Hulpvraag (sorry lang verhaal)

Nee, je bent niet de enige.

Desondanks denk ik niet dat je hier op het juiste forum zit. Genezing moet van binnenuit komen namelijk en dat begrijpt men hier niet.

Helaas

Onno heeft zo zijn eigen visie op alle problematieken, daar heb je niet veel aan, tenzij je hem gaat volgen.
Je praat over een psycholoog en een counselor. Wellicht is dit te licht en zou je in overleg met de huisarts beter gespecialiseerde hulpverleners kunnen zoeken. Misschien is er meer aan de hand.
Misschien is het ook een computerverslaving en zit zijn hoofd vol met wat er in de games gebeurt. Of mer verwarringen rond seksualiteit.
Afstromen naar VMBO is niet zo heel erg, als hij dat nu doet kan hij over twee jaar een diploma hebben. Met VMBO-GT kan hij op MBO-4 verder, met kader op MBO-3. Wellicht kan hij dan op MBO-niveau een opleiding in ICT doen en zelf spelletjes gaan ontwikkelen. En haalt dat zijn motivatie terug.
Merk je dat er een gedragsverandering is geweest? Of was hij altijd al zo, maar wordt het nu echt prolematisch vanwege de slechte cijfers op HAVO?

Tsjor

OT Onno

Ik heb wel iets met jou visie, Onno.
Het is alleen zo dat iedereen op zijn/haar eigen niveau leeft.
En elk mens is hier om op zijn/haar niveau ervaringen op te doen.
Daar heb jij, Onno, geen invloed op, van buitenaf. De groei hierin moet ook van binnenuit komen.
Jij kunt jou visie wel uitleggen en proberen over te brengen, maar dan zal je op een zelfde frequentie moeten communiceren.
Metaforisch gezegd:
Wat jij nu doet is je visie uitdragen via pen en papier en hopen dat de analfabeet er iets mee kan.

OT Onno

Toevoeging:
Elk niveau is goed, elke ervaring geeft een aanvulling, elk mens leeft zijn/haar leven naar wat zijn/haar ziel op dit moment nodig heeft. Ook jij leeft je leven, Onno, naar de wens van jou ziel.

Beweeg je weg van elk oordeel en wees dankbaar voor elk resultaat.
Jou agenda bevat geheel andere zaken dan de agenda van ieder ander.
Iedereen heeft zijn/haar eigen weg te gaan, op zijn/haar eigen manier.
En als de ziel van een ander iets bruikbaars tegenkomt, zal deze persoon het hart zeker openen om de eigen groei te bevorderen.

Karmijn en Onno

Op de vraag of dit alleen op schoolniveau afspeelt, kan ik denk ik nee zeggen. Op het moment dat we communiceren over iets wat hem boeit, dan kan het wel maar blijft het altijd oppervlakkig. Bovendien is dat vaak iets wat ons echt niet boeit en dat zijn die suffe spelletjes. Uiteraard luisteren we wel.

Hij heeft geen innerlijke motivatie voor school. Weet niet wat hij wil en vindt school echt niet leuk. De omgang met de leerlingen en de lol die zij met elkaar hebben natuurlijk weer wel.

Ik was toevallig van de week bij de huisarts en zij laat mij bellen door een pedagoog omdat zij het zelf ook niet weet.
WElke specialistische hulp moet je vragen? Ik heb werkelijk geen idee.

Enne, zullen we Onno verder in zijn waarde laten. Ik vind het prima dat iedereen zijn/haar mening heeft, maar ik heb niet zoveel zin dat mijn hulpvraag uitmondt in een discussie over Onno, sorry...

Je kunt niet bij hem binnendringen en er achter komen wat hem beweegt. Waarom hij bepaalde dingen doet, wat hij over bepaalde zaken denkt. Een simpel voorbeeld is dat hij het journaal niet wil zien, want het is alleen maar ellende. Hij lijkt geen innerlijke motivatie te hebben voor school

Hypnotherapie

Heb je wel eens aan hypnose gedacht.

Globale uitleg over deze behandelingsvorm

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hypnotherapie

OT Jasam

Er is geen letter of komma waar ik het niet mee eens ben. Alleen is het voor mij onverteerbaar dat er zoveel nodeloos lijden in stand wordt gehouden. Onverteerbaar dat er zoveel prachtige zielen in dit leven met zo'n vertroebeld brein moeten rondlopen, terwijl de oplossing zo eenvoudig is.
Er zijn maar weinig mensen die beseffen wat voor toekomst die tegemoet gaan. Zelfs al zou dit diepe, diepe lijden nodig zijn om de massa tot andere inzichten te brengen en artsen achter de oren te doen laten krabben, zelfs de wetenschap te doen laten beseffen dat een mens meer is dan een lichaam en voor de farmaceutische industrie geen marketing product, dan nog blijft het een welhaast onverteerbare zaak. Al was het maar dat er één kind extra mee gered kan worden dan nog is het de moeite waard.

Onno, wat bedoel je eigenlijk?

Ik kan dit niet volgen. Kun je het kort uitleggen?

Onno laat maar....

Met alle respect, maar de alternatieve kant hebben we al gehad.

Ik ben op zoek naar ouders met hetzelfde probleem en hoe zij dit hebben opgelost. (of niet)

OT Onno: Nieuw draadje gestart

Onno, zou je verdere reacties kunnen posten bij het draadje in spiritualiteit en religie?
Onder de noemer, spiritualiteit en gezondheid?
Ieder ander die hierop wil reageren kan daar ook terecht.

Communicatie dus

Dan is het dus een communicatie probleem, waardoor het niet lukt om het probleem met school op te lossen.
Of klopt die conclusie niet?

Moeilijk hoor. Onze zoon kan wel 'vast slaan' in gesprekken, maar dat is dan vaak omdat hij overweldigd wordt. Als hij dan rustig is, kan je het probleem wel weer bespreken. Onze zoon vindt school trouwens ook verschrikkelijk, maar hij weet wel dat hij iets wil worden, ergens heen wil met zijn leven. En daar heeft hij school voor nodig. Hij gebruikt school dus, om zijn eigen doel te bereiken. Dat is ook de enige reden waarom hij naar die tent toegaat.

De uitdaging is denk ik, je zoon zo ver krijgen, dat hij over problemen zou willen praten. Als ik je posts lees, dan klinkt het alsof je zoon zich zelf afschermt. Hij wil het niet bespreken, erkennen, omdat hij het bedreigend(?) vindt. Is het een idee om na te denken over die bedreiging? Wat vindt hij naar aan praten? Wil hij misschien dat er niets aan de huidige situatie verandert? Of ziet hij het verband niet tussen zijn schoolwerk en zijn eigen belangen?

Ik weet het ook niet hoor, ik denk maar een beetje hardop.

Ik ken trouwens iemand die met havo 3, naar het mbo is gegaan. Dat was voor hem een uitkomst. Is dat een mogelijkheid? Dan moet hij denk ik wel over naar havo4, maar als je zoon ziet dat dit de mogelijkheid is, is hij misschien weer meer gemotiveerd om te werken?

Niks aan de hand

Om maar even een knuppel in het hoenderhok te gooien: Heidi, ik denk dat je zoon heel normaal doet. De klachten die je over hem hebt, zijn typische man-vrouw klachten. Zij ziet alles, hij ziet niks. Zij werkt vooruit, preventief, hij doet pas wat als het gevraagd wordt, curatief.
Het zijn verschillende werkstijlen.
Vervelend is wel dat scholen steeds meer de preventieve stijl verlangen, zelfs van pubers van wie bekend is dat ze sowieso slecht inzicht hebben in wat er komen gaat. Bij sommigen levert dat een grotere mismatch op dan bij anderen.
Ik heb geen remedie. Ik waag te betwijfelen of die er is.
Wel een leerzaam gedicht.

Echtpaar in de Trein

voor Wobke

Met de allerliefste in een trein
kan aangenaam en leerzaam zijn.
De prachtig vormgegeven stoel
geeft allebei een blij gevoel.

Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar
zit ik dus tegenover haar.
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
en zij rijdt vóór-, ik achteruit.

We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.

Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.

Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.

-Willem Wilmink (1936)

Herkenning

Onze zoon heeft in 2 Vwo ook zo'n periode gehad. Er viel niet tot hem door te dringen. Bedroevende schoolresultaten en hij kon niet uitleggen waarom het allemaal niet lukte. Hij is toen afgestroomd naar 2 havo. En na een aantal maanden ging het allemaal beter, kwam ie ook lekkerder in zijn vel. Hij had het makkelijk op school , dus daar hoefde zijn energie niet naartoe. Het heeft, denk ik, wel,te maken met meerdere factoren. Maar de grootste factor is toch wel de fase van puberen waar jongens in komen. Groeispurt, hormonen, veranderingen. Voor sommigen is dat net iets teveel van het goede.
Ik zou wel het gamen in de gaten houden en proberen te beperken, want dat is iets waarin ze te veel in kunnen opgaan.

Elinde

En had jullie zoon ook PDD-nos?
Ik ben zo bang dat als hij afstroomt het alsnog niet beter gaat omdat hij geen innerlijke motivatie heeft.

Lastig...

Hier heb ik ook vaak dat er alleen maar eindeloze verhalen over games uit komen. Verder niets, en al helemaal niets persoonlijks.

Ik ken iemand die met zijn vader gaat vissen als hij iets met hem te bespreken heeft. Dan kijken ze in alle rust naar hun dobber en dan komt het er pas uit. Hier thuis is het juist bij het knuffelen. Kun je een situatie vinden die hem los maakt? En dan eerst praten over het heelal of zo, en dan pas over hoe hij zich voelt? Dan kan je het met vallen en opstaan opbouwen.

Heidi

Ik denk dat, als we zoon hadden laten testen, er zeer zeker iets als pdd-nos en add uit zou zijn gekomen. We zijn zo'n traject niet ingegaan. Zoon kon zich op de basisschool redelijk goed handhaven en liep pas in 2Vwo vast. Ik heb er heel veel buikpijn over gehad over hoe het verder moest met zoon. En gelukkig heeft het goed uitgepakt voor hem. Hij kan nu, een niveau lager, in zijn eigen ritme de school doorlopen. Mijn tip is; leg niet te veel nadruk op zij pdd-nos. Laat hem zelf, samen met jou, ontdekken wat voor hem het beste werkt. En, veel jongens in de puberteit willen niks, weten niks en willen al helemaal nergens over praten. Dat is een heel normale fase.

MEE?

In je vraag lees ik dat je niet goed beeld hebt waar je hulp kunt vragen en welke hulp er eigenlijk nu nodig is.
Ik ben met een soortgelijke vraag naar het zorgloket gegaan van mijn gemeente. Of heet het MEE of CJG? Ik weet het niet meer precies. Maar daar zat een dame die mij heeft aangehoord en advies gegeven waar ik met hulpvragen terecht kon en geholpen bij het aanvragen van AWBZ hulp (Zorg In Natura).

Waar is je zoon destijds gediagnosticeerd? Heb je destijds begeleiding gehad? Kun je daar niet naar terug gaan om te horen hoe je nu verder geholpen kunt worden?

Syl

Ja, we zijn nu ook bezig om een pgb aan te vragen. Hij loopt helemaal vast en lijkt volledig bij de hand te moeten worden genomen. Ik hoop heel hard dat hij op regulier onderwijs kan blijven, aangezien hij praktisch niets uit zichzelf lijkt te doen.

Ik ben er zo verdrietig over! Het maakt me helemaal niet uit welk niveau hij doet, hij moet gelukkig zijn en dat is hij niet. Hij kijkt ons aan met een lege blik en weet echt niet hoe hij het aan moet pakken.

Maar wat kun je doen aan een kind die huiswerk vergeet op te schrijven, omdat het half bij de deur nog wordt geroepen. Wat doe je met een kind die medicatie gebruikt en aangeeft dat 40% langs hem heen gaat van de instructie. Wat doe je met een kind wat zelf niet zijn huiswerk nakijkt en afgeraffeld maakt. Hij moet van A tot Z bij de hand genomen worden en het is heel vaak geen onwil. Zijn hoofd lijkt een bijenkorf!

In ieder geval heb ik de psycholoog weer benaderd voor een gesprek, hebben we weer met school gesproken en gaan we een pgb aanvragen.
Daarna de grote vraag: EN DAN? welke hulp koop je in, is het uberhaupt mogelijk hem op regulier onderwijs te houden. Ik kan van school toch niet verlangen, dat ze ongeveer alleen op hem letten?

Ik weet het gewoon niet meer en pak het maar stapje voor stapje aan.

Indicatiestelling

Iemand enig idee hoe lang het duurt?
Zijn dat weken, of maanden een half jaar?

Mijn zoon

Herkenning, herkenning, herkenning. Vooral het stuk:
'Maar wat kun je doen aan een kind die huiswerk vergeet op te schrijven, omdat het half bij de deur nog wordt geroepen. Wat doe je met een kind die medicatie gebruikt en aangeeft dat 40% langs hem heen gaat van de instructie. Wat doe je met een kind wat zelf niet zijn huiswerk nakijkt en afgeraffeld maakt. Hij moet van A tot Z bij de hand genomen worden en het is heel vaak geen onwil'

Ook ik heb zo'n zoon. Ook als het huiswerk tijdens de les werd opgegeven, schreef hij het niet in zijn agenda... Ook mijn kind was suf van alle medicatie (niet voor ADHD, wel antipsychotica voor iets anders) Huiswerk niet maken of afraffelen.

Voor mijn zoon hebben we destijds wel een pgb aangevraagd, en gekregen. De extra hulp op school en huiswerkbegeleiding is hiervan betaald. Helaas heeft het allemaal niet geholpen.

In een vroeg stadium was ik er al van overtuigd dat het niet een kwestie is van 'niet willen', maar 'niet kunnen'. Hij miste een stuk overzicht, concentratie, doorzettingsvermogen.

Ik heb geprobeerd hem te helpen, te begeleiden. Maar dit gaf alleen maar frustratie. Het valt niet mee om een ongemotiveerd en ongeconcentreerd kind te helpen! Ik heb alle hulp dus aan anderen overgelaten; heb nog een kind thuis welke ook aandacht nodig had.

Tenslotte wil ik zeggen dat een goede opleiding mooi is, maar geen vereiste voor verder succes in het (werkzame) leven. Ook met een lage opleiding kan je het ver schoppen. Mijn zoon heeft uiteindelijk zijn diploma VMBO-T gehaald; zijn IQ was goed voor VWO/HAVO. Hij is een expert op het gebied van computers, telefoons, websites maken. Hij komt er wel, met al zijn beperkingen.

Nausicaa

Dank voor je bemoedigende woorden.

Ook wij zijn ervan overtuigd dat het uiteindelijk goed komt met hem, maar de weg er naartoe vind ik wel erg moeizaam en verdrietig.
Jammer te lezen dat het bij jullie allemaal niet heeft geholpen, de extra begeleiding vanuit het pgb. Dat is ook onze angst.
Maar niet geschoten is in ieder geval mis, dus we gaan de uitdaging aan.

Heeft jullie zoon op regulier onderwijs gezeten?
Welke opleiding heeft jullie zoon na het het VMBO gedaan? Wat jij namelijk omschrijft wat hij nu doet, zie ik ook bij onze zoon.

Heidi

Ja, de weg er naartoe is heel moeizaam, verdrietig en ook onrustig geweest.

Mijn zoon heeft Montessori-onderwijs gevolgd. Achteraf totaal niet geschikt voor hem, omdat er een groot beroep wordt gedaan op zelfstandigheid van de kinderen.

Mijn zoon is begonnen in het reguliere onderwijs op VWO/HAVO, maar na twee jaar en superslechte rapporten afgestroomd naar VMBO-T. Na het behalen van zijn diploma is hij tot twee keer toe begonnen aan een vervolgopleiding, maar geen van beide heet hij afgemaakt. Hij is heel impulsief, begint van de ene op de andere dag aan opleidingen, baantjes etc, is het na verloop van een aantal weken/maanden zat en stopt zonder erbij na te denken. Als hij nu nog (hij is bijna 22) een opleiding wil starten, moet hij het zelf betalen.

Gelukkig heeft hij een fulltime baan, is heel creatief en ik heb de stille hoop -zo niet het vertrouwen- dat hij vroeg of laat een gat in de markt vindt waarmee hij heel veel geld gaat verdienen

Heidi

ik reageerde al eerder over onze ervaring met oudste zoon. Zoon 2 hebben we wel laten testen (ADD, dyspraxie, minder begaafd). Hij doet nu VMBO. Mijn ervaring is dat het er op (deze) VMBO veel anders aan toe gaat dan op het HAVO/VWO van oudste. Veel duidelijkere instructies, de leerkrachten zijn veel meer betrokken. Al het huiswerk staat bijvoorbeeld in Magister. Nooit onduidelijkheid over het huiswerk dus. De lesstof wordt in veel kleinere stukken behandeld, dus heel overzichtelijk. Er zijn herkansingen, voor-toetsen, extra begeleiding.
Wat ik bedoel is dat VMBO echt een andere werkwijze is, die wellicht ook beter bij jouw zoon past.
Is er een VMBO bij jullie in de buurt waar ze extra aandacht aan bijzondere leerlingen schenken?
Ik denk maar zo; het is zaak om zoon door het VO te loodsen en daarna te kijken welke vervolgopleiding het beste bij hem past.

Eens met elinde

Wij hebben precies dezelfde ervaring met onze zoon. Helaas hebben wij telaat de overstap naar VMBO gedaan, zodat onze zoon 1 jaar langer heeft moeten lijden en dus ook 1 jaar heeft verspeeld.

VMBO is ook voor onze zoon veel duidelijker, prettiger, overzichtelijjker. Het werkt bij hem veel beter.

Hij heeft nu een supergoed rapport en de leraren zijn erg te spreken over hem. Dit is voor hem zelf erg prettig, eindelijk eens positieve kritieken, in plaats van negatieve. En voor ons ook, eindelijk eens fijne gesprekken op de 10-minuten avonden...

Ik ben het ook helemaal eens met Miriam. Scholen vragen vaardigheden van pubers die vaak helemaal nog niet aanwezig zijn, of nooit zullen komen. En ook docenten zijn vaak niet gestructureerd en vaag, wat voor dit type kind funest is, voor veel kinderen trouwens.

Het is geen onwil, het is niet kunnen. Boos worden heeft geen zin, werkt contraproductief en bederft ook nog eens het contact tussen ouders en kind.

Onze oplossing (tot dusver...) is dus: VMBO-t, gaat tot nu toe hartstikke goed. Er wordt goede structuur geboden, huiswerk wordt duidelijk gecontroleerd, en ook duidelijk opgegeven. Cijfers komen nu eindelijk ook snel en duidelijk terug en staan direct in Magister.

Ik ben hier heel blij mee, en kan me wel voor mijn hoofd slaan dat we zoon eerst nog een jaar hebben laten doubleren.

Anders zat hij nu al in de 4e en was hij al bijna klaar met school.

Ook nog iets om over na te denken: niet alle kinderen zijn praktisch erg goed. Dus als je naar VMBO-kader gaat, doe je veel aan praktijkgericht onderwijs. Niets voor onze zoon. Het heeft dus niet met laag of hoog onderwijs te maken, maar met de aanpak ervan. Ook onze zoon zat eerst op de HAVO, en zelfs een jaar op VWO-niveau. Maar het verwachte niveau van zelfstandigheid kon hij absoluut niet aan.

Probeer niet ook thuis nog teveel op school te focussen. Zeker als de resultaten achteruit gaan is dat erg demotiverend voor je zoon.

Verschil

Misschien een beetje een suffe vraag: maar hoe groot is de kans dat het VMBO wel gaat lukken?
Op dit moment heeft school aangeboden dat hij iedere dag na schooltijd naar het zorglokaal kan komen en daar checken ze zijn agenda en binnen 5 minuten staat hij weer buiten. Hij zegt en vraagt zelf niets.

Ik weet dat niemand garanties kan geven, maar ik ben zo bang dat hij dat ook niet gaat halen, omdat hij gewoon geen informatie gaat halen, regelmatig niets heeft gehoord en weet ik wat niet meer.

Hij haalt alleen maar onvoldoendes maar school verwacht dat hij wel aan zelfreflectie doet. Hij wist niet eens wat het was en nu we samen een schrift hebben aangelegd waarin hij kan opschrijven wat er mis ging in de toets, werkt dat ook niet, omdat hij nog zeker 10 toetsen moet inzien en niemand hem helpt bij het maken van afspraken met leerkrachten om in te kunnen kijken.
Als je de mentor dat mailt of je even mag bellen, reageert hij helemaal niet.

zeer herkenbaar, tips

Ook een zoon met PDD-NOS en add kenmerken. Heeft nu succesvol de havo afgerond, maar wat een gevecht is dat geweest de eerst paar jaar. Hij had wel een indicati, een rugzakje (ambulante begeleiding) op school, maar dat droeg niet veel bij aan zijn prestaties. We hebben het uiteindelijk echt zelf gedaan. Mijn tips:
- laat die gesprekken met hem maar even zitten, over wat hem bezighoudt, in zijn hoofd speelt, etc. Dat heeft op deze leeftijd geen zin, hij weet het zelf ook niet en kan wat hij weet niet onder woorden brengen. Ook met therapeuten gaat dat niet echt lukken nu. Denk hier ook een beetje aan Miriam's reactie: als moeder wil je al snel te veel praten met zo'n jongen.
- richt je in plaats daarvan op de structuur voor hem aanbrengen, veel duidelijkheid en regels (beetje standaard-cliche PDD-nos advies, maar wel waar) en korte termijn lik-op-stuk.
- de regels: doordeweeks niet gamen (en dat ook onmogelijk maken,neem dat ding in beslag!). Hij kan zich zo verheugen op het weekend, als het wel mag (beperkt). Zakgeld kun je verdienen met goede cijfers: ieder cijfer boven de 5 is een euro er bij. Ofwel: een 6 is een euro erbij, een is twee euro erbij, etc. Ja, dat is omkopen en chantage en materialistisch. Maar voor een PDD er werkt het, ze zijn gevoelig voor beloning, en hij heeft zo een korte termijn doel zonder intrinsieke motivatie. Bij mijn zoon mondde dit systeem uiteindelijk uit in echte motivatie: hij internaliseerde de extrinsieke motivatie op de lange duur wel (het duurt alleen veel langer dan bij anderen, net als de meeste dingen) en de succeservaring van goede cijfers maakt wat los (ook op heel lange duur).
- Blijf begeleiden om die cijfers dan ook te halen: er bovenop zitten en schema's voor hem maken, alles overhoren en daarbij en passant uitleggen hoe je zo iets moet leren/wat je moet weten en wat onbelangrijk is (hij vindt waarschijnlijk moeilijk om hoofd van bijzaken te onderscheiden). Help hem zeker tot de 4e met werkstukken, met name met het filteren en structureren van de inputinformatie. Ook dit wordt allemaal beter,maar ze hebben gewoon een veel langere training nodig dan anderen. Trek je niks aan van anderen die vinden dat je er te veel op zit: hij heeft het nodig (anderen niet).
- zoek een andere huiswerkbegeleider. Deze laatste tip is belangrijk. De vorige tip had ik nooit volgehouden zonder dat. Vindt er een die kleinschalig werkt, een instituut aan huis heeft oid, altijd dezelfde vast begeleider die goed oplet en streng is (en volwassen, geen studenten). Die van mijn zoon was een oudleraar, die een stuk of 5 kinderen bij hem thuis huiswerk liet maken. Het maken van schema's en planningen en het overhoren kon ik toen aan hem overlaten, wat tijd vrijmaakte voor mij voor de werkstukken e.d. en mij ook wat ontspanning gaf. De kinderen mochten bij hem trouwens niet de deur uit voor hij ze individueel overhoord had en goedgekeurd had.
- doe ook elke week wat leuks met hem. Zodat je niet alleen maar zijn huiswerktiran bent!

Zelfreflectie

Zelfreflectie?! Van een pdd-nos er? Ze hebben geen idee, op die school van jullie!

Trouwens, zelfreflectie is van bijna alle puberbreinen te veel gevraagd.

Stenna

Nou, dat vond ik ook zo stom! Ik heb het hem uit moeten leggen, maar die holle blik waarmee hij me aankijkt!

Nu hebben we een schrift aangelegd waarin hij per toets kan bijhouden wat er mis of goed ging. Helaas gaat het alleen maar mis, dus er staan 7 blaadjes open waarbij nog niets is ingevuld. Hij moet zelf afspraken gaan maken met leerkrachten om de toetsen in te zien. Hoe kun je achter 7 toetsen aangaan. Ik vraag aan zoon of hij de mensen van het zorglokaal om hulp kan vragen bij het inzien van die toeten. Vervolgens stelt hij de vraag een beetje anders en krijgt als antwoord: als de leerkrachten het goed vinden dat de toets mee naar het lokaal komt, is het goed. Hij gaat er vervolgens niet meer achteraan, ik mail de mentor en krijg helemaal geen reactie meer.
We zijn kortweg continue achter de feiten aan het aanhollen.

Hij heeft veel intensievere begeleiding nodig bij het leren leren. Waar haal ik dat vandaan?

waar vandaan

Nou, niet van school dus duidelijk. Er is blijkbaar weinig kennis van de problematiek. Dat is eigenlijk bijna overal zo, en zelfs als de kennis er wel is (door ambulante begeleiding bijv) wordt er toch weinig in praktijk mee gedaan. Vergeet de hulp van school, je moet het echt zelf doen en elders vinden. Ik kan niet in jullie portemonnee kijken, maar koop het in (misschien toch met die PGB?). Vraag eens rond naar een echt goede, kleinschalige huiswerkbegeleider of iemand die bijles geeft (en dan niet zozeer voor de echte bijles, maar om het leerproces te begeleiden en te controleren). En die games uit: dat is echt wel heel belangrijk hoor, heb ik gemerkt: ga de strijd daarover vol aan. Je hebt veel te winnen. Ter compensatie kun je in het weekend of vakantie een keer samen met hem gamen, waarbij je tussen neus en lippen door toch nog een soort van gesprekje kan treffen soms (al liet ik dit idee aan mijn man over, ik kan dat gamen niet opbrengen).