij hem alleen anders, (en dus niet langsamer) heeft hij een andere benadering nodig of komt een hoop voort uit faalangst en of onderpresteren. (Kinderen kunnen erg onzeker worden als ze onder hun kunnen worden aangesproken)
Ook je uitspraken: hij wil niets etc. Hij wil vast vanalles, maar niet de dingen waarvan jij vindt dat hij ze moet willen. En misschien heeft hij z'n dingen nog niet gevonden. (Heb je scouting trouwens geprobeerd)
Of misschien is hij heel erg vast aan het lopen omdat hij nergens de uitdaging krijgt die hij hard nodig heeft. Dat is funest voor motivatie.

Ansi

Ik snap wat je bedoelt.

Over dat 'niet willen', dat is echt wel iets waar ik mee zit. Hij zegt zelf bij vrijwel alles wat ik voorstel om te doen "vind ik niet leuk" en als je hem vraagt wat hij wil "weet ik niet". Ook als het een 2 keuze vraag is.

Het zal wel zo zijn dat zijn ding (los van de paar dingen die hij wel leuk vindt, zie boven) er niet bij zit, of dat hij nog niet weet dát hij iets leuk vindt. Maar toch. Wij denken bijvoorbeeld dat dammen/schaken iets voor hem is. Maar hij wil er perse NIET aan beginnen. ("te moeilijk') Hij kijkt wel als ik met broer schaak of met zus dam. Dus dan proberen we het zo...

Soms duwen we wat door en dan moet hij wel even een proefles proberen of gaan we gewoon toch schaatsen. En soms is het leuk, maar vaak aan het einde van de proefles toch niet. Ook best gevoelig voor de leiding, als hij teveel moet of juist te weinig sturing krijgt. Scouting leek die proefles leuk, tot er later een tikspel buiten werd gedaan. Nee, wilde hij ook niet op.

Niet leuk

Annika, mijn zoon was ook zo en nog steeds wel, alhoewel het minder is geworden. Hij begint aan veel dingen (sporten enzo) maar hij haakt snel af. Hij wil dingen meteen goed kunnen. Of de coach legt dingen te kinderachtig uit of de andere kinderen zijn te kinderachtig. En vaak snappen ze hem niet.
Een heel groot deel komt door onzekerheid en perfectionisme. Alsook hele andere verwachtingen hebben.
Wat vindt hij wel leuk: computeren (hij is moderator van een aantal Engelstalige game-platforms waarbij hij anderen helpt), achtbanen, Japanse Anime (in het Engels) kijken, bizarre humor, tekenen van nieuwe games, dieren helpen. Hij wil nu graag kickboksen maar niet alleen een beetje trainen dus sparren maar wedstrijden doen. En dan met oudere, veel grotere (letterlijk; hij is klein van stuk) kinderen. Volgende week gaat hij een keer Go (Oosters bordspel) doen op aanraden van zijn coach bij het hb bureau. Hele goede docent en pubers die net als hij zijn.
Hij zegt dus ook heel snel of al van tevoren: vind ik niet leuk. Het past allemaal bij een kind dat veel meer wil en kan; dat ook faalangstig en perfectionistisch is en gewoonweg totaal niet weet hoe of wat. Laat hem testen en zoek goede begeleiding voor hem. Al was het alleen maar voor die onzekerheid en dat perfectionisme.

Onderpresteren

Ik denk ook dat hij een behoorlijk negatief zelfbeeld heeft. Dat past ook bij deze kinderen als het waarom niet tijdig her- en erkend wordt en dat kan heel snel verergeren. Dan gaan ze zich echt aan van alles en aan iedereen onttrekken. Ze blijven dan ook onderpresteren en vertonen een beeld naar buiten toe wat totaal niet klopt, met alle negatieve gevolgen van dien. Van mijn zoon dacht men toen ook dat hij autistische trekjes had maar na de test en een goed onderzoek door een kinderpsychiater bleek hij absoluut niet autistisch te zijn. Wel dus zeer hoogbegaafd en hij heeft ADHD. Hoewel de combinatie hb en Asperger wel vaak voorkomt maar alleen een goede kinderpsychiater kan dit uitzoeken.
Een deel kan ook natuurlijk heel goed gewoon een kwestie van karakter zijn maar als dit mijn zoon zou zijn zou ik hem eerst laten testen door een hele goede gespecialiseerde deskundige. En afhankelijk van wat daar uit komt zou ik hem wellicht ook laten zien door een orthopedagoog/kinderpsychiater. Wat duidelijk is, is dat er veel meer in je zoon zit dan hij laat zien en dat hij worstelt met bepaalde zaken. Zaak om dit uit te zoeken en er iets mee te doen, ook door school.
http://www.gedragsproblemen-kinderen.info/typen-hoogbegaafdheid

testen

Dank Elisa, je hebt me overtuigd, we gaan hem laten testen. Wachten eerste de cito uitslagen nog maar even af, maar dan even een heuse test op hb gebied. Liefst door iemand die me meer weet te vertellen dan een cijfertje maar goed kan observeren en informatie kan geven over ons specifieke geval. (tips? Midden Nederland?)

hier

Zoon van 5 (februari), gaat na de vakantie door naar groep 3, versneld dus. Hij is niet hoogbegaafd (denk ik) maar wel slim, en loopt behoorlijk ver voor, hoewel hij echt nog niet vlekkeloos leest bijv. (maar wel dus in vergelijking met leeftijdsgenoten, zal wel rond midden 3 niveau zitten gok ik). Rekenen idem, ver vooruit. Maar wat ik erg herken in jouw verhaal: ook hier een jongetje dat het bijltje erbij neergooit zodra hij het idee heeft dat hij het niet kan. Hij kan het wel, maar iets in zijn hoofd laat hem denken dat het niet lukt, omdat hij er misschien even moeite voor moet doen. En dan vertikt hij het. Leren fietsen was een drama, terwijl hij het bijna kon, maar nee, hij durfde het niet. UIteindelijk heb ik zijn capuchon vastgehouden (veiligheid), en binnen 1 rondje kon hij het. Op school zien ze dat ook terug, en moeten ze hem soms dus net even dat stapje helpen om hem de zekerheid te geven dat hij het wel kan. Gelukkig gaat dat steeds beter, maar dat is wel iets waar we het met school over gehad hebben en wat zij gelukkig ook zien en begeleiden. We waren het er in elk geval over eens dat het hem niet helpt om nog langer in groep 2 te blijven (hij draait vanaf het begin van het jaar mee in groep 2, terwijl dat officieel 1 had moeten zijn). En dat hij uitdaging nodig heeft. Ze zien ook wel dat sommige dingen nog wel lastig zijn, bijv. motoriek, het kan zijn dat ze daarmee rekening mee moeten houden in groep 3, bij het leren schrijven (vergroten van werkbladen bijv.). Sociaal emotioneel vind ik altijd wat lastig, want dat is zo subjectief. Wij hoorden dat ook hoor, in de gesprekken: hij is nog zo jong, hij moet nog lekker kunnen spelen, hij kan nog niet alles 'zelfstandig' oplossen (=komt naar de juf als er ruzie is). maar goed, dat heeft hier niet de doorslag gegeven, elk kind en elke school is hier weer anders. Soc. emot. vind ik het zelf overigens prima gaan, hij ligt gelukkig goed in de groep, heeft leuke vaste vriendjes, voor het overgrote deel uit groep 2, en een enkeling uit groep 1.

Met zoon zijn we verder thuis ook heel erg bezig met dat je sommige dingen moet oefenen om het te kunnen. Dat vindt hij soms erg lastig en dat vraagt veel van je creativiteit als ouder en veel begeleiding en bij de hand nemen. Zoon zit bij ons op korfbal, bij de kangoeroes (jongsten); dat gaat nu heel goed, maar een jaar geleden was het drama, niet willen, niet durven, vooral de tikspelletjes niet. Nu is hij gegroeid en vindt hij het wel leuk en krijgt hij er ook zelfvertrouwen van. Maar dat kost tijd (en kan hij er nog erg wisselend in zijn, bijv. vrijdagavond hopen dat het feestje pas 's middags is zodat hij 's morgens naar korfbal kan, en er dan 's morgens niet heen willen; die ruimte krijgt hij dan overigens niet, we gaan gewoon en dan doet hij uiteindelijk ook wel lekker mee). En die mentaliteit van 'niet willen proberen' zit er helaas ook echt wel in, dat wordt niet makkelijker met het makkelijk kunnen leren. Daar blijven we dus aan werken. Je kan niet alles meteen kunnen.

Succes ermee, het is niet makkelijk!Lijkt me goed begin om straks te testen waar hij zit! Niets zo funest als verveling!

Sneeuwitje

Praten

Voor het vinden van een goed testbureau in jouw regio zou je een van de instanties voor hb kinderen kunnen bellen.
Ik heb ook heel veel (en nog steeds) met mijn zoon gepraat over zaken als dat het ok is om fouten te maken, dat het ok is om anders te denken maar dat dit niet betekent dat hij "raar" is. Ook hele goede sporters, schakers, wetenschappers oid moeten trainen en oefenen en maken fouten. Dat ook zij hebben moeten leren doorzetten en volhouden. Ook hen komt het niet aanwaaien. Fouten maken mag en moet. Alleen dan kan je er iets van leren en nog beter worden. Je kan niet ergens meteen heel goed in zijn en dat hoeft ook helemaal niet.

Hier ook

Al jaren bezig met het aanleren van 'oefenen'. Haar basisinstelling is heel zwart wit: ik kan het perfect of ik kan het niet. Hier helpt muziekles, maar alles wat een vaardigheid is, is denk ik geschikt.
Enorme scenes gehad. Ik kan het niet, ik snap het niet (lees: ik kan het niet in 1 keer perfect). En steeds maar weer moeten horen dat het normaal is, dat de pianojuf ook nog steeds moet oefenen.
Plusklas idem dito: drama bij open opdrachten. Niet weten waar te beginnen, geen hulp vragen, vast lopen.
Ik zie het allemaal maar als investering voor de middelbare en voor het leven.
Er is veel wat ze zo oppikt, maar hierbij moet ze net zo begeleid worden als haar dialectische vriendinnetje bij leren lezen. Meer dan anderen dus.

niet willen

Dat niet-willen gaat pas opgelost worden als hij op school passend onderwijs krijgt,schat ik zo in. Je schrijft niet veel over school maar tussen de regels door lees ik dat school niets doet met zijn voorsprong dus als je alles zo laat dan kan het nog een lange weg worden. (tijdelijk een plusklas schiet natuurlijk niet op)
Bij passend onderwijs ben je er natuurlijk ook niet, onderpresteren heeft negatieve consequenties zeker als het lang duurt.
Ik zou hem serieus gaan nemen. Je kind verveelt zich op school, je hebt toch geen uitslag nodig om hiermee (nu) aan de slag te gaan?
En neem hem thuis serieus. Als hij geen clubje wil, hoeft het toch niet? Probeer eens iets anders dan 'simpel', geen simpel spelletje (logisch dat dat maar voor even leuk is) en geen donald duck junior. Dat is idd alleen maar even leuk als je leert lezen. Als je kunt lezen natuurlijk gewoon dd. Als hij dd tenminste leuk vindt. Lijkt alsof je hem vanalles probeert leuk te laten vinden, het heeft veel meer succes als hij zelf erachter komt wat hij leuk vindt.
En misschien zit hij thuis erg in de rol vd jongste?

jongste

De rol van jongste ja, dat is ook wel een dingetje. Met een zus die over hem moedert (als ze daar zin in heeft) en "grappige" broer als grote voorbeeld.

Over het kiezen van 'simpel'. Daar zit 'm het hele probleem waar ik dit onderwerp mee startte, hij zégt helemaal NIETS leuk te vinden. Weet het waarschijnlijk zelf ook niet. Alles is stom, saai. Te makkelijk. Of te moeilijk. Als hij al wat kiest dan kiest hij eerder voor te makkelijk want is bang voor de rest. Voor nieuw, voor moeilijk. Durft niet goed te proberen.

Qua boeken (lang leve de bieb) krijgt hij wel genoeg leesmateriaal dat wel past (zeker de helft van wat we uitzoeken ) . Maar activiteiten of spelletjes, speelgoed, dat is lastiger. Vroeger wilde hij wel educatief speelgoed, noah's arch van smartgames. Ook dat wil hij niet meer. Momenteel is fietsen wel oke, nu hij het (eindelijk!) naar eigen idee goed kan. (Nu nog leren remmen...)
Misschien is die spelotheek idd iets.

School doet af en toe wel iets aan extra uitdaging, maar het is nu einde schooljaar en dan gebeurt er natuurlijk weinig meer. Veel kinderen in groep 2 zijn het zat, daar doet hij leuk aan mee. Volgend jaar groep 3/4 en plusklas.

Een ander ding is ook dat hij, los van de verveling, niet goed weet hoe hij zich moet gedragen in een groep kinderen. En dan gaat hij dus raar doen (want dan lachen ze). Niet luisteren, bewust beetje stout doen. Hoe je eenmaal gemaakte vriendjes ook houdt, dat is dan weer stap 2.

dat laatste

Over hoe te gedragen in een groep. Doet me erg denken aan mijn dochter (ook 6 jaar, maar zit in groep 4 in een groep 4/5/6 klas waar voltijds hoogbegaafden onderwijs gegeven wordt). Toen zij in de kleuterklas zat kon ze ook gewoon helemaal niets met andere kinderen. Ze wist niet hoe er mee om te gaan. Soms ging ze juist heel 'jong' en hulpbehoevend doen, zodat andere meisjes zich over haar gingen ontfermen, dan ging ze weer zo wild en onbesuisd te werk dat ze iedereen 'wegjaagde'.

Wat heel sterk speelde is dat ze die andere kinderen oprecht niet begreep. Een onbegrijpelijk volkje, was het voor haar. Thuis heeft ze 3 oudere broers waar ze prima mee overweg kon, maar die kinderen op school? Nu is ze de jongste van de klas en gaat het veel beter met haar. Met deze 'ontwikkelingsgelijken' kan ze wèl omgaan, die begrijpt ze wel en die begrijpen haar.

Verder herken ik ook veel in je verhaal hoor. Hier zijn alle 4 kinderen hoogbegaafd (getest). Het alleen doen wat je al kunt, en afhaken zodra iets lastig wordt is héél herkenbaar. Mijn kinderen gaan er alle vier net weer even anders mee om, maar het is wel een altijd terugkerend thema.

Onze jongste 2 zitten sinds een jaar dus in een klas voor hoogbegaafden. Daar is het werk heel erg gericht op het aanleren van vaardigheden (het 'leren' leren, doorzetten, hulp zoeken etc). Ze zoeken juist bij ieder kind steeds het frustratiepunt op, zeg maar. De kinderen gedijen er erg goed op moet ik zeggen. We hebben heel lang tegen een schoolwissel aan zitten hikken, maar ik ben erg blij dat we deze stap gezet hebben.

Wat thuis betreft is mijn tip (die hier al meer gegeven is) ook om vooral heel veel samen met je kind te doen. En wees vooral niet bang om dingen aan te bieden die veel te moeilijk of ingewikkeld lijken voor een 6 jarige. Dat merk je dan vanzelf wel, je kon je nog wel eens verbazen…

suggesties

*atletiek: is niet in groepsverband maar toch weer wel?
*schaken bij een kinderclub?
*zijn er kinderen in de buurt die qua 'uitdaging' ook meer nodig hebben, dit al krijgen en waar hij wel een klik mee zou kunnen hebben? wat doen die kinderen als vrije tijdsbesteding?
*kun je zelf met 'm gaan frisbee-en, stoepranden, badmintonnen, tafeltennissen etc? Dan kan hij dat leren, net zoals fietsen, in een veilige omgeving, en als hij het dan kan, heeft hij iets geleerd om samen met iemand anders te doen?
gr Angela

volgend jaar?

Gaat hij volgend jaar naar groep 3? Terwijl hij die stof al beheerst?

Tav activiteiten zou ik ophouden 'aan hem te trekken'. Misschien doe je dat ook niet, vergeet dan maar wat ik zeg. Maar ik zou hem helemaal niet vragen wat hij wil doen, maar bal meer bij hem leggen en tegelijkertijd meer regie nemen denk ik. Inderdaad veel samen doen, en veel aanbieden en uitdagen maar op een manier dat hij het zelf op kan pakken. Het is bijv helemaal prima als anderen schaken en hij kijkt, hij kan dan zelf kiezen. Sommige (hoogbegaafde) kinderen willen eerst kijken en daarna pas doen, als ze het gevoel hebben het te kunnen.
Verder is vervelen prima, en probeer de keuze van vervelen bij hem te leggen. Hij hóeft zich immers niet te vervelen, hij kan ook met jou de was gaan doen of die tekening gaan maken.

testen, maar ondertussen

Hij geeft zo'n wisselend beeld: de ene dag doet hij braaf mee met lesjes en lijkt het een gewoon rustig jongetje. De dag erop (vandaag) is hij dwars dwars en dwars, niet luisteren. Geen autogordel om willen doen (en dat heel lang en koppig volhouden), zus in de weg zitten en haar uitlachen als ze boos wordt, gewoon NIET doen wat je vraagt - wat dat dan ook is.

wat gaat er aan vooraf Annika

Er gaan zaken aan vooraf. Waar hij de ene dag de rust en het geduld en het comfort heeft om mee te gaan is het de volgende dag te moeilijk. Dat kan in allerlei frustraties zitten als te weinig slaap, moeilijke situaties in de ochtend met aankleden, honger en dorst, jeuk.
Een scene waarbij hij gezien heeft dat anderen zich ook hebben verzet en dat dat blijkbaar acceptabel is.
Zo'n bui kana een reden zijn om meer rust aan te bieden, eten en drinken, informeren of hij ergens last heeft.

Bij mijn kinderen is meestal sprake van extreme gevoeligheid. Bovendien kun je je voorstellen dat als zaken bij een kind harder binnenkomen dat ze dan kunnen overreageren als ze menen dat het de manier is om je onvrede te laten merken. Ze zien dat anderen zich afreageren en ervaren dat zelf als heftig hoewel een gemiddeld mens dat nauwelijks binnenkomt.
Even geduldig blijven en niet zelf in de valkuil van overreactie vallen kan helpen.
Lees Ross Greene of lees livesinthebalance

AnneJ

Ja dank. Je hebt gelijk. Vooral dat geduld bewaren. Weten en doen, dat is nog wel eens lastig.