Incontinentie puber
Hallo, mijn eerste topic hier. Hopelijk hebben er mensen invalshoeken waar wij nog niet aan gedacht hebben.
Man en ik hebben samen een zoon. Zoon is een jonge puber en zit in de brugklas. Zoon was rond 2,5 jaar zindelijk, ook in de nacht. Afgelopen jaren heeft hij op en af problemen gehad met zindelijkheid, zowel broekplassen als broekpoepen. S Nachts gaat het eigenlijk altijd goed, probleem is vooral overdag.
Sinds een ruim half jaar gaat het nu steeds slechter (ik denk sinds februari dit jaar). Hij heeft veel vieze broeken. Dit is nog steeds afwisselend broekpoepen en broekplassen. Na de zomer hebben wij besloten dat hij (in ieder geval als hij naar school gaat) Incontinentie materiaal moet gaan gebruiken. Dit doet hij, maar wil hij natuurlijk liever niet. Hij heeft daar tweestrijd over. Hij schaamt zich heel erg als het mis gaat en probeert dat te verbergen voor iedereen (ook voor ons), maar hij schaamt zich ook voor het Incontinentie materiaal en ontwijkt dit dus ook (niet gebruiken, moet vaak gecontroleerd worden). Hij durft het niet toe te geven, schaamt zich enorm en liegt eigenlijk continu over vieze broeken, toilet gang en het gebruik van Incontinentie materiaal. Als wij zien of ruiken dat het mis is, herinneren we hem hieraan. Op zijn verzoek sturen we hem zo min mogelijk naar de toilet. Meestal wordt zoon dan boos, ontkent en gaat schreeuwen.
Inmiddels ben ik radeloos. Zoon loopt rustig door in een vieze broek en ging gisteravond dus met een poep broek naar bed. Hij had meerdere subtiele herinneringen gekregen van mij en van mijn man, besloot hier niets mee te doen. Omdat we het in eerste instantie niet zeker wisten hebben we het bij een vraag gelaten en hem de kans gegeven het zelf op te lossen. Dat deed hij dus niet. Man en ik gingen voetbal kijken bij vrienden, hij wilde niet mee. Toen wij terugkwamen lag hij net in bed, met dus een vieze broek. Het huis stonk gewoon. Ik heb hem uit bed geplukt, met de mededeling dat hij moest gaan verschonen en douchen. Zoon werd boos, ontkende en stond uiteindelijk te schreeuwen waarom ik hem uit zijn bed haalde. Ik heb hem meermaals rustig dezelfde mededeling gegeven en natuurlijk voet bij stuk gehouden. Hij bleef hier in hangen en werd vervolgens boos dat ik mijn stem verhefde.
Uiteindelijk (rond half één of zo) goed kunnen afronden. Maar ik heb een behoorlijk kater gevoel. Zoon schaamt zich dusdanig erg dat hij alles doet om te ontkennen, maar houdt het probleem daarmee in stand. Afgelopen jaren allerlei hulpmiddelen ingezet (poep en plaspoli, vaste toilet tijden, plashorloge), maar dit heeft allemaal geen effect. Inmiddels is zoon opnieuw onderzocht door de kinderarts, er is geen medisch probleem, incontinentieproblemen zijn spanningsgerelateerd (hij bouwt heel snel spanning op, is heel gevoelig, heeft hij therapie voor). Hopelijk kan iemand nog een inzicht geven waar wij nog niet aan gedacht heeft.
Er iets traumatisch gebeurd in zijn leven? Misschien iets wat jullie niet weten? Heeft hij ooit een ernstig gezondheidsprobleem gehad in zijn jeugd. Waar komt de spanning vandaan: moet hij presteren, zijn jullie een prestatiegericht gezin?
Kan er sprake zijn van misbruik? Gaat je kind vies naar bed zodat het misbruik niet kan plaatsvinden?
Wat voor hulp ?
Psycholoog?
Hoe ziet die hulp eruit?
Rebmaaviv; hij heeft zijn basisschool periode als traumatisch ervaren. Heeft afgelopen zomer hier EMDR voor gehad, daarna zijn de problemen eigenlijk toegenomen. Ergens blijf ik dus het idee hebben dat het trauma niet geheel is opgelost dus. Spanning komt van hemzelf, hij is heel prestatiegericht, perfectionistisch maar ook heel faalangstig. Hij ontdekt sinds dit schooljaar dat een school is om te leren en dat vliegt hem aan. Heeft hij dat nooit ervaren, school was vooral een erg nare plek waar je niet begrepen werd voor hem.
Sequeel misbruik is niet aan de orde, dan had ik natuurlijk al andere stappen gemaakt. Dan moet er s nachts iemand ons huis inkomen en dat zou ik denk ik weten. Hij gaf zelf aan dat hij vies naar bed ging omdat hij niet wist hoe hij het moest oplossen, zonder dat wij erachter kwamen. Hij blijft het idee hebben dat wij boos worden op de vieze broeken, maar dat worden we niet. We worden wel boos op het niet handelen, het liegen en het schreeuwen.
Roos55 hij krijgt, nadat hij afgelopen zomer EMDR had, nu cognitieve therapie. Voorheen heeft hij ook pmt gehad, maar dat sloeg niet aan.
zijn alle medische oorzaken uitgesloten? Darmonderzoek geweest?
Kopjekoffi schreef op 10-12-2022 om 09:24:
Hij gaf zelf aan dat hij vies naar bed ging omdat hij niet wist hoe hij het moest oplossen, zonder dat wij erachter kwamen. Hij blijft het idee hebben dat wij boos worden op de vieze broeken, maar dat worden we niet. We worden wel boos op het niet handelen, het liegen en het schreeuwen.
Dan wordt het tijd dat je hem dit leert.
Welke instructies heeft hij al gekregen om het zelf helemaal op te lossen? Schrijf een stappenplan uit en hang het op voor hem als houvast. Leg heel precies uit wat er wel zo in de wasmachine mag en wanneer er teveel ontlasting is en het eerst schoongemaakt moet worden en hoe hij dat moet doen. Hoe de wasmachine werkt, etc.
Absor, de kinderarts zag geen aanwijzingen voor een medisch probleem. Eerder op de poep en plaspoli ook niet. Er worden nog wel een aantal kleine onderzoeken gedaan voor alle zekerheid, maar de arts verwacht ook daar geen bijzonderheden.
Mlah! Dat hebben we hem natuurlijk allang geleerd. Hij weet het wel, maar kan het op zulke momenten niet bedenken, vooral omdat hij in paniek is dat het mis gegaan is. Ook met een stappenplan werkt dat niet (daar hebben we er al vele van gehad), omdat hij op zulke momenten ook niet meer bedenkt dat hij deze moet pakken. Als het nieuw is lukt dat, want bewust ervan. Na een paar dagen niet meer.
Ok. Ik weet van 1 familielid last van had tot een jaar of 12 en bleek uiteindelijk met 19 colitus ulcerosa te hebben. We denken toch dat het wel connectie had, de huisarts heeft heel lang gezegd nee hoor niets tot een vervanger hem naar een darmonderzoek stuurde en het was ontzettend ontstoken
en kind van een vriendin blijkt nu toch voor diverse voedingsmiddelen allergisch waardoor het ophouden van de ontlasting blijkbaar toch geen onwil is maar onkunde
ik neem aan dat hij niet in zijn broek wíl poepen, daarom denk ik dat je wel die kant op moet kijken. Wat maakt het dat het ophouden fysiek niet lukt
Het is niet alles toch maar gewoon een beetje?
Kopjekoffi schreef op 10-12-2022 om 10:05:
Mlah! Dat hebben we hem natuurlijk allang geleerd. Hij weet het wel, maar kan het op zulke momenten niet bedenken, vooral omdat hij in paniek is dat het mis gegaan is. Ook met een stappenplan werkt dat niet (daar hebben we er al vele van gehad), omdat hij op zulke momenten ook niet meer bedenkt dat hij deze moet pakken. Als het nieuw is lukt dat, want bewust ervan. Na een paar dagen niet meer.
Mijn idee was om op strategische plekken een paar geplastificeerde stappenplannen op te hangen. Of de stappen zo te benoemen dat er een codewoord mee gemaakt kan worden en dat overal op te hangen.
Als de paniek en vervolgens compleet onvermogen om te handelen zo groot is, is dat echter een veel groter probleem dan de incontinentie op zichzelf.
Lijkt me ook heel moeilijk voor jou om je kind zo te zien struggelen.
Absor, mmm toch goed om hier nogmaals gericht naar te vragen dan denk ik. Ga ik zeker doen. Dank je.
Of het een beetje of veel is heel verschillend, dus periode gaat het helemaal goed, periodes vegen in de onderbroek, periodes volle onderbroek/inco, periodes alleen plas ongelukken. Hij geeft (met periodes) aan dat hij het niet voelt. Hypothese is nu het niet voelen door het jarenlange negeren van signalen. Maar als hij een ontsteking heeft zal hij het ook niet goed voelen natuurlijk.
Vaste tijden per dag waarop hij de tijd neemt om te poepen? Bijvoorbeeld voor het slapen gaan en na het opstaan.
Mlah! Klopt hoor er meer ten grondslag ligt aan het onvermogen tot handelen bij paniek. Hij is heel scheef in zijn ontwikkeling. Ik vind zijn worsteling echt heel heftig om te zien. Het maakt mij onzeker, wat doe ik verkeerd? Hij wil echt wel en kan, wanneer er geen paniek is, echt heel veel, is een vrolijke jongen, is empathisch, is enthousiast, heeft mooie normen en waarden, heeft een bijzondere en kritische kijk op de wereld. Hij heeft alleen ook enorm veel moeite om spanning/emoties te reguleren. Hij beleefd alles mega intens en reageert dus ook overal intens op. Van de stappenplannen een codewoord maken zou ik nog kunnen proberen, misschien dat het hem dan wel lukt.
Wat lastig zeg voor jullie zoon en jullie zelf! Zo te lezen hebben jullie ook al veel dingen geprobeerd.
Je vertelt dat hij het niet voelt. Heeft hij dit ook bij andere signalen van zijn lichaam, zoals honger of kou?
En is er mogelijk een niet medische, maar psychische oorzaak voor het niet voelen/herkennen?
Alhambra, heb ik nu wel weer tegen hem gezegd. Maar ervaring heeft geleerd dat dit altijd een tijdelijk lapmiddel is. In de kern lost dit het probleem van het voelen en handelen niet op en zelf wil hij het in de kern oplossen.
Is er al eens een darmonderzoek geweest?
Mischa83, pijn, warmte en kou voelt hij wel goed, eten en drinken soms ook minder goed, ook wisselend. Hij krijgt veel prikkels binnen en heeft moeite deze te filteren. Alles is bij hem intens.
