Ik trek dit niet meer...

Spreek uit, hier kan het

Waar ben je het meeste bang voor? Wat is het kwaadste scenario?
Welk leven zie je voor je? Spreek het uit, schrijf het op. Hier kan het. We weten toch niet wie je bent. We kennen je dochter niet. Niemand die relativend kan doen.
Ondertussen: De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest.

herkenbaar

Ja, helaas herkenbaar, al was de ontwikkeling van mijn zoontje tot zijn 2de normaal. Hij is nu 7, verstandelijk ca. 1,5 jaar door een unieke chromosoomafwijking, ook heeft hij epilepsie. Hij praat niet (meer) en is niet zindelijk. Wij hebben ook een periode gehad dat zijn ontwikkeling achteruit ging en een hele lange periode van onderzoeken met veel onzekerheid met idd veel angsten. Heel erg moeilijk.
Gek genoeg zijn we eigenlijk niet veel wijzer (geen prognose, geen vooruitgang) maar ik kan je wel zeggen dat het enigszins 'went,' dat komt denk ik ook doordat ik ben gestopt met vooruit te denken en te genieten van de dingetjes die goed gaan, nu.

En ja: natuurlijk ben je bang, bij ons gaf de diagnose alleen geen zekerheid of oplossing. Zoek hulp voor je kindje (vroeghulp) en zoek lotgenoten.
Ik heb even weinig tijd om er uitgebreid op in te gaan, maar wil je wijzen op een paar dingen: het boek "Oei, er klopt iets niet" is wat voor jou. En ken je lotjeenco? Die hebben ook een forum, daar kan je veel herkenning vinden.
Maar je kan natuurlijk ook hier posten.
Zorg goed voor jezelf!

vera

Of de arts het nu druk heeft of niet, jij hebt alle reden om te bellen. Daar zijn ze voor. Dat ze je geen zekerheid kan geven voordat de uitslagen bekend zijn is natuurlijk zo, maar dat neemt niet weg dat je haar gewoon moet kunnen bellen om je zorgen te uiten. De vraag is natuurlijk of je er wat aan hebt. Ze zal redelijk neutraal moeten blijven lijkt mij. Dus doemscenario's versus hoop en dat binnen redelijke kaders. Maar dat is iets wat vast ook zelf door je hoofd rondspookt.
Waar het om gaat is dat jij deze periode (tot de uitslag) door moet zien te komen. En dat is heel moeilijk lijkt mij. Eigenlijk kan je er niet zoveel mee: je naasten zullen je hoop willen geven, de kinderarts een iets nuchtere/objectievere kijk. Aan beiden heb je niet zoveel tot de uitslag bekend is.
Ik denk, hoe moeilijk ook, dat je moet wachten op de uitslag.
Heel veel sterkte.
Gr. Bibi

huisarts/integrale vroeghulp

Die chromosoomonderzoeken duren heel lang, bij ons wel zeker meer dan een half jaar. Waarschijnlijk wordt het ook nog vergeleken met jullie bloed voordat ze er wat zinnigs over kunnen zeggen.
De kinderarts kan nu niets, die kan er ook niet voor zorgen dat de achterstand kleiner wordt als er nog onderzoeken lopen. Die kan alleen andere onderzoeken doen (zoals een E.E.G. of onderzoek naar stofwisselingsziekten) als daar aanleiding toe is.
Kan je niet beter bij integrale vroeghulp terecht met je zorgen? Dat er wat meer fysiotherapie en logopedie per week kan worden gegeven bv? Vraag daarnaar. Die kunnen al helpen voordat er een diagnose is.
Vraag anders je huisarts voor de juiste wegen.
Je dochtertje is nog heel erg jong, hoe eerder haar ontwikkeling wordt gestimuleerd hoe beter. Niemand kan je garanties geven of je gerust stellen, dat is nu juist het moeilijke. Daarom al die goedbedoelde commentaren: dat het wel goed zal komen. Daar valt eigenlijk niks over te zeggen.

wij zijn ook meteen naar een logopedist gestapt voordat we de medische molen ingingen, er was nl. eerst nog een wachtlijst. Behandeling kan nu al worden opgestart.

vroeghulp

Is een vorm van jeugdzorg waar je een gezinsbegeleidster krijgt. De kwaliteit kan nogal verschillen en ik denk dat met een beetje kritisch nadenken je die instantie beter kunt vermijden.
Vraag de huisarts of de kinderarts. Informeer eerst eens bij andere ouders, inderdaad lees je eens in op een forum als Lotje en co. Probeer zoveel mogelijk de regie in eigen handen te houden en hulp aan je kind zo concreet en praktisch mogelijk.
Vraag je eerst af: wat heeft mijn kind aan deze hulp? Wat zal ik er aan hebben? en dan geen genoegen nemen met vage antwoorden als: er komt hulp. Dat haalt je de koekkoek. Maar waaruit bestaat die hulp? Je hebt er wel een instantie bij die ook graag meedenkt maar soms voor jou wil gaan bepalen wat de route moet zijn. En dat kan een vergissing zijn.
Vraag de huisarts eens naar ervaringen met de integrale vroeghulp in jou omgeving. Eerlijk.
Voor hulpverlening aan je kinderen is het belangrijk dat je zelf goed geinformeerd en deskundig bent en de regie in handen houdt.
Op zoek naar informatie kan je ook helpen om wat beter op een afstandje naar zaken te kijken dan er zo verdrietig in te blijven. Meer analyse en minder doelloos zorgen maken.

nodig

Vraag je af wat jij en je kind nodig hebben en ga daar dan eerst zelf naar op zoek. Vraag bij arts en kinderarts. Je wilt ook niet te snel teveel hulpverleners om zaken mee te doen. Het wordt al snel te groot.

lieve Vera

Lieve Vera,

Ongeveer negen maanden geleden begon ik met schrijven op dit forum, omdat het niet goed ging met mijn zoontje en we niet wisten wat er aan de hand was. Het was als een warm bad: ik kon vragen stellen, angsten en gevoelens spuien en ik kreeg allerlei echt zinvolle adviezen. Rafelkap, AnneJ en Karmijn, en nog vele andere forummers hebben me toch wel door die moeilijke eerste maanden van onzekerheid geholpen door hun nuchtere en troostende opmerkingen. Als jij de behoefte voelt om op dit forum je angst en verdriet te delen, moet je dat zeker doen. De meeste mensen die reageren zijn, helaas voor hen, allemaal ervaringsdeskundigen en ze begrijpen waar je het over hebt.
En alles wat ze hierboven hebben geschreven is waar: je gaat door een periode van diep verdriet, van rouw om alles wat je had verwacht maar wat misschien geen werkelijkheid wordt, maar het went. Dat is nu nog niet te bevatten misschien, maar het is echt zo.

Je schrijft dat je zo bang bent voor alles wat jullie boven het hoofd hangt. Weet je wat ik schreef? "Ik wil dit niet en ik kan dit niet." En toch, uiteindelijk bleek dat ik het wel aankon en aankan, omdat mijn zoontje mijn allerliefste schatje is en ik alles wil doen om er voor te zorgen dat hij zich lekker in zijn vel voelt. Die drang om goed te zorgen voor je kind is zo sterk, dat gaat, voor mij althans, uiteindelijk veel dieper dan die rottige angsten en verdriet.

Even praktisch: als jij denkt dat het zinvol is om te spreken met de kinderarts, kun je dat in ieder geval aan haar voorstellen. Misschien kan ze je nog niets vertellen over je dochtertje, maar heeft ze wel informatie voor jou als ouder over waar jij naartoe kunt met je vragen. Mij heeft het geholpen om eens in de zes weken te praten met de huisarts. Dubbel consult en spuien maar.
En wat AnneJ zegt: betrek er niet meteen te veel hulpverleners bij, maak het niet te groot. Doe alles één voor één, ook om jezelf te beschermen tegen een overload aan informatie en goedbedoelde adviezen.

Ten slotte: je schrijft dat je man en jij heel verschillend in deze situatie staan. Dat was hier ook zo. Dankzij de reacties van de medeforummers heb ik meer begrip gekregen voor het standpunt van mijn man en hij voor dat van mij. Wat Karmijn daarover schrijft is zooo waar! En zoals Rafelkap schrijft: probeer niet te ver vooruit te denken. Dat is moeilijk, maar het helpt wel. Ik heb geleerd om veel meer van het moment te genieten, van wat mijn zoontje allemaal wél kan en doet, van zijn vrolijkheid en ondeugendheid. Mijn zorgen zijn er nog wel, maar veel minder op de voorgrond. Mijn zoontje is er, hij is zoals hij is en dat is goed.

Heel veel sterkte en een stevige knuffel,

Suzanne

nog één tip, van een leek.

Als je een kinderwens hebt, heb je dromen en verwachtingen. Zet die allemaal aan de kant. Want de werkelijkheid is anders. Zie al die verwachtingen en dromen onder ogen, en neem er afscheid van. Daardoor kun je met een meer open blik naar de ontwikkeling van je kind kijken.

Heel veel sterkte gewenst. Bellefleur

Bellefleur

Dat is nu juist het moeilijke, eerst verwachte ik: m'n kind redt zich later wel. Hij leert nog wel praten. Daarna is het: ach, werken als drollenschepper in de dierentuin is ook prima. Een paar woordjes praten is ook genoeg. Daarna werd het: praten zit er niet in, maar als hij maar aanwijst wat hij wil komen we er ook. Later de hele dag in de ballenbak, maakt niet uit, als hij maar gelukkig is, als hij maar te 'handelen' is en zich kan handhaven. Als hij nog maar thuis kan blijven wonen. Als hij nog maar even blijft leven.
Met een kind met een ontwikkelingsstoornis heb ik de afgelopen jaren continu mijn verwachtingen naar beneden moeten bijstellen.
Maar in zo'n onzekere diagnosetijd wisselen hoop en angst zich af: waar gaat dit heen? En niemand die je zekerheid kan geven, ook niet met een diagnose. Dus daar moet je heel erg aan wennen, dat er geen zekerheid is. Het is een heel proces. Maar hoop houden, dat is zeker met zo'n jong meisje nog wel iets waar je je aan vast moet houden! En dat doe je door goede begeleiding te zoeken; logopedie/fysiotherapie/passende opvang. Idd wel een goede om adresjes aan de kinderarts te vragen om nu alvast iets te kunnen doen in plaats van af te wachten.

middenin

Ik kan alleen vanuit mijn eigen ervaring spreken dat het went. Wat niet wegneemt dat het nog wel eens verdrietig is en ik me ook nog wel eens grote zorgen maak. Maar als je er midden in zit kan je niet zien dat het kan 'wennen'. Je zal wel moeten, je moet ermee gaan leren leven. Ik heb nog een ander, gezond kind en het leven gaat door.

Je dochtertje heeft er niks aan dat jij instort, goed dus dat je hulp gaat zoeken. Naar een logopedist kan je trouwens tegenwoordig ook zonder verwijzing.

Jouw kind zal heus nog wel stapjes maken, andere stapjes dan andere kinderen, maar toch.

Vera

Sterkte.

AnneJ over vroeghulp

Wat AnneJ zegt over vroeghulp kan ik uit eigen ervaring beamen. Wij kregen een vriendelijke dame die kwam observeren. Ze zag alleen niet wat mij zo opviel en als ze het zag, schoof ze het onder tafel. Gaandeweg kwam het gevoel dat we in een kooi van vriendelijkheid zaten. Als ik toch aankaartte dat er wat was dan veranderde die vriendelijkheid richting een ijzeren vuist met een wolletje om. Ik heb nooit verder durven gaan. Ondertussen had de dame al met (huis)arts, school en dergelijke gepraat, ook zonder mij, vanaf het begin (toen ik nog vol was met hoop, goede moed en vertrouwen). Achteraf kwam ik tot de gruwelijke ontdekking wat daar gezaaid was.
Haar rapportage was dat zij niets zag, dus er was niets. Bleef over een overtrokken bezorgde moeder. Vroeghulp is gewoon jeugdzorg. En overtrokken bezorgde moeders worden diep gewantrouwd bij jeugdzorg. Die vormen overlast en zijn een probleem dat je vakkundig uit de weg moet ruimen.

Pas doen de tijd van de dame er op zat, kon ik voorzichtig aan de slag. Niet met huisarts en al die anderen meer, niet meer binnen onze kleine regio. Gelukkig liep ik tijdens een reunie van iets een vroegere kennis tegen die als familielid van een zorgenkind (neefje) en als leerkracht mijn verhaal kon plaatsen en ons heel goed heeft verwezen. Daar zijn wij voor het eerst wel serieus genomen en vanuit die positie is er hulp gekomen die we nodig hadden. Nu is mijn bezorgdheid grotendeels weg. Maar als het aan jeugdzorg had gelegen, hadden ze mij niet alleen als oorzaak van het probleem gezien, ook als probleeminstandhouder gezien. Ja, dat is niet zo gek als er een probleem is waar geen hulp voor komt, dan gaat het probleem namelijk niet weg. Maar zo ziet jeugdzorg dat liever niet. Ga je ze vertellen dat ze niet goed kunnen zien, zeg je eigenlijk dat ze niet professioneel zijn, maken ze je af dmv karaktermoord. Daar zijn ze heer en meester in.

Blijf daar weg, zeg de afspraak met ze af, schrijf je uit. Zoek zelfstandig gevestigde hulp.

Vroeghulp

Volgens mij heeft Vera zich niet aangemeld bij 'vroeghulp', maar bij een logopediste. Dat lijkt mij zeer wijs.
Er zijn ook oefeningen die de spraak- en taalontwikkeling stimuleren. Volgens mij gaat het dan om dingen als: met de handen in rijst zitten, kleien, met zand spelen, met schuim spelen en dergelijke. Voor zover ik mij herinner is het stimuleren van de tastzintuigen heel goed voor de taalontwikkeling. En een logopediste kan daarbij helpen.

Wat anneJ schrijft vind ik ook heel wijs. Je zult zelf een deskundige moeten worden met betrekking tot je eigen kind. Want die regie, die kun je inderdaad het beste zelf in handen houden.

Maar misschien is het daar nu nog te vroeg voor. Moet je nu 'gewoon' nog rouwen. Dat mag. Je lieve schatje is nog lang bij je. Je hebt de tijd om alle dingen te regelen. Het hoeft allemaal niet in een week.

*Virtuele knuffel!*

Ik denk

Ik denk dat je niet huilt om hoe ze is, maar om de verwachtingen waarvan je afscheid moet nemen, en om alles wat jullie te wachten staat. Natuurlijk ben je gek op je kind zoals ze is, dat is duidelijk te lezen in je postings. Voel je daar dan ook niet schuldig om. Het verdriet en de boosheid die je voelt, dat zijn nu net die gevoelens van rouw.

Het is zo herkenbaar, ik weet nog hoe ik twee maanden geleden op mijn werk zat te huilen achter de computer. Verschillende dagen achtereen, uiteindelijk ben ik maar in een eenpersoonskantoortje gaan zitten. En zoals ik al schreef zijn de angst en het verdriet nog niet weg, maar ze zijn wel minder. Ik zie hoe mijn zoontje vooruit gaat, hoe ontzettend vrolijk en ondeugend hij kan zijn als hij goed in zijn vel zit, dat dringt nu eindelijk echt tot me door.
Rafelkap, die veel meer voor haar kiezen heeft gehad dan ik, verwoordt dat heel mooi: "Jouw kind zal heus nog wel stapjes maken, andere stapjes dan andere kinderen, maar toch."

Inmiddels hebben we contact met een goede kinderpsychologe en zij heeft ons verschillende "behandel"voorstellen gedaan. Door die (nog te starten) behandeling, waaraan we zelf ook intensief meewerken, heb ik weer goede moed gekregen. We kunnen een hoop zelf doen om ons zoontje te stimuleren, te begeleiden en te ondersteunen. Het is niet uitzichtloos. En ja, ik weet dat jij met een totaal andere problematiek te maken hebt, maar ik hoop echt dat het voor jou net zo zal werken als bij mij het geval is.

rouwproces en moed houden

Hoi Vera, ik lees net je bericht pas. Wat dat rouwproces betreft: dat is nu even op de achtergrond maar kan ook zo weer de kop opsteken. We hebben zo'n anderhalve maand relatieve rust gehad vanwege de feestdagen, waarin we even geen onderzoeken hadden. Volgende week beginnen we met het opstellen van 'behandel plan, en ik merk dat ik alweer onrustig word. Ons jongetje zal weer intensief geobserveerd worden, en ik ben zo bang voor wat daar uit kan komen. Dus ja,al mijn mooie woorden over 'hij is wie hij is en dat is goed' ten spijt, is dat rouwproces nog lang niet voorbij. Ik ben nog steeds bang voor wat eruit kan komen, terwijl ik tegelijkertijd weet dat dat zinloos is. Heel tegenstrijdig allemaal. Dat proces is, voor mij althans, nog niet voorbij.

Ik zie toch wel regelmatig dingen waarvan ik me af vraag: hoort dat bij de leeftijd of is dit toch autistiform gedrag? Hij kan absoluut niet tegen knoeien, begint al te piepen bij een druppel water of melk op zijn been. Sommige dingen kunnen we hem niet duidelijk maken, ook als hij die gezien zijn leeftijd wel zou moeten begrijpen. Voorbeeld: hij zegt 'ik boterham'. Nee, zeggen we dan, vraag het eens netjes. In plaats dat hij dan vraagt 'mag ik een boterham' echoot hij ons na: netjes vragen? Netjes vragen?' Zo gaat dat met veel meer dingen. Als ik vraag welke kindjes er waren op het kinderdagverblijf, zegt hij 'ja', alsof hij het niet begrijpt. Dat is erg confronterend, omdat ik bij andere kinderen, die jonger zijn dan ons zoontje, wel zie dat ze met een concreet antwoord reageren. Ik heb vier collega's met kinderen die even oud zijn als mijn zoontje, en die kinderen zijn, ook al zijn ze dan allemaal verschillend, veel verder dan hij. Jouw gevoelens van boosheid en verdriet snap ik, ik heb ze zelf ook. Maar net zoals jij schrijft: ik sluit onszelf niet op. Dat ik moeite heb met de confrontatie mag niet ten koste gaan van ons manneke.
En uiteindelijk, of we nu zekerheid krijgen over de aard en oorzaak van zijn gedrag of niet, we moeten het ermee doen en blij zijn met de dingen die wel goed gaan. Hij heeft een heel leven voor zich en mijn man en ik moeten en willen ons best doen om hem daarin te begeleiden. Dat we daarbij goede hulp krijgen, ook voor onszelf, maakt het minder moeilijk.

Om een lang verhaal kort te maken: ik kan je geen concreet antwoord geven op de vraag hoelang zo'n rouwproces duurt, misschien nog wel jaren, maar steeds minder heftig. En moed houden: daar komt bij jou ook nog wel ruimte voor. Gun jezelf de tijd, sta jezelf toe om verdrietig en boos te zijn, maar sta jezelf ook toe om dingen voor jezelf te ondernemen.
Maar he, ik sta nog maar aan het begin, ik weet het ook niet allemaal

Sterkte, en blijf posten als je daar behoefte aan hebt.

sterkte! en boekentip

lieve Vera,

ik heb je berichten gelezen, en wil je veel sterkte wensen.

ik vind het heel rot voor je, die angst en onzekerheid over je meisje. en ook het weten dat die onzekerheid nog lang aan zal houden dit soort onderzoeken vraagt veel tijd).

iedere situatie is anders, en ieder mens reageert ook weer anders

onze dochter heeft autisme, en het heeft mij heel veel moeite gekost om dat te accepteren.
ik denk dat ik twee jaar gehuild heb (alle momenten dat ik alleen was: op de fiets, in bed, in de trein, in de bus)

dat is wel extreem, natuurlijk

maar zelfs bij mij is het nu redelijk in orde, en ik kan er echt mee omgaan

als ik lees welke stappen jij nu al zet, dan heb ik (zo van een afstandje) zeker het idee dat jij sneller gaat in de verwerking dan ik

heel veel sterkte gewenst, en ik denk dat het heel goed is wat je nu doet: erover praten, contact leggen, informatie verzamelen en rouwen.

Heb je het boek: Oei, er klopt iets niet... gelezen? (uitgeverij Lannoo, 2013)
Het is geschreven door Krista Okma, en als ik het zo lees, denk ik dat het verhaal van die schrijfster en jouw verhaal wel overlap vertonen. Misschien heb je er iets aan.

liefs
Dihanne

Vera

Ik had gisteren een heel stuk geschreven, maar toen ging de server eruit en toen was het weg. Dus ik doe nog een poging. Kijken of ik nog weet wat ik schreef.

Ten eerste dat je volgens mij zo goed bezig bent. Muziekgroep, zwemmen. Echt waar, volgens mij is dat zo goed voor je dochter. Ik was op een symposium van Balans over hersenontwikkeling en toen zei een neuropsycholoog, dat hersenen ongelooflijk lang door ontwikkelen. Ze weten nu, dat ze zeker tot 23 jaar doorontwikkelen, maar waarschijnlijk nog wel langer.
Hij zei dat je nooit van een jong kind kan en mag zeggen: dat zal hij nooit leren, want hij heeft..... Omdat je altijd deuren open moet laten. Juist vanwege dat ontwikkelingsvermogen van de hersenen.

En hij zei ook, (daarom moest ik eraan denken), dat als je wilt dat hersenen zich ontwikkelen, je moet zorgen voor veel, heel veel ervaringen. Tast, geluid, beeld, geur, smaak. Alle zintuigen. Veel spelen, veel zingen, veel voelen. Dus je bent wat hem betreft heel erg sterk bezig! Dat wilde ik je mee geven.

En verder raakte je laatste zin me. 'Ik kan daar niet mee omgaan merk ik.' Joh, lieverd, maar daarvan: 'Ik kan er nog niet mee omgaan, merk ik.' Het komt wel. Geef jezelf de tijd, maar zet ook de deur open om te leren en te groeien. Mensen kunnen altijd meer dan ze denken. Ik heb zelf ook dingen gedaan en geleerd, waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze zou kunnen. Ik heb toen het heel slecht ging met onze zoon, heel vaak geroepen: 'Ik kan dit niet! Als dit mijn baan zou zijn, nam ik op staande voet ontslag!' En toch ben ik in dienst gebleven .

Ik hoop dat je fijn hebt kunnen zwemmen vandaag. En heel veel sterkte met alles.

te vroeg geboren en angst

Vera, ik lees in je eerste bericht dat je dochter te vroeg geboren is. Er staat niet hoeveel te vroeg.
Misschien is mijn opmerking een onbelangrijk detail voor je, maar misschien heb je er wat aan.

Ik zou als ik jou was altijd uitgaan van de gecorrigeerde leeftijd van je dochter, de 'echte' biologische leeftijd. Je neemt dan niet de geboortedag als dag 0, maar de uitgerekende, a terme datum. Pas met de gecorrigeerde leeftijd kun je je kind vergelijken met andere kinderen, zeker waar het groei en ontwikkeling betreft.

Het kan zijn dat je kind niet zo heel veel te vroeg is geboren, dan maakt het niet veel uit. Maar als je kind 3 of 2 maanden te vroeg is geboren, dan maakt dat wel een aanzienlijk verschil.

Bij mijn premature kind rekende de kinderarts altijd met de gecorrigeerde leeftijd. Maar het consultatiebureau wilde dat niet doen. Dus deed ik dat zelf. Het is niet moeilijk, gewoon een andere geboortedatum nemen of de grafiek verschuiven. Het lijkt me belangrijk om ook bij fysiotherapie en logopedie heel duidelijk de gecorrigeerde leeftijd als richtlijn te hanteren.

Op die leeftijd maakt 2 of 3 maanden een groot verschil wat betreft groei en ontwikkeling, leren lopen en praten, etc.

Het kan heel goed dat je kind met de gecorrigeerde leeftijd alsnog een achterstand heeft (zo lijkt dat wel n.a.v. je verhaal waarin de kinderarts er ook van uit gaat). Maar met de gecorrigeerde leeftijd heb je het dan wel over een reële achterstand t.o.v. wat je zou verwachten.

Maar nogmaals, misschien is dit verhaal niet op jullie van toepassing – misschien rekenen jullie allang met de gecorrigeerde leeftijd of is je kind maar een klein beetje te vroeg geboren (hoewel er wel gepleit wordt om bij alle premature geboortes de leeftijd om te rekenen).

In ieder geval heel veel sterkte!

Om even op je vraag terug te komen: ik kon in het eerste jaar ook mijn angst met mijn partner niet goed delen, omdat hij de houding had "het komt wel goed". Heel naar vond ik dat. Of je angst nou wel of niet reëel wordt, die angst is er wel (en ik neem aan wel ergens op gebaseerd).
Bij ons kind is het uiteindelijk wel heel goed gegaan, op een handicap na waar kind wonderlijk goed mee om kan gaan... Dus achteraf was mijn angst misschien niet terecht. Maar op dat moment was die angst wel terecht.

Door het erkennen van de angst kun je misschien ook de mogelijkheid open houden dat er dingen wel goed gaan?

Overigens vind ik wel dat het krijgen van kinderen vertroebeld wordt door alle ideaalplaatjes over zwangerschap, kraamtijd, etc. Ik heb echt moeten rouwen dat het bij mij niet zo is gegaan. Maar door later veel te lezen kwam ik er ook achter dat het er, zeker bij het eerste kind, in de meerderheid van de gevallen niet aan toe gaat zoals in het ideaalplaatje. Het risico dat er "iets" aan de hand is, alle risico's bij elkaar opgeteld, is enorm. Die mooie verhalen (van Beatrijs Smulders, boeken, reclamefolders, etc.) zijn echt volksverlakkerij. De werkelijkheid is weerbarstig.

partner

Nog even een toevoeging:

Juist bij problemen leer je elkaar als partners van een andere kant kennen. Het is niets voor niets dat bij problemen/vroeggeboorten etc. ouders juist vaker gaan scheiden. Juist in je verdriet kun je zo eenzaam zijn.

Mensen gaan op verschillende manieren met problemen en angsten om. En als dat niet blijkt te matchen, dan kan het moeilijk zijn om steun aan elkaar te hebben. Je kunt je dan dubbel ongelukkig gaan voelen.

Ik weet geen oplossing. Maar misschien kan dit inzicht je al een klein beetje helpen?

Het zal voor jullie allebei een heel moeilijke tijd zijn. Jij reageert daarop met angst. Misschien reageert je partner juist met het weghouden van angst, omdat de angst te angstig is. Jullie beleven dan de situatie wel degelijk eigenlijk op een vergelijkbare manier, maar reageren op een andere manier. Dit gebeurt onbewust dus kun je niet zomaar veranderen. Je zou wel begrip kunnen vragen voor je angst.

Vaders

Doorgaans vinden vaders het moeilijker te accepteren dat er wat aan de hand is. Voordat het bespreekbaar was heeft de vader hier een hele lange weg afgelegd (met zware dip). Dit verschil in snelheid heeft ons vaak opgebroken.